Raganorck

[Galliminus]

Aan de kruising van de Echternachtstraat en het Déarc Plein stond sinds jaar en dag het 'Déarc Internaat voor Heropvoeding'. Het gebouw hing over de grote markt met haar talloze torentjes die het gebouw sierden.
Al talloze jaren lang was dit tehuis de plaats waar dakloze kinderen ondergebracht werden. Hier zaten kinderen die hun ouders waren verloren of kinderen die weggelopen waren van huis. Ook waren er hier kinderen die thuis niet langer welkom waren...

Déarc Nachtstorm had zoveel tijd geleden dit huis laten bouwen om de kansloze kinderen van Raganorck een tweede kans te geven zodat zij niet gedoemd waren tot een leven van diefstal en misbruik van de volwassenen van de stad. Velen van hen werden dienaars van het Kasteel of dienden later in het leger van Raganorck.
Het huis werd voornamelijk onderhouden door de Adel van de stad die het schenken van donaties zagen als een middel om hun status te verhogen... De kerk van de Ene was ook altijd een grote geldschieter geweest om het Internaat te onderhouden,.. maar deze meer uit een nobel doel.
De Garde van het Daerc Internaat waren dag en nacht op zoek naar de kansloze kinderen van Raganorck,.. het was opvallend dat de bevelhebbers van de Gardisten van het Internaat voornamelijk vrouwen waren. Vele Gardisten waren vroeger ook kinderen geweest van het Internaat.



Moeder Terorsia was deze ochtend vroeg opgestaan en had het keukenvolk gewekt om een maal te maken voor de vele kinderen.. Zij liep langs alle kamers en wekte de kinderen om zich te voegen in de Hal van de Ene.
Zij was een strenge vrouw maar nimmer onrechtvaardig.
In de hal van de Ene deden zij iedere ochtend hun gebed voordat zij allen naar de eetzaal werden gebracht. Na het ontbijt gingen de verschillende leeftijdsgroepen naar de klassen en volgden zij hun lessen in lezen en schrijven en de Leer van de Ene. De Klerken van de Tien Torens waren vaste gasten aan het Internaat en deelden hun kennis met de vele kinderen aanwezig.

Het Dearc Internaat voor Heropvoeding was ook de plaats waar de arme bevolking van Raganorck hun kinderen naar school deden tegen een kleine betaling iedere week. Deze betaling kon in de vorm zijn van geld of natura.. Graan en schrijfgerei waren sinds jaar en dag zeer gewild.


Moeder Terorsia verbleef meestal in de Zuidelijke Torenkamer van waaruit zij haar Garde uitstuurde om zwerfkinderen te vinden, en dit was ook de plaats waar zij nieuwe kinderen verwelkomde.

[Galliminus]

Isilde keek door de blauw gekleurde raampjes over de Grote Markt. De regen die tegen de raampjes sloeg trok een wirwar van betoverende lijnen. Ze had vannacht weer gedroomd van haar ouders. Die warme zomerdag dat ze erop uit trokken om braambessen te plukken in de Wouden.. Isilde probeerde te schreeuwen dat ze niet moesten gaan, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ze probeerde achter ze aan te rennen om ze terug te halen maar haar benen leken wel van steen en de grond vol lijm.. Ze zag hoe haar vader nog éénmaal omkeek en naar haar zwaaide... Toen schrok zij bezweet wakker zoals zoveel nachten.

Ze staarde naarbuiten en dacht terug aan die dag dat haar ouders niet terugkeerden. Zij zou zolang bij een vriendinnetje blijven totdat zij terug waren. De stadswachten en vele andere mensen hebben lang gezocht maar vonden niets. Wel werden er enkele mannen uit de Wouden gearresteerd en verhangen... Isilde weet nog steeds niet of zij iets met de verdwijning van haar ouders te maken hadden.. In de weken na hun verdwijning verbleef ze bij een vriendinnetje, maar diens ouders hadden het al niet zo breed en nu was er nog een mond te voeden in hun grote gezin. Ze namen contact op met de Zwanen Garde, en een vrouw kwam haar halen.... sindsdien verbleef ze hier.

Ze geloofde liever dat haar ouders op een dag zouden terugkeren om haar op te halen. Ze zouden trots op haar zijn. Ze had lezen en schrijven geleerd en ook borduren en haken. Ze had een harts vriendin hier, Ilona, maar zij kon niet praten. Enkele Klerken hadden Isilde gebarentaal geleerd zodat zij Ilona kon begrijpen...
Plots klonk de Ochtenbel.. Ze was alweer te laat! Zo snel al haar beentjes haar konden dragen rende zij door de vele halletjes en gangen naar de Hal van de Ene.. Voorzichtig duwde zij de deur open en sloop zij naarbinnen.. Ze ging naast Ilona zitten die haar verschrikt aankeek en afkeurend schudde. Isilde haalde haar schouders op en keek naar voren, langs de vele andere kinderen. Moeder Terorsia keek op van haar grote, met zilver afgewerkt, boek en keek Isilde eens streng aan. Toen vervolgde ze de Leer van de Ene...

[Faucoen Goedhart]

((Faucoen uit het -Duistere District -Het Tolhuys))

Het gebouw was groot en imposant, bijna pompeus te noemen met de vele torentjes waarvan de schaduwen zich als lange vingers over het plein uitstrekten.
Naast de deur was een schellekoord.
Hij keek ernaar, aarzelde even, schuin boven hem bewoog iets en hij nam een kindergezichtje waar dat tegen het raam aandrukte en hem met grote ogen aankeek, de neus volledig plat. Niet veel later kreeg het gezelschap van een tweede en een derde gezichtje.
De derde ademde tegen het raam en schreef er iets op in tekens die Faucoen wel kende, maar niet kon lezen...Steenschrift... de houtvester was ongeletterd. de kinderen achter de ruitjes leken er echter een groot plezier in te hebben.

Terugkerend naar de deur, overwon de Houtvester zijn schroom en trok aan het koord, binnen klonk de bel, lang en aanhoudend, want de nood was hoog...
De houtvester had een arts nodig, of een genezer...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Galliminus]

Remcke Distelfeld doopte haar zuurbrood in het laatste beetje gesmolten kaas in de houten kom die voor haar stond,.. wat een avondmaal! Het leven van een Zwanen Gardist was redelijk goed,.. behalve de Poortwacht. Je zat er maar alleen in het kleine wachtlokaaltje wat uitkeek over het binnenplein en er gebeurde maar zelden iets. Zo nu en dan was er een kind wat aan de ogen van de zusters was ontsnapt en de slaapzalen was ontvlucht, meestal kwamen zij niet verder dan de binnenplaats.

Plotseling werd haar rust verstoord door het hevig luiden van de koperen bel recht boven haar hoofd. Ze verschoot ervan en kukelde bijna achterover van haar kruk. Haar hart ging tekeer in haar keel. Ze sprong overeind en ging naar de grote poort. Ze haalde de grote ring sleutels tevoorschijn en draaide het slot open van de kleine deur in de de grote poort.
Ze opende de poort en zag een verwilderde man staan met een verontrustende blik in zijn ogen..

"Meneer?"

[Noë Arosch]

Diep in gedachten loopt Noë één van de grote trappen af. Ze telt bijna onbewust de treden. Zeventien, achttien, negentien. Ze weet hoeveel het er zijn, maar toch telt ze ze iedere keer opnieuw, alsof ze de bevestiging nodig heeft dat sommige dingen hetzelfde blijven.
Ze is op weg naar buiten om inkt te kopen, toen ze vanochtend de jongere kinderen les aan het geven was kwam ze erachter dat het op was. Ze is langs alle lokalen geweest, maar zonder resultaat. Ze is blij met het excuus om even naar buiten te kunnen, het Gannon op. Ze is blij met haar werk, dat 's avonds niet veel meer inhoudt dan af en toe de Gardisten wat assistentie verlenen met het verzorgen van de kinderen. Officieel hoeft Noë dit zelfs helemaal niet te doen, maar ze houdt van kinderen. Bovendien geeft het haar een idee van nut, alsof ze haar rustige kamer in het Internaat daarmee echt verdient.

Als ze langs één van de verlaten, openstaande lokalen komt wordt haar aandacht plots getrokken door iets. In de hoek van het lokaal staat nog een kind. Noë wil het vragen waarom het er staat, maar de woorden verstommen halverwege in haar mond. Het kind is dood. Dat is waarom het daar staat, waarom het daar misschien al honderden jaren staat en er nog honderden jaren zal staan. Ze slikt even. De grote, schuldbewuste ogen van het jongetje boren zich in de hare. Het kind begrijpt het niet. Ik ook niet. Noë wil het wel uitschreeuwen. Zo klein nog, kijk dan toch...een traan rolt over haar wang.

"Mevrouw Noë? Waarom moet jij huilen?"

Ze draait zich om en ziet een meisje van een jaar of negen nieuwsgierig naar haar kijken. Het kind is in bezit van een hoop sproeten en mist een paar tanden, zoals de meeste van haar leeftijdsgenootjes.

"Het is niets belangrijks, Sylvina. Het lege lokaal deed me gewoon ergens aan denken. Er is niets aan de hand. Sterker nog, ik wilde het net gaan dichtdoen, zie je wel? Ik kom je een andere keer helpen kleintje. Echt waar. Ik laat je hier niet voor altijd in de hoek staan.. Trouwens, jongedame, heb je geen huiswerk te doen? Of klusjes? Vort, je weet wat een hekel Moeder Terosia heeft aan luiwammessen."

Noë forceert een glimlach en een knipoog, en begint richting de uitgang van het gebouw te lopen. Het kind lijkt echter nog niet helemaal tevreden met haar antwoord. Het kijkt haar na en zegt:

"Ik vind lege lokalen ook niet leuk. Ik denk dat ze eenzaam zijn, het is soms net of ze huilen. Maar toen ik dat tegen Marie zei lachte ze me uit en zei ze dat ik stom was. Maar ze is zelf stom."

Dan draait het kind zich om en rent hard de trap op naar boven. Het slaat treden over, soms wel, soms niet, soms twee tegelijk. Het heeft de bevestiging niet nodig.
_________________
---Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...---

[Faucoen Goedhart]

Faucoen haalde de vilten muts van zijn hoofd en boog eerbiedig.
Faucoen Goedhart vrouwe, houtvester...
De vilten muts in zijn handen kneep hij samen tot een bal, de dikke stenen muren van het internaat waren zoveel anders dan de bomen in het woud en de lage huisjes van het Duistere District. In zijn ogen leek dit een kasteel...
Hij zag de ogen van de vrouw voor hem in de deuropening, hem aankijkend alsof ze geschrokken was en de houtvester dacht
aan het woudkind onder zijn mantel thuis bij de haard. Alsof de ogen van de vrouw dwars door hem heen keken en zagen wat er gebeurd was..alsof ze een vinger op zijn borst zou richten en haar stem in de hal zou schallen dat zijn waarschuwing te laat was gekomen voor het kleine kind, dat het de verkeerde boom was geweest en de verkeerde tijd.

Hij had hulp nodig, hoe dan ook, iedere aarzeling kon haar het leven kosten...
Mahiramah's wijsheid moge hem leiden...de Goedhart stak schuldbewust van wal.

Vrouwe, de boom die ik aan het hakken was viel boven op haar... een klein meisje nog... ze was daar alleen en is gewond vrouwe...ze is nu bij mij thuis, maar ik kan haar niet verder helpen, bij Mah... de Ene ze is er slecht aan toe, ik smeek u, help haar...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Galliminus]

Remcke hoorde het verhaal van de man aan en veegde haar vieze vingers af op het blauwe gewaad met de zilveren zwaan op de borst... Enkele vegen gesmolten kaas liepen nu langs haar dijen.. Ze vervloekte zichzelf voor deze impulsieve handeling.. Ze moest even haar gedachtes op een rijtje zetten..

Zuster Madelief was aanwezig nu maar ze had haar handen vol aan de jongens die enkele dagen geleden na een wild spelletje Riddertje spelen in de beerput van het internaat waren gevallen.. Ze waren nadat ze stevig gewassen en geschrobt zijn redelijk ziek geworden.. In de eerste instantie had Zuster Madelief Jozef Kindermans erbij gehaald, de chirurgijn van de stad,.. Deze had de ergste koorts van de jongens behandeld en hen wat medicijnen gegeven tegen de besmetting... Ze waren niet meer zo heel erg ziek maar hadden nu ten alle tijden verzorging nodig totdat de misselijkheid en de koorts gezakt was.

"Heer Goedthart komt u binnen,.. Remcke Distelfeld is de naam.. Ik vrees dat onze genezeres zuster Madelief druk in de weer is met enkele schavuiten die ernstig ziek zijn geworden na een val in de beerput. Het lijkt mij verstandig als het meisje hierheen gebracht word in dat geval.."

Remcke sloot de deur achter de man en liep naar een bel op de binnenplaats.. Ze trok er tweemaal aan en vanuit het huis van de Gardisten kwamen twee vrouwen aangesneld.

"Lorelei, Elona.. jullie moeten een kar achter Sibbe spannen,.. er is een jong meisje gewond wat met spoed hierheen moet worden gehaald.. Mits ze niet te erg gewond is om haar te vervoeren... dan moeten we iets verzinnen..., maar ik ga niet graag naar die Kindermans op het Hof."

De twee Gardisten knikten instemmend naar de gezette Poorthoedster en renden naar de stallen.. Niet veel later kwamen ze uit de stallen gereden op de bok van een kar met daarvoor een prachtig Raganorcks Volbloed waar een gewaad overheen was geslagen die overheen kwam met het 'schild' van het Internaat... Ze reden de kar naar de poort terwijl Remcke deze opende..

Lorelei, neem mijn wacht over,.. Elona waarschuw Zuster Madelief dat er een zwaar gewond kind hierheen gebracht word.. De kans is groot dat er botbreuken, zware kneuzingen en inwendige bloedingen zijn,.. ze is onder een vallende boom gekomen.. Laat haar een bed gereed maken..

Heer Goedthart,.. vergezeld u mij op de bok zodat u me de weg kan wijzen?"

Ze klom op de kar en nam de teugels in haar handen.. ze knikte naar Lorelei die achter de kar de poort zou sluiten...
Met enige haast reden zij het Gannon op...

______________________
De Zwanen Garde

[Noë Arosch]

Noë hoort het tumult pas als ze bijna bij de poort is aangekomen. Haar gedachten worden opgeslokt door het kind in het lokaal, zijn ogen waren zo indringend geweest. Waarom zou een kind in een leeg lokaal blijven spoken, wat kon in Enesnaam zijn verhaal zijn?
En dan de woorden van het meisje...het zijn niet de gebouwen zelf die huilen, Sylvina. Maar je hebt gelijk op een manier.

Na een tijdje valt haar lawaai op in de buurt van de poort. Paardengehinnik en geschreeuw. Rond deze tijd? Vreemd. Noë zet flink de pas erin, en ziet Lorelei net de poort sluiten als ze bij de buitendeur is.

"Lorelei? wat is er zojuist gebeurd? Al dat lawaai hier...niets ernstigs hoop ik toch?"
_________________
---Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...---

[Galliminus]

Lorelei kijk Noë vragend aan,.. zij wist zelf ook niet wat er nu precies gaande was. Aan de paniek van Remcke te horen zou het wel eens ernstig kunnen zijn...

"Ik weet het niet Vrouwe Arosch,.. Remcke is met een man mee die een zwaargewond kind heeft gevonden naar wat ik begrijp.. Er zou een boom op haar gevallen zijn.. Ze gaan haar nu ophalen.. Ik neem nu even de honeurs waar voor Remcke hier aan de poort en Elona gaat Zuster Madelief waarschuwen om een bed gereed te maken... Ik hoop zelf ook dat het niet al te ernstig zal zijn.."

Lorelei bracht de zware grendels van de poort weer op hun plaats en stapte richting het wachtlokaal... Ze zag de kom gesmolten kaas staan die tot de bodem was uitgeschraapt... Remcke was altijd zo gulzig.. Iets wat eigenlijk zonde was.. Want diep onder haar robuuste lichaam school een hele mooie vrouw.. dat kon eenieder zien. Als ze enkel maar wat minder gulzig zou zijn... Op de tafel stond ook de kan met appelsap die Remcke nauwelijks had aangebroken... Ze prefereerde vette melk van de geitenherder op het eind van het Gannon...

"Vrouwe Arosch,.. kan ik u misschien een vruchtensapje aanbieden?.. U ziet er zelf ook niet echt zo denderend uit als ik het mag zeggen... En daarnaast., het wachtlokaal is eenzaam en stil genoeg van zichzelf."
_______________________________
De Zwanen Garde

[Faucoen Goedhart]

((Remcke en Faucoen-Het Duistere District-Het Tolhuys))
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden

[Noë Arosch]

Noë is Lorelei gevolgd naar het wachthuis. Ze kijkt eens om zich heen. Er hangt een stille, muffige sfeer in het kamertje. Ze kan zich voorstellen dat het saai moet zijn om hier te zitten, eindeloos saai en stil. Hoewel voor Lorelei de wereld een stuk stiller moet zijn dan voor haarzelf. Nochtans is ze op dit soort momenten blij met haar werk, blij dat ze zelf geen Gardist is geworden. Het geeft haar meer vrijheid.

"Dank je, Lorelei. En noem me alsjeblieft gewoon Noë. Ik wil graag wat drinken, ik heb best dorst gekregen van al dat lesgeven vanmiddag. Vooral die kleintjes leren schrijven...oioi. Ik heb ze nog niet eens zover dat ze een pen kunnen vasthouden op de juiste manier. Maar we komen er wel."

Noë gaat op één van de oude stoelen zitten en glimlacht naar Lorelei. Ze vindt het leuk om af en toe dit soort praatjes te maken met mensen. Het geeft haar het gevoel dat ze ondanks alles midden in het leven staat.
Ze volgt de blik van Lorelei naar de resten van de maaltijd en fronst even. Dan knipoogt ze naar de vrouw en haalt haar schouders op. Ingesleten patronen kan men nu eenmaal moeilijk veranderen. Dan wordt haar blik weer ernstig.

"Ik hoop in ieder geval dat het kind geholpen kan worden. Zuster Madelief weet wel wat ze doet, maar onder een boom terechtkomen...het arme ding. Wat doet een kindje dan ook in het bos?"

Vrolijk conversatie maken terwijl ze zojuist iets had gezien waarvan ze is geschrokken. Noë begint er goed in te worden. De ogen van het jongetje laten haar nog steeds niet los. Schijnbaar was het haar zonet toch een beetje aan te zien, Lorelei had immers gezegd dat ze er niet goed uitzag. Noë sluit even haar ogen en probeert het beeld van haar netvlies te dringen. Dan pakt ze dankbaar het glas sap aan van Lorelei en glimlacht.
_________________
---Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...---

[Hyrok]

Kaiden werd wakker op 1 van de jongens slaapzalen en ging zitten.
Hij keek omzich heen en zag dat de zaal al verlaten was.
"weer verslapen... leuk..."
Hij stond snel op en trok zijn kleren aan. Weer zou het een dag zijn vol mysteries voor hem.

Hij liep de zaal uit en ging naar de eetzaal. Ook die was al verlaten.
Hij ging naar het bord waar op stond waar hij les had.
"Even zien... O nee... nou eerst maar naar Terorsia dan."
Hij rende naar de Zuidelijke Torenkamer en klopte op de deur.
"Binnen..."

Hij liep naar binnen en sloot de deur.
Moeder Terorsia stond voor het raam en keek uit over de grond van het Internaat.

"Ga zitten." Ze klonk streng maar niet boos. Kaiden ging zitten en direct zuchte Terorsia en draaide zich om.
"Zo kan dit niet jongen... dit komt niet goed zo." Ze keek hem streng aan.
"Dit is nu al de vijfde keer dat je te laat bent en de week is nog maar net begonnen! Na school zit je uren lang in de bibliotheek op zoek naar god mag weten wat." Ze keek hem aan en wachte op een uitleg, maar die kreeg ze niet.

"Ik doe hier mijn best om voor jou een goede toekomst te creëren en wat doe jij? Jij doet er niks aan. Je bent dwars. Normaal gesproken had ik hier geen plaats meer voor je. Maar ik zie iets in jou. Iets dat anderen niet zien en jou dus ook niet kunnen en WILLEN helpen. Ik geef je een keus: Of je blijft en je komt optijd en gedraagt je, of je gaat weg. Geloof me ik vind het niet leuk om je deze keus te geven, maar het is aan jou. Aan het eind van de dag verwacht ik je hier met je antwoord." Ze draaide zich resoluut om en keek weer door het raam. Kaiden wist dat hij nu moest vertrekken zonder iets te zeggen.
Hij stond op en ging naar de deur.
"En denk eraan, dit is je laatste kans..."

((ooc: Ik weet dus niet of Terorsia een NPC is of niet...))

[Inwe Surion]

((Remcke, Faucoen en Inwë vanuit -> Het Duistere District -> Het Tolhuys))

Heel, héél voorzichtig opende Inwë haar grote groene ogen. Ze zag een blauwe, heldere lucht en voelde de felle zon op haar huid schijnen. Ze voelde zich als verdooft, haar lichaam kon zich niet meer bewegen en haar wonden leken verdwenen. Maar dat was niet zo. Inwë kon dan misschien geen pijn meer hebben, maar ze voelde dat haar lichaam uitgeput was, zijn laatste adem uigeblazen had. Was het een wonder dat ze nog leefde of was ze op de een of andere manier geholpen door Faucoen en de vrouw?

Opeens verscheen er een bezorgd gezicht boven het hare waardoor ze schrok. Gelukkig, het was de vrouw. Ze bekeek haar zorgvuldig, en praatte soms onverstaanbare woorden tegen Faucoen, die aan Inwë's andere zijde stond. Ze voelde zich zo goed opeens, dat er mensen waren die er alles voor deden om haar te helpen. Er welden tranen op in haar ogen, die al snel langs haar wangen stroomden. Ze sloot haar ogen en zuchtte voorzichtig. Haar ribben voelden als gebroken, leek het wel. Haar ademhalen ging moeizaam en ze had het gevoel dat haar hele lichaam nooit meer zou kunnen bewegen, en dat dat ook nooit had gedaan. Ze kon zich niet meer herinneren hoe het was om van de ene boomtak naar de andere te springen, hoe het was om te gaan zwemmen in het riviertje vlak bij haar boomhut. O, wat wou ze dat graag weer eens doen. Het leek jaren geleden dat ze dat voor het laatst had gedaan.

Ze keek Faucoen aan die haar geruststellende woorden toefluisterde terwijl ze heel voorzichtig opgetilt werd. Haar gezicht verkrampte van de pijn en de tranen bleven over haar wangen stromen, hoewel het pijn deed om te snikken en om te ademen. Hoe lang ging ze dit nog volhouden?
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Noë Arosch]

De tijd verstrijkt en Noë bedenkt zich plotseling dat ze op weg was om inkt te kopen. Als ze niet op tijd bij de winkels is zal ze morgen iets anders moeten verzinnen als lesmateriaal. Haastig krabbelt ze overeind.

"Bedankt Lorelei, maar ik was eigelijk op weg naar het Gannon om inkt te halen voor de kinderen. Het is echt schoon op. Een andere keer praten we verder, maar de Ene geve dat de straten me goedgezind zijn en dat ik nog voor sluitingstijd de winkels bereik."

Ze werpt Lorelei een warme glimlach toe en loopt het wachthuisje uit. Als ze de grote poort uitkomt ziet ze in de verte een wagen met een behoorlijke snelheid aan komen stormen. Daar zal het kind wel in zitten, denkt Noë. Gelukkig zijn er genoeg mensen om haar te verzorgen. Ze schudt haar hoofd.

Ga jezelf nu niet weer ongelukkig maken. Je kan ze niet allemaal helpen. Dat is je taak niet. Als je nu de levenden er nog bijneemt, waar houdt het dan op?

Noë haalt diep adem en zet koers richting het Gannon.

((Noë richting: Zacharias poppen))
_________________
---Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...---

[Faucoen Goedhart]

Faucoen zoog lucht tussen zijn tanden door toen hij het Woudkind langzaam de ogen ten hemel op zag slaan. Bij de goden...het meisje leek op de rand van dood en leven te verkeren...iedere keer dacht hij dat de wereld van de geesten haar tot zich genomen had. Dat ze deel was geworden van de nevelen die de levenden door het bos vergezelden...'sochtends vroeg en 's avonds laat...

Remcke had zich over het grauwe gezichtje gebogen, onderzocht het kind terwijl de borstkas van de kleine traag en moeizaam heen en weer gleed. Daarna zonk de Zwanenzuster door de knieën, stak haar hoofd onder de kar.

O kindje toch... ik had het niet in de gaten, dat is spijtig...

Ze kwam weer overeind...

Heer Goedhart, ik vrees dat het arme kind op de kar niet verder kan, het ziet er naar uit dat er een riem gebroken is die voor de vering had moeten zorgen...het arme kind heeft een behoorlijke ruige rit gehad... Als u haar het laatste stuk kan dragen, dan neem ik de kar mee, we moeten snel zijn...volgt u mij naar zuster Madelief...

De houtvester knikte, zich het zilte zweet van het hoofd wissend, daarna schoof hij zijn armen onder het kwetsbare lijfje, tilde het kind op alsof het een mand met eieren was. Probeerde haar gerust te stellen...
We zijn er bijna Woudkind, nog een laatste stuk, hou je ogen open, nog even...

Hij bleef tegen haar praten, bleef vragen of ze vol wilde houden, in de hoop dat ze in deze wereld bleef, bad tot de Godin Eedeevanee dat ze de Geestenwereld gesloten wilde houden voor het gewonde kind in zijn armen, waarvan hij ieder moment vreesde dat die grote ogen zouden breken en de spiegel van de dood zouden worden. Zijn arm ondersteunde haar rug en hij voelde haar zwoegende longen. Hij liep, zo snel als hij durfde, de Zwanezuster achterna.

Remcke leidde hen de poort binnen waar ze eerder had gezeten... en haar avondmaal van zuurbrood en gesmolten kaas had willen eten. Ze bond de paarden vast en ging Faucoen voor, de imposante deuren door en de gangen in die roken naar papier en gebeitst hout. Om daarna een deur te openen waarachter een klein ziekenzaaltje lag. Ze verzocht de houtvester te wachten en verdween achter een gordijn...
_________________
Faucoen Goedhart, houtvester in de Wouden