Raganorck

[Lunea]

De straten van Het Duistere District zijn rustiger en nauwer dan die van de rest van de stad. En duisterder natuurlijk. Op sommige plaatsen flaneren de hoeren en elders haasten toeristen of verdwaalde mensen zich biddend tot de Ene naar andere delen van de stad. Toch voelde Pup zich hier wel thuis, hij was hier tenslotte op gegroeid. Hij kende de straten als zijn broekzak en hoewel hij er al jaren niet meer was geweest was er weinig veranderd. De huizen leken wat kleiner en de toen reusachtige lantaarnpalen waren nu binnenhandbereik vanaf zijn wagen.

Het kleine grut zat inmiddels met haar duim in haar mond te wiegen op de lading, haar tranen gedroogd en een lichte glimlach om haar mondje.

' We zijn bijna thuis kleintje, ga maar even slapen, ik zorg dat je niet in handen van de zwaantjes valt!'

Pup de Stalmeester

[Lunea]

Elders op straat:

'AF, kom hier.. ruik hieraan jongen'

' Dat werkt niet! Hij vind alleen etensresten'

' We hebben al het andere al geprobeerd.'

' Ik wil naar huis, we zoeken al uren.'

' Ik wil niet naar huis zonder Mus, ze is te klein om alleen rond te dwalen, straks.. straks pakken..' tranen welden op in de ogen van Jet.

Annie schrok, ze wist wat Jet wilde gaan zeggen, maar schrok vooral van de tranen, Jet was de stoerste Rat die ze kende en die moest niet gaan huilen!

' De zwaantjes vinden haar nooit! Ze is klein en slim genoeg om zich goed te verstoppen' zei ze snel, maar wist dat de leugen een schamele geruststelling was.

Wouter zat op een trapje die naar een rijkversierde voordeur leidde, zijn benen zwabberden heen en weer.

' Wout, probeer jij het eens.' De jongen gaf een klein jasje aan Wout en hield een schurfitge straathond stevig vast aan zijn nekvel.

' Ach Nis, toe nou, laten we gewoon verder zoeken.'

De oudere jongen die Nis heette keek Jet alleen maar aan en zijn blik riep stilte op. Wout stak het voddige jasje onder de neus van de hond. De hond proestte een paar keer en Annie fluisterder.

Kom op Af, je kunt het, vind Musje, hup Af, toe maar braven hond.

Nis liet de hond los, die schudde zich even flink uit, krabte achter zijn oor en verdween in een steeg.

Gezamelijk zuchtten ze. Wouter kroop weer öp zijn plekje op de trap. Annie schopte tegen een lantaarnpaal, het leek haar een stoer gebaar, maar haar teen deed nu wel zeer. Jet wreef zichzelf flink in haar ogen.

' Bedankt dat je het probeerde Nis, maar laten we nu opsplitsen en zo zoeken, dan zien we mekaar weer hier als de lantaarns aangestoken worden door Gammele Hans.'

Nis knikte teleurgesteld en keek nog even naar de steeg waar de hond in was verdwenen.

' Ik zoek wel met Wout, zoek jij met Annie, pas op de zwaantjes!'
Hij verdween in dezelfde steeg als Af en Wout volgde hem zwijgzaam.

' We vinden haar wel, Jet.' ze stak haar hand in die van de oudere meid en bedacht zich toen snel.. dat was niet bepaald stoer.. Samen liepen ze verder de straten van het District in.

(( Nis en Wout naar de steeg in het DD, Annie en Jet elders naar het hoekhuis))

[Lunea]

(( Pup vanaf Het Gannon, op de straat pagina 14))

Het was begonnen te regenen, nu ja, regen, het was een mistige miezer die op een vreemde manier erg goed bij het Duistere District pastte. Pup keek rond naar straten en stegen die hij uit zijn jeugd herinnnerde. Dat was lastig aangezien Raganorck nogal eens veranderde. Toch belekn sommige huizen en straten een voorkeurs plaats te hebben. Hij herkende het grote hoekhuis van de dokter en vroeg zich af of die er nog woonde.

Pup had een deken over het kleine meisje heen getrokken en had de lading haver bedekt met een stuk canvas dat precies over de kar pastte. Het kleine ding was in slaap gevallen. Vermoeid doorverdwaald zijn en het wiegen van de kar. Dondervoet, het grote paard dat gestaag de kar door de straten trok, briestte even de nattighied uit izjn neus en schudde zijn hals.

' Ja jongen, we gan zo naar huis.' Naar huis. Pup kon zich maar al te goed zijn straatleven als Rat herinneren. En nu had hij een huis, hij was zelfs stalmeester geworden. Hij vroeg zich af wat er met de andere ratten uit zijn straattijd was gebeurd.

Zijn ogen speurden ondertussen alle hoeken en schaduwachtige gaten af waar de Ratten zich meestel schuil hielden. Hij hoefde er maar 1 te vinden om het meisje weer bij haar ploeg te krijgen...

[Samara Jalaya]

(Lunea)


Annie en Jet hadden zowat het hele Distrcit doorkruisd en alle rattenholen doorzocht. Waar kon het kleine grut zijn?

' Ik moet even zitten.' verzuchtte Annie en ze ging op de stoeprand zitten en wreef over haar voeten.

Jet bleef staan maar begon al snel te ijsberen... ' De zwaantjes hebben haar gepakt, ik weet het zeker! Anders hadden we haar al gevonden. Hoever kan een vierjarig meisje lopen?'

' Jet... dat moet je niet zeggen, het kan gewoon niet!' Annie haalde een mouw langs haar ogen en veegde daarmee de snorharen die op haar wangen stonden getekend verder uit. Ze had gehuild en ook Jet had tranen in haar ogen van wanhoop.

' MUS!? MUS!?' de stem van Annie weergalmde tegen de muren van de hoge huizen.

'sssttt, de zwaantjes horen je zo, dan pakken ze ons ook!'

' Hoe bedoel je ook, ze hebben Mus niet, Jet hou nu op!' ze was opgestaan en sloeg met een vlakke hand tegen Jet haar schouder,

' Hou zelf op! Ik stop met zoeken, het heeft geen zin. Kijk daar is Gammle Hans om de lantaarns aan te steken'

Een oudere man met een kreupel been en een ladder op zijn rug begon aan zijn taak de lampen, die het Duister District iet minder duister maakten, aan te steken.

' Annie, Jet!' de stem kwam van Nis, op de hielen gevolgd door Wout en Af de straathond.

' Niets' verzuchtte Wout toen Annie hem hoopvol aankeek.

' We kunnen maar beter terug gaan naar het Hol, misschein is ze uit zichzelf terug gekomen en wacht ze daar op ons.' Zei Nis dapper, maar ook zijn snorhoren waren lichtjes uitgeveegd en dat was niet door regen gekomen.

' Ja..misschein.' zei Jet mat en zonder hoop in haar stem.

' Aaaovond Raotjes' kraakte de stem van Gammele Hans. ' Ik zoau as ik jullies was maar gaouw ut Hol opzoeken. De zwaontej kommen eraon!' Hij grijnsde met slechts drie tandne in zijn stinkende mond. Hij vond niets leuker dan de Ratten plagen, hij was ooit zelf een Rat geweest. Maar deze ratten spurten niet weg, giegelend en roepend Gammele Hans is gek.

' Nu. woat is er met jullies aon de hand?'

Annie had haar mond al open om het hele verhaal uit te leggen, maar Jet had haar arm gegrepen en liep weg.

' Niets, kom we gaan..'

Nis knikte en Wout keek Gammele Hans met een vuile blik aan, meestal kon hij een geintje wel waarderen, maar dit was een slecht moment.
De vier ratten liepen in de schaduwen van de gebouwen terug naar hun Hol, ieders gedachten gingen uit naar de kleine hulpeloze Mus...

[Caldric Balwin]

(( Caldric Balwin vanuit zijn huis / woning, op weg naar de Universiteitsgebouwen ))

Het was al laat toen Caldric Balwin de mistige, kille avondlucht opsnoof en het op een lopen zette. Hij vervloekte zijn eigen laksheid, dat hij nu, terwijl de lantaarns al werden aangestoken zijn brieven nog moest bezorgen. Hij zou nooit op tijd weer terug zijn. Nu was hij niet de grootste angsthaas ter wereld, maar de gedachte om 's avonds het Duitere District te moeten doorkruisen gaf ook hem de kriebels. Hij kende het district, en de meesten kende hem wel. Meestal lieten z ehem met rust, maar toch. Risico's die je kunt uitsluiten moet je nooit opzoeken.

Hij sloeg snel de hoek om en hij wuifde even kort naar Gammele Hans. Het was een contact dat al jaren beperkt bleef tot een korte groet en de uitwisseling van enkele beleefdheidsvormen. Niet dat ze elkaar niet mochten, of waren gebrouiieerd of iets dergerlijks. Het was gewoon zoals het was. Hoe gaat het, uitstekend met u, kan slechter, nou tot ziens, ja de groeten. Hij begon hard te lopen. Gammele Hans wuifde terug.

Toen kwam hij in het smalle straatje een paard en wagen tegen die hem de weg versperde.

Geërgerd: "Gegroet koetsier!"

[Lunea]

Het wa sinmiddels te donker en té slecht weer om nog ratten te kunnen vinden in het Duistere district. Pup, d ejonge stalmeester, zat vermoeid en ineengedoken op de kar en liet Dondervoet zelf de weg naar huis vinden. Hij zou het meisje mee moeten nemen naar het kasteel. Hopelijk kon hij haar kwijt aan een kamermeisje. Hij schrok op toen iemand iets zei en merkte toen pas dat Dondervoet stil stond. De kar versperde de kleine straat en voor hen stond een man.

"Goedenavond." Sprak hij zo vriendelijke mogelijk. Hij had het koud en wilde naar huis. De man zou moeten weten dta hij moeilijk met kar en paard de steeg achterwaarts kon verlaten, de mag zou weg moeten geven. Dus wachtte Pup en hij kon nog een vriendelijk lachje om zijn mond trekken.

[Caldric Balwin]

Caldric zag het probleem. De kar en het paard blokkeerde hem de weg, en eigenlijk kon hij maar een ding doen: terugkeren, zo'n honderd meter terug was er een afslag waar hij de kar kon laten passeren. Maar Caldric had haast en was geergerd. Hij had helemaal geen zin om terug te lopen, hij had nog een hele weg te gaan en elke meter was er een.

"Allee man, moest jij nu met zo'n grote kar in zo'n smalle steeg gaan rijden?" riep hij verwijtend. Toen was de meeste boosheid wel verdwenen en stelde hij voor om over de kar heen te klimmen.

[Lunea]

De toon die de man aansloeg stond Pup helemaal niet aan, maar hij was te moe om de man verbaal eens een lesje te leren. " Klim eroverheen als je dan zo ene haast hebt!" zie hij geergerd tegen de man die net hetzelfde voorstelde.
Pup kon het niet laten om te hopen dat Dondervoet de man in zijn achterste zou bijten bij het passeren, maar hij wist dat het paard te braaf was en liever zijn tanden in een appel zette.

[Caldric Balwin]

Snuivend passeerde Caldric de knol. Het was een rustig beest dat hem wel aan Efelder deed denken. Efelder was vorig jaar afgemaakt en op de markt als paardenrookvlees verkocht. Caldrics pa was alleen 'vergeten' erbij te zeggen dat Efelder ruim tien jaar dienst had gedaan en de klant was daags nadien nog bij de familie over de vloer gekomen om te klagen over de kwaliteit van het vlees. Caldrics pa had de man schuldbewust uitgenodigd voor het diner, om het weer goed te maken. Het gezin van de man bleek uit zestien personen te bestaan en het diner had uiteindelijk meer gekost dan het rookvlees had opgeleverd.
Caldric klopte het paard op de hals en streek het door de manen.

((OCC: Als het dier net zo moe is als Pup))
Het dier kon wel een roskam gebruiken, het was moe. Het zag eruit alsof het voor vier jaar labeur in twee uur had gedaan. Caldric klom op de bok en hield halt naast Pup.
"Uw paard ziet er slecht uit."

((OCC: ANDERS))
Caldric klom op de bok en keek Pup in de ogen.
"U ziet er moe uit."

[Maris]

Het is nog vroeg in de morgen en hoewel deze straten overdag en tijdens het grootste deel van de nacht een drukte van belang zijn, is het er nu vrijwel uitgestorven. Flarden mist hangen tussen de smalle steegjes en verwaarloosde huizen, enkele ratten en muizen ritselen tussen de hopen vuil die her en der op straat liggen. Onder een afdakje klinkt het geluid van een paar slapende mensen die zich zelfs in deze wijk geen woning kunnen veroorloven. De stilte wordt plots doorbroken door het dichtslaan van de houten deur van een van de huisjes in de straat. Een lange magere vrouw met een grote rieten mand op haar rug stapt naar buiten ondertussen een tegenstribbelend meisje met zich meetrekkend. “Mama ik wil niet mee,” zeurt het meisje terwijl ze de slaap uit haar ogen wrijft. “Kan ik niet thuisblijven? Ik vind die trap eng.” Ze moet grote stappen maken om de snelle pas van haar moeder bij te kunnen houden en struikelt bijna als ze zich tegelijkertijd probeert los te trekken. “Sofie, niet zeuren,” antwoordt haar moeder op strenge toon zonder verder op of om te kijken. “Je kunt vandaag niet thuisblijven want dan zit je papa in de weg en ik wil niet dat je weer op het Gannon mensen lastig gaat vallen.”

De vrouw houdt nog steeds een flink tempo aan en slaat zonder te twijfelen steeds nieuwe straten in. Hoewel er al verschillende malen een straat versprongen is gaat het tweetal nog altijd dezelfde richting uit. Het meisje heeft het intussen warm gekregen, er staan twee rode blossen op haar wangen. Ondanks dat doet ze nog steeds verwoede pogingen om zich uit haar moeders grip los te trekken, nog altijd zonder succes.

Familie Boot

[Maris]

Sofie deed hard haar best om haar moeder zo boos mogelijk aan te kijken en tegelijk de grond onder haar voeten in de gaten te houden. Snel lopen in het Duistere District was nog best moeilijk. Hier en daar staken stenen omhoog zodat je gemakkelijk struikelde en op andere plaatsen ontbraken er juist stenen of zaten er zelfs grote gaten in de straat. Goed kijken was dus heel belangrijk want het gat in haar knie van de vorige keer dat ze viel was nog steeds een beetje te zien.
Met zichzelf proberen los te rukken was Sofie een poosje gelden al gestopt. De greep van haar moeder om haar pols was bij iedere ontsnappings poging steviger geworden totdat het eigenlijk best zeer begon te doen. De moed had ze echter nog lang niet opgegeven. Het zou nog een poosje duren voordat ze er waren en in die tijd was er vast wel een mogelijkheid om weg te rennen. “Maar mama, ik wil niet.” Probeerde ze nog eens. “En ik hoef niet naar het Gannon, ik kan ook op straat gaan spelen.” Hoopvol keek ze naar haar moeder, de vastberaden gezichtsuitdrukking veranderde echter niet. “Je gaat met mij mee omdat ik dat zeg en daarmee basta."
Het was niet zo dat Sofie een ander antwoord verwacht had, maar toch was ze teleurgesteld. Mee naar de trap moeten was echt het meest vervelende, meest nare dat haar moeder kon verzinnen. Als het aan Sofie lag dan zou die hele trap niet eens bestaan, dat er mensen waren die er wel eens heen gingen was iets dat ze dan ook niet begreep.

Familie Boot

[Maris]

Greet was opgelucht dat Sofie al een poosje niet meer geprobeerd had om er vandoor te gaan. Als het meisje had geweten dat het haar al een paar keer bijna gelukt was dan had ze het waarschijnlijk langer volgehouden. Wandelen in Raganorck vroeg de nodige concentratie wanneer je niet nutteloos rondjes wilde lopen of aan het verkeerde eind van de stad wilde uitkomen, het tegenstribbelen van Sofie kon Greet er eigenlijk niet bij hebben. Toch was ze dit maal vast van plan om Sofie mee te nemen naar het havengebied, haar de ondergrondse stad te laten zien waar haar oma vroeger gewoond had.

Greet had al eens eerder een dergelijke poging ondernomen en die was helaas op een mislukking uitgelopen. Een wandeling door de stad had Sofie prima gevonden, de Tien Torens vond ze spannend en ook op het Zeven Pelgrims Plein had Sofie geboeid om zich heen gekeken. De Chirurgijn was echter een heel ander verhaal. Het meisje had haar moeder vertwijfeld aangestaard toen het tot haar doorgedrongen was dat ze werkelijk dat donkere zwarte gat binnen moest lopen. “Maar je kunt de onderkant helemaal niet zien,” zei ze met grote ogen zonder ook maar een stapje naar beneden te zetten. “Kom op, niet zeuren meis,” had Greet geantwoord. “Mama doet dit iedere dag, het is niet eng. Je bent toch een grote meid?” Op deze vraag had Sofie niet anders kunnen doen dan knikken, het was een argument dat ze zelf altijd gebruikte als ze alleen op pad wilde. Aarzelend zette ze de eerste stapjes naar beneden en had zich vervolgens verder omlaag laten trekken door haar moeder.

Greet was er van overtuigd geweest dat het allemaal prima zou verlopen wanneer ze de eerste paar meters hadden afgelegd. De trap was immers redelijk verlicht en normaal gesproken was Sofie niet al te bang uitgevallen. Het bleek een grote vergissing te zijn. Na enkele omwentelingen was ieder glimpje daglicht verdwenen en was Sofie steeds zenuwachtiger geworden. Een omwenteling verder weigerde het meisje om nog langer door te gaan. Enkele van de fakkels langs de wanden beneden hen waren uitgegaan waardoor ze een klein stukje in complete duisternis zouden moeten lopen. Voor Greet was dit geen probleem, het kwam wel vaker voor dat kleine stukjes van de Chirurgijn niet verlicht waren. Voor Sofie was het gapende zwarte gat echter een plek waar alleen maar heel verschrikkelijke dingen met je konden gebeuren. De problemen waren nog groter geworden toen twee mannen die ook op weg waren naar de haven hadden aangeboden om te helpen. Nadat Greet dankbaar op het aanbod was ingegaan pakte een van de mannen het meisje op en liep met haar naar beneden. Sofie begon onmiddellijk te gillen, te slaan en te schoppen. Hoewel het maar een klein meisje is bleek het voor de man toch vrij lastig om haar in bedwang te houden en hij heeft haar uiteindelijk moeten loslaten. Zonder tijd te verspillen is Sofie terug naar boven gerend onderwijl behendig haar moeder ontwijkend die haar op de smalle trap nog probeerde tegen te houden. Sindsdien heeft ze geweigerd om zelfs maar in de buurt van het Zeven Pelgrims Plein te komen, laat staan de Chirurgijn.

(Greet en Sofie naar de Tien Torens, Het zeven pelgrims plein)


Familie Boot