Raganorck

[Inwe Surion]

Het was een rustige zondagmorgen, toen Inwe wakker werd en zich uitgebreidt uitrekte. Ze gaapte eens een aantal keer en draaide zich nog eens om. Maar opeens hoorde ze een geluid; een onbekend geluid, dat ze niet één keer in haar korte leven had gehoord in deze omgeving. Het was een krakend geluid, wat steeds harder werd en weergalmde tussen de oude, dikke bomen van de Wilde Wouden. Inwe schrok ervan en schoot overeind. Ze pakte haar zwaard en boog, samen met de pijlenkoker met net nieuw gemaakte houten pijlen en keek door het luik van haar boomhut. Ze zag even niks, maar toen het geluid wel héél dichtbij was, zag ze tussen een heel oude en dikke boom en een struik wilde rozen een gedaante, die helemaal in het zwart gehuld leek te zijn. Het leek wel alsof het langzaam op de boom waar zij woonte af strompelde. Inwe kreeg het spaansbenauwd en er kroop een koude rilling over haar rug. Ze spande haar boog en richtte zie zo onopmerkbaar mogelijk op de vreemde en angstaanjagende zwart gedaante...
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

Mahiramah!

Zweet gutste over het gezicht van de houtvester toen deze, de bijl vast in de hand, naar achteren stapte en met zijn rug tegen een stam terechtkwam. Bijna was het fout gegaan en was de woudreus naar de verkeerde kant gevallen. Al die jaren ervaring hadden de houtvester goede lessen geleerd en hij zond de godin van de wijsheid een dankgebed dat de boomkruin halverwege boven hem bleef hangen.

De stam bleek onverwacht toch te zwaar voor de kroontakken en onder luid gekraak zonk de boom verder naar beneden. Faucoen was gezegend met snelle reflexen, hij wankelde naar achter, tegen de brede stam van een andere boom en omdat hij geen kant opkon, dwars door een struik met wilde rozen waar het donkerder was. Naar de toppen starend, zag hij hoe het weinige licht in de duisternis plotseling de spookachtige, stevige trekken van een gezichtje boven hem onthulde, waaruit groene ogen angstig terugstaarden. Een jong meisje dat iets in haar handen hield.

Het zou een kind kunnen zijn of een woudgeest en de vrees slaat hem om het hart, maar tijd om te gokken neemt Faucoen niet.

Kom! Springen meid..de boom valt!

Pas wanneer hij dichterbij is, ziet hij de boog in haar handen te laat, hij weet niet of haar boog afgaat, of ze tegen zal werken en of ze snel genoeg is, het woud kent de kunst om lieden dingen te laten zien die er niet zijn. Leven is belangerijker nu dan waanbeelden van gezichten, en met zijn dood zal hij haar zeker niet kunnen helpen mocht de boom op haar vallen. De houtvester zet af en duikt weg, terwijl het gekraak van brekende takken met hoge snelheid op hen beiden afkomt....
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Inwe Surion]

De jaagster laat geschrokken de boog uit haar handen vallen als zie ziet wat er gebeurd. Er klinkt een hoop herrie en ze druk haar handen tegen haar puntige oren. Snel pakt ze haar boog weer op, pakt haar zwaard, en probeert door het luikje van haar boomhut te komen. Net als ze wil springen, ontdekt ze dat haar mantel aan het ruwe hout vast is blijven zitten. Ze probeert het los te rukken. Ze trekt, trekt harder. De boom wankelt, en begint zijn daling. Ze rukt met alle kracht aan haar mantel, maar het is te laat...

*Ik heb het wat korter gemaakt en zo jouw stukje verwijderd, Faucoen*
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Faucoen Goedhart]

De grond dreunt onder de stam van de woudreus, de klap echoot dieper het bos in, een regen van dikke en dunnere afgebroken takken en bladeren daalt neer op het kreupelhout en de houtvester.
Dan sterft het geluid van brekende takken geleidelijk weg.
Langzaam opent de houtvester de ogen, zand en rotte bladeren rollen van zijn gezicht als hij zich opricht, er rest alleen nog een stilte die zwaar op zijn schouders rust, alsof het woud haar adem inhoud... een voorbode van iets onheilspelbaars, een levende graftombe.

En wanneer hij zich naar de gevelde boom draait ziet hij tot zijn grote ontsteltenis hoe een kleine bleke arm onder brede takken vandaan steekt, de vingers gekromd, alsof het naar iets had willen grijpen. Was het geen visioen...het gezicht in dat vierkante gat? Haastig staat de houtvester op, hoestend van het stof en baant zich een weg naar de ongelukkige.
Een kinderhand, en zijn grote knuisten voelen een nauwelijks waarneembare polsslag, dank de goden...wat het ook is, het leeft nog, onder de rotte bladeren die hij verwijdert vindt hij een bebloed gezichtje met karakteristieke trekken zoals hij ze nog nooit bij een mens in Raganorck heeft gezien, gepunte oren...

Het bloed trekt uit zijn gelaat wanneer hij zich beschrijvingen uit oude legenden herinnert, ligt hier een woudgeest?
Geen wonder dat de bomen zwijgen...
Zijn trillende handen durven haar nauwelijks aan te raken, gevuld met vrees dat hij daarmee onheil over zich uit zal roepen...hebben de overleveringen van zijn voorvaderen hem niet herhaaldelijk hiervoor gewaarschuwd? Ze zal zeker sterven, bekneld onder de takken van de boom... Nooit zal hij zich meer in de ogen kunnen kijken wanneer hij dat op zijn geweten heeft. Hij moet haar helpen... dat is hij haar nu verschuldigd, maar in de stad zullen ze haar bespugen en bespotten wanneer hij haar mee zou nemen... of neemt hij dan de toorn van het woud mee de stad in?

Het doet er niet meer toe, het enige wat hij kan is houthakken en het laatste wat hij wil is de woede van het woud wekken...
Hij kapt met zijn bijl de takken die haar lichaam gevangen houden en tilt het roerloze kleine meisje op. De gevelde boom loopt niet weg...

Niet rechtsom de gevelde boom maar linksom, aan Mahiramah zij de eer
Neem niet licht de rechterkant, die is voor de Sama-athee

Een kinderlijke rijm voor een stedeling wellicht, maar voor Faucoen een heilige regel als hij met Inwe de omgehakte boom langsgaat.

Teruggekomen bij het kampement verzorgt hij haar wonden, spoelt ze schoon met een aftreksel van het blad en de stengel van de Mantel van Na’eelah...een geneeskrachtig plantje, onder het mompelen van bezweringen die de heling zouden moeten garanderen en bespoedigen.
Ontzettend bleek is haar gezichtje als hij haar verbind en de houtvester maakt zich grote zorgen...wat als haar lichaam binnenin bloedt? Hij moet deskundige medische hulp vinden... Maar eerst is het zaak haar door de stadspoort heen te krijgen...het liefst zonder dat het opvalt...

Hij slaat zijn dikke mantel om het Woudwezen heen, om haar vreemde on-stadse kleding te verbergen en hij zet haar zijn vilten muts op zodat haar oren haar niet zullen verraden. Hij zet haar op de brede rug van Florie, zijn werkpaard, tussen bundels met brandhout voor zijn haard, zodat haar slappe lichaam steun heeft...dan vertrekt hij met zijn twee paarden Ijsbrand en Florie naar de stadspoort van Raganorck en bidt voor een probleemloze doorgang...

((Faucoen en Inwe- De Stadswal-De Stadspoort))
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden