Raganorck

[Leana Terived]

Linwë uit de Dwalende Kamers -> De kamers van Heer Vincero

Haar hutje was nog precies hetzelfde als ze het had achter gelaten. Alles was onaangeroerd. Al was ze maar heel kort weggeweest, het leek een eeuwigheid. In haar kleine huis zakte ze op haar knieën neer bij haar bed. Ze drukte haar gezicht in de ruwe dekens en balde haar vuisten.
"Nu heb ik schuld, ik ben schuldig..." mompelde Linwë. "Laat alles goed met hem gaan, laat hem niet gesnapt worden. Laat hem als het nodig is, zeggen dat ik hem betoverd heb."
Ze stond op en liep een aantal keer doeloos het hutje rond. Langzaam trok ze de deken op haar bed recht en zette ze wat spullen weg. Al snel kwam ze er achter dat ze alleen maar aan het piekeren was. Dit was niet de juiste plek. Linwë liep haar hut uit en bekeek 'haar boom'. Ze streek met haar hand langs de stam en zette haar voet op de laagste tak. Met snelle bewegingen klom ze naar een stevige tak, zodat ze uit kon kijken over een stuk van de Wilde Wouden. Het beekje, het door haar aangelegde pad van gladde keien uit de beek en haar hutje met het dak van gladde handbewekte planken en met houtsnijwerk versierde deurpost en raamkozijnen.
Ze was hier gelukkig, dit was haar thuis. Linwë wenste dat de paleiswacht niet zou leiden onder zijn goede daad. Ze snoof de boslucht op en leunde naar achteren op haar tak. Ze beloofde zichzelf dat ze alleen naar de Stad zou gaan als dat hoogst noodzakelijk was.

[Leana Terived]

Toen haar spieren stijf begonnen te worden van het in één houding zitten, sprong ze op en klom uit de boom. Linwë bevestigde met een blik op haar hutje dat het stoffig was en nodig gepoetst moest worden. Omdat ze verder toch weinig te doen had, besloot ze het inderdaad te gaan poetsen.
Als eerste hing Linwë de dekens van haar bed aan een geïmproviseerde waslijn van door elkaar gevlochten draad en klopte ze grondig uit, waardoor ze een hevige niesbui kreeg en met rode ogen onder 'haar' boom neerzeeg. Poetsend in haar ogen ging het niesen langzamerhand over. Met nieuwe moed ging ze de deken weer te lijf, al mopperden dat ze dit niet veel eerder had gedaan. Na nog twee keer een niesbui te krijgen was de deken schoon en richtte ze haar aandacht op het zorvuldig uitgesneden houtsnijwerk dat in geen eeuwigheid was schoongemaakt.

Moe hing Linwë onder haar boom. Haar huisje glom, maar zijzelf zag verfromfraaid uit. Een aantal pieken hingen los uit de zwarte vlecht. Ze ging op haar knieën bij het beekje zitten en dompelde haar hoofd in het koude water. Proestend kwam ze weer boven. Ze wilde zich wassen, maar had daar de fut niet meer voor. Ze bleef onder de boom zitten kijken hoe het langzaam donker werd. Haar haren dropen en maakten haar oranjegele jurk nat, maar het deerde haar niet. Met opgetrokken knieën keek ze naar het glanzende water en de muggen die erboven door elkaar vlogen.

[Leana Terived]

Ze had niet gemerkt dat ze in slaap was gevallen, maar hoe het ook zij, ze werd 's ochtends wakker met stijve spieren, een zere nek en een gezicht dat nat was van de dauw. De dauwdruppels vlogen in het rond toen Linwë opsprong en wild haar hoofd schudde. Met haar armen zwaaiend probeerde ze haar spieren los te maken, maar ze bleef zich voelen of ze honderdtachtig mensenjaren oud was.
Met een blik op haar omgeving concludeerde Linwë dat het een mooie dag zou worden maar, bedacht ze daarna, dat dacht ze altijd wanneer ze 's ochtends het weer probeerde te voorspellen. Ondanks haar belofte van de vorige avond, verlangde Linwë weer naar de stad. Veel had ze daar immers niet van gezien. Peinzend over of ze zich aan haar eigen belofte zou houden, liep ze haar huisje in. Ze pakte een doek en veegde de dauw van haar gezicht. De rok van haar jurk plakte aan haar benen, iets dat ze gruwelijk vond. Ze probeerde haar jurk aan te raken, zonder dat de natte stof haar benen raakte.
Hoewel ze had gedacht dat het een mooie dag zou worden, stond Linwë toch te rillen van de kou. Na een tijdje verkleumd in een deken te staan bibberen, bedacht ze dat het misschien wel handig zou zijn als ze iets anders aantrok.
"Ik heb het gevoel dat mijn hoofd vol zit met spinrag, ik kan niet eens nadenken!" dacht Linwë hardop. Haar zwarte haar, dat ondertussen bijna was opgedroogd, deed ze snel in een wat slordige vlecht, waarna ze naar buiten liep. Met een heftige knik van haar hoofd, besloot Linwë dat ze toch maar naar de stad zou gaan.

[Leana Terived]

Linwë naar het Duistere District -> de straten van Raganorck