Raganorck

[Martys Brendarion]

(afsplitsing van: In duister gehuld)

Kind van de Koude lag onder een kast die in de gangen van de Dwalende Kamers stond. Hij had genoeg van de menswezens, wolfwezens en eigenlijk van alle wezens. Zelfs de man die in het duister geweest was kon hem op dit moment niets interesseren. Hij wilde dat zijn gevoelige ogen weer normaal zouden zien, zonder last te hebben van de lichtjes die voor zijn ogen dansten, hij wilde dat zijn huid niet meer zo branderig aanvoelde en hij wilde dat zijn klauwen niet zo`n zeer deden van het graven in de harde steen van deze gangen. Hij had zich opgerold en lag in een bal zijn eigen nieuwsgierigheid te vervloeken. Waarom was hij ook ooit naar boven gekomen? Ze hadden hem gewaarschuwd dat het boven niet beter was, dat het gevaarlijk was en dat de grote bal van vuur hem zou verbranden. Hij had hun niet geloofd, maar ze hadden gelijk. Er was een grote bal van vuur en boven liepen wezens rond die hem met gemak zouden kunnen verslinden.

Plotseling hoorde hij het geluid van iets zwaars dat een trap afrolde. Het klonk als een steen. Voorzichtig gluurde hij vanonder de kast de gang in en hij zag hoe een vuistgrote, zwarte steen langzaam tot stilstand kwam onder een salontafeltje. De steen zong niet als de andere stenen. De andere stenen waarschuwde Kind van de Koude niet naar de Zwarte Steen te luisteren. Het was een duistere steen, vol venijn, maar Kind van de Koude kon er zijn grote glanzende ogen niet vanaf houden. De Zwarte Steen zong en hij zong voor hem. Het wist dat hij daar was en toekeek...

[Martys Brendarion]

Hij strekte zijn hand uit, kroop langzaam dichterbij. Hij negeerde het licht dat pijn deed aan zijn gevoelige ogen. Hij hield ze open om de straling van de Zwarte Steen niet te hoeven missen. Weifelend hield hij zijn hand stil vlak boven de Zwarte steen. Het zoemde in zijn hoofd. Andere stenen gilden bijna van angst, maar het zingen, O dat zingen van macht van die ene grote glimmende zwarte. Kind van de Koude probeerde zich uit alle macht te verzetten tegen de lokzang, maar het haalde niest uit. Hij zag zichzelf als van een afstand. Zag hoe een klein, grijsgroenig wezen met lange vingers zijn klauw uitstrekte en de steen nam, vlug om zich heen keek en nog vlugger weer onder de kast verdween. Hij had hem! Hij had hem gepakt! Een vreemd soort vreugde maakte zich van hem meester. Adrenaline gierde door zijn lichaam en hij ademde alsof hij zojuist alle gangen van het Labyrinth had doorgerend. Hij drukte de grote glimmende zwarte tegen zijn borst. De grote glimmende zwarte zong en voelde warm aan, maar brande niet. De steen paste precies in zijn hand en Kind van de Koude keek de steen aan en liefkoosde hem. "Gevonden en van mij... gevonden en van mij..." fluisterde hij bijna onhoorbaar tegen de steen.

[Martys Brendarion]

Kind van de Koude aaide de steen. Het onding glom in het weinige licht dat hen bereikte. "Ga naar buiten..." Kind van de Koude schudde zijn hoofd. De steen zong nu een ander lied, een dwingend lied. Hij hoorde niet meer de stemmen van zijn andere vrienden. Het was alsof de stem van die ene, mooie alle andere stemmen verdrong. Die mooie zwarte zong ga naar buiten, maar het licht deed pijn aan zijn ogen. Kind van de Koude schudde weer zijn hoofd om die stem, die dwingende stem kwijt te raken, maar toch ging hij. Zijn ledematen zette zich in beweging zonder dat hij wist wat hij deed. De gang bewoog onder hem en hij hinkte op twee voeten, een hand en een steen over de tapijten. Zijn ogen tot spleetjes geknepen trotseerde hij de lichtplekken die de grote brandende bal in de immense blauwe koepel boven hem veroorzaakte...
Edited by: Martys Brendarion at: 8/29/03 7:09 pm

[Martys Brendarion]

Hij vond zijn weg naar beneden met behulp van de glanzende zwarte. Zelf zag hij alleen nog maar lichtplekjes totdat hij een afvoergoot bereikte. Met moeite wurmde hij zich door het gat het riool in. Het stonk er, maar er was veel minder licht. Hij rustte even uit en inspecteerde zijn huid. Pijnlijke brandblaren hadden zich daar gevormd en hij kermde. Hij wou niet meer, de glanzende zwarte was wreed, dwong hem verder te gaan, nu door het duister, dat was beter. Het duister was zijn vriend en was als een koele deken. Het rioolwater suste de brandplekken, maar de blaren gingen zo gemakkelijk niet weg en de hele tijd leek zijn huid in brand te staan van het koude water. De stroming was hier niet al te sterk en hij besloot zich een tijdje te laten meedrijven. Dat was beter voor zijn pijnlijke klauwen, ondertussen hield hij de glanzende zwarte stevig in zijn ene klauw geklemd. De weinige lichtplekken die tot in het riool doordrongen wist hij handig te ontwijken.

Hij liet zich drijven. Hij mistte het duister, wou terug naar zijn eigen soort, de grotwezens. Hij vervloekte zijn eigen nieuwsgierigheid, maar er was iets wat hem had gedwongen naar boven te gaan. De onverklaarbare dorst naar kennis had hem gedwongen zelf te kijken of er inderdaad een blauwe koepel was met een grote vuurbal, maar door te gaan had hij de terugweg afgesloten. Hij had de oude wetten overtreden en de roep van de Ouden genegeerd. Hij kon nu niet meer terug, deze riolen waren al gevaarlijk dicht bij het onderrijk. Een dikke traan drupte langs zijn wang en vermengde zich met het ijskoude water van de onderaardse stroom.

De stroom werd breder en vertakte zich weer. Kind van de Koude lette niet op waar de stroom hem heen voerde. De glanzende zwarte zoemde zacht en gaf zo nu en dan een van zijn ledematen opdracht te sturen. Kind van de Koude was niet meer de baas over zijn eigen lichaam en het kon hem niet deren. De glanzende zwarte wist precies waar hij heen ging en Kind van de Koude vertrouwde op de glanzende zwarte... zijn mooie glanzende zwarte...

((Kind van de Koude naar De Taveerne - de gastverblijven; het binnenplein achter de taveerne.)) Edited by: Martys Brendarion at: 8/29/03 7:10 pm

[Galliminus]

Hij bekeek de plafonds van de vele stenen gangen waardoor hij gedragen werd.... Graniet afgewerkt met robuuste kalk ornamenten... die inmiddels zwaar vegeeld waren,...niet dat hij hier nu veel oog voor had...
Hij was vanaf het noordelijke wachtlokaal het kasteel binnen gedragen,..enkele jonkvrouwen keken verschrikt op toen zij de gewonde kapitein op het draagbed voorbij zagen komen.... Personeel en kasteelbewoners zat,...maar die verdomde wachters waren nergens te vinden.. Dingen zouden gaan veranderen als hij hier weer bovenop zou komen... De bewaking was een aanfluiting voor iedere zelfrespecterende adelijke.... Wist de Vrouwe wel dat de bewaking zo slecht was? Was het haar wil geweest?

De Geneesheer inspecteerde Galliminus wonden en verbond deze zo goed als hij kon... Twee gebroken ribben,..bloeduitstorting rond de nier...en een open wond boven de navel,..vermoedelijk een wild dier...zeer merkwaardig.. De woorden van de geneesheer drongen nauwelijks tot Galliminus door,..niet dat de woorden voor hem bedoeld waren.. De beste man constateerde enkel het 'ziektebeeld' voor zichzelf. De twee wachters droegen hem de ziekenboeg in en plaatste hem op een hoge operatie tafel..

Gallimus kon de nieuwkomer Lucer niet genoeg bedanken... Had hij Galliminus niet aangetroffen was hij misschien doodgebloed..
Doodgebloed? Wat was hier bij Randragam aan de hand,...normaal stolde het bloed op zijn wonden redelijk snel...nu voelde hij nog steeds een soppige warmte rond zijn middel.. En de blikken in de ogen van de wachters en de geneesheer stelde Galliminus niet bepaald gerust..

Hij was overdonderd geraakt door zijn confrontatie met Lupijn... Pas nu besefte hij pas werkelijk wat er allemaal gebeurt was..., en alles was begonnen met die vervloekte steen....het visioen,..de steekpartij.. en daarna de wolfman...

Langzaam begon het tot Galliminus door te dringen hoe stervelijk hij was,..voor het eerst voelde hij ware angst.. Zelfzuchtige angst om niet te sterven.. Een gevoel van schaamte kwam over hem heen... Hoe had hij al die jaren kunnen verwachten van de soldaten om hem heen om met dezelfde vurigheid te vechten als hij,...zij waren zoveel delicater als hem geweest destijds.. Zij hadden veel meer te verliezen... Enkele tranen rolden over zijn wangen.. De pijnen die hij voelde leken wel een echo.. Nog nooit had hij zoiets gevoeld als dit...hoe kon iemand wennen aan dit?

Ik ben bang dat ik uw ribben moet gaan zetten, Kapitein dan Maros..dit kan pijnlijk zijn.. Ik hoop niet dat er splinters in uw organen zijn gesprongen

Galliminus slikte diep en knikte als een klein kind...hij voelde zich zeer vernederd.. De Geneesheer knipte de verbanden open en inspecteerde de wonden....

Noem me Galliminus, Heer Waldighem..

Alles werd wazig voor zijn ogen,..en de stem van de geneesheer klonk steeds verder weg... Het was de pijn die dit met hem deed.. iedere keer wanneer hij dreigde weg te zakken in bewusteloosheid hiled de geneesheer hem een doek onder de neus met een zeer penetrante lucht die in alle bittere vurigheid zijn voorhoofd bestormde...

[Galliminus]

De momenten op de tafel werden uren,..en de uren werden een eeuwigheid. Tijdens zijn behandeling verloor hij tussen de aanvallen van scheurende pijn meerdere malen zijn bewustzijn. De geneesheer had zijn wonden gehecht en zijn ribben gezet....helse pijnen had hij moeten doormaken..
Het was een schrale troost om de geneesheer zo nu en dan de deur te zien openen en de eventuele bezoeker met harde toon weg te sturen..

Nee! De Kapitein heeft nu GEEN tijd om jullie berichten aan te horen,..als jullie je plicht waren na gekomen had hij hier nu niet gelegen,...scheer je weg! Jullie klachten mogen ingediend worden bij de Vrouwe zelf!

Galliminus kreeg een bittere glimlach op zijn gelaat,...momenten hiervoor had hij haast zijn hoop verloren,..maar toch bleken er soldaten te zijn die inzaten omtrent zijn toestand... hij zou de oudere wachters wel inlichten... In ieder geval moest er strengere bewaking komen rondom de vertrekken van de Vrouwe zelf...al zou zij hem verachten hiervoor... Het kasteel leek wel een voor iedere ziel toegankelijke taveerne dacht hij soms,..hier moest verandering in komen....vooral na vandaag... De bekentenis van de Vrouwe omtrent al die onschuldige ter dood veroordeelden in haar jongste jeugd,.. verachtelijke raadslieden hebben haar simpelweg gebruikt voor hun eigen snode belangens,... geen wonder dat de Vrouwe zo verbitterd is... en dan nog Lupijn, Antropiani....Rasham...en de wolfman, al zag hij Lupijn daar liever los van..., Het moest niet veel gekker meer worden...

De geneesheer had Galliminus' middel goed ingepakt....het leek wel een lijkwade... Na een eindeloze tijd op de operatie tafel mocht hij eindelijk overeind gaan zitten.. De pijn in zijn zijde maakte het hem niet makkelijk om te bewegen, maar door hier te blijven liggen daar zou niemand bij gebaat zijn...

Voorzichtig stapte hij van de tafel af en Waldighem gaf hem een houten kruk om zijn lichaam te ondersteunen.. De eerste paar passen waren zwaar... hij moest de wachters spreken,..ondanks het advies van de geneesheer om de komende dagen bedrust te houden.... Hij had verantwoordelijkheden waar hij niet onderuit kon komen...

((Galliminus ---> Binnenplaats en Grote Hal; De Poort ))
_________________
Galliminus dan Maros, Kapitein in het Adellijke Regime van Raganorck.