Raganorck

Marin Favonius · Posted: Mon Feb 23, 2004 7:55 pm Post subject: Verwarring op straat

Marin stond stil in het midden van de straat en keek verward om zich heen. Hoe was ze hier ook al weer terechtgekomen? Om de een of andere reden kon ze het zich niet meer herinneren. Het was alsof dat gedeelde van haar geheugen in mist gehuld was. Ze schudde haar hoofd en vloekte onder haar adem. Ze hield niet van mysteries in haar eigen geheugen. Ze keek nogmaals om zich heen. Bedachtzaam traceerde ze het litteken dat over haar oog liep met één vinger. Dat was ondertussen een tic van haar geworden. Diep zuchtend besloot ze het op te geven. Het was nutteloos.

Plotseling werd ze zich bewust van iets dat zacht op haar oor aan het knabbelen was. Ze keek opzij. Op haar rechterschouder zat Zephyr haar met een schuine kop aan te kijken. "Zeph, ik zou het op prijs stellen als je een andere manier zou vinden om mijn aandacht te trekken. Ik denk niet dat mijn oog nog veel meer kan hebben" gromde ze. Zijn kop draaide zo mogelijk nog schuiner. Ze glimlachte, hulpeloos tegenover zijn charmes. Ze balde haar linkervuist en stak hem in zijn richting. Moeiteloos verplaatste hij zich van haar schouder naar haar vuist. "Ik weet het" zei ze zacht. "Jij snapt het ook niet meer". Zijn zwarte ogen keken haar doordringend aan, en hij knikte. "Ga je vleugels maar streken" zei ze. "Ik red me wel". Met een vloeiende beweging gooide ze de vogel de lucht in. Hij spreidde zijn vleugels en zweef moeiteloos omhoog, mee met de warme luchtstroom.

Ze zuchtte en keek nog maar een keer om zich heen. Ze was in onbekend gebied en ze kende zichzelf goed genoeg om te weten dat ze daar onzeker van werd. Ze sloeg haar armen over elkaar heen. "Dat wordt het tijd om hier bekend gebied van de maken" mompelde ze tegen zichzelf en ze liep verder.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

Terra Lunivell · Posted: Tue Feb 24, 2004 4:36 pm Post subject: Hmm.

Terra stapte Gunther's kledingwinkel uit met haar nieuwe aankopen over een schouder gegooid. Ze zwaaide nog even achterom naar Elia die achter de toonbank stond, en liep toen verder. Misschien dat ze vanavond even zou langsgaan, dacht ze bij zichzelf met een glimlach op haar gezicht.

Ze blies een pluk koperrood haar uit haar gezicht dat was losgeraakt uit haar vlecht en hees de rol dikke stevige stof beter over haar schouder. Nog een stukje lopen en dan zou ze op tijd terug zijn in het woud om eerst even langs haar hut te gaan en daarna eventueel Elia en de man bij wie ze inwoonde te bezoeken in de witte toren. Ze had de toren wel eens van een afstand gezien maar was er nooit in de buurt gekomen. Ze was er wel benieuwd naar.

Toen zag Terra in haar ooghoek een beweging. Ze keek op, en zag een grote valk op de schouder van een redelijk kleine vrouw zitten. Ze glimlachte. Zelf was ze eigenaar van een nogal ongewoon *huisdier*, en ze vond het altijd leuk om te zien hoe sommige mensen en dieren een band met elkaar konden krijgen. Deze twee leken elkaar graag te mogen, merkte ze op. De valk was ook een bijzonder mooie vogel... Ze was stil blijven staan en bekeek de valk met een glimlach.

Ze keek ook even naar de jonge vrouw die hem op de schouder droeg. Ze had een groot litteken, en Terra vroeg zich af waarvan, maar besloot dat het haar hoogst waarschijnlijk niets aan ging. Verder was ze klein maar Terra kon meteen zien dat je hierdoor niet te snel conclusies moest trekken; ze had een zekere gehardheid over zich die zodra je beter keek goed te zien was. Toen hief de vrouw haar arm en de valk steeg moeiteloos op. Terra glimlachtte en volgde de vogel in zijn vlucht. Ze kwam pas tot de conclusie dat ze had lopen staren en dat dat vreemd over had kunnen komen toen de vrouw haar richting uit liep. Toen ze langs liep zei Terra zachtjes: "Mooie valk..", en glimlachte.

Ze hoopte dat het niet erg werd gevonden dat ze had staan staren; ze had het niet doorgehad.

Marin Favonius · Posted: Tue Feb 24, 2004 6:26 pm Post subject: Moeilijk

Marin kwam abrupt tot een halt. Ze draaide haar hoofd om en keek door vernauwde ogen naar de vrouw die daar stond. Ze had het commentaar maar nauwelijks opgevangen maar het was duidelijk dat het voor haar bedoeld was, er waren geen andere mensen met een valk in deze straat. Het vuile commentaar bestierf op haar lippen en Marin schudde hulpeloos haar hoofd. Waarom was haar eerste instinct altijd de verdediging? Deze vrouw vormde vooralsnog geen bedreiging voor haar en als ze begon met iedereen meteen af te snauwen zou ze helemaal niets te weten komen over deze plek.

Met veel moeite slikte ze haar irritatie weg, draaide zich om naar de vrouw en deed haar best te glimlachen. “Dank je wel” zei ze, en ondanks haar gemengde gevoelens meende ze het echt. Ze verviel in een ongemakkelijk zwijgen. Hoe kon ze dit gesprek op gang houden zonder dat het meteen duidelijk was wat ze wilde weten? Marin hield er niet van als haar motieven duidelijk waren voor anderen.

Afwezig traceerde ze haar litteken terwijl ze snel aan het nadenken was. Ze moest iets hebben om het gesprek lang genoeg op gaan te houden zodat ze deze vrouw voorzichtig kon uithoren. Toen pas merkte ze de grote rol stof op die de vrouw met haar meedroeg. “Eh, hulp nodig?” vroeg Marin en ze wijs naar de grote rol stof terwijl ze inwendig ineenkroop over haar keuze.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

Terra Lunivell · Posted: Tue Feb 24, 2004 7:42 pm Post subject: :)

Terra was blij dat haar brutale gestaar en opmerking niet verkeerd werden opgenomen. De vrouw leek niet helemaal in haar element met de situatie, merkte ze op, en daarom was ze des te verbaasd toen ze hulp aangeboden kreeg met de rol stof die ze over haar schouder droeg. De rol zou voor veel mensen inderdaad een beetje een last zijn, maar Terra was wel wat gewend; een vrouw die alleen in het bos woonde moest wel een beetje sterk zijn om alles zelf op te kunnen knappen. Ze vond het niettemin aardig en wilde er niet ondankbaar tegenover staan.

"Dank je wel voor het aanbod", zei ze met een vriendelijke glimlach terwijl ze een pluk haar achter haar oor deed. "Maar ik denk dat het wel lukt; het is niet zo zwaar als het eruit ziet". Ze hield haar hoofd schuin en bestudeerde de vrouw voor haar. "Ik denk niet dat ik je hier ooit eerder heb gezien... Nieuw in de stad?" Ze moest tegenover zichzelf bekennen dat ze er zelf ook niet uitzag als de gemiddelde stadsbewonder van Raganorck, met haar donkergroene jagersoutfit, ruw bonten laarzen en natuurlijk haar lange jagersmessen.

Terra vond de vrouw en haar valk wel interessant en was op zich nieuwsgierig van aard. Ze zou nooit zomaar uit het niets vragen gaan stellen als ze iets wilde weten, maar als de gelegenheid zich voordeed liet ze geen kans voorbij gaan om meer over het een of ander te weten te komen. Bovendien hield ze altijd haar ogen open en dit had er voor gezorgd dat ze met de jaren steeds beter was geworden in het vergaren van kennis, simpelweg door intensieve observatie.

Ze wilde op zich ook wel meer over de valk weten, en hoopte dit op een manier te kunnen brengen die niet te nieuwsgierig over zou komen. Ze vond het een mooi beest, en had zelfs nog nooit zo'n mooie gezien. "En je valk... Ik heb nog nooit zo'n valk gezien, waar komt hij vandaan als ik het vragen mag?"Ze grijnste een beetje schaapachtig. "Het spijt me dat ik zoveel wil weten, maar ik woon zelf met een wolf in de wilde wouden en ben nogal geinteresseerd in aparte dieren en ik vind de band die sommige mensen met dieren kunnen hebben leuk... Omdat het bij mij ook een beetje zo is, begrijp je?" Ze beet op haar onderlip en wachtte op een reactie.

Marin Favonius · Posted: Tue Feb 24, 2004 8:10 pm Post subject: Zephyr

Marin zorgde er voor dat de opluchting die ze voelde niet aan haar te merken was. Ondanks dat ze snel wat had moeten bedenken waren haar motieven blijkbaar niet opgemerkt. Sterker nog, de vrouw ging precies de kant op die Marin haar op had willen sturen. Dat scheelt weer dacht ze bij zichzelf terwijl ze nogmaals naar haar glimlachte.

"Ja, ik ben nieuw hier" gaf Marin schoorvoetend toe. Ze kon iemand moeilijk uithoren als degene dacht dat ze hier in deze stad woonde. "Ik ben net aangekomen". Ze krabde afwezig aan haar kin. Ze voelde zich redelijk op haar gemak bij deze vrouw. Ze leek oprecht interesse te tonen dus vond Marin dat het geen kwaad kon om te rest ook op te biechten. "En om eerlijk te zijn heb ik geen idee waar ik eigenlijk ben" zei ze.

Toen de vrouw over Zephyr begon kijk Marin bijna automatisch naar de lucht. Hoog boven zagen haar scherpe ogen het zwarte stipje rondcirkelen. Zephyr was nooit ver bij haar uit de buurt. Ze wist dat hij zelfs op die hoogte haar nog steeds prima in de gaten kon houden en die kennis stelde haar nog meer op haar gemak. De interesse die de vrouw in Zephyr stelde viel goed.

"Ik ben hem tegen gekomen in het noorden" zei ze, en ze bleef expres zo vaag mogelijk. "Zijn soort zijn geboren jagers en leven het liefst in open velden en zijn heel erg gesteld op hun vrijheid. Ze worden amper gevangen en nog minder vaak succesvol getraind dus dat je er nog nooit een hebt gezien is niet zo vreemd". Ze wende haar blik af van de lucht en kijk weer naar de vrouw. "Waar zei je dat je woonde? De Wilde Wouden?".
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

Terra Lunivell · Posted: Fri Feb 27, 2004 9:46 am Post subject: :)

Terra trok een wenkbrauw op toen de vrouw opbiechtte geen flauw idee te hebben waar ze was. Op zich was het niet zo moeilijk om als nieuwkomer in Raganorck te verdwalen, maar als je ergens heen liep was de kans toch redelijk groot dat je een soort van indicatie kon maken van waar je je bevond. Ze besloot er niet te veel van te denken, het had vast een reden. "Je bevindt je momenteel op Gannon, de hoofdstraat van Raganorck. Zoals je kunt zien vol met winkels en dergelijke..." Ze keek even om zich heen. "Veel vreemde vogels, en je moet natuurlijk altijd een beetje uitkijken, aangezien het hier vol zit met zakkenrollers.." Ze glimlachte. "Al lijk je me geen persoon die daar nog voor gewaarschuwd moet worden".

Toen de vrouw weer even over haar valk begon keek Terra even naar boven en zag dat de vogel nog steeds in de buurt was. "Je hebt hem gevonden in het Noorden? Ik ben nooit echt ver van thuis geweest dus dat zegt me op zich niet veel." Terra besloot niet verder te vragen, als de vrouw de precieze plaats had willen vertellen had ze dat wel gedaan.
"Ik snap wat je bedoelt; roofdieren zijn meestal niet snel huisdieren. Met Argen heb ik echt geluk, hij ziet eruit als een gevaarlijke wolf maar eigenlijk is het meer een knuffelpuppy met een hoog ego". Ze lachtte.

"Ja, ik woon inderdaad in de Wilde Wouden... Al voor zolang ik me kan herinneren. Ik heb er mijn eigen hut die ik dus deel met Argen en verder komt er eigenlijk bijna niemand... Ik leef van de jacht en van wat ik kan vinden." Ze hees de bundel stof weer even op en klopte er even op. "En soms kom ik naar de stad om mijn eigen spullen te verkopen en van dat geld dan weer de dingen te kopen waarin ik zelf niet kan voorzien".

Ze bedacht zich dat zij als degene die het gesprek begonnen was nog niet eens de goede manieren had gehad zich voor te stellen. Ze wist niet of de vrouw erop zat te wachten, maar besloot dat het nooit kwaad kon. "Mijn naam is trouwens Terra Lunivell".

Marin Favonius · Posted: Fri Feb 27, 2004 10:05 am Post subject:

Na dat de vrouw had uitgelegd waar ze zich bevonden was Marin even stil. Raganorck dus dacht ze bij zichzelf. Nu wist ze waar ze was maar dat verklaarde nog steeds niet hoe het kwam dat ze niet meer wist hoe ze hier aangekomen was. Ze probeerde het hopeloze gevoel dat haar bekroop van zich af te schudden maar ze slaagt er niet in. Ze begon het benauwd te krijgen. Pas na de uitleg van de vrouw viel het Marin op hoe druk het eigenlijk was in deze straat. Ze trok haar mantel wat dichter om zich heen in de hoop de drukte uit te sluiten. Zo goed en kwaad als het ging dwong ze zichzelf om zich te concentreren op de vrouw die nog steeds tegen haar aan het praten was.

Ze ving een paar woorden op voordat ze weer terug werd gezogen in haar benauwdheid. Was het haar verbeelding of gingen die mensen steeds meer haar kant op lopen. Ze kneep haar ogen stijf dicht en opende ze weer naar een paar seconden. Het hielp niets. Hulpeloos keek ze naar de lucht en hoopte dat Zephyr snel weer naar beneden zou komen. Weer probeerde ze zich op de vrouw te concentreren.

Ze was opgelucht om te horen dat de vrouw, die zich als Terra voorstelde, haar de mogelijkheid bood om te praten. “Aangenaam kennis te maken Terra” zei ze, hopend dat ze de opluchting die ze voelde niet in haar stem meenam. “Mijn naam is… Wind” stelde ze zich voor naar een kleine aarzeling
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

Terra Lunivell · Posted: Fri Feb 27, 2004 10:28 am Post subject:

"Aangenaam kennis te maken, Wind". Terra glimlachtte. Grappig dat ze iemand tegenkwam met een elementaire naam. Haar eigen naam betekende Aarde, en ook al had ze er zelf natuurlijk geen inspraak in gehad, stond haar naam in haar ogen voor haar verbondenheid met de natuur. Ze vroeg zich af of de naam Wind een bijnaam was of de echte naam, en stond op het punt het te vragen toen ze doorkreeg dat Wind zich niet op haar gemak leek te voelen. Helemaal niet zelfs.

Terra bestudeerde de vrouw voor haar met ietwat samengeknepen ogen. "Gaat het wel?" Zo te zien ging het helemaal niet. Ze keek een beetje verwilderd uit haar ogen en leek bijna in paniek te zijn; al leek Wind Terra niet iemand die snel in paniek zou raken.

Terra keek om zich heen. De straat was druk, en als je er niet aan gewend was en bovendien niet helemaal wist waar je was kon ze zich voorstellen dat je een beetje van je apropos kon raken. Ze keek bezorgd naar Wind. Ze moest uit die benauwde winkelstraat, even frisse lucht hebben en zodoende misschien tot rust komen.

Terra bemoeide zich niet vaak om vreemden, maar kon het zich wel aantrekken als het niet goed ging met iemand; wie dan ook. Ze moest dan het gevoel hebben op zijn minst geprobeerd te hebben te helpen. Zo nu ook met Wind. Ze had het idee dat er misschien wel wat zou kunnen gebeuren als ze haar nu zo hier zou laten en besloot dat in ieder geval haar hulp aan kon bieden; of het aanvaard werd merkte ze dan vanzelf wel.

"Het spijt me dat ik het zeg, maar je ziet er echt niet goed uit. Je moet denk ik even uit de drukte..." Ze wees in de richting van het einde van de winkelstraat. "De Wilde Wouden zijn die kant op, mijn hut is niet ver. Als je wilt kan je bij mij even bijkomen... Even wat drinken en frisse lucht halen".

Marin Favonius · Posted: Sat Feb 28, 2004 9:45 am Post subject:

Marin schudde onzeker haar hoofd en probeerde er nog even over na te denken. Maar de waarheid was dat ze eigenlijk al had besloten dat ze met Terra mee wilde gaan. Ze wist niet of het verstandig was maar alles was beter dan nog langer in deze straat te moeten blijven. Ze knikte in de richting van Terra. “Als het niet te veel moeite is, graag” antwoordde ze oprecht dankbaar, en voor de eerste keer in het gesprek liet haar stem dat ook horen. “Ik ben niet gewend aan zo veel drukte”.

Ze keek wederom omhoog naar de plek waar Zephyr nog steeds aan het rondcirkelen was. Ze sloot haar ogen. Hoewel de gebouwen en de muren van de stad veel van de wind uitsloten voelde ze de wind om haar gezicht. De bries was licht en bijna vrolijk en onmiddellijk vulde haar gedachten zich met beelden van een grasland ver hier vandaan waar de wind vrolijk en vrij rond kom suizen. Ze schudde haar hoofd en sloot zichzelf af van de verhalen van de wind. Ze opende haar ogen en floot scherp. Onmiddellijk werd het geluid opgeschept door de wind en naar boven gebracht door dezelfde warme luchtstroom die Zephyr had gebruikt.

Hoog boven haar begaf de vogel zich in een onmiddellijke duikvlucht. Zijn gestroomlijnde lichaam en zijn snelheid stelde hem instaat om door de wind en de luchtstromen heen te breken en in een fractie van een paar seconden zat de valk weer op haar schouder. Ze streelde zijn borstkast met een vinger en keek toen weer naar Terra. “Leidt de weg” ze zei.
_________________
Hij leidt me, hij bracht me waar ik nu ben
Hij houd van me, hij troost me wanneer ik verdrietig ben
Hij vertelt me, geheimen en verhalen lang vergeten
Hij geeft om me, zoals een vader geeft om zijn dochter

Mijn gids, lief, mentor, vader

De Wind

Terra Lunivell · Posted: Sun Feb 29, 2004 1:50 pm Post subject: Okay...

Terra volgde de vlucht van de valk en produceerde een scheve glimlach toen het beest op het geluid van het fluiten naar beneden kwam zoeven om zijn plaats op de schouder van zijn bazin - of vriendin? - in te nemen.

Wind zag er nog steeds niet gezond uit, en leek er niet helemaal bij te zijn. Terra hoopte dat dit met een beetje frisse lucht en rust verholpen kon worden; ze wist van gevallen waarbij dit de tekenen van een aankomende ziekheid kon zijn. Maar het feit dat Wind niet wist waar ze zich aanvankelijk bevondt leek volgens Terra meer op een soort van geheugenverlies.

Ze had er niet veel verstand van, maar had wel eens gezien dat sommige mensen door een soort shock of een anders soortige gebeurtenis voor korte of langere tijd even dingen kwijt waren die ze normaal wel wisten; hun naam, waar ze waren, waar ze vandaan kwamen, dat soort zaken. Terra zelf vond dat soort dingen altijd maar eng; een gewone ziekte kon ze makkelijk aan, maar ziektebeelden die ze met haar kennis niet kon bevatten waren iets anders. Ze schudde even haar hoofd.

"Ja, ik wijs de weg... Het is niet ver". Terra glimlachte even en gebaarde met haar hoofd in de richting van het pad dat van Gannon afleidde en waar dit overging op de 'uitgang' en uiteindelijk het begin van het woud. Zelf ging ze aan de kant van Wind lopen die anders het drukste zou zijn; expres hield ze de rol stof breeduit zodat deze veel ruimte in beslag nam terwijl ze liep, zodat er niet teveel mensen in Wind's buurt zouden komen. Het ontlokte wat protest van een paar pompeus uitziende kooplieden, maar daar schonk Terra verder geen aandacht aan - de toestand van haar metgezel was even belangrijker.

Ze passeerden nog enkele winkels, en na een tijdje lopen kwamen de stadsmuren in zicht. Deze werden snel gepasseerd en de eerste bomen en struikgewassen van de Wilde Wouden doemden voor hen op. Terra verliet snel het bekende pad, zodat Wind snel in de rustigere omgeving terecht zou komen die zij zelf zo goed kende. Ze hield wat takken opzij zodat Wind makkelijk op het door haar gekozen pad zou komen en zodoende kwamen ze op een oude houthakkersweg. De weg was grotendeels overgroeit met planten maar nog goed begaanbaar; als je van het bestaan ervan wist tenminste.

"We zijn er bijna". Terra snoof de lucht op van het Woud; het was altijd weer een verademing terug in het woud te zijn na een bezoek aan de stad, vond ze.

~Verder in wilde wouden, Terra's hut~