Raganorck

[Elia Sarani]

Het leek me wel een leuk idee om de verhalen die Elia verteld hier neer te zetten zodat degene die ze missen omdat ze niet bij een verhaal draad zijn ze misschien go kunnen lezen. Ik weet niet, misschien zitten er soms wel leuke verhalen bij.

[Elia Sarani]

Lang geleden, in een land waarvan men niet eens weet of het ooit bestaan heeft, leefde een machitge koning. Zijn zwaard, Alternus, was gezegend door de goden zelf. Met zijn zwaard had hij al vele oorlogen gewonnen. Hij had een groot rijk gevormd. De koning was een goed en rechtvaardig man en terwijl hij regeerde was iedereen in zijn rijk tevreden. Hij zorgde de ervoor dat iedereen gevoed was en een dak boven zij hoofd had.
De koning was getrouwd met een mooie jonkvrouwe en hield zielsveel van haar. Samen waren ze gelukkig. Toen op een dag bleek dat de koningin zwanger was kon de koning zijn geluk niet op. Maar niet lang na dit nieuwe kreeg de koning bezoek van een waarzegster. Zij vertelde hem dat de koningin een zoon zou baren. In een visioen had ze gezien dat de jonge prins zou regeren, met Alternus in zijn hand. Hij zou het koninkrijk leiden naar een tijd van wanhoop en rampen. Hij zou oorlogen voeren en mensen doden omdat hij wilde heersen over de gehele wereld. Met Alternus zou hij onverslaanbaar zijn.
De koning trok zich terug naar zijn akmers en dacht diep na. Niemand, zelfs zijn geliefde vrouw, wist wat de koning dwars zat. Alleen in zijn kamer dacht de koning na over de keuzes die hij had. Hij hield te veel van zijn vrouw om de geboorte van het kind te voorkomen, hij wist dat ze het verschrikkelijk zou vinden. Na de geboorte zou hij het ook niet aankunnen het kind te doden. Na lang nagedacht te hebben riep de generaal van zijn leger, zijn goede vriend Lethar, bij zich en vertelde hem wat er aan de hand was.
Met Alternus in zijn hand zou hij onverslaanbaar zijn. De koning zou zorgen dat zijn zoon Alternus niet zou bemachtigen. Hij overhandigde het zwaard aan Lethar en vroeg hem zo ver mogelijk weg te gaan. Geen van hen zou ooit nog spreken over Alternus en voor de rest van zijn leven zwijgen over het bestaan van Lethar.
Nog geen zeventien jaar later was de koningin aan een ziekte overleden. De koning stierf niet lang na haar aan dezelfde ziekte. De zoon van de koning en koningin, prins Ithan, regeerde nu over het land. De prins was arrogant, bruut en zonder ook maar een enkel spoortje van medeleven. Ithan regeerde over het land als een tiran. Hij eisde hele hoge belastingen. Een groot deel van het volk leefde in armoede en stierven aan hongersnood en ziekte.
Toen hij net een jaar op de troon zat sprak Ithan alleen met een van zijn raadgever. De raadgever, die al in het kasteel werkte toen de vader van Ithan nog regeerde, was bijna net zo bruut en harteloos als Ithan zelf. Hij vertelde de prins over Alternus, he gezegende zwaard, en hoe het achttien jaar geleden, een aantal maanden voor de geboorte van Ithan, plotseling verdwenen was. Niemand wist hoe het zwaard was verdwenen en waar het nu was, maar de raadgever vertelde hem dat rond de zelfde tijd generaal Lethar was verdwenen.
Ithan was natuurlijk geintreseerd in Alternus. Met dat zwaard zou hij eindelijk de oorlog kunnen winnen van alle ander koninkrijken en de heerser over de gehele wereld worden, iets wat Ithan al sinds zijn vroege jeugd begeerde. Hij beval al zijn trouwe volgelingen opzoek te gaan naar Lethar en het zwaard, want de prins was ervan overteuigd dat lethar iets met de verdwijning van het zwaard te maken had.
Nou was het zo dat Lethar niet al te ver weg was verhuisd met het zwaard. Hij had diep nagedacht en besloten dat het niet nodig was om naar de andere kant van de wereld te reisen. Als de prins erachter zou komen dat hij het zwaard had zou hij waarschijnlijk verwachten dat Lethar ver weg was, overigens vertelde hij niemand waar hij vandaan kwam. Het zwaard haalde hij nooit tevoorschijn en hij sprak er niet over. Lethar woonde in een kelin dorp aan de andere kant van het land. Hij was getrouwd met een lieve vrouw. Toen Lethar op zijn sterfbed lag had hij zijn enige zoon, Dirun, bij zich geroepen en hem alles verteld. Hierbij droeg hij zijn zoon op het zwaard te bewaken.
Toen Dirun hoorde dat de volgelingen van Ithan opzoek waren naar Alternus besloot hij dat het tijd was om te vertrekken. Hij wilde het risico niet lopen dat hij gevonen zou worden met Alternus in zijn huis. Maar, op de dag dat Dirun met Alternus wilde vertrekken kwamen de soldaten bij hem aan de deur. Ze doorzochten zijn huis en vonden een zwaard, wat er byzonder mooi en speciaal uitzag. Onmiddelijk namen de soldaten aan dat dit Alternus moest zijn en zijn vertelden Dirun dat ze hem en het zwaard mee zouden nemen naar het kasteel. De moeder van Dirun die doorhad wat er gebeurde bood de soldaten aan die nacht bij hhen te overnachten en de volgende dag te vertrekken. De soldaten die lang en ver geresid hadden sloegen dit aanbod niet af.
Die nacht verwisselde Dirun Alternus met een gewoon zwaard. Hij wikkelde het zimpele zwaard in zwart leer. De volgende ochtend toen de soldaten het zwaard wilde zien vertelde hij hen dat het zwaard gevaar lijk was, ook al werd er slechts naar gekeken. De soldaten namen aan dat Dirun meer van het zwaard wist dan hen en lieten het in het leer zitten. Ondetussen had Dirun Alternus in een andere lap gewikkeld en het zwaard op zijn rug gebonden. Hij vroeg de soldaten hem toe te staan zijn zwaard mee te nemen, immers wat kon een man met een zwaard doen tegen een groep bewapende soldaten. Het werd Dirun toegestaan zijn zwaard mee te nemen.
Aangekomen bij het kasteel werden Dirun en het zwaard direct voor Ithan gebracht. Deze beval het zwaard uit de lap te halen. Toen hij zag dat het slechts een simpel zwaard was werd hij verschrikkelijk boos. Zijn soldaten verzekerde hem dat dit niet het zwaard was dat zijn bij Dirun in huis hadden gezien. Dirun had ondertussen zijn zwaard getrokken en daagde Ithan uit tot een duel.
Ithan, die zelf vond dat hij de beste zwaardvechter was in het land, nam de uitdaging aan. Hij was er van overtuigd dat hij Dirun, ook al bezat deze Alternus, kon verslaan. Maar Dirun was zelf ook goed getraind en dankzij de kracht van Alternus versloeg hij de prins. De prins smeekte om genade en Dirun zei hem dat hij levend kon vertrekken, mits hij het koninkrijk verlate en nooit meer terug zou komen. Ithan stemde in, maar veraadde Dirun's vertrouwen. Zodra Dirus zijn rug naar hem toe had gekeerd haalde hij uit om Dirun te doden. Dirun weerde de slag af en zag geen andere uitweg dan Ithan te doden.
Nu Ithan dood was waren zijn aanwezige volgelingen een stuk minder zeker van zichzelf, ze vluchtten. Diran was nu de koning van het land, aangezien hij Ithan had verslagen. Met de hulp van de dienaren en raadsheren in het kasteel die nog trouw waren aan de vader van Ithan, en die Dirun als koning hadden geaccepteerd, leidde hij het land naar een nieuwe tijd van vrede en voorspoed.
Zo eindigd het verhaal over het zwaard Alternus dat jaren lang in de hand heeft gelegen van de opvolgers van Dirun. En nu, nu het koninkrijk waarin Dirun leefde al lang is vergeten, en neimand meer weet of het verhaal niet slechts een mythe is, zijn er nog steeds velen die het zwaard begeren.

[Elia Sarani]

*bloos* Dank je

[Elia Sarani]

Lang geleden leefde er in een land hier een heel eind vandaan een jongen. Telechus was zijn naam. Hij was nog maar acht jaar en woonde alleen met zijn vader, die houthakker was, in een klein hutje vlak bij het bos. Zijn vader waarschuwde hem vaak dat hij niet alleen het bos in moest gaan. Maar Telechus ging 's avonds met zijn vader wel eens mee naar de taverne in het dorp dat dicht bij hun hutje lag. Daar hoorde hij veel spannende verhalen over het bos. Over avonturen die mensen er beleefd hadden en monsters die ze er verslagen hadden.
Op een dag besloot Telechus terwijl hij buiten de hut aan het spelen was, dat het tijd was om eens te kijken of het bos echt zo gevaarlijk was. Hij pakte het houten zwaard dat zijn vader voor hem had gemaakt en liep het bos in. Natuurlijk was Telechus wel nerveus, want een jongen van acht ging niet vaak op avontuur uit.
In het begin was het heel stil in het bos. Telechus wandelde vrolijk verder tussen de bomen en beelde zich in dat hij jaagde op alle gevaarlijke monsters die er in het bos leefden. Om hem heen zongen verschillende vogels en Telechus vermaakte zich prima. Toen hij nog verder wandelde hoorde hij gegrom. Eerst heel verweg maar het kwam langzaam dichterbij. Telechus verstopte zich achter een boom. Het was veel minder leuk om op monsterjacht te zijn als er een echt monster naar je toe kwam.
Voorzichtig gluurde Telechus langs de boom. Er kwam een groot dier aanrennen dat hij herkende als een beer. Het beest was wel vier keer zo groot als Telechus en zag er gevaarlijk uit. Telechus beet op zijn lip en pakte met bijde handen het houten zwaard vast terwijl hij achter de boom bleef schuilen. Zijn hart bonkte in zijn keel.
Helaas voor Telechus had de beer hem geroken. Het dier kwam langzaam dichter bij. Toen hij vlak bij Telechus was gromde hij zo hard dat de jongen verschrikkelijk schrok. Telechus probeerde van de beer weg te rennen maar hij stuikelde over een boomwortel en viel pijnlijk voorover. Hij draaide zich snel om maar de beer stond al grommend boven hem. Telechus sloot zijn ogen en wenste dat iemand hem kwam rennen.
Ineens hoorde Telechus de beer een kreet van pijn uitslaan. Hij hoorde veel gegrom en het leek als of iets, of iemand, tegen de grond werd geslagen. Pas toen het weer stil was durfde Telechus zijn ogen open te doen. Hij zat op zijn knieeen en voor hem zag hij de beer liggen. Maar om hem heen stonden nu wel tien wolven. Zouden die hem nu op gaan eten?
Een van de wolven, een grote grijze wolf met gele ogen, stapte naar voren en keek Telechus aan.
'Je hoeft niet bang te zijn.'
Even dacht Telechus dat hij gek werd.
'Je wordt ook niet gek.'
Telechus keek de wolf verbijsterd aan. Het dier sprak tegen hem. Hij hoorde de stem van de wolf in zijn hoofd.
'Ik, eh, dank u.' Zei Telechus voorzichtig.
'Je hoeft me nu niet te bedanken.' Zei de wolf. 'Onthoud goed wat hier vandaag is gebeurd. Later zullen wij jouw hulp nodig hebben. Vaarwel Telechus.'
De wolven draaide zich om en verdwenen het bos in.
Terwijl hij naar huis liep nam Telechus zich voor om nooit te vergeten wat er in het bos was gebeurd. Bij de hut stond zijn vader al op hem te wachten. Telechus vertelde hem wat er was gebeurd. Zijn vader was heel boos dat hij het bos in was geweest, maar ook heel blij dat hij er levend uit was gekomen.
Telechus werd ouder. Hij trouwde, kreg twee zoons een werd een succesvol koopman. Op een dag besloot Telechus terug te gaan naar het dorp waar hij opgegroeid was. Hij woonde nu in een grote stad, dat kon hij zich veroorloven omdat hij rijk was. Zijn vrouw zou met hem mee gaan.

Toen Telechus en zijn vrouw in het dorp aankwamen was het al avond. Telechus huurde een kamer in de herberg bij het dorp. De volgende dag vroeg Telechus in de herberg rond of mensen zich hem nog konden herinneren. Veel van de oudere mensen wisten nog wie Telechus was. Ook hoorde hij van hen dat het oude bos, waarin zijn vader vroeger hout had gehakt, helemaal afgekapt zou worden. De heer van het land wilde daar perse zijn nieuwe kasteel bouwen.
Diezelfde middag nog liep Telechus door het bos. Zijn vrouw was in het dorp achter gebleven. Toen hij een eind het bos in was gelopen kwam er op eens een groep wolven in zicht. Een oude, grote grijze wolf stapte naar voren.
‘Nu is het tijd om je dank te tonen.’
Telechus schrok. Hij was de wolven helemaal vergeten en had dus ook niet verwacht dat hij ze hier tegen zou komen.
‘Ons bos wordt vernietigd.’ De oude wolf keek hem recht aan. ‘Nu vragen wij je om te doen wat je beloofd hebt. Om ons te helpen, omdat wij jou ooit gered hebben. Red het bos.’
Telechus knikte. Hij draaide zich om en verliet het bos.
’s Avonds vertelde hij aan zijn vrouw wat er vroeger was gebeurd. Ook vertelde hij haar wat de wolven van hem vroegen.
‘Als je een eerlijk man wilt zijn, dan doe je wat de wolven van je vragen. Ik heb gister gehoord dat de heer van dit land morgen naar het bos komt. Je moet met hem spreken.’Vertelde zij. Telechus knikte. Ze had gelijk. Hij kon het in elk geval proberen.
De volgende ochtend vroeg al vertrok Telechus naar het bos. Hij wilde de heer niet mislopen. Hij zat al een lange tijd bij de bosrand de wachten toen er een groep indrukwekkend uitziende ruiters aankwamen. Telechus stond op en sprak:
‘Goeden dag beste heren. Is een onder jullie toevallig de heer van dit land.’
‘Dat ben ik.’ Een van de ruiters reed naar voren. De heer was een arrogant uitziende man. Hij keek van uit de hoogte op Telechus neer alsof hij een bedelaar zag.
Dan moet ik u vragen het bos te laten staan.’ Telechus sprak met een vaste besloten stem.
De heer lachte.
‘Ik laat dit bos niet staan. Het moet plaats maken voor een kasteel dat mij aanzien en status zal geven.’
Telechus zuchtte. Deze heer vind aanzien en status duidelijk belangrijker dan het bos en de wolven.
‘Is er dan geen enkele manier waarop ik u over kan halen uw kasteel op een andere plek te bouwen?’ Vroeg Telechus voorzichtig.
De heer schudde zijn hoofd.
‘Ik wil de grond van u kopen, de grond waar het bos op staat.’
De ogen van de heer begon te glimmen. Gelukkig voor Telechus vond hij geld nog belangrijker dan aanzien en status.
De heer vroeg natuurlijk verschrikkelijk veel geld voor de grond. Telechus had niet anders verwacht. Gelukkig was hij een rijk koopman en kon hij de grond makkelijk betalen. Nadat hij het bericht aan de wolven had gebracht stuurde hij een brief naar huis dat een van zijn zoons het geld moest komen brengen. Telechus hoefde maar twee dagen te wachtten voor zijn zoon met het geld arriveerde. Hij betaalde de heer. Telechus had zich aan zijn belofte gehouden en de wolven geholpen nu zij hem nodig hadden.