Raganorck

[Pax Thervos]

Het was een enigszins warme dag en redelijk vroeg in de ochtend toen Pax op zijn gebruikelijke plaats in de boom bij de ingang in de stadmuren van de stad zat. Hij was van een afstand nauwelijks te zien, behalve als hij zachtjes heen en weer zwaaide met zijn benen en de bladeren om hem heen zachtjes ritselden. Zijn zwarte mantel hing losjes om hem heen, en hij kauwde op een lange grasspriet terwijl hij het naar binnengaan en naar buiten komen van de diverse mensen bekeek. Met een grijns op zijn ongeschoren gezicht merkte hij op dat de mensen die naar buiten gingen minder blij keken dan die naar binnen gingen. De Wilde Wouden werden door veel mensen niet graag bezocht, wist hij.

Hij haalde een hand door zijn lange donkere een beetje krullende haar en besloot dat hij het binnenkort weereens af moest snijden omdat het anders in de weg zou gaan zitten. Uiterlijke zaken betekenden niet veel voor Pax, hij deed alles voor praktischheid.

Hij bekeek de langskomende mensen en paarden met een frons. Zoals altijd was hij op de uitkijk naar eventuele problemen, maar na de ochtend zou hij zijn stekje in de boom in ieder geval verlaten om de stad in te gaan.

Hij besloot even de benen te strekken en rekte zich uit, sprong toen lichtvoetig uit de boom en landde naast zijn lange houten stok die hij tegen de stam had gezet. Hij liep een stukje over het pad dat de bomen van de Wilde Wouden inleidde en genoot ondertussen van de aanwezigheid van de natuur en de vogels. Het was een mooie ochtend, en hij was benieuwd wat die hem brengen zou.
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Robert]

Een half jaar nu. Ik ben al een half jaar op zoek. Hoe zou het met haar gaan, wat is er van haar gekomen, dacht Erbond terwijl hij door het woud liep. Drie dagen geleden was Erbond nog in een dorp aangekomen. In het dorp hadden ze hem verteld dat als er ergens een plek zou zijn voor een bard dat het dan de stad Raganorck zou moeten zijn. De stad telde veel inwoners en nog meer eigenaardigheden en legendes. Raganorck zo werd hem verteld lag aan de andere kant van de wilde wouden. Zo in zichzelf denkend struikelde Erbond opeens over een uitstekende boomwortel. Erbond stond op, schudde zijn hoofd en zei hardop tegen zichzelf: “Erbond dromer, je bent hier om je zusje te zoeken en niet om een beetje te gaan dagdromen” en zette zijn weg weer voort. Niet lang daarna begon het pad breder te worden en beter onderhouden. “Hmmm, ik moet nu in de buurt zijn” dacht Erbond.

Tok…..tok…..tok hoorde Erbond over het pad in zijn richting komen. Wat voor geluid is dat? Maar Erbond zag het al. Het was een staf, een lange houten staf die dienst deed als wandelstok. Deze stok werd gehanteerd door een nogal vreemd uitziende man in het zwart. Erbond stapte op de man af en zei: “gegroet medereiziger, mijn naam is Erbond Sarani en ik ben op weg naar Raganorck. Ik wou u vragen, is het nog ver?”

[Pax Thervos]

Pax liep een eindje de weg op en keek met zijn typische schuine grijns even naar een langsvliegend vogeltje. Hij hield van het leven buiten, daarom had hij ook geen eigen huis. Tenminste, de laatste jaren niet. Hij fronste en zuchtte, de grijns was van zijn gezicht verdwenen.

Hij wreef met en vinger over de oneffenheid op zijn stok, waarvan hij al een tijd tegen zichzelf zei dat hij er eens wat aan moest doen, en gunde zichzelf een moment om terug te zakken in herinneringen. Hij liet dit zichzelf niet vaak toe; het maakte hem er niet vrolijker op en hij vond het makkelijker om zijn aandacht bij de wereld om hem heen te houden als zijn gedachten hem niet terugsleepten naar zaken die geweest waren, en toch nooit meer terug zouden komen. Maar nu stond hij het zichzelf even toe, starend naar de grond terwijl hij doorliep en met zijn stok tokkende geluiden maakte op de hard geworden weg.

Zo verzonken in gedachten was hij dat hij het aanvankelijk niet doorhad dat er iemand aangelopen kwam. Toen de man al redelijk dichtbij was kreeg Pax hem in het oog en bekeek hij hem met enigszins toegeknepen ogen. De man leek een reiziger op het eerste gezicht, maar Pax liet altijd opties open en liet zich niet wegleiden door eerste impressies.

Pax was verbaasd dat de man hem aansprak, maar liet dit niet blijken uit enige reactie. Hij was gewend dat mensen hem met argwaan of zelfs weerzin bekeken en deze man sprak hem uit zichzelf aan? Dat kwam bijna nooit voor. Pax knipperde even en bekeek de nieuwkomer met zowel een zeker wantrouwen als nieuwsgierigheid.

"Gegroet Erbond Sarani", zei Pax met een schuine blik en zijn stuk op nonchalante wijze in de hand houdend. "U wenst Raganorck te bezoeken? Het is niet ver... Slechts enkele minuten in de richting die u nu loopt bevinden zich de poorten." Hij grijnste zijn scheve grijns. "Mag ik zo vrij zijn te vragen wat een jongeman als u voor interessants te doen heeft in de stad?"

"Het gaat mij natuurlijk niks aan", voegde hij er snel aan toe om misverstanden over zijn nieuwsgierigheid te voorkomen. "Ik ben slechts een nieuwsgierige landloper die graag verhalen wil horen van anderen... U zou het kunnen zien als mijn tijdvrdrijf". Hij glimlachte ietwat weemoedig en hoopte op een antwoord.
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Robert]

“In ruil voor uw hulp zal ik uw nieuwsgierigheid stillen”. Zei Erbond op een vriendelijke en geruststellende toon.

“Ik ben op zoek naar mijn zuster, Elia Sarani, ze is bard en ze is een half jaar geleden van huis vertrokken om dit beroep te kunnen uitoefenen. Maar ik vrees dat zij de ontberingen die bij dit beroep horen een beetje onderschat heeft. Dus ben ik haar achterna gereisd om er zeker van te zijn dat alles goed met haar is en aangezien Raganorck de grootste stad in de wijde omtrek is leek dit mij de beste plaats om haar te zoeken.”

Bij de gedachte aan zijn zusje kwam Erbond op het idee dat deze man ook Elia ontmoet zou kunnen hebben en de vragen begonnen zich in hoog tempo in zijn hoofd te vormen.
U bent bekend in deze stad?
Kent u haar misschien?
Weet u misschien plekken waar een bard zich waarschijnlijk ophoudt?
Wilt u helpen haar te zoeken?

Erbond liet zijn enthousiasme varen toen hij zich ineens bedacht dat hij nog niks wist over de in het zwart gehulde vreemdeling. En vroeg daarom:

Zou u uzelf misschien voor kunnen stellen zodat ik weet met wie ik hier te doen heb? Misschien kunnen wij elkaar nog van dienst zijn?

[Pax Thervos]

Pax leunde op zijn stok terwijl hij luisterde naar het verhaal van de reiziger die zich Erbond Sarani noemde. Op zoek naar zijn zusje... dat konden twee dingen betekenen. Of hij wilde haar tegen haar zin vinden, of het was oprechte bezorgdheid. Pax bekeek de man met ietwat toegeknepen ogen en besloot dat het hoogst waarschijnlijk om de tweede optie ging; hij zag er niet bepaald kwaadwillig uit.

"Er zijn veel mensen in Raganorck, Erbond Sarani", antwoorde Pax. "Een enkel meisje zal niet snel opvallen..." Hij keek even afwezig achterom richting de stad. "Al zal het feit dat ze een bard is kunnen helpen... Bards moeten het hebben van publiciteit... mond op mond reclame. De kans is dus groot dat als ze zich in Raganorck bevindt, er mensen zijn die van haar gehoord hebben".

Toen de jongeman zijn naam vroeg produceerde Pax zijn schuine grijns en keek met schuingehouden hoofd op. "Mijn naam is Pax.. Slechts weinigen hebben ooit de moeite genomen die van mij te vragen, heer Sarani..."

Hij schudde lachend zijn hoofd, en veegde daarna de strengen zwart krullend haar die in zijn ogen vielen weer iets naar achteren. "Velen noemen mij zwerver, onbetrouwbare landloper... Maar ik kan u verzekeren, ik heb geen kwaad in de zin."

Hij keek weer op naar Erbond en met zijn schuine glimlach twinkelden zijn donkere ondoorgrondbare ogen. "En wat betrefd dat 'van dienst zijn'... Als u het mij toestaat zal ik u kunnen assisteren in de zoektocht naar uw zuster."

Pax wreef even over zijn zwarte sikje en glimlachtte weemoedig. "Het is niet alsof ik veel omhanden heb... En uw zaak klinkt alsof het een goede is... en het lijkt ook dat u wel wat hulp kunt gebruiken van iemand die de weg kent in Raganorck en weet waar en wanneer hij zijn oren en ogen moet openhouden".
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Robert]

“Dank u heer Pax. Uw hulp wordt gewaardeerd en uw kennis van de stad is vele malen groter dan het mijne. Met uw hulp zal ik, mocht zij zich in Raganorck bevinden, mijn zusje vele malen sneller vinden dan alleen in deze voor mij onbekende stad.”

Erbond dacht aan de woorden van de vreemdeling, “waarom zijn mensen zo negatief over hem en waarom deelt hij dit met mij? Net nu hij zomaar zijn diensten heeft aangeboden zonder ook maar enige vorm van wederdienst aan te nemen.”

Erbond deelde de mening van het volk van Raganorck over de verschijning Pax, Hij zag er inderdaad vreemd en onbetrouwbaar uit maar door zijn lange ervaring in zijn vaders Herberg had Erbond geleerd dat de meest vreemde mensen behulpzaam konden zijn en dat de, op het oog, respectabel uitziende mensen je zomaar konden bestelen en bedriegen. Iemands verschijning zegt niks over het karakter van een persoon.

deze heer was als de nacht: op het eerste gezicht duister maar als men beter keek zag men dat hij verlicht werd door maan en sterren die zijn ware aard onthulden

“Wel dan mijn vriend Pax, leidt mij de weg naar Raganorck zodat wij mijn zusje snel mogen vinden”

[Pax Thervos]

Pax grijnsde zijn rechte witte tanden bloot. Erbond Sarani scheen een welopgevoed man en ook een man die niet af ging op al wat zijn ogen hem vertelden. Pax bedacht zich dat deze vrijwel onbekende man hem een respect betuigde die hij zelden ontving. "Zegt u maar gewoon 'jij' en Pax... Ik waardeer uw beleefdheid zeer, maar 'mijnheer' is een ietwat ongemakkelijke titel voor iemand van mijn kaliber... En geen dank voor een dienst die nog niet bewezen is jongeheer Sarani. Ik help als ik kan maar of ik u werkelijk van dienst kan zijn valt nog maar te bezien."

Hij knikte met zijn hoofd richting de man voor hem en de grijns veranderde weer in de karakteristieke halve glimlach, terwijl zijn ogen zijn nieuwbakken metgezel onbewust doordringend aankeken. Hij wreef weer even met zijn hand over zijn stok, de ruwe stukken erop deden hem niks - hij had genoeg eelt op zijn handpalmen en vingers.

Toen Erbond hem 'vriend' noemde kreeg het gezicht van de landloper een vreemde uitdrukking, zowel verbaasd als enigszins melancholisch. Hij wist dat het een uitdrukking was met weinig inhoud, maar hij moest eraan wennen om met zulk een respect en vriendelijkheid te worden bejegend. Hij knikte enigszins ruw en kort en staarde naar de grond, waardoor zijn zwarte haar voor zijn ogen viel. "Ja... de dag is nog jong, met een beetje geluk zullen wij haar snel vinden... De stad is niet ver".

Pax bedacht zich wat een vreemde situatie dit op zich was. Dat hij vrijwel onbekenden hielp kwam vaker voor. Dat deze hulp zo graag aanvaard werd en hij met zulke vriendelijkheid behandelt werd was een ander verhaal. Hij glimlachte even naar zijn metgezel en gebaarde richting de kant waarvan hijzelf gekomen was. "Hierheen".
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...

[Robert]

“Zoals je wenst, mijn eer vereiste het van mij. Vriendelijkheid beloon ik door respect en mijn diensten.”

En samen liepen ze het bospad af. Het duurde niet lang of de vaandels van Raganorcks torens werden zichtbaar. Toen stonden Erbond en Pax voor de stadsmuur. Een muur van massief steen dat eruit zag de tijd zelf te kunnen trotseren.

“Dit was dus Raganorck” dacht Erbond, een grote stad zoals men hem had maar Erbond had er niet op gerekend dat het zo groot zou zijn. “hier woonde wel een miljoen mensen, het zou nog een hele klus worden om de stad te doorzoeken”

Erbond en Pax liepen het over het pad richting de poort. Bij de poort aangehouden werd er opeens geroepen: “HALT”. Uit een tolhuisje naast de poort kwam een man aanzetten, een soldaat zo te zien. “Wat heeft u in de stad van doen mijne heren” vroeg de man terwijl hij nogal achterdochtig in de richting van Pax keek.

“Wij zijn op zoek naar mijn zuster en wij hoopten haar in Raganorck aan te treffen” zei Erbond.
“ik vind het best zolang je deze landloper maar buiten laat” zei de poortwachter
“Meneer mag ik vragen op welke grond u deze heer beschuldigt van landloperij?”
De man dacht na en zei toen geïrriteerd: “omdat hij altijd maar in de buurt van de stad hangt!!!”
“Is het voor landloperij niet vereist om niet lang op een plek te blijven? en aangezien u zelf beweerd deze man vaker gezien te hebben is deze heer geen landloper en is er dus geen reden om heer Pax de toegang te ontzeggen. U baseert uw oordeel slechts op vooroordelen en eerste indruk, ik kan u verzekeren dat deze man geen vlieg kwaad doet u heeft mijn woord.”
Zoals u wenst, zei de bewaker zich gewonnen gevend, “maar ik ook maar een klacht over hem ontvang dan stel ik u aansprakelijk”

Eenmaal door de poort heen keken ze uit op een drukte die Erond zelden gezien had. Erbond draaide zich om naar pax die achter hem liep. “Pax jij kent de stad beter dan ik, waar moeten we beginnen met zoeken”

[Pax Thervos]

Pax keek verwonderd op naar Erbond toen die het voor hem opnam. De laatste jaren had niemand zoiets voor hem gedaan... Hij glimlachte even. Hij was niet verbaasd om de reactie van de poortwachter; hij maakte dit soort dingen dagelijks mee. Hij knikte kort richting de poortwachter en liep snel met Erbond mee naar binnen.

"Ik dank u voor uw vertrouwen heer Sarani", zei hij met oprechte dankbaarheid in zijn donkere ogen. "Ik beloof u, ik zal uw vertrouwen niet te schande maken... En uw goede naam zal niet door mijn toedoen in twijfel getrokken worden".

Hij keek voor zich uit, de drukke hoofdstraat was weer in zicht. Hij vond dat er voor en nadelen zaten aan de hoofdstraat; hij viel er niet zo op omdat er genoeg vreemde snuiters waren, maar het was er ook zodanig druk dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Hij schudde even zijn hoofd en liet zijn donkere haar weer over zijn ogen vallen terwijl hij zijn lange houten stok even van de ene hand naar de andere liet zwiepen.

"Nu dan Heer Sarani", zei hij zacht. "Ik weet waar we uw zoeken moeten beginnen... volgt u mij maar".

En hij vervolgde zijn weg over de hoofdstraat van Raganorck; voor het oog niet meer dan een in donkere vodden gehulde zwerver met een zowaar waardiger uitziende metgezel.

(~Verder in Gannon - de hoofdstraat, draad van Ralvin "Terug naar de orde van de dag - muziek!")
_________________
~Slechts weinigen kennen mijn naam...