Raganorck

[Lyonell]

Berben

hij was vroeg opgestaan, waste zich met een klein beetje water wat nog in een tijl zat. het was erg koud en niet aangenaam maar wel een heel goed middel om meteen wakker te worden.
zijn moeder was ook al op en maakte vuur, sochtends maakte ze altijd een paar deegkoeken met wat enkele kruiden.
Deze morgen was niet anders dan de andere dagen, Berben trekte zijn kleren aan en nam een warme koek van zijn moeder aan.
zwijgzaam zaten ze aan tafel Berben pakte er nog één en zijn moeder begon te praten
'Jongen zoek werk vandaag werk waar je op kan bouwen'
'Maar mam ik werk toch bij...'
'Nee' zei ze voordat hij zijn zin afmaakte 'Dat is geen goede oplossing meer je moet een goede baan vinden het liefst voor morgen nog anders gaat het niet goed..'
'maar..' wou Berben in brengen maar zijn moeder reageerde niet meer en liep weg.
Berben had wel geleerd na al die jaren dat hij de zwijgacties van zijn moeder langer zou laten duren als hij toch door ging.
hij nam nog een deeg koek en begon aan zijn zoek tocht

(Thuis.. >>> Het Huske + werkplaats van Harry de Smit)

[Roos]

((ooc: van Gannon; de Hoofdstraat, op de straat))
((dit is via msn gedaan omdat Raga plat lag.. ))

Berben:
hij liep de straat uit naar zijn huis en voelde zich zielsgelukkig. Toen kwam hij aan bij zijn huis hij klopte met zijn hand, nouja met die hand had hij nog steeds haar hand vast. hij bloos 'o he sorry' hij klopte drie keer en deed dan de deur open het was een soort ritueel, nu zou zijn moeder op hem afkomen stormen en woedend met haar handen in het rond slaan en daarna zo snel als ze op haar lippen bijten en hem streng en donker aankijken... maar vandaag niet... 'mam!? '

Roos:
Ze keek Berben aan, ze zag dat er wat fout was.. "Wat is er? Is er iets mis?" het donker in het huis, ze kon niet goed zien hoe groot het was maar aan de buitenkant zag het er niet heel groot uit. Ze keek Berben opnieuw aan, hij had nog steeds een verwarde uitdrukking, ze werd er zelf ook een beetje verward van..

Berben:
'mamma?' riep hij nog een keer maar dan voorzichtig. zijn moeder was altijd thuis altijd. het was toch wel leeg dat huis zo. misschien sliep ze 'misschien slaapt ze nog!' liet hij uit zijn mond gliepen.. hij liep de hal door naar achter en klopte drie maal op de deur 'mam?!' hij wachtte even en deed de deur open maar die gaf niet mee...

Roos:
Roos bleef een beetje op de achtergrond en keek wat rond, ze had geen idee meer wat ze moest verwachten..

Berben:
hij klopte nogmaals drie keer op de deur. hij herinnerde plots wat de dokter had gezecht nouja.. misschien was ze wel ziek lag ze op de grond werd ze niet meer wakker. het draaide in Berbens hoofd 'mam!!' ... 'volgensmij is ze ziek ofzo' riep hij naar Roos gepiekeerd 'de deur! geeft niet mee het is niet normaal ze is altijd om deze tijd op en ze is altijd thuis er moet wat ergs aan de hand zijn, die deur moet open.'

Roos:
Ze had geen idee wat ze moest zeggen "Is er geen sleutel?"

Berben:
'nee' hij werd even stil 'alleen zij heeft de sleutel' 'misschien ligt ze daar wel dood te bloeden' paniekerig liep hij heen en weer toen bleven zijn ogen stilstaan bij een stoel. hij greep die stoel en sleepte die naar de deur en begon met de stoel tegen de deur te slaan. hardop roepend 'sorry mam! het moet'

Roos:
"Zal ik hulp halen? De stadswacht misschien?" ze raakte bijna zelf in paniek...

Berben:
hij sloeg door en de deur vormde een opening. hij liet de stoel uit zijn handen vallen werd haast van steen hij staarde en hij zei geen woord...

Roos:
"Wat is er..?" ze keek door het gat.. "Wat is er?" herhaalde ze..

Berben:
.. hij stond nog steeds stil en liep één pas de kamer in. de kamer was helemaal leeg er lag wel een bed maar geen dekbed de kast waar hij ooit boeken in had zien staan was leeg de tafel in de hoek was leeg zelfs dat groene olielampje stond er niet. onder de tafel zag hij iets liggen een klein boekje...

Roos:
Ze had geen woorden, ze zou gewoon afwachten wat er gebeurd was en dan klaar staan voor hem wat er ook gebeurde, ze had nog genoeg tijd, de laatste keer dat ze op de klok keek was het half zeven, het zou nu zo ongeveer half uur later geweest zijn..

Berben:
hij keek haar aan probeerde zichzelf een uitleg te geven 'hier lag zei altijd met die geel witte dekens ze had me boos aangekeken toen ik er in was gekropen toen ze het net had gewassen.. en daar stonden boeken.. het is allemaal zo leeg, eigenlijk heeft het helemaal niets meer van mijn moeder nee eigenlijk niet nee natuurlijk niet... het was wel duidelijk ze zou hier ook nooit meer komen nee nooit meer! nee, ze zou me nu ook niet kunnen wegsturen omdat ik in HAAR kamer sta nee dat kan ze niet nee!!!'

Roos:
Zijn reactie maakte haar wat bang.. ze snapte het niet, waar zou zijn moeder heen zijn? Een moeder laat haar kind toch niet alleen? Nee toch? Nee, een goede moeder zou dat nooit doen. "Wat staat er in het boekje? Misschien is er wat gebeurd.. ze zou toch niet zo maar weg gaan?"

Berben:
hij keek om naar dat boekje misschien ja hij bukte en bibberde met zijn hand en pakte het boekje.. het boekje bleek een slotje te bezitten.. hij ging staan en smeet het van boven naar de grond en hij hoorde het slotje breken...

Roos:
Ze slaakte een kreetje, ze liep naar het aanrecht om een glas water voor hem te pakken en liep daarna met het glas terug naar Berben. "Drink eerst wat voor dat je gaat lezen.." ze legte haar hand op zijn wang, hij was warm "Je bent helemaal warm.." ze hielt het glas iets naar voren zodat hij het aan kon pakken.

[Lyonell]

berben:

hij voelde een hand over zijn gezicht en dat kalmeerde hem en hij keek opzij en zag het liefe gezichtje waar hij vorige nacht de hele tijd aan had gedacht. 'je bent zo aardig, je doet zoveel voor mij'hij kreeg bijan tranen in zijn ogen. hij liet het boekje op de grond liggen en pakte het glas aan 'dank je.. zal ik maar niet lezen wat daar in staat volgensmij zou ze dat niet goed vinden, mijn moeder'

[Roos]

Roos keek hem aan en keek snel weg, het was onbeleefd om mensen aan te kijken, vooral mannen, maar ze kon het niet laten en keek hem weer terug aan. "Kom.. laten we gaan zitten.." zei ze en ging zelf op het bed zitten. "Was je moeder lief voor je?" wat een onbeleefde vraag.. "Het spijt me, dat had ik niet moeten vragen.." ze liet haar hoofd zakken en dacht aan hoe haar ouders geweest hadden kunnen zijn, misschien kon ze ergens anders troost vinden, iemand die wel van haar hield en voor haar wou zorgen, en andersom..

[Lyonell]

Berben:

Of ze lief was mijn moeder.. 'ze heeft wel haar goede kanten... al lijkt het alsof ze vind dat ik helemaal niets kan alsof ik een..'hij dacht even na 'alsof ik een blok om haar been ben, ja een blok om haar been.. 'hij zuchtte 'ik blijk het nooit goed te doen wat ik ook doe, ik heb het wel verdiend denk ik dat ze nu weg is ik was gisteren ook weg...'

[Roos]

Ze zuchtte.. "Het ligt niet aan jou.. Moeders horen niet zo maar weg te gaan.." ze ging op het bed staan en gaf hem een knuffel, ze was nu iets groter dan Berben als ze op het bed stond.. "Ik vind je lief.. kan ik iets voor je doen?" ze liet hem ietsje los om hem aan te kunnen kijken...

[Lyonell]

Berben:

'ik vind je ook lief..' hij glimlachte naar haar en trok haar dicht naar hem toe. fluisterd 'ik hou van jou. wat me moeder ook zegt of doet..'

[Roos]

Roos hielt hem ook stevig vast.. Ze wist niet wat ze moest doen, ze kende geen liefde, niemand had van haar gehouden sinds de dood van haar ouders. Ze voelde zich vreemd van binnen, kriebels in haar buik, maar op het zelfde moment ook zo vol en warm. Haar hart ging te keer terwijl ze hem vast bleef houden, haar lichaam schreeuwde om meer, in haar gedachte spookte nu nog maar een ding.. Bij Berben zijn, ze liet Berben weer wat los en wist niet goed wat en hoe ze moest reageren, ze keek hem aan met pret lichtjes in haar ogen, ze drukte zachtjes haar lippen op de zijne, ze had nog nooit echt gezoend, het waren altijd alleen maar kusjes die ze gaf, zoals ze bij haar ouders deed vroeger, zoenen was anders intiemer, ze probeerde het toch zoals ze dacht dat het moest zoals ze zich het voorstelde dat twee geliefden zoenden als ze een verhaal verteld kreeg. Even was ze bang dat ze afgewezen zou worden...

[Roos]

((occ: Via msn ))

Berben:
Haar lippen raakten de zijne en een geweldig gevoel vloog door Berben heen. hij zag dta ze haar ogen wat fijner dichtkneep en hij drukte haar zachtje tegen zich aan. Hij keek in haar ogen en die leken meer te zeggen dan woorden zouden kunnen verwoorden. Hij sprak haar woorden zachtjes uit die hij in haar ogen zag en zelf ook voelde 'Ik hou van jou'.

Roos:
Zijn woorden herhaalden in haar hoofd, Ik hou van jou ... ik hou van jou.. wat betekende dat? Haar overleden ouders zeiden dat vroeger tegen haar, maar was dit houden van? Zij hielt van haar ouders, maar wat ze voor Berben voelde was toch duidelijk anders, maar was het dan wel liefde zoals ze het kende? Dat ze bij hem wou zijn was al duidelijk voor haar.. Hij betekende nu al meer dan alles en iedereen bij elkaar, wat ook niet zo gek was met haar achtergrond, haar verleden.. Ze kende hem nog maar twee dagen, maar toch was hij de enige die om haar gaf, en andersom.. "Ik ook van jou.." zei ze terug..

Berben:
Berben hield haar vast en veegde haar haren die op haar vochtige lippen waren plakken weg. en kuste haar hij voelde zich geweldig. hij hoorde achter zich een geklepper even heel even hoorde hij het maar het drong niet tot hem door..

Roos:
"Wat is dat?" ze keek opzij..

Berben:
Het zou wel een raam wezen of nee toch niet de voordeur stond nog wagenweid open 'ik ga even kijken' hij bukte zodat hij door het gat in de nog 'bestaande'deur heen te kunnen. 'heh?'

Roos:
Ze zou wel wachten tot hij terug zou komen, ze ging op het bed zitten en voelde wat aan het matras, het voelde heerlijk, het was lang geleden dat ze op een matras geslapen had, zeker tien jaar.. al had ze de jaren niet bij kunnen houden.. Ze ging voorzichtig liggen terwijl Berben nog bezig was.. Ze hoorde wat en ging gelijk weer staan.. Ze schaamde zich een beetje voor wat ze zojuist gedaan had, maar ze zag Berben nog niet.. Gedachten spookten door haar hoofd terwijl ze naar de muur staarde..

Berben:
Berben zag een kleine jongen in een lange jas een koekje pakken en snel het huis uit rennen. hij moest glimlachen het zag er heel erg schattig uit toch besefte hij dat het stelen was het kon hem niet echt veel schelen en hij sloot de deur dicht en liep terug..

Roos:
Ze zag Berben weer binnen komen, en voelde zich weer helemaal opbloeien van binnen.. Ze deed haar haren achter dr oren en speelde met een van de krullen die achter haar vinger bleef haken.. Ze keek hem aan.. "Ik moet zo terug.. ze willen niet dat ik te laat kom.. en ik moet nog brood halen.." ze zuchtte, ze wou niet terug, maar ze durfte ook niet weg te blijven.. ze moest wel terug, misschien had ze nog tijd.. "Hoe laat is het?"

Berben:
hij zocht in de kamer naar een klok hij had zich nog wel herinnerd dat er een klok moest hangen maar hij kon hem niet vinden. hij liep naar het raam en wees naar de kerk 'o,jee het is half twaalf'..

Roos:
"Nee!!!!!!" ze raakte in paniek.. "Ik ben te laat.. ik.. " ze kon niet uit haar woorden komen.. ze stapte verwoed door de kamer niet wetend wat te doen en keek Berben aan alsof hij het antwoord wist..

Berben:
Berben schrok op wat is.. ze was te laat 'hoeveel.' hij hoopte dat het niet te veel was hij voelde zich schuldig. hij boog zijn hoofd naar beneden 'het is mijn schuld hé'

Roos:
"Wat?!" ze wist niet wat ze moest doen, zijn woorden drongen nu pas door en ze keek hem weer aan.. "Nee, het is niet jouw schuld.. ik.. wat moet ik doen..?" ze keek hem met waterige ogen aan, ze was bang, bang voor wat er te wachten stond, misschien moest ze vandaag maar helemaal niet meer terug gaan, maar morgen pas morgen ochtend, alsof er niks gebeurd was, ja dat klonk goed.. "Ik ga morgen wel terug.."

Berben:
morgen.. het klonk hem zo bekend in de oren als hij gister thuis was gekomen dan was zijn moeder ernog nee morgen moest ze niet gaan.. Berben was stil hij wist wel wat er zou gebeuren als ze nu kwam nouja deels dat kon hij niet laten gebeuren hij wist het niet, één ding wel 'ik zal ervoor je zijn' hij keek diep in de mooiste ogen die hij ooit had gezien

Roos:
"Mag ik hier blijven..?" ze keek hem aan met grote ogen, als ze morgen ochtend terug zou komen alsof er niks gebeurd was zouden ze het misschien niet eens op merken.. Of wel? Nee! Ze zouden het niet op merken, maakte ze zich zelf wijs.. ze zou hier gewoon blijven, met Berben, en dan zou ze morgen ochtend met broden terug gaan.. Ze wachtte nog steeds op antwoord van Berben en pakte ondertussen zijn hand..

[Roos]

((occ: via msn))

Berben:
'tuurlijk!' hij kon niet ontkennen dat hij enthousiast was...samen. voor eeuwig zou hij samen willen zijn met Roos 'Dit huis zal niet meer van mij zijn dan van jou' hij glimlachte moeder zou het vast niet erg vinden.. hij keek de kamer door, moeder zou zelfs niet meer zeggen dat het haar irritereerde..

Roos:
Roos keek hem aan, haar ogen schitterde, ze wist niet zo goed meer wat ze moest zeggen, maar ze mocht blijven.. Het was in haar ogen perfect, ze zou alles doen om het hem naar zijn zin te maken, alles wat hij maar wilde.. "Wat lust je graag..?"

Berben:
'nouja.. ik lust alles wel' nouja dat was ook niet waar. hij moest lachen, hij wist nog dat hij als kleine jongen een zandtaartje had gemaak en dat hij daar stiekem in had gehapt terwijl zijn moeder hem telkens had gezegt dat hij daar niet van moest eten. toch moest hij proeven. Berben voelde het zand weer in zijn mond zitten en probeerde het visuele zand met zijn tong weg te vegen..

Roos:
"Maar.. wat lust je het graagst..?" Roos maakte het niet uit wat ze zou maken, ze kon alles koken, niet alles, bijna alles dan.. Ze dacht na over de dingen die ze voor hem zou kunnen koken vanavond, ze wou iets koken dat hij heel lekker vond, zijn lievelings eten, dat had hij toch wel? Ja toch? Ze keek hem met grote vragende ogen aan..

Berben:
'Nou wij eten altijd wat aardappelen met wat boter jus een klein beetje groenten en heel soms een stukje vlees.' hij keek haar aan onzeker aan 'maar dat bedoel je zeker niet..'

Roos:
"Ik verzin anders wel wat.." ze glimlachte "Als een verrassing" ze ontblootte haar tanden bij de volgende lach.. Ze wist niet goed meer wat ze moest zeggen, ze droomde weg terwijl ze in zijn ogen keek en dacht aan vrolijke dingen, vogels die zongen, verliefde mensen, de zon, en de warmte die zij met zich mee bracht. Ze had nog steeds Berben's hand vast....

[Roos]

((ooc: via msn))

Berben:
"Een verrasing!' riep hij vol enthousiast uit 'ja dat is het morgen kom je gewoon terug met een heel leuk ... iets ja iets.' hij pakte met zijn andere hand haar hand vast die ze in de zijne had gelegd.

Roos:
"Maar.." floepte er uit haar mond, ze had helemaal niet gezegt dat ze morgen terug zou komen, was dat normaal? Misschien zou het stom zijn om het te zeggen, ze wist niet goed wat ze moest doen, ze kon morgen helemaal niet terug.. Ze keek hem aan, ze wou het zeggen, maar ze durfte niet, ze wou hem niet beledigen, en ze wist helemaal niks van mensen.. "Het spijt me.." ze liet haar hoofd hangen, ze had geen idee wat ze moest doen..

Berben:
Geschrokken van haar reactie pakt hij voorzichtig haar gezicht vast 'wat is er?'

Roos:
Ze dacht even dat Berben haar zou slaan, maar in plaats daarvan vroeg hij wat er was, ze wist zich eigelijk geen raad met dit.. het voelde geweldig, ze blooste.. Hoe kon ze nou denken dat hij haar zou slaan. "Ik.. ik.." ze stammelde.. "Ik kan morgen niet terug.." ze blooste en sloeg haar ogen tegen de vloer "Ik bedoelde vanavond, het spijt me.."

Berben:
'o.. het spijt me ik..' hij was stil hij wist nu niet wat hij moest zeggen hij kon zich wel voor zijn kop slaan waarom moest hij dat nou zeggen. 'nee het spijt mij'

Roos:
"Nu hebben we allebei spijt.." ze lachte weer.. "Zo blijven we ons verontschuldigen.." Roos pakte zijn andere hand ook vast en speelde een beetje met beide.. ze wist niet goed wat ze nu moest doen..

Berben:
Berben wist helemaal niets meer te zegen en hij wou zich niet meer fouten laten berokkenen en fluisterde zachtjes in haar oor 'dan hebben we nog tot de avond de tijd om iets speciaals voor je tante te maken of te verzinnen niet' hij glimlachte naar haar.

Roos:
"Nee.. het is heel lief aangeboden, maar ga alsjeblieft niet mee.. ze zal woedend zijn, en ik wil niet dat jij er ook schuldig van bent, dan haalt ze misschien wel de stadswacht erbij of weet ik veel wat! Alsjeblieft, niet doen.. ik blijf hier vanavond, en dan ga ik morgen ochtend wel terug.. Kunnen we nu niet iets leuks doen voor ons zelf?"