Raganorck

[Lunea]

Lunea van hier

Haar jurk wapperde desolaat in de wind, haar haar deed vrolijk mee als een rode vlag in een grauw landschap. Waar eens de smidse had gestaan was nog steeds een grote schroeiplek. De krater die het gevecht om de smidse in het stadsbeeld had geslagen was vereffend door het puinruimen. Duisternis liet geen details zien van de plek, maar Lunea kende deze omgeving maar al te goed.

Te vaak had ze de wal bezocht en doelloos naar het woud gestaard. Ze had het woud van kleur zien veranderen naar een melée van groen en geel. Binnenkort zou het woud van goud zijn tot de wind daar een einde aan zou maken.

Op de slechte dagen fluisterde het woud een naam die ze liever niet hoorde, op andere dagen was het slechts de wind. Maar of ze er nu was of niet was, de wereld werd er niet anders van en ging gewoon maar door.

Een glinstering trok haar oog naar de grond voor haar voeten, ze bukte en raapte weer een aantal ringetjes op. Vele malen vaker had ze hier de kleine metalen ringetjes van stukgeslagen malien opgeraapt en zich afgevraagd hoeveel er van haar eigen malien waren. Dan dacht ze aan haar bijl die ergens in Raganorck een nieuwe eigenaar had. De dolk die ze van hem had zwierf ook ergens rond. Allemaal stukjes van haar leven, haar verleden verdeeld over deze vreemde stad.

De maan kwam schoorvoetend over de toppen van de bomen kijken en de nachtelijke geluiden begonnen de muziek van de dag te overstemmen.

[Lunea]

Haar voeten hadden een weg gevonden, gestuurd door haar maag. Ze was misschein dan wel haar emoties kwijt, maar haar eetlust niet.

De straten waar de doorheen liep waren verlaten, hier en door sijpelde kaarslicht over de stenen en drongen huiselijke geluiden zich en weg naar buiten. Haar voetstappen klonken hol in de smalle kleine stegen en vrijwel niet in de brede hoofdstraat.

Rijkelijk evrlicht zag ze haar doel.. de taveerne van de kraakwaters

(( lunea=> taveerne))

[William]

William zocht even een rustig plaatsje op.
Zijn botten deden nog pijn van de val maar het belangrijkste was, zijn eten was gered.
Door het goed tegen zich aan te drukken toen hij voel was er niets mis mee buiiten een beetje stof der wegen..

Hij veegde zijn brood schoon met zijn nog vuilere handen en begon er langzaam genietend van te eten...

[Chrystal]

Op de stadswallen was het verschil met de drukte van de hoofdstraat erg groot.
Hier had ze het gevoel dat ze opnieuw kon ademen.
Evelyn zocht een plekje uit van waar ze een mooi zicht had op de omgeving en ging wat dromerig over de muur staan turen.

[Chrystal]

Evelyn had daar een tijdje staan in de verte turen en wou nu op de wallen gaan wandelen. Wat verder zat in een hoekje een bedelaar wat droog brood naar binnen te werken. Ze hoorde zijn licht smakkende geluiden, maar toen ze naderde werd ze nog iets anders gewaar…
Hoe dichter ze kwam, hoe minder vaag de gestalte werd en hoe meer ze ervan overtuigd raakte dat ze die persoon kende.
Eerst kon ze hem niet plaatsen, want hij droeg niet de kleren waarmee ze hem gewoon was te zien. Het beeld dat ze zag klopte niet.
Traag kwam ze dichterbij en haar hart ging sneller kloppen. Was het dan toch waar ? Was deze bedelaar ... ? Ze zou spoedig zekerheid krijgen.
“William ?” Zijn naam bleef half in haar keel steken. Ze schraapte haar keel even en herhaalde de naam.
“William ? Ben jij dat ?”

[William.]

De bedelaar keek eens verbaasd op , een vrouw die intresse in hem had?
Ach, ze dacht dat hij iemand anders was blijkbaar..

"Nee vrouwe, het spijt me ,mijn naam is Beter.."

[Chrystal]

Evelyn kijkt de man nog eens goed aan. Ze twijfelt niet. Hij ziet er iets anders uit, iets ouder, maar vooral vuiler. Zelfs onder al dat stof en vuil herkent ze het gezicht van het mannelijk lid van de Scharlaken 5. Daarvoor zijn ze te lang samen opgetrokken.
"Beter ? Zoals van Beter met Rust Laten, zeker ? Niks van. Ik heb je gevonden, William, of hoe je ook beweert te heten, en ik laat je niet meer los. Niet eerder dan dat de Scharlaken 5 weer compleet zijn en hun taak vervuld is."

[William*]

De man kijkt even verbaasd rond. "Waar heb je het over vrouw? Laat me met rust, laat me eten, ik ken jou niet !"

[Chrystal]

Evelyn wist niet of zijn reactie haar nu boos maakte of eerder verdrietig. Hoe kon hij hen zo verloochenen ? Na wat ze samen allemaal hadden beleefd, na de belofte die ze samen gemaakt hadden ?
Ze besloot het over een andere boeg te gooien.
"In dat geval moet u mij excuseren, maar ik zou de William die ik ken niet zomaar op de koude stenen laten zitten een droog brood naar binnen werken. Ik zou hem tracteren op een warme maaltijd met een grote kruik bier in een knusse herberg. En wie weet betaal ik voor hem wel een kamer voor de nacht zodat hij geen slaapplaats buiten hoeft te zoeken. Maar helaas, naar het schijnt heb ik me vergist en bent u iemand anders."

[William]

"Ja, ik ben Beter, niet William."

Hij dacht even over het voorstel, klonk aanlokkelijk,maar hij wist dat mensne die wat te bieden hadden meestal wel wat terugwilden.
Zo'n voorstel, daar scheelde wat mee, dit was geen huis tuin en keuken klusje die moest opgeknapt worden, nee ,dit was iets meer.

Zijn instinct zei hem dat die vrouw wat te betekenen had.. Er was iets mee, maar washet nou goed of slecht?

In zijn handen klemde hij het brood... Hij had eten. Hij had een slaapplaats, goed een ver van comfortabele, maar het diende nu al zolang..

Nee, zijn vel verkopen voor een kortstondige droom..beter op veilig spelen.

"Ga weg" zegt hij met een boze blik.
"Er zijn bedelaars genoeg die je in huis kan nemen, ik wil het niet."
Hij stond op,zijn brood omklemmend en bekeek langs waar hij best kon wegrennen van dit mens.

[Chrystal]

Evelyn zuchtte diep.
"Dit is geen kwestie van bedelaars in huis nemen, maar van vrienden terugvinden. Als dit alles is wat er van je over gebleven is, WIlliam, dan ben ik diep teleurgesteld. Ik had nooit gedacht dat jij zo diep zou zinken, en dan bedoel ik niet op materieel vlak. Ik weet niet of ik je nog wel wil kennen als je ons zo verloochent." Ze vroeg zich af of hij het zo wilde of dat hij echt niet anders kon. Zijn antwoorden klonken zeker en direct, dus hij zou wel menen wat hij zei.
"We reisden jaren samen, met Lunea, Amadea en Davira er bij. We maakten een belofte die we nog moeten nakomen. Ooit hebben we zij aan zij gestreden, betekent dat alles dan niks meer voor je ? Herinner jij je dan niks meer van onze belevenissen ?"

[William.]

William dacht even diep na.
"Nee, de namen zeggen me niets, je gezicht zegt me niets.. Ik heb nog nooit over je gehoord.."

[Chrystal]

Evelyn keek William even ongelovig aan. Ze dacht terug aan haar laatste herinnering van de groep en werd weer geconfronteerd met het feit dat er gaten zaten in haar geheugen.
Ze had zelf een tijdlang doelloos rondgedoold zonder naam of geschiedenis. Zou het kunnen dat William hetzelfde was overkomen ?
Ze pijnigde haar hersenen om zich te kunnen herinneren wie er bij haar was geweest toen het gebouwtje was ingestort. Het enige wat ze nog met zekerheid kon zeggen was dat ze niet alleen in het puin had gelegen, maar weet niet meer wie de andere waren.
"En toch ben jij het, William. Ergens van binnen moet jouw verleden verscholen zittten. Hoe lang loop je hier al zo rond, zo zwervend en bedelend ?"

[*Lunea]

(( Lunea vanaf hier komt de stadwallen op op een afstand van waar William en evelyn zitten/staan))

Ze had tijd en ruimte nodig om te kunnen denken en zo brachten haar voeten haar naar de enige plaats waar ze dat goed kon doen. Ze was van de taveerne naar de wal gelopen en had daar de trap beklommen, nu volgde ze langzaam de wal. Het bos lag stil aan haar rechterhand en de stad lawaaig aan de andere. Ze had haar schoen uitgetrokken , ze liep veel liever op blote voeten maar kreeg al genoeg verwarde blikken haar kant op geworpen als ze zich onder de mensen begaf.

Ze wist niet goed hoe ze moest reageren op het plotseling verschijnen van Amadea en de prospectus dat de Scharlaken herenigd zouden worden. Dat was ook niet vreemd aangezien ze geen emoties mee had waaraan ze haar leven kon spiegelen. Ze wenste dat ze gewoon met Arn was verdwenen in het woud en wist eigelijk niet meer waarom ze zo gevlucht was voor hem. waarom kon ze nooit een leven vasthouden, ze leek om de haverklap te veranderen.

Haar brein draaide in rondjes. Ze wilde wel dat de Vijf elkaar weer zouden vinden, maar wist dat ze er niet blij of verdrietig om kon zijn. het leek iets dat simpelweg moest gebeuren. Net als ze wist dat ze het juiste kistje wilde vinden. Dat wat iets wat zeker gehiem moets blijven, de scharlaken zouden de oude Lunea terug willen halen en het kistje openen waardoor zij haar emotie terug zou krijgen. Iets waar ze, als ze gevoel had, weinig voor voelde. Eerst het kistje, dan de scharlaken, of het kistje tijdens de zoektocht naar de scharlaken. Eerst de scharlaken dan het kistje was geen optie, wie wist wat er zou gebeuren als William zijn dames weer aanvoerde. Dan was er ook nog de queeste die de Vijf zichzelf had opgelegd. Die vond ze ineens niet meer zo belangrijk. Het leek een eeuwigheid geleden, een anderleven waarin haar vader werd vermoord en ze wraak zwoer samen met de anderen.

Ze bleef even staan om in de verte te staren. Niet ver hiervandaan was de vormalige smidse de plaats waar haar leven de eerste vreemde Raganorckse wending had genomen. Zo veranderlijk als de stad was leek haar leven nu. De straten en paden hadden eens duidelijk geleken maar nu dwaalde ze in een duister district van dwalende kamers.

Dwalen was zo erg niet als je geen eindbestemming had...

Ze zuchtte en schudde haar rosse krullen om haar hoofd te ontwarren van spinnewebben. Ze besloot nog even verder te lopen en te genieten van de buitenlucht.

[Lunea]

Ze had genoeg getuurd en gepiekerd. De halfork was nooit goed geweest in turen en piekeren. Ze moest dingen doen. Ze besloot door de stad te gaan wandelen en goed om zich heen te kijken. Misschien zou ze door geluk en mazzel een oude vriend tegenkomen. Even twijfelde ze of ze ook haar geluk had ingeleverd, maar ebsloot niet na te denken over dinegn waar je op dit moment niets aan kon veranderen.

(( Lunea => de Gannon, op het plein))