Raganorck

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

(( OOC: <= DD..Op de vlucht.
NB: deze post vind gelijktijdig plaats met die van Lunea aldaar..Centaur))

R'oTh landde op een balkonnetje overwoekerd door vele planten. Hij had op het wilde woud gemikt. Dit balkon leek veel op de plaats die hij in gedachten had gehad. Giftige Iffy beklom de muren en verstopte het deurtje dat naar binnen leidde. Ridderspoor deinde mee op de wind, de grote bladeren van Oorlog's Eind beschaduwden de kleine tere witte klokjes van de Doodskus die tussen de varen prijkte. Maar hij was hier niet om de botanische weelderigheid te aanschouwen. Hij was hier om zijn broer tegen te werken. De lange metalen staaf in zijn hand was nog warm van het vuur van zijn smidse. Hij duwde hem de grond in, door de aarde en door de steen daaronder, bijna geheel door het balkon.

' BROER!' bulderde een stem.

De smid lachtte wrang en liet zichzelf voorover vallen op de metalen staaf. Zijn grote orken lichaam werd doorboord en verdween voordat het de planten verpletterde. Zijn lach echoode over de daken van het kasteel als een verre roep van de donder. De lange staaf stond nog rechtop op het balkon met bovenop, als een kroon op een heerser, een klein metalen kistje.

Edited by: red at: 8/31/03 10:32 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

(( Holm vanaf de dwalende kamers; de kamers van heer Vincero))

Zijn grote Orkenlijf stak af tegen de donkerbaluwe lucht van nachtelijk Raganorck. Maar aangezien de daken bewaakt werden door de grote beelden van gargouilles pastte de orkengod nergens beter dan op de daken van het kasteel. Hij was uit de schoorsteen geklommen en donkere roetstrepen camoufleerden hem nog meer. Hij stond op en strekte zich tot zijn volle lengte. Hij was dichtbij...hij voelde het. Hij keek om zich heen en de stad lag onbekommerd onder hem als ongebruikt speelgoed.

Ineens zag hij het... de tuin die het kasteel sierde, prachtige bomen in vreemde vormen geknipt en struiken die niet in Raganorck thuishoorden, beschermd door de muren van het kasteel die de tuin niet konden begrenzen. De tuin stroomde over de ruimte die het was gegeven en kroop langs muren omhoog naar balkonnen en gallerieen. In de duisternis kon Holm de verschillende kleuren van de bloemen niet zien en daar kwam hij ook niet voor. Een specifiek balkonnetje leek hem te trekken en voorzichtig doch doelbewust hupte hij als een gruwelijk gigantische kraai van afdakje naar balkonnetje via gallerie naar gootsteen tot hij in het tuinjte stond.

Walgelijk lieflijk lag het om hem heen als een satijnen mantel om een trol. Daar stond het...het kistje.. onbeweeglijk stil, maar toch uitdagend en Holm kon niets doen...kon het niet openen of breken, het niet eens aanraken.

Een geluid deed hem opkijken in de richting waar hij vandaan was gekomen... had iets hem gevolgd? Het klonk of er een klauw over een leistenen dakpan schraapte, maar zelfs Holm zag alleen maar de vormen van het dak afsteken tegen de nachtelijke lucht. Hij gromde diep inwendig en een rommelende donder leek te antwoorden.

Holm sprong naar een ander balkon en liet daar een kistje achter en een volgende...wolken verzamelden zich boven de tuinen. Een lichtflits ontsluierde de tuinen tot in het grootste detail voor slecht een kort moment, niet lang genoeg voor holm om te zien wat gargouille was en wat een mogelijke achtervolger kon zijn. Het maakte ook niet uit, weer gromde hij en de donder echoode. Het was moeilijk te zeggen of Holms glimlach de regen losliet komen uit de wolken of dat de orkgod glimlachte omdat de regen losbarstte...

Holm was verdwenen, de kistjes achterlaten met de hoop dat zij voldoende een zijspoor zouden worden voor de idioot die op zoek zou gaan naar Lunea's .... 'BROER! VUILLAK!' bulderde een stem.

Holm God der Orken

(( Holm heeft raganorck voorlopig verlaten))

Uriel · Posted: Sun Apr 11, 2004 12:22 pm Post subject:

Kind van de Koude klauterde de schouw in achter de grote grijze gever van giften aan. Het leek wel alsof hij zich in een droom bevond. De schoorsteen kostte hem minder moeite dan de grote gestalte voor hem, maar hij hield voldoende afstand. Boven gekomen gluurde hij eerst over de rand. Een zwakke spiegeling van de grote vuurbol hing in een donkere lucht. Prettiger voor zijn ogen... Hij klom de schoorsteen uit en sprong op het leistenen dak. Met zijn goede klauw moest hij zich vasthaken toen hij bijna van het dak gleed en het krassen leek de gever van giften even te alarmeren. Kind van de Koude bleef met kloppend hart muisstil zitten totdat de grote grijze weer verder ging.

Hij zag hem bij een kistje staan, toen verblindde een grote lichtflits hem even. Zijn angstschreeuw ging ten onder in het geluid van een rollende donder. Toen hij weer in staat was om te zien was de grote grijze verdwenen, maar op het balkon waar hij het laatst geweest was stond weer een kistje. Langzaam sloop Kind van de Koude er naar toe. Hij voelde dat dit kistje anders was dan de anderen. Alle stenen om hem heen zeiden dat het zo was. Hij wist alleen niet waarom...

Uriel · Posted: Fri May 28, 2004 10:45 am Post subject:

De slagregen die volgde deed hem echter wegvluchten. Onder een afdakje vond hij enige beschutting. Het was een rare wereld, dacht Kind van de Koude. Een wereld die gedomineerd werd door een enorme blauwe koepel waarin een vuurbal en een iets minder vurig licht elkaar afwisselden en water hard naar beneden klaterde. Water liep van het dak door de mond van een waterspuwer. Kind van de Koude keek gefascineerd naar het wezen. Hij leek op hem besefte Kind van de Koude. Het had dezelfde kale kop en grote ogen, scherpe klauwen mager lijf, maar Kind van de Koude had geen vleugels. Enkel een tweetal kleine uitstulpingen die ooit vleugels geweest hadden kunnen zijn, maar waar door de evolutie hardhandig mee afgerekend was. Waarom zou je ook moeten kunnen vliegen in het onderaardse?

Een tweede lichtflits joeg Kind van de Koude naar binnen door een openstaande deur.

((Kind van de Koude naar; De Dwalende Kamers))