Raganorck

[Uriel]

(Herinstallatie van de oude draad in Duister gehuld waarvan de tekst helaas verloren is gegaan bij de verhuizing van het Raganorckforum).

De Gepokte uit de Tuinen; de eeuwige tuinen

Het duurde niet lang of hij liep weer door de stenen gangen van de burcht van de Nachtstorms. De dynastie die hij gezworden had ten val te brengen waande zich veilig achter steen en metaal, maar de haat die hij had laten verzuren in zijn aderen was zo sterk dat het zelfs daardoor heen had kunnen branden was het een physieke toestand van zijn bloed geweest.

Eerst dwaalde hij wat doelloos rond. Er was geen betere manier om achtervolgers af te schudden. Daarna richtte hij zijn aandacht op zijn studeervertrek. Het duurde langer dan anders voor hij de gang herkende waar hij zijn wilde. Het leek wel alsof het kasteel zelf een spel met hem speelde. Een wanhopige poging van de stenen muren zelf om hem te doen verdwalen in een labyrinth van gangen om zo hun heerseres te beschermen. Bij zijn deur gekomen haalde hij de sleutel te voorschijn en draaide hem rond in het licht verroeste slot. Met enige moeite duwde hij de deur open en ging naar binnen. Achter zich sloot hij de deur weer. Hij wenstte niet gestoord te worden. Zijn spullen legde hij op het bed. Daarna porde hij het vuur op dat nasmeulde in de haard en ging in de enige comfortabele stoel in het vertrek zitten. Na een tijdje stond hij op, trok zijn mantel en laarzen uit en haalde de zak met kruiden te voorschijn. Een voor een liet hij ze door z`n handen gaan. Hij grijnsde onwillekeurig en begon ze te sorteren naar gelang de dranken die hij er mee wenstte te bereiden.

[Uriel]

Hij was even ingedommeld in zijn stoel. De jaren begonnen te tellen, maar zijn zucht naar wraak was onverminderd. Hij zag de kruiden voor zich liggen en de in zijn geest vormden zich de dranken die hij daarmee bereiden zou. Het was tijd om aan de slag te gaan.

Hij nam de verschillende bundels kruiden op en liep door het wandtapijt van Dearc naar zijn geheime werkkamer daarachter. Hij stak de lantaarn aan die voor licht moest zorgen in deze duistere ruimte en ging aan het werk. Met vaste hand sneed, verpulverde en mengde hij de kruiden tot een veelheid aan dranken en zalven. Hij grijnsde toen hij na afloop het resultaat van zijn werk bezag en zijn handen schoonveegde aan een doek; vijf ranke flessen gevuld met verschillende kleuren vloeistof en drie potjes zalf.

Toen realiseerde hij zich dat hij honger had. Hij had de hele tijd doorgewerkt zonder iets te eten. Hij had geen zin om in het kasteel gezien te worden. De taveerne in de stad was wellicht een betere optie. Hij had een onbestemd gevoel. Een gevoel dat hij niet eerder opgemerkt had omdat hij zo ingespannen bezig was geweest. Iets was er veranderd, er was iets verschoven en misschien dat hij er in de stad erachter zou kunnen komen wat dat was. Misschien was het slechts dat de altijd veranderende gangen van het kasteel nu pas hun invloed deden voelen op zijn gemoed, maar misschien was het ook wel iets groters en veelomvattenders.

[Uriel]

De Gepokte liep naar de voorkamer. Daar liet hij zijn ogen dwalen over de eenvoudige meubelen en het wandtapijt dat de doorgang naar achteren verhulde. De deur daar naar toe had hij wederom op slot gedraaid. Toch was hij niet helemaal tevreden over deze ene schuilplaats. Het zou verstandiger zijn om nog een tweede toevluchtsoord in de stad te hebben. Wellicht dat het Duister District mogelijkheden bood. Hij herinnerde zich een oud onopvallend hoekpand dat net boven de anderen had uitgetorend. Vandaaruit zou hij de steegjes in de omgeving goed in de gaten kunnen houden.

Hoe dan ook, eerst eten in de taveerne daarna zag hij wel weer verder. Hij ging naar de kamer die uitkeek over het labyrinth en liet zich langs de met klimop begroeide muur naar beneden glijden. De weg uit het labyrinth kende hij ondertussen als zijn eigen broekzak. Vandaaruit stak hij het grasveld over en verdween in de dikke heg met het kleine roestige poortje. Hij bevond zich weer bovenaan de smalle naar beneden slingerende steeg van het Duister Distirct.

((De Gepokte naar het Duister District; de levende schaduwen van het Duister))

[Uriel]

((de Gepokte vanuit de Dwalende Kamers; de kamer van Melante))

Geen antwoord. Hij zuchtte. Wellicht was het te wijten aan haar verwonding. Hoe dan ook, hij zou haar de volgende keer dat hij haar zag wel op aanspreken. Hij kon het zicht niet veroorloven zijn tijd lang te verdoen met het wachten voor een gesloten deur. Hij liep verder in de hoop zijn kamer te vinden. Uiteindelijk zag hij een deur die hij herkende en glipte naar binnen. Achter zich draaide hij de deur weer op slot.

Hij ging zitten in de grote leunstoel en staarde even naar de sintels die enkel nog een verre schaduw waren van de vlammen van de vorige dag. Het vuur had hij niet nodig. Het zou hem enkel doezelig maken en hem afleiden van het werk dat hem voor ogen stond.

Hij had nu diverse kruiden weten te verzamelen. Hij had contact gelegd met iemand in de stad en zijn kleine toespraak gehouden. Het zou niet lang duren voordat het een roddel werd. Een gemaskerde man die het gezag van de Nachtstorms trotseerde. Hij glimlachte bij de gedachte aan de paniek die het zou veroorzaken. De gruwelijke veroordeling had hem prachtig in de kaart gespeeld. Nu was het aan de kleine vrouwe om steun te winnen voor zijn verdere plannen. Daarnaast was er Shakti Gumi. Hij zou de man morgen opnieuw benaderen om te zien wat hij had ontdekt omtrend de ontsnapte slaaf en diens amulet. De tekens bleven een raadsel voor hem, evenals de prenten waaronder ze verborgen waren geweest.

Hier in het kasteel had hij inmiddels ook al de eerste stappen gezet. Hij had Ophelia gezien en een paar woorden met haar gewisseld en hij had ook hier een leerlinge gevonden, al was zij nu gewond. Morgen zou hij zien wat de situatie hier in het paleis was. Hij moest echter voorzichtig zijn. De wacht zou naar hem uitkijken na zijn kleine stunt van gisteravond. Er zou nu vlug iets moeten gebeuren, iets dat de bevolking ervan verzekerde dat het hem menes was een einde te maken aan de Nachtstorm tirannie. Hij had het vuur aangewakkerd, maar er was meer nodig dan deze enkele ademteug om de vlam in de pan te laten slaan, maar wat... het zou een symbool moeten zijn dat hij omver wierp, een teken dat de Nachtstorm dynastie wankelde... Hij liet zijn gedachten de vrije loop, maar zag geen directe oplossing.

Uiteindelijk stond hij op, hing zijn mantel over de stoel en verdween achter het wandtapijt en naar de bovenkamer, het observatorium. Wat had de oude sterrenwichelaar gezien dat hem veranderde in een staatsvijand? Waarom had hij moeten verdwijnen? Welke facties hadden hier geregeerd en wat was er voorgevallen na de dood van Dearc? Zoveel vragen waarop het antwoord nog onduidelijk was. Hij zou er boeken op na moeten slaan en zelfs dan zouden deze boeken bevooroordeeld zijn. Wellicht dat de klerk die hem gevolgd was, antwoorden had, maar de man was een Raganorcker en zou het zou moeite kosten hem te overtuigen van het net van leugens waarin hij sinds zijn geboorte gevangen zat.

De Gepokte liet zijn hand over de grote kijker glijden die een groot deel van de ruimte in het vertrek in beslag nam. Het ding prijkte stoffig en roestig op een draaibaar onderstel en keek uit op donker blauwe fluwele gordijnen. Hij trok de gordijnen open en keek naar buiten. Hij zag de sterren zo nu en dan door het wolkendek prikken. Toen hij zich omdraaide zag hij dat de kijker echter niet naar boven, maar recht vooruit gericht was. Hij liep naar het oculair en keer erdoor. De kijker was gericht op een heuvel ver in de Wilde Wouden. De Gepokte controleerde het mechanisme. Het was onmogelijk dat de kijker was afgezakt van de sterrenhemel. De kijker stond nog steeds precies op dezelfde wijze als dat de oude Antropiani hem ooit lang geleden had achtergelaten. De Gepokte richtte zich op en streek met een benige hand over zijn kin. Wat had deze kleine aanwijzing te betekenen?