Raganorck

[Rasham]

Emailadres: denckeetel@yahoo.co.uk
Karakternaam: Rasham
Geslacht: man
leeftijd: 37
Ras: mens

(Zie: De Koude Kerkers- De Gevangene)

Quote:

---

In deze duisternis klinkt het zware vermoeide hijgen van een man en het schrapend en barstende geluid van steen op steen, een nog zachter schuren van ijzers waarmee de gevangenen aan de muren geketend zijn, om er hun leven en hun hoop te slijten...hopen tot hoop wanhoop wordt en wanhoop verwordt tot een levende dood, tot een ziel die bevrijdt wilt worden maar nog immer vastzit in haar aardse bestaan...de Waanzin...
Deze man was sterk en behield hoop, zelfs toen de dagen en de nachten eender werden en de enkele lichten van flambouwen doofden voor zijn cel, betoonde hij eer tot de Vader van zijn vaders. Ook toen de jaren reeksen van groeven werden in de stenen muur en zijn maaltijden gehalveerd werden, vond hij kracht tot woorden van Geloof en stelde hij zich tevreden met weinig, met ratten en de maden van insecten die op hun kadavers afkwamen. Hij vermagerde en verzwakte, maar nog gunde hij zijn lichaam geen rust en dwong zichzelf in beweging te blijven, opdat hij kon dienen wanneer het van hem werd verlangd.

Tijdens een bede tot de Hemelkrijger, kwam een beeld tot hem, een Duisternis zo groot dat het zijn kerker leek te omhullen, maar het verdween en hij dacht dat dat hij de schaduwen van zijn bewakers in hun toortsen aangezien had voor de kilte die zoëven bezit van hem had genomen.
Zij wierpen een oude man op de vloer van zijn cel en ketenden diens lichaam aan zijn rechterzijde. De flambouwen brandden weer voor zijn gevangenis en in de tijd die kwam zorgde hij voor het schepsel waarvan de draden die hem aan het leven leken te houden zo dun en breekbaar waren geworden als de zilveren haren op zijn hoofd, hij verbond de kapotte knieën van de vreemdeling met resten van zijn eens zo wit gewaad, deelde zijn maaltijden met hem.
Waanzin was deze arme stakker ten deel gevallen, hij stamelde over levende vlammen en schaduwen, lispelde over wegen die hij nam in een Donker rijk, stemmen die een vreemde naam riepen... sayaaah... sayaah.

En de oude man voorspelde hem dat de Oerdraak hem zou vergeten en verlaten, de waanzinnige lach die daarop volgde leek ongewoon sterk...sterker dan zo'n uitgemergelde borstkas aankon. Dunne, gebroken lippen spraken tegen een vuistgrote steen en koesterden het, streelden het met bleke vingertoppen, zonder het ooit los te willen laten, de beschadigde knokige knieën tegen zijn skelet opgetrokken. Soms verviel hij tot een catatonisch gefluister en als de Ridder ongerust werd en over de vreemdeling heenboog zag hij dat de ogen donker waren geworden, zo diep in hun kassen gezonken dat geen licht ze meer kon bereiken, schaduwen die een zo grote duisternis vormden, dat ze meer schenen te worden dan enkele gaten in een oude knokige schedel. Wanneer hij bad voelde hij die schaduw-ogen op hem gericht, wanneer hij zijn maaltijd met de man deelde en diens wonden waste met het beetje drinkwater leken ze hem niet los te laten.

En toen stond de oude man zijn steen af...het viel uit zijn koude krachteloze handen terwijl de Ridder het stilgeworden lichaam in zijn armen hield en schaduwen die de ogen waren geworden voorgoed sloot. En de bewakers kwamen, ontdeden het lichaam van de kettingen en haalden het weg, de flambouwen doofden weer voor zijn cel, de duisternis werd zoals het was, deel van zijn gevangenschap. Maar dingen veranderden en dagen verstreken, wanneer hij sprak tot de Heer der Bliksems, voelde hij zich leger worden. Wanneer hij zichzelf uitgeput dwong te kruipen van de ene muur naar de andere in zijn cel leken de wanden naderbij te komen en zijn hoop werd wanhoop. De kracht die zijn ziel en lichaam overeind hield begon hem te verlaten en andere stemmen klonken in de duisternis die zich naar hem voegde, schaduwen die zijn gedachten binnendrongen en het licht van zijn herinneringen doofde. De Duisternis sprak tot hem...over een andere Wil. En de man die knielde om zijn Heer te eren, hoorde deze woorden, voorspellingen, wanhoop die de stad zou treffen. Hij werd geen man meer maar een beest, dronk het vocht dat als condens van de wand naar beneden gleed, at nauwelijks meer dan van de bedorven karkassen van ratten. En de muur van zijn cel ontnam hem zijn wil en warmte iedere keer wanneer zijn vermagerde lichaam er rust tegenaan zocht... Zelfs Waanzin leek nu een verlossing...een mindere dood op een plaats die door de Dood verlaten leek, maar ook Waanzin wilde hem niet in haar bevrijdende armen sluiten... Hij vergat alleen...werd een levend skelet, een schaduw van zichzelf in de jaren die volgden.

Toen drong licht zijn kerker binnen en een gezicht sprak tot hem...woorden van hoop, een belofte...maar meer nog...een vonk in zijn herinnering...warmte, vreugde, ongeloof...het beest dat even een man werd.
Galliminus....vriend*)

En terug in de duisternis daarna, hield die herinnering aan dat moment hem overeind...maar tijd verstreek en de schaduwen in zijn gedachten werden sterker dan ooit tevoren...in een droom van een duisternis dieper dan de donkere krochten in de aarde, hoorde hij de vleugels van Randragam slaan...de Vader van zijn vaders had hem vergeten en verlaten...zoals hem voorspeld was...
Alleen die ene Wil die al lange tijd met hem was, schonk hem kracht, kracht om te leven en de koude muur te verlaten, kracht om van wand tot wand te gaan, de kan op te lichten waar ranzig drinkwater in stond, kracht om de vuistgrote steen van de oude man op te tillen en de voegen tussen de stenen kapot te slaan.

De regens van de afgelopen tijd hadden het oude riool overbelast en haar plafond ondermijnd...en toen een laatste slag daarboven weerklonk begaf de grond het...

---

Als deze man ooit symbolen mocht hebben gedragen die iets van zijn afkomst en orde toonden, dan zijn ze verdwenen. Net uit de kerkers ontsnapt, is hij een schaduw van de trotse Ridder die hij eens was, de groeven in zijn lichtgetinte gezicht zijn dieper geworden, de gelaatstrekken ingevallen en verbitterd en de eens zo ravenzwarte haren doorlijnd met grijs. Wat er in het verleden met hem gebeurd is, is, evenals de reden van zijn opsluiting, in schaduwen gehuld, vaststaat dat hij in ieder geval gevangen heeft gezeten ruim voordat Vrouwe Ophelia Nachtstorm regentes werd.
Alleen priesters, magiërs en diegenen gezegend met een bovennatuurlijk inzicht proeven iets van de Duisternis die hem in de Kerkers getroffen heeft.

*) Zie Galliminus dan Maros

Edited by: Rasham at: 9/13/02 5:53:32 pm

[Galliminus]

feeks!
Je hebt me zojuist een schuldgevoel aangebracht...eigenlijk de schuld van mijn eigen vergeetachtigheid.....schande op mij!!!
Maar uiteindelijk wel een unieke kans op De Gepokte, Rasham, Pup en Galliminus samen te brengen voor een diepe onheilspellende reis in de geschiedenis van de Nachtstorm familie...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 9/18/02 2:50:24 pm

[Rasham]

Quote:

---

feeks!

---

Dat heb je heel goed...

Met dank aan de Gepokte die deze subtiele suggestie deed...
We vroegen ons kennelijk allebei af wat Galliminus in retraite deed, terwijl een man wegrotte in gevangenschap.

Hoe voelt het om de controle even kwijt te zijn?

Laat het verhaal ontrollen...

[Galliminus]

Het is meer dan aangenaam om de controle kwijt te zijn,...ik ben benieuwd waar dit heengaat....

Ik was hem echt vergeten,..anders had ik de Vrouwe wel even aangepakt omtrent zijn gevangenschap...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Lunea]

Arme Pup!

'Oh I don't know where I am going, but I'm going!' ( uit een van de vele liedjes die door mijn hersenpan waren.)