Raganorck

[ckeetel]

OOC- Dit zijn de herinneringen van de ouden en hun monument aan Raganorck. Zittend aan hun vaste tafel in de Taverne waarnaast door de ruiten van glas-en-lood het leven van buiten verweven wordt met de grijze draden van hun verleden, overzien ze de stad waarin de ochtenden en de avonden wegglijden en de stad herbouwd wordt in hun ogen.

Het monument ontstaat in de Taverne en dateert tegelijkertijd bijna een eeuw terug.

[ckeetel]

Een milde regen glijdt over de gezichten van de stadswachters die patrouilleren op de omgang, zij ketst tegen de harnassen van de mannen die op appèl staan. Gunter kijkt strak voor zich uit terwijl schuin voor hem kapitein Leibold zijn kapsel enigzins weer in model probeert te kammen onder een afdak van een wachtershuisje, de mannen opnemend die in de harder wordende regen wachten. "Let op," hoort hij Zanosh naast hem zeggen "over 4 seconden zijn z'n manchetknopen aan de beurt, over 17 seconden kijkt 'ie of zijn zwaard niet verdrinkt in de schede."
Gunter houdt zijn gezicht strak onder de licht spottende woorden van zijn kameraad die met interesse de man in het wachtershuisje gadeslaat. Eigenlijk het enige wat nu zichtbaar is, want daarachter verdwijnt de stad in schaduwen onder de sluiers van het vallende hemelwater.

Ongewoon lang duurt het appèl en Gunter ziet hoe in het wachtershuisje de blikken van Leibold over hen heen glijden, de stadswallen af, de stromende regen in en weer terug naar hen. Dan, helder uitgelijnd in het weerlicht dat over de stad schiet, zijn de omtrekken zichtbaar van een klein figuurtje dat in grote haast over de stadswallen gaat, hun richting op, diens roepen reikt nauwelijks boven het onweer uit. Maar zijn bewegingen die kortstondig zichtbaar zijn duiden op onheil. Nog zijn zijn woorden onduidelijk in paniek als hij Leibold in zijn huisje aanschiet.
"Brand!! Brand!!! De Ene zij die mensen genadig, de toren brandt!!!!"

Gunter

[Uriel]

"Zoooooo, Burger, kalm nou en vertel dan eens wat er aan de hand is. Brand, zeg je zo, zo? Waar? Hoe groot?" Leibold knikt en strijkt over zijn elegante sik en snor, zijn trots, als de `burger` hem hortend en stotend de informatie geeft die hij nodig heeft. Daarna stapt hij parmantig op zijn manschappen af, onderweg zo onopvallend mogelijk de modderplassen omzeilend met zijn spiegelend geblonken laarzen.

"Mannen, vandaaaag een kort appel, de burgers hebben ons nooodig. De Tooooren brand, zoals jullie deze Buuurger hebben hoooren roeoepen!" Leibold schreeuwde een voor een de namen van de mannen voor hem.

"Allemaaal naar de staallen, grijp emmers en Soldaat Zaaanosh en Guuunter halen de slaaang met pomp. Ingerukt!!!"

Leibold kijkt toe terwijl zijn mannen zijn orders uitvoeren.

Edited by: Uriel at: 5/6/03 6:31:51 am

[Uriel]

Ongedurig staat hij te wachten totdat zijn mannen zich weer melden. Er staat meer op het spel dan zijn soldaten kunnen vermoeden. In de toren ligt de toekomst van Raganorck, nuja in ieder geval een deel ervan. Zo heeft hij zich laten vertellen door een magister. Zijn toekomst wou hij weten, het enige dat hij te horen kreeg was dat hij een toren zou zijn. Hij snapte er niet veel van, maar dat het afbranden van een toren de dag erop geen toeval kon zijn stond voor de bijgelovige kapitein van de stadswacht wel vast. Licht rollend op de bal van zijn voeten en punten draaiend aan zijn snor wacht hij en het duurt hem allemaal langer dan hem lief is.

"VOOOOOOORTMAAAKEN!!!" Schreeuwt hij over het binnenplein. Nogal overbodig; zijn mannen rennen al zo snel ze kunnen...

[Galliminus]

Vanuit de wachttoren in het midden van de stad droegen Zanosh en Gunter de zware lederen slang terwijl de rest met de lichte emmers liep te leuren. Zanosh vroeg zich af of Leibold hem gehoord zou hebben zojuist,...maar dat kon nooit.
De kapitein had altijd al de pik op hen gehad sindsdat ze zijn manchetknopen in een zuurbrood hadden verwerkt,..hetzelfde zuurbrood waarop de kapitein een tand had gebroken. Hoe hij het kon weten dat het Gunter en Zanosh waren geweest was hen een raadsel...misschien had een van de anderen hen verlinkt. Het was enigzins wel een eeuwige troost om de gouden voortand van Leibold te zien blinken iedere keer wanneer hij tegen hen schreeuwde....Menig mens zou nimmer kunnen begrijpen hoe moeilijk het was om om een priemende glimlach te bedwingen.

Toen zij achter raakten sloeg Leibold vanaf de bok van de bluswagen met zijn twijg op de benen van Zanosh..."Dooooorlopen!!!", schreeuwde hij... de vieze hond.
"Ja Kapitein!!!",...Zanosh deed zijn best op Gunter bij te houden die voor hem liep en te hard aan de slang trok naar zijn zin.. Zanosh had de hoop dat hij en Gunter ook de pomp mochten bedienen, maar deze hoop was wel degelijk tevergeefs. Achter de twee paarden gespannen pomp die langs hun reed zat Leibold op de bok en naast hem zijn lievelings soldaatje,...de zoon van Andori Greifenfuhrt. Deze man was sinds jaar en dag de beste vriend van Leibold, een van de hoge adelmannen die op het kasteel diende als persoonlijke raadgever van de Nachtstorms. De zoon van deze Andori Greifenfuhrt was geen echte soldaat en werd met vuile ogen aangekeken door de rest van het Garnizoen.
Ze renden het grote plein op en vanachter het kasteel zagen zij al de zwarte pluimen rook en een oranje gloed die tussen de andere torens van het kasteel op het plein neerscheen.
"VOOOOOOORTMAAAKEN!!!" Schreeuwde Leibold over het binnenplein. Zanosh en Gunter bevestigde de slang aan de pomp en begeleide de paarden naar de tuin waar de toren stond terwijl de zoon van Andori en Leibold al klaar stonden om te gaan pompen.

Zanosh Dirolir

Edited by: Galliminus at: 5/17/03 12:18:24 am

[ckeetel]

Er moest iets zijn waarom Leibold zo gek op hun was...het kon niet anders. Met moeite kregen Zanosh en Gunter de paarden rustig die normaal hierop getraind waren, maar er leek iets in de lucht te hangen wat de dieren onrustig maakte, een smerige weeïge lucht afkomstig van de zwarte wolken die ten hemel stegen uit de kleine raampjes bovenin. Zware walmen die langs de muren omhoog rolden en de kantelen uit het zicht deden onttrekken.

Iets ontplofte boven, een wolk van as en vuur werden door de openingen uitgebraakt en Leibold schreeuwde zijn longen leeg tegen de mannen die emmers door begonnen te geven "Soldaten Erkhart en Erkhart, Dirolir, Ianmarsen, Von Veldt..." de aderen op zijn hoofd zwollen, de kapitein wierp een ontstelde blik naar boven. "Naar boven! Naar boven! Neem die slang naar boven, stel de toren veilig...redt wat er te redden valt!!!" Zijn stem sloeg over terwijl hij als een gek, samen met Greifenfurt Junior de pomp in werking begon te zetten.

Weer barstte het geweld achter de ramen los en de stinkende weeïge geur leek de adem bijna te ontnemen. Het effect op de paarden was ongekend. Gunter moest vol aan de teugels van de steigerende paarden hangen terwijl achter hem zijn vrienden en zijn maat Zanosh de toren binnengingen met de lederen slang.
"Vervloekt...rotbeesten! STA STIL VERDOMME!!!!!" Hij wist dat het niets ging uithalen...het vloeken tegen de dieren die nu in totale doodsangst leken te verkeren, hij nam zijn zwaard uit de schede, de situatie was onhoudbaar, ze begonnen de kar die op de rem was gezet om te trekken...en er werd gerekend op de pomp, zijn makkers waren daarbinnen en zijn maat... De soldaat sprong opzij en hieuw de leidsels van één van de paarden los die wegsprong de tuin door en de stad in, maar het was de minste zorg voor Gunter, want het andere paard werd hels...versplinterde met de achterbenen de bok van de zware kar, nooit had Gunter een lastdier zo in nood gezien en met zijn mouw zijn mond tegen de verderfelijke lucht afschermend, voelde hij een onwillekeurige huivering over zijn lichaam glijden...

"Help me!!!" terwijl hij het zware lichaam ontweek, haalde een andere man aan de andere kant uit naar de leren riemen, twee houwen en het paard brak de leidsels, sprong over de hagen en verdween.

Gunter

Edited by: ckeetel at: 5/19/03 11:29:55 pm

[ckeetel]

Drie soldaten met de lederen slang over de schouders naderden de toren, geflankeerd door één van de gebroeders Erkhart en Von Veldt gewapend met bijlen en een kleine stormram, zwaar genoeg voor twee man om te dragen. Boven hen braakten de ramen gloeiende as en sintels, grotendeels verbrand perkament en papier, die als een verkoolde regen op hun hoofden neerdaalde. De toegang, een met metaal versterkte deur, stond op een kier, erachter leek de ruimte gevuld met een transparante, blauwe mist.

Een scherp gehoor kon doffe, bonkende geluiden opvangen, waarschijnlijk achter een houten deur, ergens hoger in de toren. Toen de toegang verder werd geopend, werd een grote ruimte zichtbaar, een hoog stenen plafond en een trappengat waaraan een houten trap was bevestigd die in tijden van onrust naar binnen kon worden getrokken, de poten ervan stonden dicht bij een groot houten luik in de vloer. Zanosh wist uit ervaring dat een wenteltrap op de eerste verdieping begon.
Het was niet alleen de geur van rook, maar ook die vreemde, weeïge, misselijkmakende lucht die hier overheersten. Buiten werden ladders tegen de brede donkere stenen muur aangezet, maar zelfs de hoogsten bereikten bij lange na niet de eerste ramen waaruit al een ijle grijze damp stroomde...

Edited by: ckeetel at: 5/20/03 10:11:19 am

[Galliminus]

De ladder die hierbinnen naarboven ging was nog niet aangetast door het vuur wat woedde hoger in de toren. Hij had een natte lap stof rond zijn mond gewikkeld, maar het leek niet te helpen tegen de misselijkmakende dampen die uit de toren ontsnapte. Het luik waar zij opstonden zou hen wel houden. Hij nam de slang op zijn schouder en beklom de ladder.. Boven aangekomen wilde het luik in het plafond niet open, misschien was er puin op gevallen. Hij zette zijn sabel tussen de kieren van het luik en probeerde deze open te wippen. Met een enorme kracht inspanning gaf het luik eindelijk wat mee. Hij zette zijn schouders tegen het luik en duwde deze omhoog. Een grote rookwolk kwam naar beneden,..rook die pijn deed aan zijn ogen.

Boven aangekomen zag hij hoe het luik gebarricadeerd was geweest met een grote kist,..een vreemde gewaarwording. Zanosh had de tijd niet om na te denken of er opzet in het spel was geweest,..misschien was het toeval.

Langs de wenteltrap stonden onbetaalbare wandkleden in brand, en diezelfde blauwgrijze rook kwam van de trap af gerold. Zanosh hoorde de steunbalken van de toren kraken en schreeuwen. De hitte die van boven kwam was haast ondragelijk. Hij voelde hoe er spanning op de slang kwam te staan en hij draaide de hendel van de kop open en water spoot uit de slang. Hij moest de weg vrijmaken voor de andere soldaten die het werk met emmers zouden doen. Voorzichtig liep hij naar boven en hij blustte de wandkleden. Het ademhalen werd bemoeilijkt door de vette rookpluimen en de rare blauwe mist die over de vloer leek te hangen.
Op de derde verdieping begon de hel. Het vuur sloeg met haar hete klauwen om zich heen en Zanosh voelde zijn wenkbrauwen schroeien. De boekenkasten hier spoten vuur en toen hij het bespoot stond de ruimte spontaan vol met gloeiend heet stoom wat zeer deed over zijn gehele lichaam. Von Veldt die achter hem liep sloeg twee ramen door toen het vuur grotendeels geblust was,..dit zorgde ervoor dat het ademhalen wat makkelijker ging, maar een zuigende luchtstroom schoot langs hun naar beneden. Op de tweede verdieping laaide het vuur weer op, zij waren ingesloten. Beneden hoorde zij de andere twee slangdragers schreeuwen die gevangen werden door het vuur. De slang mocht geen brand vatten,..dan zouden zij gevangen raken in een brandende toren.
Zanosh draaide zich om en liep naar beneden samen met Von Veldt en Erkhart,...Zij moesten de ruimte opnieuw blussen,..soldaat Glarin stond in brand en de idioot sprong door een venster naarbuiten,.. Mytras was gehaald door de Ene voordat zij hem konden blussen. Mytras was de oudere neef van Zanosh,...woede ontstak in zijn ziel en vastberadener dan ooit stormde Zanosh naarboven...af en toe nam hij handjes water die hij in zijn gezicht gooide,..zijn ogen traande. Of dit het zweet was wat in zijn ogen liep door de inmiddels dunne wenkbrauwen ofdat zij echt verbrand waren wist hij niet...... Hij moest dit vlammende beest temmen..

Zanosh Dirolir

Edited by: Galliminus at: 5/20/03 3:20:47 pm

[ckeetel]

In het brullen van de vlammen en het kreunen van de toren klonk een doordringende, ijzingwekkende gil aan de zijkant en een lichaam stortte langs de donkere stenen buitenwand naar beneden en brak door de takken van de struiken eronder. Enkele soldaten verlieten gehaast de lijn voor het wateraanvoer en leegden hun emmers onmiddelijk over het trillende, walmende lichaam dat een vreemde weeïge stank verspreidde. Gunter herkende Glarin ondanks het beroete gezicht en de zwartverbrande, rokende haren. Zijn blikken richtten zich op het raam van de tweede verdieping waar de vlammen inmiddels naar buiten sloegen, zich afvragend wat er zich daarbinnen
afspeelde.

"Glarin hou je kop erbij!!" De soldaten bogen voorover om hun makker te helpen die wanhopig naar adem snakte en waarvan de borst zich spastisch samentrok. Achter hen schalde de stem van een haastig naderende Leibold over het veld, die vervanging had gevonden voor op de pomp. "Stuiptrekkingen, hij is er geweest! Jij, jij, jij en jij!!! De toren in OF IK LAAT JULLIE EXECUTEREN!!!", hij wachtte de reactie van de mannen rond de stikkende zwaargewonde niet af, maar trok een jonge soldaat uit de lijn, duwde de hoestende jongen de toren in en aan de schreeuwende stem van de kapitein te horen, joeg die hem persoonlijk de steile houten trap op in de ruimte die zich nu begon te vullen met een verstikkende grijze rook en hitte. De waterdragers begonnen zich terug te trekken.

*Hier voelt Gunter, starend naar het lege glaasje jonge in zijn oude handen, pure verbittering. De naam van die jongen is niet meer in zijn herinnering te vinden, alleen dit beeld...*

Hij liet hen weinig keuze...Leibold kwam naar buiten, met een zakdoek zijn mond en neusgaten afschermend. Gunter rende hun kapitein voorbij, gevolgd door drie andere mannen klom hij de trap op, langs de voorste man van de ketting, langs de lederen slang, achter de jongen aan die nu, alsof een demoon hem op de hielen zat - en Leibold moest er één zijn - de wenteltrap naar de tweede verdieping nam.

In de donkergrijze mist, zag en hoorde hij de jongen niet meer, toen viel zijn blik op de slang aan hun voeten...de druk was weggevallen en hij trok het leer naar zich toe, haalde het in... steeds sneller en met een ongelovige blik, totdat hij na een enkele lange minuut een verkoold uiteinde in de rook op zag doemen...de slang was halverwege glad afgesneden...

Ze schreeuwden de namen van hun vermiste kameraden, delen van hun hemden over hun gezicht getrokken om de verstikkende en hete rook te kunnen trotseren haastten ze zich met de slang naar boven.

Gunter

Edited by: ckeetel at: 5/21/03 2:30:45 pm

[ckeetel]

De toren kreunde en kraakte, het leek te lijden onder de felle brand als een levend wezen en ergens onderaan, net boven het brullen van de vlammen uit, hoorde Gunter het schreeuwen van Leibold die de waterdragers vervloekte en de soldaten terug de toren in beveelde. Gunter begreep niet wat er in hun kapitein was gevaren, maar voor één keer was hij het met Leibold eens...
Als de waterdragers het opgaven was de toren en alles in haar verdoemd...

Desondanks zag hij in gedachten dat gezicht met die snor en zijn vuist die er vol op terechtkwam... waar was die jongen bij de Ene, waar waren de rest van hun makkers?
Op de tweede verdieping waren ze nu, de rook was dik en er hing een essentie van iets wat hij nog niet precies kon benoemen...
Hier waren ze geweest, alles was doorweekt, grote plassen water waar hij zijn voeten neerzette...en toch leek het vuur weer vol op te laaien...

Zijn voeten stootten ergens tegen... de jongen ging er door hem heen...en zijn keel kneep samen...
Toen hij met zijn voeten, met een arm zijn gezicht afschermend tegen de hitten, het brandende lichaam naar zich toedraaide, zag hij wie het was...zijn mond werd droog, "nee...Mytras..."

Het lichaam was doorweekt, maar het was niet alleen het water...lampenolie..nee...iets brandbaarders nog...
"Bij de Ene...bij de Ene...wat voor iets demonisch is hier werkzaam?" Gunter wendde zich in afschuw van de dode af. Weer schreeuwden ze de namen van hun kameraden, op zoek in de ruimte naar andere lichamen en tenslotte toen de hitte en de rook het hen onmogelijk maakten, vonden ze de eerste treden naar de derde verdieping.

Gunter

[ckeetel]

Dit was de hel...de vierde verdieping stond grotendeels in lichterlaaie en de vlammen leken zelfs de stenen treden van de wenteltrap te branden...wat onmogelijk kon... een weeïge scherpe lucht anders dan die van de rook, bereikte zijn neusgaten...en de vloer leek ermee doordrengt...

Langzaam vorderden ze, slaagden erin de vlammen op de overloop van de vierde verdieping te doven, heel vaag was even verderop de donkere contour van een deur te zien, geblakerd door het vuur. Daarachter klonken geluiden van brekend glas.
De rook uit de richting van de wenteltrap werd echter dicht en verstikkend en het begon hun zicht te belemmeren, het tekort aan zuurstof leekt op de hoestende Erkhart zwaar te wegen, in de grijze mist zagen Dirolir en Von Veldt hoe de man voorover zakte.

Beneden, schroeiend in de wand- en de vloerbekleding, leek het vuur weer op te laaien, gloeiende asdeeltjes vlogen langs hun heen...de derde verdieping had weer vlam gevat? De vijfde verdieping moest een inferno zijn, de hitte die van boven kwam leek overweldigend intens, alsof iets groots halverwege de vierde en de vijfde verdieping lag en verbrandde... houtskool, vermengt met die vreemde scherpe essentie konden ze ruiken

De waterstraal verloor ineens aan kracht en stokte...
Ramon Von Veldt die Erkhart over zijn schouders had geslagen, keek Zanosh met onsteltenis aan. "Ze zijn gestopt met pompen", hij herhaalde de woorden in ongeloof.

Edited by: ckeetel at: 5/24/03 1:04:25 am

[Uriel]

Buiten schreeuwde en tierde Kapitein Leibold. Deze torenbrand zou hij temmen al kostte het hem honderd man. Met zijn sabel getrokken stuurde hij meer en meer mannen de toren in met alles wat ook maar enigszins water dragen kon. Toen de emmers op waren beval hij de soldaten om hun mantels in het water te soppen en daarmee de vlammen uit te slaan.
De dikke rookwolken walmden aan alle kanten uit de ramen van de toren en veel burgers waren op het schouwspel afgekomen. Leibold schreeuwde tegen ze om een rij te vormen en emmers door te geven. Langzaam kwam het gepeupel op gang. Leibold haatte het om met burgers te werken, maar de brand liet hem geen keus. Met een rood aangelopen gezicht marcheerde hij de rij burgers langs en spoorde hen aan sneller en sneller te werken. Zweet parelde op zijn voorhoofd en liep in straaltjes van zijn wangen. De rook prikte in zijn ogen, zijn sabel blikkerde in de gloed die de brandende toren uitstraalde. Waarlijk hij zag er uit als Beëlzebub zelf en zijn mannen zouden hem vervloeken. Hij stuurde hen een vrijwel zekere dood in, maar de toren moest gered worden...

[Galliminus]

Zanosh raakte diep van binnen in paniek...Ze stonden in het Inferno,..hopeloos verloren zonder hulp...maar dit was niet het moment om je over te geven aan de barmhartige handen van de Ene..
Het vuur in deze ruimte was grotendeels bedwongen, maar gloeiende sintels en dikke slierten rook kwamen vanuit beide deuren de kamer binnen... "Mooi, zeer mooi....Bij de Ene!!! Ik ben bang dat de slang doorgebrand is,.. ik kan me niet voorstellen dat ze gestopt zijn met pompen... We worden nu langs twee kanten belaagd door de vlammen.. Die deur maken we niet open,..we blijven op de overloop.... Ramon,..zorg voor Erkhart, en geef hem wat water.. Blijf laag bij de grond! Ik haal de slang naar boven,..misschien kunnen de emmerdragers dit zien,..dan weten ze dat we nog leven..Het enige wat we kunnen doen is wachten...wachten tot ze ons vinden,..of dat het vuur ons heeft ingehaald..."

Het was niet dat Zanosh de commando's wilde geven,..hij zag bijna niets meer.. Zijn blik was een grote waas geworden. Zijn waterzak was bijna leeg.. Hij spoelde zijn ogen uit met het laatste beetje water.. Het hielp, maar de prikkende pijn op zijn ogen werd nauwelijks minder.
Zanosh zag dat er in deze ruimte geen ramen waren,...ze zaten als ratten in de val...

Zanosh Dirolir

Edited by: Galliminus at: 6/10/03 1:40 pm

[ckeetel]

De jonge soldaat, die kapitein Leibolds stem nog steeds in zijn nek voelde hijgen, beklom in alle haast de beroete stenen treden van de toren. De duisternis was ondoordringbaar voor zijn tranende ogen, onder hem hoorde hij de geluiden van het oplaaiende vuur, boven hem het kraken van de toren en het bulderende razen van de vlammen. En hij dacht even, in een Ene-geprezen moment, dat hij daarboven stemmen hoorde, dat hij niet alleen was in deze hel die hem levend leek te verteren, want de doodsangst drukte zijn keel bijna dicht en hij verlangde naar een uitgang, frisse lucht en daglicht.

De stemmen die hij meende gehoord te hebben hielden hem op de been. Hij schreeuwde dat hij er aan kwam, waar zij waren, die stemmen die hij gehoord had. Hij kwam niet verder dan een schor, hees raspen. De met asdelen gevulde lucht had zijn eigen stem van kracht beroofd.
Maar de jongen bleef schreeuwen, verstikt, hoestend, de angst hier alleen te blijven en te sterven in deze pijn was genoeg om het uiterste uit zichzelf te halen en de treden naar boven te vinden. Zijn linkerhand gleed over de schroeiende wandtapijten. Zijn rechter hield de boord van zijn leger-uniform tegen de verbrande lippen. En op zijn weg naar boven, passeerde hij iets groots aan die linkerkant, een massa, iets wat aanvoelde als tapijten en warm en vochtig was. Maar hij dacht er verder niet bij na. Leibold was de dood geworden in zijn gedachten...en de adem van de dood voelde hij nu in zijn nek...letterlijk, de pijn kwam, een verlammende steek diep in zijn rug en hij draaide zich om terwijl de zuurstof in zijn longen zijn lichaam niet meer in kwam, haalde uit naar de duisternis achter hem en zijn handen raakten iets groots, iets wat aanvoelde als tapijten en wat warm en vochtig was...een tweede steek volgde, een derde. Hij kon er niets aan doen, ze bleven komen en een gelatenheid kwam over de soldaat heen. Ze bleven komen tot zijn lichaam op de trappen tot rust gekomen was. Een klikkend zuigend ademen was de horen vlak boven hem. Doorweekte voetstappen die zich van zijn lichaam verwijderden en wegstierven in het geluid van het om zich heen slaande vuur verder boven in de toren.