Raganorck

[Uriel]

((Borgas vanuit de Taveerne; de gelagkamer 1))

Borgas hoorde boven aan de trap een deur dichtgaan. Waarschijnlijk de dichtsbijzijnde. Hij liep naar boven, even twijfelde hij of Syvinna de deur links of rechts genomen zou hebben. Hij klopte op een van beiden en toen er geen antwoord kwam besloot hij naar binnen te gaan.

Hij keek even om zich heen, een stoel, een tafel, een kast. Boven de tafel hing een spiegel, tegen de achtermuur stond een bed en voor de ramen zaten luiken. Borgas liep naar de luiken en zette ze wagenwijd open. Hij mistte de geluiden van het woud, maar zo kon hij in ieder geval wakker worden met het geluid van de vogels die zich in de stad ophielden. Daarna zette hij de deur naar de gang open. Het bed verschoof hij zo dat hij door de open deur de gang in de gaten kon houden. Daarna trok hij zijn kleren uit en propte hij de bijl tussen de stro-matras en de ombouw van het bed zodat hij in geval van nood het ding vliegensvlug te pakken had. Zijn lange dolk hield hij in zijn hand geklemd onder zijn kussen. De rest van zijn bezittingen was niet veel waard dus over dieven hoefde hij zich geen zorgen te maken. Hij viel ogenblikkelijk in slaap.

Hij sliep door totdat hij wakker werd van de zon die op zijn gezicht scheen. Hij rekte zich brommend uit en het bed kraakte. Hij had lang niet zo vast geslapen. Hij maakte smakkende geluiden en wreef de slaap uit zijn ogen. Daarna zocht hij zijn kleren bij elkaar, besloot enkel zijn broek aan te trekken, nam zijn mes en stopte dat onder zijn riem en liep naar beneden. In het voorbijgaan keek hij even in de spiegel. Wassen, als hij vandaag naar het paleis wou dan zou hij zich moeten wassen. Brommend stommelde hij de trap af en liep door de achterdeur naar de put het personeel dat al wakker was negerend.

Hij putte een emmer water en stortte die over zijn hoofd. Proestend schudde hij zijn te lange haar en wreef hij met zijn vrije hand over zijn gezicht. Plotseling hoorde hij gegiechel achter zich.

"Hier is zeep, een handdoek en een teil, meneer..." Een jonge meid hield met een hand een teil met de spullen op haar heup en bedekte met de andere hand haar mond om haar gegiechel te verbergen. Borgas keek enigszins verstoord en nam toen de spullen aan. "Ik kan ook wat water voor u warm maken als u dat wenst"
Borgas schudde zijn hoofd. "Een schaar en kam?" Zei hij zich zijn warrige haar en baard herinnerend. Het meisje knikte en liep terug naar binnen. Borgas vulde de tijl met een nieuwe emmer water en ging aan het schrobben. Even later kwam het meisje terug met een kam en een schaar. Borgas z`n lijf was inmiddels schoon geboend. De meid twijfelde even en zei toen beslist: "Zitten." in een toon die geen tegenspraak duldde. "Als jullie mannen met een schaar aan de slag gaan, lopen ze daarna altijd voor schut. Dat soort dingen moet je aan een vrouw overlaten."
Borgas gehoorzaamde enigszins verrast en nam plaats op de rand van de put. De meid begon met fikse halen zijn warrige bruine haar uit te kammen, waarbij Borgas af en toe op z`n tanden bijten moest als ze er met een flinke haal een klit uittrok. Daarna ging ze met de schaar aan de slag. Borgas zag hoe de plukken haar om zijn voeten heen vielen en vroeg zich af of er nog wel iets op z`n hoofd zou blijven staan. Het was nu echter te laat om te protesteren. "Baard alleen kammen en beetje knippen..." zei hij zonder veel hoop dat de meid zou luisteren naar zijn aanwijzing...

[Uriel]

Borgas bromde tevreden terwijl zijn woeste haar getemd werd. De zon op zij huid deed hem goed. Hij vergat haast dat hij zich in een stad bevond. Hij stond zichzelf toe nog een beetje weg te dommelen totdat hij een koele hand op zijn schouder voelde. Instinctief en met de ogen van een jager greep hij de hand en keek hij de eigenaar ervan aan. De meid die zijn haar gekamd had schrok op en trok trillend haar hand terug.

Borgas bromde excuses, maar het kwaad was geschiedt. De meid pakte haar spullen en haastte zich terug naar binnen. Borgas haalde zelf dan maar zijn hand door zijn baard en schaamde zich nogal. Hij was niet gewend aan mensen om hem heen en al helemaal niet aan aanrakingen.

Verward stond hij op en ging terug naar binnen. Enkel in zijn broek en met waterparels in zijn baard ging hij de trap op en klopte op de enigszins openestaande deur van Syvinna. Het was tijd om op te staan.

(Borgas naar de Gastverblijven: de kamer van Syvinna)