Raganorck

[Samara Jalaya]

Langzaam trekt de mist op, verscherpen de contouren, kruipt de waterige morgenzon door de straten en jaagt de laatste sporen van het Duister na. En terwijl de nacht langzaam oplost in het licht van een nieuwe dag, ontwaakt in alle straten de bedrijvigheid. Luiken worden geopend, luifels neergelaten en de geur van vers brood, warme koffie en vers gekookte pap schudt de laatste slapenden uit hun dromen. Vuren worden opgestookt, paarden ingespannen, haastige ambtenaren, marktlui en straatmuzikanten kloppen de kou uit hun ledematen. Studenten vallen met knipperende oogleden van hun torenkamers in de collegebanken, hoeren sluiten opgelucht de deuren achter hun cliënten, moordenaars en dieven slapen hun roes uit tot zonsondergang. Raganorck ontwaakt in een explosie van aanzwellende geluiden en houdt dan... haar adem in.

Op één van de pleinen tussen Gannon en het District van de Tien Torens is een grote houten staak in de keien geslagen. En twee meter boven de grond is het verminkte lichaam van een vreemd wezen op het hout gespijkerd. Het dode bloed heeft een neerwaarts spoor achtergelaten op de staak, als een grillige handafdruk druipen de bloederige vingers van de voeten omlaag naar de keien. Het gezicht van de dode is afschrikwekkend: er staat zoveel angst uit de verstarde trekken af te lezen dat voorbijgangers geschrokken de ogen afwenden... En de boodschap voor hun voeten lezen.

ION

staat er, in zwarte, rafelige letters

STERK OVERWIN ZWAK
ZWART OVERWINT WIT
HEIL AAN ISAIAH
EEUWIGE HEERSER VAN RAGANORCK
HEIL!

[Uriel]

Mirko liep vlug en voorover gebogen. Zijn handen hadden zich tot vuisten gebald in zijn zakken. Hij kreeg bijna spierpijn van het knijpen. Hij kon ze niet laten verslappen. Hij wilde niet nog meer ellende over zichzelf afroepen. Voorheen was hij een getalenteerd magister geweest. Dat hadden de toets-uitslagen hem geleerd, maar nu? Nu had hij zichzelf niet meer onder controle. Hij wist dat hij er ooit iets over gelezen had, maar de mist die door zijn hoofd kolkte maakte het onmogelijk om die herinnering te achterhalen. Het was alsof hij van onder water probeerde de sterren te zien. Zijn herinneringen werden niet meer dan vage lichtpuntjes in de verte vertroebelt door het bruinige water van een ijskoude rivier die om zijn hart knelde als een metalen band. Hij voelde zich schuldig, maar wist niet waarom, verdrietig maar had geen idee wat hij nu precies verloren had.

Zo in gedachten verzonken kwam hij terecht op het Gannon. Bijna was hij voorbij gelopen, maar aan de plotse stilte om hem heen merkte hij dat er iets vreemds aan de hand was. Hij stond midden in een kleine halve cirkel van mensen die naar hem staarden... nee over hem heen staarden. Verbaasd draaide hij zich om en volgde hun blikken. Eerst zag hij de bloedsporen op de keien, pas bij de voeten wist hij dat hij niet verder kijken moest. Een lijk! Een lijk op hat Gannon! Zijn adem versnelde en zijn handen trilden. Hij kneep ze hard weer vast. Toen zag hij het blaadje. Trillend van afschuw en verbazing keek hij erna en het duurde lang, veel te lang voordat de woorden tot hem doordringen. Tegen die tijd hadden ze zich achter zijn oogbollen in zijn hersenen genesteld. Hij zette het op een lopen, warheen maakte niet uit, wrong zich tussen de mensen door die als een muur om hem heen stonden. Ze waren een dikke stroop van onbekenden waar hij zich doorheen worstelde alsof zijn leven ervan afhing, ondertussen bleef die ene naam hem achtervolgen. ISAIAH!

((Mirko naar het Gannon; Op het plein))

[Kefir]

Kefir cirkelt lager. Hoewel zijn scherpe ogen vanaf zijn torenspits het tafereel goed hebben overzien trekt de geur van bloed hem naderbij.

De zwarten zijn al geland. Altijd de eersten om op een slachting af te komen. Hun krassende stemmen ruzieen en schreeuwen. Een van hen heeft zijn snavel in het dode vlees geslagen en rukt eraan, zijn vleugels fladderend om weerstand aan de lucht te ontlenen... Huid scheurt en de geur van nog meer en verser bloed bereikt Kefir's gevoelige neusgaten.

Kefir scheeuwt en zijn roep weergalmt vreemd tussen de stenen muren. De klank verontrust hem een beetje - zo laag komt een heerser van de lucht zelden. De zwarten kijken op maar reageren niet. Vier zitten nu schouder aan schouder rondom de eerste en vechten luid krijsend om brokjes vlees. Bloed besmeurt hun snavel en veren.

Met een tweede, luidere schreeuw stort Kefir zich bovop hen en jaagt de zwarten uiteen. Een van hen weet te laat te ontkomen en de nagels van Kefir's machtige klauwen rukken hem wat zwarte veren uit. Als een koning op zijn troon strijkt Kefir neer op het lijk. Zijn snavel, gekromd en veel krachtiger dan die van de zwarten, trekt een grote lap huid zonder moeite los. Kefir slaat zijn klauwen wat steviger in het vlees en begint te eten.
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Zabbe_Uiterwaard]

Zabbe duwt z'n karretje verder de straat in, pufjes rook van zijn pijp, als altijd tussen zijn gele tanden geklemd, trekken een spoor van warme tabaksgeuren achter hem aan. Zijn karretje hobbelt over de grote keien en de stelen van zijn bezems en zwabbers makken een helder rammelend geluid. Zabbe's blauw geaderde handen omklemmen het handvat van zijn kar wat steviger als hij de hoek om draait en daar inderdaad aantreft wat zijn ondergeschikten hem hadden gemeld.

Langaam en methodisch neemt hij zijn pijp uit zijn mond, klopt 'm leeg in het speciaal daarvoor aan zijn kar bevestigde doosje en neemt de situatie in zich op. Nee, Thys had niet overdreven. De oude man gromt wat in zijn baard als zijn ogen langzaam aan zijn hersenen vertellen waar hij naar staat te kijken. Wat hij ziet is afschrikwekkend.

Het lijk moet er inmiddels al een een week hangen, of meer. Wat ooit kleding was is verworden tot natte gescheurde lappen, bruin gekleurd door opgedroogd bloed. De omtrekken van gespreide, slap neerhangende benen en armen doen nog menselijk aan, maar het opgezwollen rottende vlees maakt elke herkenning onmogelijk. De geur is verschikkelijk. Zoetig en weeig trekt het zijn neusgaten binnen en vervult hem met een gevoel van absolute smerigheid. Zabbe voelt zijn maag samentrekken maar zijn ijzeren geest weigert daar aandacht aan te besteden.

Zabbe Uiterwaard is straatveger eerste klasse. Ooit voor zichzelf begonnen, met een emmer en twee bezems, heeft hij dit gat in de markt uitgebreid tot een ware stadsreinigingsdienst. Ondersteund door een bescheiden bijdrage vanuit het paleis heeft hij inmiddels een twintigtal kerels in dienst, allemaal voorzien van een karretje als het zijne en gewapend met stevige schrobbers houden ze Raganorck in een... nu ja... leefbare conditie. Niemand let eigenlijk op hen, de straatvegers. Ze zijn er nu eenmaal. Sommige burgers kennen hen bij naam en op enkele adressen kan de oude Zabbe altijd rekenen op een warme beker thee of een kom met soep. De meeste burgers negeren hen. Ze zijn als de straatstenen zelf, levende onderdelen van de stad. Niemand merkt hen op, totdat ze er niet meer zijn....Of hun werk niet doen... Zabbe fronst afkeurend bij de herinnering aan de ernstige reprimande die hij een uur geleden, als hoofd van de straatvegers, heeft mogen ondergaan van een stelletje arrogante stadswachters. Een lijk, hangend aan een paal, midden op het Gannon! Een schande is het dat die nog niet is opgeruimd! Een verzaking van plicht waarvan Ophelia zelf op de hoogte gesteld zou moeten worden! Zabbe gelooft geen moment dat de stadswachters, beide nog nat achter de oren, zich ooit tot Ophelia zouden durven richten. Daarbij vallen recent overledenen zijns inziens toch echt onder het gezag van de stadswacht, maar toch... Thys had hem niets gezegd. Een van zijn meest vertrouwde krachten, die hij nota bene het Gannon had toevertrouwd, had het niet aangedurft hem erover aan te spreken.

Maar toegegeven, het is ook een ernstige situatie. En inmiddels valt dit lijk nauwelijks nog onder de categorie 'burger'. Wie het ook was, hij is inmiddels verworden tot ernstig straatvuil en dat is Zabbe's terrein.

Een stuk of tien kraaien hobbelen rond over het lijk en strekken stukken vlees los. Met de kop in de nek slikken ze kleine brokjes door en duiken dan weer terug het lijk in. Op de daken rondom het feestmaal, aamoedigend krijsend, zitten er nog meer. Het moeten er zeker vijftig of zestig zijn en de lucht is vergeven van hun gekras. Bovenop het lijk zit zelfs nog een ander soort vogel. Een roofvogel, een valk wellicht, met roodbruine veren en een zwart masker over zijn kop. De kraaien blijven op eerbiedige afstand terwijl het imposante dier stukken huid lostrekt.

Zabbe knijpt zijn ogen nog wat samen en denkt na. Dit moet opgeruimd, en wel zo snel mogelijk, maar alleen gaat hem dat niet lukken. Die paal moet neer en er moet een grotere kar worden gehaald om het lijk zo snel mogelijk naar de grafdelver te brengen. Vanaf daar mag de stadswacht zich erover ontfermen... Als ze durven.

Zabbe tast tussen zijn kleren en vist een koperen fluitje tevoorschijn. Schel klinkt het geluid door de straten. Na korte tijd komen er drie paar jonge kereltjes naar hem toe gerend, niet veel ouder dan twaalf of dertien. Smoezelige kleren en een petje stevig op hun hoofd geklemd. Hun petten tonen het gildeteken van de straatvegers, een zwart en een wit vlak, gescheiden door een bezem. Hijgend staan ze voor hem en werpen angstige korte blikken omhoog langs de paal. Bewegingen in hun keel verraden dat het hen moeite kost hun ontbijt binnen te houden.

"Haal Thys, Graap, Jozerik en Boudewijn" commandeert Zabbe. "En jij, ren naar het Gilde. Met wat geluk is Kees nog niet aan zijn ronde begonnen. Zeg hem hierheen te komen met de grootste vuilkar die we hebben... En een paar stevige zakken met zand."

-------------------------

Met zes man en een paar jongens is het klusje snel geklaard. De paal, met schijnbaar bovenmenselijke kracht tussen de straatstenen geramd, bleek nog het grootste probleem. Het ding was onwrikbaar, maar enkele krachtige bijlslagen (in een stad waar hele meubelstukken zonder pardon uit een raam gekiept kunnen worden is een bijl standaard straatvegers-uitrusting) losten dat probleem snel op. De paal werdttenslotte maar gewoon tot op straatniveau afgekapt en zou al snel niet meer opvallen tussen de stenen eromheen.

Alleen die vogels waren het er niet mee eens. Enkele kraaien wagen het zelfs scheervluchten naar zijn mannen uit te voeren, alsof ze begrijpen dat die hun feestmaal komen stelen. Zelfs de grotere vogel mengt zich erin, en die lijkt toch wel wat gevaarlijker dan een kraai. Op een teken van Zabbe trekt een van zijn jonge knechtjes een katapult tevoorschijn en knalt wat steentjes naar de cirkelende vogels. Het ventje blijkt opvallend handig, moet Zabbe goedkeurend toegeven. Een kraai ploft dood op de stenen en wordt door een ander knechtje meteen opgeraapt en in een afvalton gedumpt. Enkele burgers, die zich zijn komen vergapen aan het schouwspel juichen goedkeurend en een van hen trekt zelfs een kruisboog tevoorschijn en schiet een paar loze pijlen weg over de daken. De grote valk is sneller en moeilijker te raken. Tenslotte, alsof het hem gaat vervelen, wiekt hij langzaam in een luie cirkelvlucht omhoog. Zabbe's knechtje slaakt een kreet van teleurstelling als zijn laatste steen de vogel op een meter mist. De man met de kruisboog heeft meer geluk. Een schok gaat door de vogel heen als de pijl zijn vleugel doorboort. De vogel is al hoog en zijn dalende fladdervlucht naar beneden brengt hem ver weg van het Gannon. Zabbe kijkt de neerstortende valk na met enige spijt. Het was een mooit beest en waar-ie neer zal komen zal hij waarschijnlijk nooit weten.

Maar het werk gaat verder! Jozerik en Thys, met vochtige doeken voor hun gezicht geknoopt, trekken het lijk van de paal af. Het gaf een zompig geluid toen het ding opeens loskwam. Het rottende vlees was glibberig en gleed probleemloos van de paal, een slijmspoor achterlatend over de stenen. Een paar ontheemde maden zochten blind schuifelend een goed heenkomen.

Het lijk werd in zakken gerold en met vereende krachten op de kar getild. Van het gezicht was niets meer over. Ogen en lippen waren weggepikt en de bleekwitte schedel scheen er doorheen. De drie jonge Vegertjes, onder bevel gesteld van Boudewijn, verspreidden de inhoud van de zandzakken over de met bloed en stinkend slijm besmeurde stenen. Dat zou de geur wel absorberen. Na een dag of twee zouden ze hier terugkomen om het zand op te ruimen en de stenen te schrobben en dan zou het net zijn of er niets gebeurd was.

...Niets gebeurd. Kauwend op zijn pijp, die hij nog steeds niet aangestoken had, bekeek Zabbe fronsend de inhoud van zijn kar. Wie was deze man geweest, en waarom had iemand de moeite genomen hem helemaal op een paal te hijsen zo vlak bij de hoofdstraat? Daar waar iedereen het zou kunnen zien. Had dan niemand iets gezien van de moordenaars?

Nee, nee... Zabbe schudt zijn hoofd. Dit is niet iets voor de straatvegers. Lijken kwamen ze wel vaker tegen. Er broeide vanalles binnen de muren en in kelders. Groepen mensen die elkaar naar het leven staan om redenen waar Zabbe zich nooit in verdiept had. Alle mensen maken rommel, en alle mensen hebben straatvegers nodig. Geen reden om iemand het idee te geven dat er mensen schuil gingen achter de piepende karretjes en nijver zwiepende bezems...

En dan ziet hij het briefje. Fladderend aan de paal had hij het eerst aangezien voor geen gescheurde flard kleding. Fronsend trekt hij het eraf en leest de inhoud.

[Kefir]

Meer schok dan pijn. De klap waarmee de pijl Kefir's vleugel doorboort slaat hem bijna ondersteboven. Hij schreeuw van woede. Wie durft hem aan te vallen? Hem, de heer der stormen! Zijn vleugelspieren spannen maar de botten in zijn rechtervleugel reageren niet meer. Instinctmatig blijft hij proberen een vleugelslag te maken, ondanks alle pijn, en dat weerhoudt hem van totaal neerstorten. De stad beneden, die hij altijd veracht had, trekt hem gretig naar zich toe.

Kefirs ongelijke vleugelslag brengt hem in een draaiende glijvlucht, steeds lager. Zelfs nu leren zijn hersenen snel om te gaan met zijn veranderde toestand en weet hij zijn neergang nog wat te sturen. Zijn vlijmscherpe ogen ontdekken de enige plaats waar hij zich nog zou kunnen verberen. Daar, waar het groen is...

Met een laatste krachtinspanning draait Kefir zijn gewonde lichaam in een boog naar het groen toe. Zijn klauwen proberen een tak te grijpen, maar zijn coordinatie is volledig weg. Ook het platte dak van een overgroei huisje, een laatte plaats waar hij nog boven de grond kan zitten, mist hij net.

Met een laatste trotse kreet stort Kefir dwars door een struikje heen.

((Kefir naar >> Raganorck Kasteel >> De Tuinen >> Het huisje van de tuinman))

OOC Hier, mijn lief, iets pluizigs om te knuffelen... ... ehm... maar pas op voor de sharp and pointy bits...
_________________
~~ Kefir Stormzanger - Heer van het eerste licht ~~

[Lunea]

((OOC: Lunea en Mirko zien Zabbe's wagen over het plein ( draad op het plein) en volgen...)

[Zabbe_Uiterwaard]

Krakend verwijnt de kar om de hoek. Vele lagen juten zakken kunnen de weeig zoete lijklucht die er vanaf komt niet verhullen. Voorbijgangers werpen een kort blik op de kar en kijken dan strak de andere kant op. Zabbe ziet hen aan met een grimmige grijns op zijn gezicht. Hier gaat een medemens voorbij, maar nu hij op zijn kar ligt is hij straatvuil geworden.

Bonneke de pluizige merrie snuift en briest, haar oren in de nek gedraaid. Hoewel het dier gewend is aan vele vormen van stank maakt de geur van dood, zo heel dichtbij, het dier onrustig. Zabbe bromt haar geruststellend woorden toe.

Een handelaar in dure reukwaren werpt Zabbe een bestraffende blik toe en schudt zijn hoofd. Met een klap sluit hij zijn deuren. Geen stank in zijn winkel! Zabbe keurt hem geen blik waardig.

Een kort rukje aan de teugels en de kar draait de smalle straatjes van het Duistere District in. Zabbe kent deze weg maar al te goed. Bonneke ook. Zabbe klemt de teugels losjes tussen zijn knieen en begint zijn pijp te stoppen. "Goed geraden, meid..." mompelt hij langs de steel van zijn pijp "Recht zo die gaat... Dit vrachtje is voor Jozef."

((Zabbe Uiterwaard (en Bonneke) naar >> Het Duistere District >> Het Hof der Doden en het Galgenhuis))
_________________
~~ mijn bezem en ik ~~