Raganorck

[Martys Brendarion]

De Gepokte van de Dwalende Kamers; in Duister Gehuld

Het had hem deze keer meer moeite gekost om de Dwalende Kamers te verlaten. Het leek alsof al de lege harnassen in de gangen op hem loerden en alsof alle memoria aan de Nachtstorms hem spottend toelachten over zijn nog niet volbrachte wraak. He thad hem zelfbeheersing gekost om niet met zijn slangendolk het kostbare doek open te halen van een portret van een robuust uitziende Dearc die tegen een vlammende achtergrond, steigerend zijn zwaard ten hemel hief. "Duivelsgebroed," had hij tussen zijn tanden door gevloekt.

Uiteindelijk had hij op de begane grond een balzaal gevonden. Het dikke stof lag op de houten vloer en de Gepokte wierp kleine kringelende stofwolkjes op toen hij er over heen liep naar de grote withouten openslaande tuindeuren. Hij duwde een van beiden een stukje open, glipte naar buiten en sloot de deur weer achter zich.

Hij stond op een breed bordes met een brede halfronde trap. Langs de rand van het bordes stonden beelden van heidense goden. Ze waren door klimop overwoekerd en door de tand des tijds haast onherkenbaar aangevreten. Toen hij de trap afliep kwam hij terecht in een woeste wirwar van paadjes die zich verloren in de schaduw van door klimplanten overwoekerde eiken.

Hij koos het meest rechtse pad en na een tijdje kwam hij terecht bij het grasveld dat aan de ene kant toegang bood tot het doolhof en aan de andere kant zicht gaf op de ruwstenen omwalling waarin zich niet al te veel verder het kleine houten deurtje moest bevinden naar het woeste pad dat uiteindelijk zichzelf verloor in de straatjes van het Duistere District.

De Gepokte naar Het Duistere District; de gaarkeuken

Edited by: Martys Brendarion at: 9/18/03 7:40 pm

[Uriel]

Gepokte vanuit het Duistere District; de gepokte

Het deurtje naar de tuinen toe knarste in zijn scharnieren. Hij maakte een inwendige notitie dat hij daar de volgende keer smeerolie voor mee moest nemen. Gekraak zou net genoeg kunnen zijn om onwelkome blikken zijn kant op te laten draaien.

Vlug duwde hij het deurtje weer dicht. Terwijl hij door de tuinen liep op weg naar het doolhof, voelde hij dat er iets veranderd was. De tuin zag er opgeruimd uit en hij zag een schuurtje waar de vorige keer enkel een rozenstruik zichtbaar was geweest. Een man was bezig om vanaf een wankele ladder de rozenstruik te temmen. Hij besloot er verder geen aandacht aan te besteden.

Hij liep door naar het doolhof tot beneden zijn raam. De bruine zak hield hij stevig tegen zich aan geklemd. Even keek hij om zich heen, maar besloot toen dat het beklimmen van de muur in het daglicht te gevaarlijk zou zijn. Zeker nu hij in de verte het klikken van de heggeschaar van de tuinman hoorde.

Hij liep naar een deur toe en probeerde deze. Met enige moeite ging de deur open en stond hij weer in de vreemde altijd veranderende gangen van het kasteel.

De Gepokte naar; de Dwalende kamers: ?

[Ral'Ysa Tharoïn]

Fin Rwynn

(Fin -- Gannon, De hoofdstraat - Op de straat --> De tuinen - De eeuwige Tuinen))

Het binnendringen was een eitje geweest voor de kleine Fin en tevreden stapte hij rond. Keek op naar het grote kasteel en kon haast niet wachten om zijn oude taak weer op te pakken als huiskabouter zijnde. Het zou hard werken zijn, maar dat maakte hem niet uit. Hij wilde zich afwenden van dat vreselijk verwarrende bestaan wat vrijheid met zich meebracht. Hij ging tevreden zitten onder de fluisterende bloemen die zijn aankomst luidkeels toejuichte.

Nadat de zon op zijn hoogst had gestaan kwam Fin uit de geurige schaduw van de bloemen. Het kasteel was hem gunstig gezind, hij zou hier intrekken... Hoewel de sfeer onrust uitademde balde hij zijn handen tot vuisten en rende de tuin door naar het kasteel.

((Fin --> Ergens in het kasteel...))