Raganorck

[Gashyr]

De heelmeesters en chirurgijnen van de koninklijke staf hebben verschillende werkruimtes in het paleis. De vertrekken van de belangrijke edelen bieden meestal voldoende gelegenheid om zieken te verzorgen, en ook in de barakken van de paleiswacht bieden ruimte aan gewonde soldaten. Voor zowel onbelangrijke en/of ongenode gasten als voor bedienden die medische aandacht behoeven is er de ziekenboeg in de oostvleugel van het paleis. Het is een steriel aandoende omgeving, bestaande uit een grote zaal met een dozijn stalen bedden, een paar kleinere ruimtes waar ook een assortiment aan scalpels, zwachtels en medische instrumenten te vinden is, en een klein kantoortje.

Het kantoor heeft een raampje met uizicht op de ziekenzaal, en is altijd bemand door een vriendelijke broeder of zuster. Verder is het ingericht met een simpel bureau en planken vol medische boeken en administravie registers.

De ziekenzaal is nogal sober. Tussen de bedden hangen stenen wastafels aan de muur, en boven elk bed hangt een gammele plank. De achterste muur bestaat voor het grootste gedeelte uit ramen, waardoor de ziekenzaal overdag altijd helder verlicht is.

In de kleinere kamers staan grote ligstoelen of bedden, karretjes met medische instrumenten en een paar stoelen. Aan de wand hangen wasbakken met kranen waaruit warm water stroomt, en er hangen grote olielampen met spiegels aan het plafond, die zodanig verplaatst kunnen worden dat het werk van de chirurgijnen goed belicht is.

[Gashyr]

((Dorum en Florian uit de Bilbiotheek))

Onderweg trok Florian het overvest met het zilveren embleem van zijn uniform uit. Hij droeg nu slechts een zwart hemd aan zijn bovenlijf, wat vrij koud was, maar hij hoefde niet met dat opzichtige uniform te lopen.

De geur van ontsmettende middelen walmde het tweetal tegemoet toen Florian de deur van de ziekenzaal opende. Een mollige zuster met haar bruine haar in een strakke knot deed de deur van het kantoortje open, keek het tweetal vragend aan, en zei: "Hoe kan ik u helpen?"
Florian nam het woord: "Deze man heeft behoefte aan verzorging van zijn wonden."

De zuster liep naar de Elf en liep om hem heen. Aandachtig bekeek ze de wonden op zijn rug, en voorzichtig voelde ze aan zijn ribben. "Deze kan ik zelf wel behandelen," zei ze, en vervolgens tegen de Elf: "wilt u in die kamer gaan zitten op de operatiebank?". Ze wees, en glimlachend voegde ze er aan aan toe: "Maakt u zich geen zorgen, het heet een operatiebank, maar er hoeft niet geopereerd te worden. Ik kom zo bij u met een paar formulieren, en daarna zal ik uw wonden behandelen."

Ze richtte zich weer tot Florian: "Heeft u ook behandeling nodig?" Florian glimlachde charmant. "Nee mevrouw, maar als u het toestaat blijf ik hier om te kijken hoe het gaat en de beste man een paar vragen te stellen. Hij was betrokken bij een incident in de bibliotheek." De vrouw werd kwaad: "Mijnheer! Dit is een ziekenboeg, geen ondervragingscel! Die onzin haalt u maar ergens anders uit!" Daarop draaide ze zich om en ging haar kantoor weer in om de formulieren te pakken.

Florian verliet de ziekenzaal, en wuifde naar een wachter die zijn ronde deed door het kasteel. "Mijnheer, zou u zo vriendelijk willen zijn even bij de ziekenzaal te blijven? De patiënt binnen was betrokken bij een incident in de bilbiotheek en hij is gewapend. Ik kom zo terug om de zaak verder af te handelen."

Hij gaf de wacht geen gelegenheid te antwoorden en beende weg. Hij had geen enkele rang nu, in zijn simpele zwarte kleren, maar hij wist dat de wacht niet door zou lopen als er een gewapende man in de ziekenzaal zat, onbewaakt.

((Florian blijft in deze draad))

[Dorum Iasha]

Dorum had een hekel aan wonden en dus ook een hekel aan personen die ze hoorden te verzorgen. Terwijl Dorum nog steeds ondersteunend door zijn speer richting het kleine kamertje liep met de operatie tafel zag hij hoe de zuster het kantoortje weer inliep. Ondanks dat hij hier een hekel aan had vertrouwde hij de zuster wel. Hij zette zijn speer tegen een wand en ging zitten op de operatie tafel. Zitten deed hem echter vreselijk pijn dus hij stond snel weer op. Misschien dat hij beter had gaan liggen maar hij wachtte tot de zuster zou zeggen wat hij moest doen...

[Gashyr]

De zuster kwam, voorzien van een klembord, een veer en een potje inkt het kamertje binnen, en sloot de deur achter zich. Daarmee scheide ze hen volledig van de ziekenzaal, waar een bediende met een gebroken been lag. De arme ziel was gevallen van een vochtige stenen trap.

Ze ging zitten op een stoel, doopte haar veer in de inkt en krabbelde iets op het stuk papier op het klembord. Toen vroeg ze: "Mijnheer, zou u mij het volgende willen vertellen: Uw naam, uw ras, hoe u aan de verwondingen komt en in wat voor omgevingen u sinds de verwondingen bent geweest?"

[Dorum Iasha]

Dorum had een hekel aan deze vragen, maar hij wilde graag dat de wond zo snel mogelijk zou genezen. Droog las hij in het zelfde rit me op als de zuster had gedaan: "Dorum Iasha, Elf, Enkel in de Dwalende Kamers en een moment in de Bibliotheek."

[Gashyr]

Zwijgend noteerde de zuster de antwoorden op het perkament. Toen stond ze op, en rommelde aan het hoofdeinde van de operatiebank. Ze klapte het kussen weg, waardoor er een gat, omringd door zachte stof, was ontstaan, bedoeld voor het gezicht van een patiënt. Het gat gaf een prettig uitzicht op de te schoon geboende vloer. "Wilt u gaan liggen met uw gezicht naar beneden?". Ze had het klembord weggelegd en stond nu met een karretje bij een kast, waar ze spullen uithaalde. Ze vulde een verstuiver met een roodbruine vloeistof, pakte een grote rol verband en vulde een kom met heet water waar ze een doek in drenkte. De wieltjes piepten toen ze het karretje terugreed naar de operatiebank. Ze gaf de Elf twee dikke staven hout om in te knijpen en een dunnere plank om op te bijten.

"Mijnheer Iasha, ik ga nu de omgeving om de wonden wassen, het water is heet dus dat kan onprettig aanvoelen. Daarna ga ik de wond ontsmetten, dat zal een brandend gevoel in de wonden geven, maar ik wil u vragen zo stil mogenlijk te blijven liggen. Daarna zal ik de wonden verbinden."

Zonder op een reactie te wachten kneep ze de hete doek uit en veegde het opgedroogde bloed rond de klauwvormige wonden weg. Daarna pakte ze de verstuiver, liet de bal zich vullen met lucht en spoot nauwkeurig de vloeistof in de wond. Het lichaam van de Elf vertoonde een onderdrukte reflexbeweging. Daarna pakte ze een dik gaasdoek en drukte dit tegen zijn rug. "Als u nu voorzichtig wilt gaan zitten? Dan kan ik u verbinden."

Ze wikkelde vakkundig een lange, dunne reep katoen om Dorum's borstkas, en liet het verband ook een paar maal over zijn beide schouders lopen om het op zijn plaats te houden.

"Wat mij betreft bent u klaar. Het is het beste om de wond minstens een week of twee verbonden te houden. Om het te beschermen, snapt u? U kunt het hier laten verversen, als u wilt." Ze glimlachte flauwtjes. "Wat mij betreft kunt u gaan, maar waarschijnlijk wil het heerschap dat u gebracht heeft dat u op hem wacht?"

[Dorum Iasha]

De behandeling was zwaar pijnlijk maar Dorum had geen kik gegeven. Hij stond op en wachtte toch maar tot Florian terug zou komen... Hij liep de ziekenzaal uit met zijn onbloote borst en gebruikte zijn speer opnieuw om zijn gewicht te ondersteunen. De wond deed verdomme nou nog meer pijn ook! Hij wachte netjes net buiten de ziekenzaal op Florian want een Paleiswacht hield hem daar tegen...Het was dat hij al van plan was om te wachtten.. want anders...

[Gashyr]

Florian, inmiddels gestoken in een donkerblauw vest, keerde terug, gevolgd door een man in een witte tuniek. De man droeg een schrijfbord aan een leren riem om zijn nek, wat er op duide dat het waarschijnlijk een klerk was. Florian glimlachde opgewekt.

"Ik zie dat u mooi verzorgd bent, mooi, mooi. Wilt u mij even volgen, ik wil nog een paar vraagjes stellen met betrekking tot het incident in de bibliotheek. Het duurt niet lang hoor."

Florian ging de Elf voor naar een kantoortje, een paar gangen verder. Het was een kleine ruimte, doch sjiek ingericht met twee donker gelakte bureaus en met groen leer beklede stoelen. Florian liep naar het raam om het open te zetten, terwijl de klerk plaatsnam aan het tweede, kleinere bureau. "Mijnheer.. hoe was uw naam? Gaat u toch zitten, als uw verwondingen het toestaan. Dit hoeft niet lang te duren hoor. Ik zou alleen graag willen weten wat er precies gebeurde in de bibliotheek."
Florian draaide zich om en keek de Elf aan. "En wat deed u daar? Het is een privé vertrek van de adel."

[Dorum Iasha]

Dorum pakte een stoel en draaide hem om, zodat hij niet met zijn rug tegen de rugleuning zou zitten. Hij bekeek de klerk... Dorum vroeg zich af wat die klerk hier nou moest.. maar dat maakte ook niets uit. Niet wetend wat Florian's postitie was antwoorde hij maar braaf de vragen: "Mijn naam is Dorum Iasha. Ik ben de persoonlijk lijfwacht van Lucer Vincero. En dat is ook precies wat ik deed in de bibliotheek. Ik ben verantwoordelijk voor de gezondheid van mijnheer Vincero en geen etiket dat me daarvan weerhoud mijnheer..."

[Gashyr]

((OOC: excuses voor het oponthoud.. ik zit tot over mijn oren in het werk maar ik zal proberen om in ieder geval deze draad zo snel mogelijk af te werken.))

Florian begon te ijsberen. "Juist ja, zijn lijfwacht.. dat zullen we natrekken." Hij fluisterde de klerk iets in, die haastig iets op een perkament krabbelde en toen met snelle pas vertrok.

"Excuses hiervoor, mijnheer Iasha, voorzichtigheid is geboden in een situatie als deze, en heer Vincero heeft niets over u bekend gemaakt bij de paleisstaf ziet u." Florian ging tegenover Dorum aan het bureau zitten. Hij pakte een briefopener en speelde er afwezig mee. Ondertussen keek hij Dorum aan. "Maar ondertussen kunt u mij vertellen wat er precies is gebeurd in de bibliotheek.."

[Dorum Iasha]

Dorum zuchtte hardop en schudde zijn hoofd: "In de bibliotheek is nauwelijks iets gebeurd, althans tot het moment dat U met de paleiswachten binnen kwam vallen. Wat er voor dat ik de bibliotheek is gebeurt kan ik U echter wel vertellen."

Dorum wachtte niet op de reactie van Florian en ging verder: "Een dienstmeisje kwam om mijnheer Vincero vragen. Ze zei dat er iemand op hem wachtte, maar aangezien mijnheer geen tijd had om heen te gaan, ben ik voor hem in de plaatst gegaan. Het dienstmeisje zij dat er een vrouw op Lucer Vincero wachtte voor de kamers van Mijnheer. Uiteraard ging ik daar heen en trof daar een vrouw aan, de vrouw die U in de bibliotheek heeft aangevallen..."

Dorum keek Florian aan om te kijken of hij het volgde maar ging vervolgens snel verder.. "De vrouw zei herhaaldelijk dat ze mijnheer Vincero wou spreken, ik had gezecht dat hij geen tijd had en dat zij het maar met mij had moeten doen. Ze was het hier blijkbaar niet mee eens en viel mij in de rug aan, vandaar mijn verwonding."

Dorum was kind van de koude niet vergeten, maar hij verzweeg dit personage, sinds hij daar geen kwaad in zag. Het had het verhaal alleen nog ingewikkelder gemaakt...

[Gashyr]

Een koele bries vond zijn weg naar binnen door het geopende raam, papieren onder glimmende pres-papiers ritselden, en een insect zoemde tegen het raam. Het domme beestje, nog geen twintig centimeter verder stond een raam wagenwijd open, en toch bleef het halstarrig proberen dóór het glas naar buiten te vliegen.

Florian legde de briefopener neer, en drukte zijn vingertoppen tegen elkaar. Verzweeg de Elf iets? Hij wist niet wat hij uit de lichaamstaal van deze niet-mens moest opmaken, maar hij wilde het niet automatisch wantrouwen, zoals zijn broe.. nee.. zijn meester, zou doen. Een tijdje bleef hij zitten peinzen. De Elf zou nu spoedig ongeduldig worden.. wat moest hij doen?

Op dat moment kwam de klerk weer binnen, en bleef achter Dorum staan, zodat de lijfwacht hem niet kon zien. Hij knikte en maakte een gebaar naar Florian, die schijnbaar niet reageerde op de klerk, maar zich richtte tot Iasha: "Het is in orde mijnheer, u kunt gaan. Wel zou u beter zorg moeten dragen voor de veiligheid van uw meester.."

Florian, Intrigant van de Zilveren Schaduw

[Dorum Iasha]

Dorum stond snel op, waardoor hij zich de pijn in zijn rug herrinerde en hij snel weer ging zitten. Hij trok een pijnlijk gezicht en stond toen weer wat langzamer op.

Dorum knikte naar Florian en draaide zich om. Hij stelde gelukkig niet al te moeilijke vragen gesteld... Dorum liep het vertrek uit, nadenkend wat hij nu het beste kon doen, om nog zo goed mogelijk in de ogen te komen voor Lucer. Hij liep weer richting de bibliotheek...

((Dorum naar: De dwalende kamers >> De bibliotheek))

[Lucer Vincero]

((Lucer vanuit: De Dwalende Kamers >> De Bibliotheek.))

Een zacht deinen maakte dat Lucer het gevoel had dat hij nog aan boord van de walvisvaarder was, maar dat kon niet, hij was al in Kandawel aangekomen, dat wist hij nog zeker.
Hij had het woud van masten al van veraf zien groeien. De havens van Fabia hadden groot geleken, maar in vergelijking tot Kandawel waren dat maar kleine vissersplaatsjes; Hoogvloed uitgezonderd met de uitgebreide handelshaven. Toen ze de haven eenmaal binnen waren gevaren, waren ze omringd door schepen van elk formaat, van schoeners tot barkassen, van galjoenen tot jollen die deze naar binnen loodsten. In de verte lagen de fregatten die Lucer al gezien had bij het binnenvaren van de haven omdat er twee voor anker lagen bij de havenmonding.

Ze waren allemaal van boord gegaan, iedereen was opgelucht dat ze weer vaste grond onder hun voeten hadden. Het waren drie lange maanden geweest, drie maanden van bloed en zout. De anderen zouden van boord gaan en de kroegen en de bordelen opzoeken zodra ze hun geld hadden gekregen, maar Lucer niet. Eerst moest hij zien uit te vinden of zijn ontsnappen opgemerkt was, pas daarna kon hij ontspannen.

Lucer zag zichzelf in z'n droom de kroegen en taveernes afgaan; ergens ver weg voelde hij nog steeds het deinen. Er waren maar weinig schepen recent uit Fabia aangekomen, maar geen één van de zeelieden kon hem vertellen wat de stand van zaken in het paleis was, behalve dat Casgar de macht had overgenomen en dat er van de koninklijke familie niks meer was vernomen. Wel wist een van de matrozen van de "Vliegende Wind" te vertellen dat er uit de haven van Zapke enkele oorlogsbodems waren verdwenen vlak na de coup. Lucer had één en één opgeteld en ging er vanuit dat ze op zoek naar hem waren, en misschien ook nog naar anderen.

Bij de gedachte aan zijn achtervolgers gleed de droom naadloos over van een bedompte kroeg naar een smal donker steegje. Lucer rende voor zijn leven, de voetstappen achter hem werden gemaakt door de zware laarzen van de soldaten die Casgar achter hem aan had gestuurd. Het was de "Witte Raaf" geweest die hem had gevonden, een snelle karveel met een goede bemanning. Ze waren al voor Lucer in Kandawel aangekomen en hadden simpelweg alle aankomende schepen in de gaten gehouden. Hij had ze herkend aan hun duidelijke embleem. De wijk waar ze nu doorrenden was rustig, donker en niemand zou het merken als ze hem hier zijn keel zouden doorsnijden.
Bij de volgende hoek wist Lucer een ton om te gooien om de mannen de weg te versperren; het gevloek achter hem liet hem weten dat het 't gewenste effect had gehad. Het volgende steegje in, een binnenplaats over, een poort door en hij bevond zich op een drukke straat. Met een beetje geluk kon hij ze in de mensenmassa kwijtraken. Het was nu een kwestie van duiken, weven en duwen. Langzamerhand kwam er meer afstand tussen hem en de soldaten. Uiteindelijk was hij 's nachts de stad uitgevlucht achterop een kar van een koopman.

Het deinen was ondertussen opgehouden, maar op de achtergrond kon Lucer nu gedempte stemmen horen; plaatsen kon hij ze niet. Er was immers niemand in de buurt, maar hij kon ook niet uitmaken waar hij zelf was, het was donker en koud. Hij was stijf en lag op een hard iets. Langzamerhand begon hij iets meer van de stemmen te verstaan. Een donkere stem zei iets over 'kloverschot' maar meer kon Lucer nog niet verstaan. Hij zonk weer weg in slaap, maar deze keer was het een droomloze diepe slaap.
_________________
~ Ik ben onnavolgbaar daar waar de zee mijn voetstappen heeft weggewassen ~