Raganorck

[Syvinna Amaranth]

Syvinna liep de kamer binnen die ze uitgekozen was. Nou ja, het was niet echt een keuze geweest, meer de eerste lege kamer die ze tegen was gekomen. Vergeleken bij de kamers die ze gewend was, was het maar klein. Er stond een kleine houten tafel en een stoel.In de hoek stond een bed dat er comfortabel uitzag en boven het bed zat een klein raam. Ze plofte neer op het bed en schopte de vieze schoenen die ze van Borgas terug had gekregen uit. Morgen zou ze gelukkig nieuwe kleding krijgen. Het was een lieve vrouw, Mathilde. Syvinna prijsde zichzelf gelukkig dat ze haar tegen was gekomen.

Ze trok haar lompen uit en kroop onder de dekens. De woudkat die Borgas gemaakt had legde ze naast haar kussen. Ze maakte zich geen zorgen meer om haar uiterlijk, wassen zou ze morgen wel doen. Ze had nu ontzettend veel behoefte aan een nacht in een echt, warm bed. Syvinna veegde een lok haar uit haar gezicht. Zou alles goed gaan morgen? Anders was dit misschien wel de laatste nacht die ze doorbracht in een comfortabel bed. Dan zou ze morgen in een koude kerker zitten. Of misschien zou ze wel gedood worden. Ze wist niet wat de orders van kapitein Conigund waren.

Zou Conigund hier al invloed hebben bij de koningin? Syvinna hoopte van niet. Ze wist het allemaal niet. Dat maakte haar onzeker. Ze was beschermd opgegroeid en wist daarom niet goed hoe ze met dit soort onzekerheid om moest gaan. Daar werd ze nog onzekerder van. Ze vermoedde dat het de bedoeling was dat de kapitein haar mee naar Gerondor zou nemen. Maar wat zou er gebeurden met Borgas als ze gevonden werd terwijl hij nog in haar buurt was? Ze kon zich niet voorstellen dat Conigund veel begrip op zou brengen voor iemand die de voortvluchtige prinses geholpen had.

Syvinna draaide zich om. Ondanks dat ze moe was kon ze geen slaap vatten. Ze kon niet stoppen met nadenken over alles wat er gebeurde en kon gebeuren. Ze wist op het moment maar een ding zeker, ze moest uit de handen van de soldaten uit Gerondor blijven.
Nog zeker een uur lag Syvinna te draaiden voor dat ze eindelijk in een onrustige slaap viel.

Ze liep in een bos. Aan haar rechter kant liep een woudkat en aan haar linkerkant een man met een bijl. Ze wist niet waar ze was, maar ze wist wel dat ze moest blijven lopen. Toen ze achter haar geluid hoorde begreep ze dat ze achtervolgd werd. Ze draaide zich om en uit de stuiken stapte een man die haar vaag bekend voorkwam. In zijn rechter hand had hij een dolk en deze bood hij haar aan.
“Nu moet je hem doden.”
Ze dacht dat hij het had over de man naast haar.
“Waarom?” Vroeg ze, niet begrijpend. Had de man met de bijl iets mis gedaan?
“Je hebt hem meegenomen en nu kun je hem net zo goed zelf doden.”
Syvinna schudde haar hoofd. Ze wist dat het niet waar was. Ze wilde het de man met de bijl uitleggen maar de woorden kwamen niet uit haar mond en hij liep weg. Ook de man met de dolk liep weg. Nu was ze alleen.

Syvinna schrok wakker. Ze had gedroomd maar kon zich niet meer precies herinneren waarover. Door het raampje boven haar bed kwamen een paar licht stralen. De nacht was voor bij. Syvinna wilde haar bed nog niet uit en besloot nog even onder de dekens te blijven liggen. Met haar hand streelde ze afwezig over het hout van de woudkat naast haar kussen.

[Syvinna Amaranth]

Hoe hard Syvinna het ook probeerde ze kon haar problemen niet even een moment vergeten. Zo raar was dat natuurlijk niet, haar problemen waren op dit moment haar leven. Er waren alleen de laatste nacht zoveel beelden bij gekomen. Naast haar haat voor de verader Radik en haar woede en angst voor Kapitein Conigund was er nu ook verdriet. Het leek of ze de laatste nacht eindelijk tijd had gehad om alles te laten bezinken. Toen ze vanochtend wakker was geworden had ze zich ineens zo sterk beseft dat ze alleen was. Er was niemand meer over. Het beeld van de dode lichamen van de mannen die haar het paleis uit hadden gesmokkeld leek ineens weer op haar netvlies gebrand. Syvinna had nog nooit mannen zo bruut gedood zien worden. Bij de gedachte aan wat er was gebeurt voelde ze opnieuw tranen opkomen. Maar ze mocht niet huilen. Ze zou niet huilen. Ze wilde niet toegeven aan emoties nu ze zo ver was gekomen. Niet nu ze, mede dankzij Borgas, weer hoop had op veiligheid. Als de koningin, of iemand anders, haar nu maar bescherming zou bieden....

De prinses rolde uit bed en trok haar vervuilde jurk weer aan. Haar haar voelde als een grote klit en het leek net of er een korst van vuil over haar huid heen zat. Ze liep de gang op en sprak het eerste kamer meisje aan dat ze tegen kwam.
"Kan ik U ergens mee helpen?" Vroeg het meisje vriendelijk.
"Ik...ik zou me graag willen wassen." Zei Syvinna. "Kun je me misschien vertellen waar ik heen moet."
Het meisje leek even na te denken. "Als u even heeft denk ik dat ik wel wat spullen naar uw kamer zou kunnen brengen."
"Oh ja, dat zou ik heel fijn vinden. Dank je wel."
Syvinna liep haar kamer weer in. Ze wist niet of de mensen hier nou gewoon heel aardig waren, of dat het gewoonte was de gasten spullen te brengen. Misschien kwam het omdat Mathilde haar hielp. Ze was nog nooit alleen in een stad geweest. Misschien was het onder het gewone volk wel gewoon om elkaar zomaar te helpen.

Hoe dan ook, nog geen kwartier later kreeg Syvinna een grote bak redelijk warm water haar kamer binnen gedragen. Het meisje had twee doeken en zeep mee gebracht en zelfs een kam. Ze draaide zich naar Syvinna toe en overhandigde haar een donkergroen lint.
"Alstublieft." Zei het meisje. "Ik dacht dat u dit ook wel kon gebruiken. Het is van mij maar ik heb het niet echt nodig."
Syvinna pakte het lint van het meisje aan. Wat een aardig ding. Had ze maar iets om haar te bedanken. Ineens bedacht Syvinna zich dat ze de munten die ze van de nietsvermoedene Conigund had gehad nog bij haar droeg. Ze haalde de tevoorschijn en gaf ze aan het meisje. "Hier." Zei ze. "Dit is alles wat ik heb."
Het meisje maakte een raar soort buiging. "Dank u wel." Daarna liep ze de kamer uit en sloot de deur achter zich.
Syvinna keek even naar haar bevuilde handen en zuchtte. Dit zou een hele klus worden. Ze trok haar jurk weer uit en liep naar de tafel.

Minuten lang schrobte Syvinna, met water en zeep, de bevuilde huid van haar armen, benen en voeten. Soms viel er al zand af voor dat ze was begonnen met wassen. Terwijl de doek viezer en viezer werd kwam haar bleke huid weer tevoorschijn. Uiteindelijk voelde ze haar huid gloeien en was hij een beetje rood geworden, maar ze kon tevreden stellen dat ze schoon werd. Iets voorzichtiger waste ze ook haar gezicht en de rest van haar lichaam met behulp van de andere doek. Toen ze klaar was, waren beide doeken ontzetten vuil en het water was koud. Syvinna was echter weer schoon. Het voelde goed. Ze waste haar handen met flink veel zeep en legde toen de doeken en de zeep naast het water op tafel. Ze zou straks wel vragen wat ze ermee moest doen.

Met een diepe zucht pakte de prinses de kam op. Ze ging op haar bed zitten, beet zacht op haar onderlip en begon haar haar uit te kammen. De hele handeling was onzettend pijnlijk. Soms was er gewoon geen andere manier om door een klit heen te komen dan hard te trekken. Hoewel ze voorzichtig probeerde te doen, was het alsof ze na het kammen geen haar meer over zou hebben. Ze haalde dapper door. Zeker een half uur was ze met de kam aan het werk voordat ze hem helemaal door haar haar heen kon halen zonder te blijven haken. De tranen stonden in haar ogen maar ze veegde ze weg. Voorzichtig vlocht ze haar haar, omdat vroeger vaak iemand anders dat voor haar had gedaan moest ze het wel vier keer proberen voordat de vlecht helemaal goed zat. Toen ze tevreden was met het resultaat bond ze haar haar aan de onderkant vast met het lint. Van het lint maakte ze een strik zodat het niet nog veel verder omlaag zou hangen.

In het glas van het raam boven haar bed kon Syvinna net haar spiegelbeeld zien. Haar wangen gloeiden, maar ze waren schoon. Haar haar zat netjes. Ze trok haar vieze jurk en schoenen weer aan. Daar zou ze straks wat aan doen, Mathilde had haar immers naar een kleding winkel door verwezen. Nog even bleef Syvinna met de woudkat op haar bed zitten voordat ze, met het houten beeld in haar armen, op zoek ging naar Borgas.

[Uriel]

(Borgas vanuit de Gastverblijven; Borgas` kamer)

Juist wilde Borgas op de deur kloppen toen deze vanzelf openging. Een momenst staarde hij verbaasd voor zich uit, maar toen brak er een flauwe glimlach door op z`n gezicht. "`morgen prinses." mompelde hij.

[Syvinna Amaranth]

Syvinna had niet verwacht dat er iemand voor haar deur stond. Ze sloeg een kreetje stapte geschrokken achteruit. Toen het tot haar doordrong dat het Borgas was herstelde ze zich en glimlachte.
"Goedemorgen, Borgas." Zei ze vriendelijk. Zou hij vinden dat ze er beter uitzag? Ondanks de situatie moest Syvinna de neiging onderdrukken om lachend een rondje te draaien en Borgas' mening te vragen. Wie weet. Als ze vandaag een jurk te pakken zou weten te krijgen, eentje die er degelijk uitzag, zou ze misschien de mening van haar vriendelijke gids vragen. Nu niet.
"Ik wilde net naar je op zoek gaan." Zei ze, terwijl ze naar buiten liep en de deur van haar kamer dicht deed. "Ik denk dat we eerst eens moeten kijken of we wat ontbijt te pakken kunnen krijgen. Ik wil zo vroeg mogelijk naar de kleding winkel waar Mathilde het over had." Even dacht Syvinna er over om voor te stellen dat Borgas best achter kon blijven, maar meteen dacht ze aan de discussies die ze in het woud hadden gehad, en besloot om her niet te doen.

Syvinna streek de voorkant van haar jurk glad en wierp onopvallend een blik op Borgas. Hij zag er een stuk beter uit zo. Een vrouw had zijn haar gedaan, dat was duidelijk. Mannen maakte er meestal een zootje van. Syvinna onderdrukte een glimlach. Ze zou hem er maar niet mee pesten. "Je ziet er goed uit zo." Zei ze, vlak voor dat ze zich omdraaide en richting de gelag kamer liep.

(Syvinna > de taverne > de gelag kamer 1)

[Uriel]

Borgas wist niet goed hoe te reageren op Syvinna`s compliment dus zei hij maar helemaal niets. Hij krabde even op zijn hoofd waardoor z`n pasgekamde haar weer wat warriger werd. Hij voelde zich raar, met z`n haar en baard getemd; een beetje ongemakkelijk ook. Voordat hij het doorhad was Syvinna alweer weg gelopen. Ontbijt... owja, natuurlijk ontbijt en dan de stad in. De bewustwording dat hij zich hier in een mierenhoop van mensen bevond maakte hem bezorgd. Als hij zich maar beheersen kon. Gewoon rustig blijven ademen en dan kon er toch niets verkeerd gaan, toch?

Hij sjorde zijn shirt en vest recht, stelde zijn riem een tandje losser want het ontbijt had immers ruimte nodig en volgde Syvinna naar de gelagkamer.

((Borgas naar de taveernde, de gelagkamer 1))
((ik neem aan Syvinna ook))