Raganorck

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

((Witvloed en Aisthèsis --Dwalende kamers - Gangen van het paleis --> Eén van de Gastverblijven))

Daar waren ze dan. Er stonden twee hemelbedden in de kamer en met een beleefde knik verliet de bediende de kamer. Vermoeid door de lange dag en al het moois wat ze had gezien, plofte ze op een bed. Ze leek geen acht te slaan op de heer witvloed en ze liet zich achterover vallen en genoot van de zachte aanraking van het matras in haar rug, waar ze lichtjes in veerde. Eindelijk een bed en deze lange vermoeiende dag leek toch nog tot een goed einde te komen.

[Meester Witvloed]

Witvloed was blij toen hij zag dat ze een kamer hadden gekregen met twee bedden, hij voelde er momenteel niets voor om een bed te delen met iemand, zeker niet met zo een jonge vrouw, dan had hij waarschijnlijk zich weer laten over meesteren door zijn mannelijkheid en aan delen van Aisthèsis gezeten wat zij niet wou.

Witvloed vroegde bediende eerst nog wat eten te brengen en plofde vervolgens neer op het andere bed. Hij sloot zijn ogen en hoorde hoe Aisthèsis ademhaalde. Het lag erg lekker na zo een lange vermoeiende dag.. nee hij lag hemels. De wandelstok van Witvloed gleed uit zijn hand en rolde zo van het bed af.

Witvloed had het gevoel dat hij nog maar net was gaan liggen maar vervolgens was de bediende al weer terug gekeerd met een dienblad vol met brood, vers water en wat groenten. Witvloed stond op en nam het dienblad aan, hij plaatste het op een tafeltje die in een hoekje van de kamer stond. Witvloed goochelde zijn beurs te voorschijn en haalde er wat munstukken uit. Deze gaf hij aan de bediende waar hij opmerkelijk verbaast op reageerde. Dit waren ze hier blijkbaar niet gewend. De grijns op het gezicht van de bendiende werd groot en keek Witvloed verwachtings vol aan.

- "Hou ze maar, ze zijn van jou"
- "Dank U! mijn heer, erhm had U verder nog iets gewild?"
- "Nee hoor jongen, dat was het..."

Witvloed draaide zich om naar de tafel om wat te gaan eten, terwijl de bedienden net weg liep. Plotseling draaide Witvloed zich om en schreewde de bediende iets na: "Mijn jongen, kun je ons wekken bij het eerst volgende ochtend licht?" De jongen draaide zich om, knikte hevig en liep toen verder. Witvloed sloot de deuren en keek toen naar Aisthèsis, hij moest toe geven... ze was verre van een lelijke vrouw. Ze leek zo jong, wijs en nieuwsgierig te gelijk. Witvloed toverde een grote glimlach op zijn gezicht, terwijl hij keek naar Aisthèsis. "Zeg jonge dame, wil je ook wat eten? Er is is meer dan genoeg en zo'n erge honger heb ik niet meer..."

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aithèsis

Honger? Ze vergat vaak te eten, gewoon omdat ze haar honger niet voelde en dan kwam ze de volgende dag 's ochtends wanneer ze wakker werd, half om. Ze glimlachte en kwam overeind, ze voelde de honger weer opborrelen, 'ja lekker.' Ze pakte een stukje stokbrood en zette daar haar tanden in.

Terwijl ze wat aan het eten waren, kreeg Aisthèsis zo'n verlangen om weer haar gedachten te kunnen uitspreken tegenover iemand. Verwikkeld te raken in een diep gesprek... Het was lang geleden dat ze weer omging met iemand, sinds de lange reis van huis uit was ze niets anders tegengekomen dan vervelende struikrovers, die wel zin hadden in een vrouw. Ze rilde even, gelukkig dat ze haar nooit te pakken hadden gekregen. Haar boog had ze nooit durven te gebruiken en ze voelde zich erg opgelucht nu ze deze had afgegeven.

Ze schudde de gedachte van zich af, ging staan en liep naar het raam, honderden sterren blonken helder in de donkere hemel. Het was een mooie avond. Ze draaide zich om naar de heer Witvloed die nog steeds zijn maal aan het nuttigen was. Haar eetlust was weer weggeëbt, ze haatte de tocht die ze had afgelegd en verlangde naar een huis waar ze veilig kon wonen. Ze was achttien jaar... bijna negentien over twee dagen en wat had ze tot nu toe bereikt. Ze had geen familie, alleen een broer die niet te vinden was, waar ze zeker van wist dat ze maar beter kon ophouden met tevergeefs zoeken en zichzelf toekeren tot de bittere waarheid.
Ze staarde de heer Witvloed een paar seconden aan, ze had geen flauw idee wat er in hem omging en waar ze zich de laatste tijd om bekommerde was toch alleen haarzelf. Ze voelde zich eenzaam en had al heel lang de neiging om te huilen, maar ze liet de tranen niet toe. Ze had geen reden en ze wilde het niet de omgeving laten zien, maar ze was niet zo'n beheerst mens geweest als dat ze ooit had willen zijn.

Ze was zich plots bewust van de lange stilte die er over de kamer heerste, ze nam weer plaats tegenover de heer en glimlachte, 'heeft het gesmaakt?'

[Meester Witvloed]

Er viel een lange dode stilte terwijl Aisthèsis Witvloed aan staarde. Hij had net zijn mond leeg en wat wou zeggen toen Aistèsis vroeg: "Heeft het gesmaakt?"

Witvloed knikte hevig en zei: "Ja, het was heerlijk..." Hij stond op en liep richting Aisthèsis. "Eet jij jouw brood niet op? Het is echt lekker hoor. Probeer ook wat van de groente die zijn echt heel vers." Witvloed draaide zich om en liep naar het bed waar hij zich eerder die avond zich languit op had laten vallen. Hij wrijfde in zijn ogen en keek weer naar Aisthèsis. "Hmm, waar denk je aan? Je ziet er nogal... verdrietig of boos uit. Is alles goed?"

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

'Nee dank je' mompelde ze, 'ik heb niet zo'n honger.' Ze glimlachte geforceerd, deels boos omdat iedereen door haar heen kon prikken. Ze was een open boek, wat haar mateloos stoorde.

Ze zuchtte, ze kon wel zeggen dat er niets was, maar de oprechte bezorgdheid van de heer Witvloed raakte haar wel. Het was lang geleden dat iemand blijk gaf van medeleven. Haar keel kneep dicht, de brandende tranen vonden hun weg naar buiten en snel wende ze haar gezicht af. In de hoop dat hij niets gemerkt zou hebben, maar ze wist wel beter; ze was kortom een open boek en de heer Witvloed ontging haar gevoelens niet. Ze staarde naar haar handen en frunnikte wat aan haar vingers, ze sloot haar ogen. In de hoop even de buitenwereld te kunnen afsluiten.

Ze stond snel op en slikte de brok in haar keel weg terwijl ze zich weer naar het raam toekeerde. Het was inmiddels zo donker geworden dat het niet meer mogelijk was om naar buiten te kijken, doordat de kamer verlicht was. Ze staarde naar haar eigen reflectie van het raam en toen naar die van de heer Witvloed.
Zijn ogen prikte in haar rug en toen draaide ze zich om, 'ik red me wel... dat heb ik tot nu toe altijd al gedaan. Maak je maar geen zorgen over mij.' Ze glimlachte door haar tranen heen, 'ik denk dat ik maar naar bed ga... ik voel me erg moe.' En ze had geen behoefte meer aan deze dag.
Ze besloot maar in de onderjurk te gaan slapen, ze had haar bagage verloren in de wouden en dus niets bij. Zonder acht te slaan op de heer Witvloed, maar wel duidelijk bewust van hem, trok ze haar eenvoudige rode jurk over haar hoofd heen, trok haar onderjurk recht en stapte in bed.
'Welterusten mijn heer Witvloed.'
De zijdezachte dekens streelde haar huid en ze leek zachtjes in het matras weg te zakken, haar oogleden voelde zo zwaar aan... dat ze uiteindelijk dichtvielen.

[Meester Witvloed]

Witvloed zuchtte, hij had het gevoel dat hij iets fout had gedaan. Maar hij snapte echt niet wat. Hij besloot om Aisthèsis maar verder met rust te laten. Straks vond ze nog dat hij, vervelend was omdat hij maar door bleef vragen. Hij had haar tranen wel degelijk gezien, maar misschien was het beter Aisthèsis eerst gewoon maar te laten slapen. Witvloed trok zijn schouders op, hij was nooit goed geweest met vrouwen. Ondanks zijn lange, lange levenservaring snapte hij nog steeds niets van vrouwen. Sterker nog, hij snapte steeds meer minder van ze, ze waren zo snel ontvreden... ze waren niet zwak, maar ze deden zichzelf wel vaak zwak voor. Waarom willen de vrouwen zo graag een grote stoere ridder... zijn ze dan zelf niet "mans" genoeg om voor hun zelf op te komen? HIj zuchtte en haalde nog maals zijn schouders op.

Witvloed voelde zijn maag knorren, misschien had hij toch net iets te veel gegeten. Plotseling begon Aisthèsis met haarzelf uit kleden. Witvloed's hard ging sneller kloppen. Nee, lelijk was ze zo zeker niet. De onderjurk maakte haar dat tikje verleidelijker wat ze eigenlijk miste. Ze kroop in haar bed en wenste Witvloed weltrusten. Hij keek naar haar en had de sterke neiging om bij haar te komen liggen... het was zo'n mooie vrouw opeens. Hij schudde snel zijn hoofd en zette het idee van zich af.. Zijn hersenen waren in twee strijd. Een stemmetje in zijn hoofd zei: "Kom op Witvloed, wat let je? Grijp je kans, er ligt daar een beeldschone vrouw op je te wachten en niemand die je stoort." Een ander stemmetje zei: "WITVLOED! wees een heer en laat haar met rust!"

Blijkbaar was Witvloed toch minder een heer dan hij zich eingelijk voor nam. Hij liep naar het bed van Aisthèsis en zei: "Zeg, zou ik bij jou mogen komen liggen? Mijn bed is zo... zo erhm.. koud."

Hij gooide meteen zijn hand in zijn gezicht, hij voelde zich schuldig dat hij dat had gevraagd, maar toch wou hij het nog steeds. "Sorry, dat had ik niet moeten zeggen." Witvloed bleef echter toch staan, hopend, dat Aisthèsis zei dat hij er toch wel bij mocht komen liggen...

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Sperde haar ogen weer open, 'mag ik bij jou komen liggen?' Had hij gevraagd, de heer Witvloed zelf. Geschrokken en verrast door zijn vraag ging ze rechtop zitten, wat moest ze nou zeggen? Ze vond hem wel een aardige man die niet lelijk was en ze had veel eerbied voor hem...
Haar ogen plakte nog steeds van de tranen en ze wreef er eens goed in. Ze wilde hem deels niet teleurstellen, maar wat als ze het toestond. Wat zou er dan nog meer komen en eerlijk gezegd had ze geen behoefte aan een man die haar begeerde. Meer behoefte aan een man die van haar hield. Ze had genoeg mannen gezien die haar liefde hadden willen hebben om haar lichaam en uiterlijk, ze waren allemaal hetzelfde.
Ze zuchtte en keek de heer Witvloed aan, die haar bijna hoopvol aanstaarde, bijna smekend. Ze kon er niet tegen, als ze nee zou zeggen zou ze de hoop breken, zijn stemming breken... hem teleurstellen.
Ze glimlachte, 'goed dan...' Wat kon het kwaad, de heer Witvloed was niet zo'n soort man die... nou ja, je weet wel...
Ze schoof wat op, zodat hij ruimte had om er bij te komen liggen.

[Meester Witvloed]

Aisthèsis schoof wat op, maar daardoor kwam er niet genoeg ruimte voor Witvloed om er goed bij te liggen. Althans niet zonder Aisthèsis tegen zich aan te hebben liggend. Witvloed klede zich uit tot hij in zijn ondergoed stond. Hij gleed het bed in en voelde de warme zachte huid van Aisthèsis. Deze kans kon hij toch niet laten schieten... Hij lag in bed, met een beeldschone vrouw tegen hem aangedrukt en uit haar antwoord gebleken vond ze dat ook niet erg. Witvloed kon het dan ook niet laten om met zijn hand van onder haar been naar haar billen te glijden. Als ze hier niet al te vreemd op zou reageren zou hij verder gaan... Het was erg lang geleden geweest dat hij, aan zijn mannelijke behoeften voorzien was...

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Voelde de hand van de heer Witvloed over haar been heen strelen en de opwinding schoot tussen haar benen. Ze voelde zijn onregelmatige adem in haar nek en verried dat hij zelf behoorlijk opgewonden was. Toch leek de lading in haar toe te nemen, maar ze wist niet of ze wel er zo verstandig aandeed om zich in deze man te verliezen. Waarschijnlijk zag hij haar morgenochtend niet eens staan en zou zij opgaan in gevoel van schuld en schaamte. De hand stopte echter niet en een stille traan rolde over haar wang, waarom maakte iedereen het haar zo moeilijk? Waarom maakte ze het zichzelf zo moeilijk? Waarom had ze nou geen nee gezegd, nu moest ze een nog grotere "hoop" en "bereidheid breken". Ze had geen zin in nee, maar ook in geen ja... wat wilde ze nou?
'AISTHESIS', riep het in haar, 'dit gaat te ver... doe wat voordat het fout gaat. Nu kan het nog.' Ze zuchtte, nu kon het nog, maar hoe zou de heer Witvloed hierop reageren. Zou hij boos worden en haar met geweld dwingen, nijdig uit bed stappen en haar maar een stomme trut vinden? Of gewoon stoppen en blijven liggen waar hij lag... zonder verdere acties. Ze ging op haar rug liggen en staarde naar het plafon.
Ze wist het niet en ze was radeloos, het enigste wat ze wist dat het uit de hand aan het lopen was en dat ze hier eeuwig spijt van zou krijgen, zowel van een ja als van een nee. Ze onderdrukte haar tranen en wachtte af...

[Meester Witvloed]

Aisthèsis draaide zich op haar rug en staarde nar het plafond. Betekende dit dat ze bang was, of dat ze dit niet wou, of dat ze zelf bang was iets verkeerd te doen. Witvloed's hand gleed de binnenkant van haar been langzaam richting Aisthèsis' buik. Hij keek hoe zij hierop zou reageren. Hij zou haar zeker niet zomaar iets ongewild laten doen. Hij zuchtte, vrouwen waren soms zo moeilijk te lezen, hij snapte niet waarom ze niet wat opener waren af en toe. Hij ging overeind zitten met zijn hand nog steeds glijdend tussen de benen van Aisthèsis. Hij keek haar recht in de ogen en vroeg: "Vind je het wel goed wat ik nu doe? Als je dat niet vind moet je dat meteen zeggen hoor..."

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Toen klapte het beeld dat ze van hem had weer om, misschien was hij niet zoals anderen en ze was hem ergens enorm dankbaar dat hij ook aan haar gevoelens daccht. Al voelde ze er niet zoveel voor om daarop antwoord te geven en de stilte maakte het er niet makkelijker op. Ze zuchtte, ging rechtop zitten en staarde eerst naar het dekbed, toen draaide ze haar hoofd naar de heer Witvloed. Ze haalde diep adem en zei: 'Soms moet er een streep getrokken worden om de situatie weer recht te kunnen zetten, ik vind u heel aardig... maar ik ken u net een dag en eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik met deze situatie aan moet.'
Ze was een paar seconden stil... ze zei verdorie nog steeds U! Wat dacht hij nou? Trouwens het vertrouwen was niet daar en hij was waarschijnlijk niet de man die van haar hield... hij kende haar net zo goed als dat zij hem kende... en vervolgde weer, 'ik vind het goed als u er gewoon bij komt liggen, maar dit gaat me te ver... en...'
Ze was weer een paar seconden stil, 'ik heb nooit eerder seks gehad, maar ik wilde u ook niet teleurstellen.' Ze voelde zich stom nadat ze dat had gezegd, 'het is gewoon...' ze moest nu waarschijnlijk gaan huilen als ze nog één woord zou zeggen en plakte er snel achteraan, 'sorry.'
Maar dat was al te veel van het goede en de tranen kwamen weer op, ze vervloekte zichzelf, ze wou niet huilen. Waarom huilde ze zo snel? Hij zou haar zwak vinden, maar ze kon het niet helpen...

[Meester Witvloed]

Totaal verward keek Witvloed naar Aisthèsis, bood zij nou haar excuses aan? "Hier klopt iets niet, ik zou mijn excuses moeten aanbieden, niet jij." Zijn hand reikte uit naar haar gezicht om haar tranen weg te vegen. "Het geeft niet, eigenlijk ben ik zelfs wel blij dat je dit zei... blijkbaar had ik mezelf iets minder goed in de hand dan ik dacht. Soms laat ik me progenlijk gaan en laat ik mijn verlangens voor mij spreken, zonder dat ik dat dan eigenlijk ook wil."

"Laten we eerst maar eens goed gaan slapen, dat zal ons beiden goed doen denk ik zo." Witvloed stapte uit het bed en liep naar de zijne toe. "Ik ga maar in mijn eigen bed liggen, dat lijkt me beter. Mischien dat ik mezelf dan nog redelijk in de hand kan houden." Hij kroop zijn bed in en lette niet meer op wat Aisthèsis zei of deed. Hij sloot zijn ogen en al snel was hij ver weg gezakt in een diepe droomloze slaap..

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Nog steeds zat ze daar in bed, ze voelde zijn hand nog steeds haar tranen wegvegen, ze zuchtte...
Ze ging weer op haar rug liggen en deed geen moeite om te stoppen met huilen. Aan de regelmatige en zware ademhaling van de heer Witvloed te horen was hij al in slaap gevallen.
Alles was uit de hand gelopen, ze wist niet goed of de heer Witvloed nu boos was of wat er in hem omging...
Toen haar tranen stopte maakte het plaats voor een rare leegte en vermoeid sloot ze haar ogen...

[Meester Witvloed]

Witvloed werd wakker van het kloppen op de deur. Hij ging over eind zitten en rekte zich even uit. Toen er geen antwoord kwam, kwam de jonge bediende die hun gister had geholpen naar binnen zetten. "Mijnheer? U wenste wakker gemaakt te worden bij het eerste ochtendlicht? Wilt U dat ik U ontbijd breng mijnheer?"

Witvloed was nog te slaap dronken om iets te zeggen, dus knikte alleen maar. Hij rekte zich nogmaals uit geeuwde luid. Hij stond op en trok de kleren aan die nog steeds voor het bed van Aisthèsis lagen. Ze lag er nog steeds levenloos bij, waarschijnlijk in een diepe slaap. Witvloed had spijt van wat hij de vorige avond geprobeert had. Hij kende haar niet eens... Was lichamelijk contact dan toch zo belangrijk voor hem? Hij dacht dat hij ooit de menselijke verlangens ver achter zich had gelaten, maar blijkbaar toch niet. In zich zelf vervloekte hij zichzelf, terwijl de bediende inmiddels terug was gekomen met een dienblad vol met brood en wat beleg. Hij raapte het dienblad van de vorige avond op en plaatste op het zelfde tafeltje het andere dienblad. De bediende knikte naar Witvloed en vertrok weer. Witvloed keek naar Aisthèsis en vroeg: "Ben je al wakker? Ben je nog boos vanwege gisteravond, kom wat eten dat zal je wel goed doen denk ik."

[Ral'Ysa Tharoïn]

Aisthèsis

Ze wreef in haar ogen en ging rechtop in bed zitten, ze was het voorval tussen hen 's nachts niet vergeten en de heer Witvloed was vandaag extra aardig. Ze glimlachte, 'ik ben niet boos en eten gaat er wel in.' Al was dat niet helemaal waar, ze had totaal geen honger maar wou verder geen bezordheid opwekken en schoof bij hem aan. Ze pakte een broodje en keek de heer Witvloed tenslotte aan, 'wat waren u plannen voor vandaag? Zo vroeg?' Ze was wel benieuwd wat hij van plan was en misschien dat zij nog even wat meer van het kasteel kon zien.