Raganorck

[Samara Jalaya]

((daar is 'tie dan eindelijk! De langverwachte Bibliotheek-draad!))

Ophelia's badmantel zweefde achter haar aan als een golf bloed, deinend op de ijzige vlagen wind die door de stenen gangen van haar domein joegen. Ze trok het fluweel dichter om zich heen, terwijl haar ogen van hoek naar hoek in de duisternis schoten. Het koude steen voelde vertrouwd onder haar blote voeten en ze probeerde zich te ontspannen, minder haastig te lopen, maar het jammerende huilen van de stemmen dat haar had gevonden in de Robijnen Koepel bleef haar omringen en ze kon niet stilhouden voor ze de bron gevonden had. God, wat begon dat gekerm haar te ergeren! Ophelia schudde haar hoofd als om het gehuil af te schrikken, maar het leek of de stemmen, zodra ze voelde dat haar aandacht verslapte, alleen maar harder begonnen te kermen en te weeklagen. Ze moest de bron vinden en wel direct, of de stemmen zouden haar gek maken.

Ophelia liep langs de bibliotheek, bleef een moment staan en vervolgde toen haar weg weer. Hier kwam het geluid niet vandaan. Vanwaar dan wel? Ophelia beklom de gedraaide treden naar haar eigen vertrekken en opende de deur van haar kledingskamer, maar ze had nog geen stap over de drempel gezet of kleedsters zwermden op haar af als muggen, begonnen aan haar badmantel en haren te trekken en draafden af en aan met gewaden voor de dag. Ophelia's woede trof haar als de bliksem en met een paar felle handgebaren en dreigementen maaide ze de hele kriebelende menigte van kirrende hofdames van haar weg. Er viel een abrupte stilte. "Godzijdank," zuchtte Ophelia, zocht een jurk van bloedrood fluweel uit met ingewikkelde stiksels van kralen en gekleurde draden rond de zomen, mouwen en uitsnijdingen en kleedde zich snel. Haar haar schudde ze uit en decoreerde ze met de verse bloemen die haar hofdames hadden achtergelaten, daarna verliet ze de kamer weer en vervolgde haar weg, het onophoudelijke gejammer van stemmen in haar hoofd volgend...

(( Binnenplaats => Galmende Hal )) Edited by: Samara Jalaya at: 10/2/02 3:31:16 pm

[Samara Jalaya]

(( ooc: Iedereen die de Vrouwe zoekt of zocht; voel u vrij op audiëntie te komen in de bibliotheek. Schroom niet om de Vrouwe te storen in haar overpeinzingen! ))

Terug in de bibliotheek. Stof danst op en neer in de lange, kleurige banen die de zon vanaf de hoge glas-in-lood ramen trekt. Ze staat met haar rug tegen de gesloten deur, Vrouwe Ophelia, een klein rood vlammetje in de machtige aanwezigheid van duizenden jaren papierwerk, zware, gebonden kaften die de kastplanken hun ruggen doen krommen. Ze haalt diep adem en staart naar de lange houten tafel en de stoel met de hoge leuning, haar denkplek, omkranst door een cirkel van zonlicht. Ze moet denken, ze moet denken, maar ze kan zich er niet toe zetten in haar zetel van oneindig fijn houtsnijwerk plaats te nemen, haar handen te vouwen en de zaken zorgvuldig te ordenen. In plaats daarvan begint ze te ijsberen, in banen die de plassen zonlicht in dialogonale lijnen doorkruisen. Ze voelt zich bedreigd en ze kan het gevoel maar niet plaatsen.

Onwillekeurig dwalen haar ogen naar de boeken, de honderden, misschien wel duizenden boeken die de muren van het vertrek bedekken. De gedachte die haar al sinds deze morgen kwelt, sinds het jammeren van de stemmen in haar hoofd is begonnen, kwelt haar opnieuw. Ze hebben iets verzwegen. Nooit heeft Ophelia haar verleden in detail willen ophalen; enerzijds omdat ze er niet in staat toe is, omdat er herinneren misschien en ze niet vertrouwt op de verhalen van anderen, anderzijds omdat ze altijd heeft geweten dat er iets niet klopte in het verhaal van haar ouders' verdwijning en ze bang was voor de uitkomsten van enig persoonlijk onderzoek. Ze hebben iets verzwegen, de leugenaars.

Haar hand reikt naar een donkerrood gekaft boek op een plank boven haar...

[Samara Jalaya]

Ophelia draait zich met een ruk om als er plots iemand zonder inleidende deurklop, zonder verontschuldigend keelkuchje, zonder pardon, zonder goedkeuring, zonder wat dan ook haar diepe overpeinzingen verstoort. Haar vurige blik boort zich in die van de binnenkomer, het rode haar rond haar bleke wangen vlamt woest. Dit is de Vrouwe van Raganorck, een wispelturige verschijning die moeilijk op leeftijd is te schatten. De zachte, ronde, meisjesachtige vormen van haar gezicht en de romantische, dromerige schoonheid die haar rode gewaad siert, doen haar nauwelijks ouder lijken dan elf, twaalf, maar uit haar diepe, duistere ogen spreekt een levenswijsheid die die van een oude vrouw zou kunnen zijn. Ze is geen klassieke schoonheid, Vrouwe Ophelia, en naar geen enkele maatstaf gemeten bijster knap, maar het zijn haar katachtige manier van bewegen, haar woorden en bovenal haar vurige karakter die menig tegenstander naar adem doen snakken. Ze is zo voorspelbaar als de wind.

Ophelia staart naar de man in het vertrek. Er bloeit een blos van woede op haar bleke wangen. Het boek dat ze uit de kast heeft gehaald drukt ze krampachtig tegen haar borst. "Wat - doet - u - hier?" Ophelia bijt op haar onderlip, haalt dan diep adem en beheerst zich. De man spreekt vreemde woorden. Ze schudt haar hoofd.

"Sta op, beste heer," zegt ze, plots merkwaardig kalm. "En zeg me uw naam. Uw kleding en manier van spreken verraden uw aard. Een magiër, niet waar? Is dat niet wat u bent? Wat wilt u van me? Hoe bent u hier binnengekomen zonder dat mijn wachters alarm hebben geslagen?" Bij het woord magie lacht Ophelia een schampere lach. "Uw magie zal u bitter weinig helpen in Raganorck, heer. Deze stad wordt geregeerd door de krachten uit het labyrint, nog ik, met het bloed van de Heersers in mijn hart, nog u, met uw magische kunsten en kennis, kan de macht van de goden en de erfenis van Connacht Isaiah naar zijn hand zetten. U bent hier nieuw, is het niet? Veel van de stad heeft u nog niet gezien, zo lijkt het. Als u de stad kende, zou u niet zo lichtzinnig over magie praten. U zou hebben gezien hoe de stad na iedere nieuwe schrede veranderd, hoe de straten die u gelopen hebt achter uw rug vervormen, vervlechten, verdwijnen. De macht van de goden, oh heer, die deze stad voor eeuwig een doolhof zullen maken. De macht van de goden, de macht van Isaiah die iedere magische toverspreuk een eigen leven doen leiden. Maar laat me dat u er niet van weerhouden uw kunsten te vertonen."

[Lupijn]

((OOC: de Gepokte en Lupijn vanuit "De binnenplaats en de grote hal: De poort". Uriel, ik ben zo vrij geweest om de eerste post te plaatsen...))

Lupijn en Antropiani lopen door de gangen van het kasteel naar de bibliotheek. Als ze vlakbij de plaats komen waar de bibliotheek zich vermoedelijk bevind, loopt Lupijn een beetje harder, een beetje vooruit.

Aangekomen bij de deur, laat Lupijn zijn zakboekje aan de greep van zijn hand ontglippen. Het boekje valt. Het raakt met een zachte plof de grond. Dan bukt hij zich om het op te rapen en voor zijn hand zich om het boekje sluit, snuift hij even diep. Talloze complexe geuren vinden een weg naar zijn neus en via zijn neus naar zijn hersens. Één specifieke geur roept een glimp van herkenning op. Lupijn staat weer op met het zakboekje in zijn hand geklemd en denkt diep na.

Een bekende geur, en vers nog. Waar heb ik dit eerder geroken? Het is nog niet zo lang geleden dat ik deze geur voor het eerst rook... Maar wie is het..? Wie is...Oh! Maar natuurlijk! Zij is het...

Een milde grijns begint om de lippen van Lupijn te spelen, hij weet iets waarvan zijn metgezel geen weet heeft...

De Vrouwe is hier... Zij die de order had gegeven om Antropiani op te pakken en voor haar aangezicht te brengen, simpelweg omdat ze hem wilde spreken... Ik ben benieuwd hoe Antropiani zich hieruit zal gaan redden...

Lupijn probeert zijn brede grijns in te dammen als hij achterom kijkt om te zien of Antropiani reeds bij de deur aangekomen is. Een glimlach siert echter nog steeds zijn lippen.

"Ik vermoed dat achter deze deur de bibliotheek zich bevind."

Lupijn opent de deur en stapt opzij om Antropiani voor te laten gaan...


-=Lupijn=-

[Uriel]

De klerk loopt een stukje vooruit en de Gepokt laat hem. hij bestudeert zijn bewegingen.
Veel te soepel voor een simpele klerk. Zijn boekje valt, een ongelukje? Nee wacht hij ... snuift? Bijna dierlijk. Dit is geen eenvoudige klerk. Misschien zijn dit de ogen die hij eerder zag. De geheime achtervolger heeft zich geopenbaard en de Gepokte glimlacht om de moed en inventiviteit van de man. Goed, het spel is al lang bezig. Wellicht dat dit een extra pion is, maar het is nog onduidelijk aan wiens kant deze staat.

De klerk lacht en laat de Gepokte voorgaan de bibliotheek in. de Gepokte stapt naar binnen en ziet daar de Vrouwe in gesprek met een magister. Hij schrikt even. Hij had een gesprek voorbereidt, maar niet nu en niet hier. Zijn ogen schieten vuur als hij de erfgenaam van Nachtstorm ziet. Hij weet onmiddelijk dat zij het is. De neus en ogen van het meisje laten niets te raden over. Zij is de dochter van de brute baron Nachtstorm en zij is de vijand die ten val zal worden gebracht. De handen van de Gepokte ballen zich samen. Hij haalt diep adem en ontspant zich dan. Geen plaats voor woede nu, maar in hem brand het vuur van wraak en de vlammen laaien hoog op. Hij voelt dat het uur naderbij komt na al die lange jaren van zoeken is het nu bijna zover.

Een moment was de woede van zijn gezicht te lezen geweest en een moment had hij onder zijn mantel de slangendolk gevoeld. Koud staal schreeuwend om actie. Snel had hij zijn woede weer onderdrukt. Uiterlijk kalm stapte hij nu de bibliotheek binnen, hopend dat de klerk niet had opgemerkt hoe hij een moment zijn beheersing verloren had. Hij vreesde echter dat de man naast hem deze ontmoeting voorzien had toen hij snoof. De Gepokte prentte zich in het hoofd binnenkort een zwaar parfum aan te schaffen om deze achtervolger op een dwaalspoor te kunnen brengen als het moest.

Binnen gekomen bleef de Gepokte wachten totdat de Vrouwe tijd voor hem zou hebben. Het gesprek met de magister was schijnbaar belangrijk dus deed hij niets dan kijken hoe zij zich bewoog en gedroeg en kijken hoe de magister zich opstelde. Een juiste inschatting maken van de betrokken stukken was van levensbelang...

[Lupijn]

Als Antropiani langs hem heen stapt en zijn vuisten ballend even in zijn schreden blijft staan, kan Lupijn een grijns niet onderdrukken.

Ik had het voorzien... Nu ze bij elkaar in één ruimte zijn kan ik misschien uitmaken welke kant ik moet kiezen... Nee... ik weet te weinig van hun verleden... Ik zal af moeten wachten...

Lupijn ziet dat de vuisten van Antropiani zich ontspannen en dat hand onder zijn mantel een bolling veroorzaakt... Dit is iets wat hij eerder heeft gezien Hij is gewapend! Zijn grijns bevriest op zijn gezicht en instinctief glijdt zijn hand naar de plek onder zijn mantel waar zijn dolk in de schede vast zit met een koord in een ingewikkelde knoop om haar op haar plaats te houden. Één ruk aan het juiste uiteinde is genoeg om de dolk tot haar kille dans over te laten gaan...

Hij ontspant zich als de bolling onder de mantel van Antropiani verdwijnt en er een lege hand tevoorschijn komt. Als Antropiani verder de bibliotheek in stapt, haalt ook hij zijn hand weer onder zijn mantel vandaan. Terwijl zijn hart nog in zijn keel klopt van spanning en zijn ogen de man volgen, stopt hij zijn zakboekje weg in het tasje aan zijn riem en volgt Antropiani de bibliotheek in...

[Samara Jalaya]

"U beschermt de stad? Maar heer, wat weet u van de Schaduwen?" Ophelia knijpt haar ogen tot spleetjes. Het voorval met Galliminus en de zijne in de onderaardse labyrint ligt nog helder voor haar ogen. De angst en afschuw voor de duisternis achter de Poort, de helse, ontembare oerkrachten die spotten met de sterfelijkheid van iedere ziel. En deze ene man denkt hier een tegenwicht tegen te kunnen bieden met aardse magie? Hij is krankzinnig, stapelkrankzinnig, zoveel is zeker.

"Magie is relatief in Raganorck, mijnheer Mandragoran, en uw titel zal u hier weinig helpen. De krachten uit het doolhof, de oerkrachten onder de fundamenten van de stad staan even onverschillig tegenover u als de zwaartekracht tegenover een sterveling die haar probeert te keren. En u bent een sterveling, mijnheer Mandragoran, net als ieder ander in Raganorck. Ik spot niet met uw kennis en ik spot niet met uw geloof, maar ik spot met de dwaze zelfingenomenheid die u tentoonspreidt tegenover de krachten van Connacht Isaiah. U bent een halm die tegen de machtige storm schreeuwt dat hij moet gaan liggen, u bent een blad op de zee die de torenhoge golven van de branding naar zijn hand denkt te kunnen zetten, u bent een sterveling die tegen de Dood roept dat hij zijn meerdere is. Begrijpt u wat ik bedoel, heer Mandragoran?"

Ophelia haalt diep adem. De banen stoffig licht in de bibliotheek kruipen langzaam over de vloer naar de hoge houten leunstoel van de Vrouwe. Het licht slaat zich als een mantel om haar schouders en doet haar gezicht, armen en hals onwaarschijnlijk bleek oplichten. Het spint zich door haar haren en temt het vuur met een zachte, rode glans, als de nagloeiende kolen van een haard. Het zware fluweel van haar rokken spoelt zacht fluisterend over de tegels als de golven van de branding waar ze eerder over sprak. Even lijkt er een serene rust te vallen in de bibliotheek, maar dan zwaait plots de deur open en maken twee nieuwe figuren hun intrede. Ophelia overweegt opnieuw een woede-uitbarsting, maar bedenkt zich en wacht rustig op het excuus, de knieval, de hele helse rituele rimram van de wetten van Raganorck voor ze begint met spreken. ~ Samara

[Uriel]

Een magister, een vreemde magister die shaduwen bestudeert. Interessant hij vertelde interessante dingen.
Hij bleek ook over krachtige magie te beschikken. Niet de magie die de Gepokte kende; de subtiele Runen die zijn leermeester hanteerde, maar een ... ander soort magie. Niet van deze wereld, maar ook niet die van de priesters...

De kille wind die de kamer vulde deed de Gepokte even rillen. deze man had macht en dat wilde hij weten ook. Mooi dan had de attentie van de Vrouwe nu iemand anders om zich op te richten. Hij hoefde enkel nog maar een spoortje van haar achterdocht weg te nemen en hij zou zich vrij kunnen bewegen.

Met gebogen hoofd zocht hij de blik van de Vrouwe om te zien of hij toestemming had zich voor te stellen. Het gesprek met de magister was nog niet ge-eindigd en dus wachtte de Gepokte geduldig totdat de Vrouwe hem bij zich zou roepen. Hij was niet meer kwaad of ongeduldig, maar eerder ge-intrigeerd door de bewegingen van de mensen rondom hem. Iedere beweging kon een spoortje van hun motieven verraden en was dus waard om opgemerkt te worden...

Waar was de klerk? Rechts van hem, schijnbaar onopvallend zijn boekje wegstekend, daar zat meer aan die riem merkte de Gepokte op. De Magister speelde voor haantje door zijn magie te gebruiken ondanks dat hij zichtbaar afgemat was. Enkel om de Vrouwe te imponeren? Zijn gezicht verried niets. De Vrouwe zat op haar zetel nu nog een stille storm op het punt uit te barsten. Verder was het vertrek leeg. Aah natuurlijk in de deuropening, zijn trouwe volgeling; de wachter.

Vervolgens fixeerde de Gepokte zich weer op de magister en de Vrouwe. Zij waren hier overduidelijk de hoofdrolspelers...

[Lupijn]

((OOC: Al lan Mandragoran zegt "'ie man die juist binnenkwam, ken ik. Mmmh... de man die ik belooft had me aand e etiquetten te houden." => Let wel, Lupijn is een ander karakter dan de Magister Ailric Brekanthor in de toren der magie...))
-----------------------

Langs Antropiani, die inmiddels de bibliotheek in is gelopen, herkent Lupijn de sierlijke gestalte van de Vrouwe. Er staat echter nog een man in de bibliotheek...

Nog iemand??? Heb ik die geur niet opgepikt? Of.... heb ik, toen ik wist dat de Vrouwe zich hier bevond, niet verder geroken..? Lupijn kijkt wat verward, maar weet zich snel te herstellen.

Hij ziet de blikken van de Vrouwe en van haar bezoeker over hem en Antropiani glijden. Blijkbaar hebben ze de twee gestoord in hun conversatie. Een verhitte conversatie, is overduidelijk van hun gezichten af te lezen.
Lupijn buigt eerbiedig naar de Vrouwe, al is het meer een veredelde hoofdknik, als ze vriendelijk naar hem of Antropiani knikt, en hij wacht af tot ze het woord tot hen zal richten...

Net, voor de deur, voelde Lupijn zich nog de schaakmeester die de pion Antropiani naar de koningin op het schaakbord leidde... Nu echter is de situatie volledig veranderd. Op het bord staan de pion Lupijn, de koningin en twee pionnen van wie de ware gedaante nog niet duidelijk is...

De rust van de banen oker zonlicht, die hun weg door de ramen en het dwarrelend stof in de ruimte zoeken, staat in schril contrast met de deken van spanning die de personen in deze ruimte haast verstikkend omhult...

-=Lupijn=-

Edited by: Lupijn at: 12/24/02 12:38:49 pm

[Uriel]

Mooi verhaal denkt de Gepokte en al te waar. De schaduw had het hart van baron Nachtstorm. Hij knikt begrijpend bij de woorden van de Vrouwe. Maar dat is geen excuus! Psah een gedisciplineerd man kan de schaduw weerstaan, maar de Nachtstorms zijn het kwaad in persoon en hij is hier om hen uit te roeien. Deze jonge vrouw mag dan nog onschuldig zijn, in haar aderen vloeit het duistere bloed en ik Antropiani, nee de Gepokte, nee... Duran ben de rechter die gerechtigheid eist op de punt van een slangendolk. De Gepokte kan zijn woede niet langer beheersen.

"Uw verhaal is nog niet afgelopen Vrouwe, vertel het verder! Vertel over uw moeder en vader, ja uw vader! De bloeddorstige baron Nachtstorm, of moet ik het doen? Wilde u mij daarom arresteren? Om te voorkomen dat de waarheid gehoord werd en uw heerschappij ten einde zou komen? Wel hier ben ik! Antropiani de sterrenwichelaar, op zoek naar zijn broer die hier vele jaren geleden spoorloos verdween. Maar u weet wat er gebeurt is, niet dan? NIET DAN?!"

De kap is van zijn hoofd geschoven en een pokdalige gelaat is zichtbaar. Rode aderen kloppen aan de zijkant van dit monsterlijke aangezicht. De Gepokte boort zijn duistere blik recht in die van de Vrouwe. Hij is zich volledig bewust van de stilte die volgt op zijn woorden. Ze waren haastig en vol woede gesproken, maar de Gepokte kan nu niet meer terug...

[Samara Jalaya]

Ophelia had een antwoord van de Magiër verwacht en kijkt verbaasd om bij de plotse uitbarsting van de vreemdeling in de deuropening. Ze verstart in haar bewegingen als zijn woorden tot haar doordringen. Het laatste restje bloed dat haar wangen vleselijk kleurde, sijpelt uit haar aderen en trekt spierwitte banen onder haar huid. Haar greep om het boek is krampachtig verstrakt. "Heer..." fluistert ze. Het is niet zijn gezicht waar ze van schrikt. Haar hele leven heeft ze het aangezicht van doden, zieken en verminkten moeten aanzien. Ze weet hoe de Dood er uitziet, ze heeft de aanblik van melaatse, gepokte en gezwelde leren dragen. Nee, het is niet zijn gezicht, het zijn de woorden... Haar ouders... Haar ouders!

"Mijn ouders zijn verdwenen," zegt Ophelia. Haar stem is koel, koud, ijskoud. Kouder dan de bries die even geleden door het vertrek sneed. "Wat ik weet van mijn vader staat me even duidelijk en even volledig voor ogen als een vergeten droom! Weet u wat ik me kan herinneren? Brandende muren. Het geschreeuw van mensen op het stadsplein. Zwarte lichamen die in en uit het Kasteel gesleept werden. Fluisterende stenen die zeiden dat ik moest vluchten. Handen die mij grepen, mijn speelgoed op de brandstapel van het marktplein smeten en mij Koningin kroonde! Wat verwijt u mij, Heer? De stompzinnigheid die mij eigen gemaakt werd? De onschuldige onwetendheid van een jong kind dat mij jaren gedoceerd werd tot ik niet beter meer wist?"

Ze denkt aan de Stemmen, de stemmen van de stenen die haar nu al maanden uit haar slaap en haar gedachten houden. De twijfel over haar verleden en haar afkomst die zich langzaam van haar meester heeft gemaakt. Wie is deze man die zo veel weet over haar verborgen zoektochten van de afgelopen weken? En wat weet hij dat zij niet weet? Heeft het iets te maken met de Schaduwen? Wie waren haar ouders? Wie waren haar ouders?

"Ik weet het niet," fluistert ze.

[Uriel]

De Gepokte kan geen medelijden voelen. In zijn hart is geen plaats voor dergelijke emoties. Hij kent enkel de ijzige haat en de vurige wraak.

"Brand en vuur inderdaad. Brand en vuur is het wat uw lijn achtervolgt. Zoals u zelf zegt bent u geboren uit de Duistere krochten van het labyrinth. Als u werkelijk wilt weten wat er speelt, waarom stuurt u die wachter die mij achtervolgt dan niet weg? Waarom stuurt u dan spionnen om mij op te sporen en voor uw aangezicht te leiden als een crimineel?"

De Gepokte draait zijn hoofd om en zijn blik treft Lupijn. Dan vervolgt hij kalmer: "Wie we zijn ligt besloten in de sterren, weet u zeker dat u de antwoorden wilt vinden die u zoekt? Hou op met naar mij zoeken. Ik zal u vinden."

Vervolgens draait hij zich om en beent met grote stappen de Bibliotheek uit...

De Gepokte naar De Dwalende Kamers; in duister gehuld Edited by: Uriel at: 12/24/02 4:57:48 pm

[Lupijn]

De uitbarstingen van Antropiani en de Vrouwe wervelen als een storm door de ruimte. Lupijn staat vastgenageld aan de grond, zijn mond half open in verbazing. Dit had hij niet verwacht...

De schaakstukken staan op hun plaats, de pionnen zijn onthuld en de koningin ook... Het spel ontvouwt zich, maar wie is er wit en wie zwart? Wie is er wit en wie zwart? Wie..?

Zijn hand duikt instinctief weer onder zijn mantel en zijn vingers sluiten zich om het koord dat de dolk aan haar schede bindt.... Wie is er wit en wie zwart? De kilte van het staal voelt geruststellend aan...

Stilzwijgend en met zijn hand nog aan het gevest van de dolk onder zijn mantel knikt hij de vrouwe toe. Dan draait hij zich resoluut om en beent de bibliotheek uit...

((Lupijn naar "De dwalende kamers > In duister gehuld")) Edited by: Lupijn at: 12/24/02 5:14:37 pm

[Samara Jalaya]

Ophelia beziet het vertrek van de vreemdeling met een koude blik. Plots weet ze wie hij is. De indringer. Ze had opdracht gegeven om hem te arresteren, zoals de Stenen haar bevolen hadden. "Als u bent gekomen om mij te doden, Heer," fluistert ze tegen zijn rug. "Dan zullen er twee dwazen en tweemaal een halve waarheid sterven." Maar hij is al verdwenen.

Ophelia zucht en kijkt de Magiër weer aan.

[Samara Jalaya]

(( is de Magiër er eigenlijk nog? )) ~ Samara