Raganorck

[Sigbald Furmakin Conigund]

Met donderend geraas baanden zes paarden in volle galop zich een weg over één van de vele bospaden die door de Wilde Wouden slingerden. Op de paarden zaten zes mannen, hun lange mantels wapperend in de ochtendwind. Het licht van de opkomende zon vonkte op hun helmen en hun borstkurassen. Na een uur hief de voorste man zijn hand op en de ruiters vertraagden hun tempo. Langzaam reden ze door tot ze bij een eenvoudig huisje kwamen waar een man bezig was om met een bijl een boom van zijtakken te ontdoen. De ruiters spreidden zich uit tot ze in een halve cirkel om de man heenstonden, die verbaasd van zijn werk opkeek.

"Hoever nog naar Raganorck?"

Een barse stem met een licht accent doorkliefde de stilte. De houthakker keek, nog steeds verbaasd, de man aan die gesproken had. Zijn hand rustte op de bijl die in de boom stak.

"Spreek op, man!"

Weer die barse stem, dringender nu. De houthakker vermande zich. "Een uur lopen, heer. De helft als u de afstand te paard aflegt. U hoeft alleen dit bospad maar uit te rijden."

"Zo dichtbij al? Perfect! In dat geval zullen we hier ons hoofdkwartier vestigen. Woont u hier alleen?"

"Ja." Hij sprak het woordje voor hij het door had. Hoofdkwartier? Wat wilden die vreemdelingen van hem? "Wat wilt u van me, heer?"

"Het gebruik van de schamele bouwval die daar staat. En probeert u zich alsublieft niet te verzetten. Dat leidt alleen maar tot... onplezierige situaties..."

De houthakker begon boos te worden. Die vreemdelingen wilden zijn hut afpakken! Één van de mannen steeg af van zijn paard, maakte een stuk touw los uit de bepakking achter zijn zadel en liep op hem af. De houthakker gromde, trok zijn bijl los uit de boom en hief hem dreigend op naar de vreemdeling die op hem afkwam lopen.

"Ulf!"

De barse stem klonk verveeld. Een klik, een zoevend geluid en de houthakker greep met grote ogen naar zijn keel, waar een pijl uitstak. Één van de ruiters liet een kruisboog zakken. De houthakker zonk naar de grond, niet meer in staat om te spreken, omdat het bloed van zijn halsslagader langs zijn stembanden liep. Een schorre kreet was het enige dat hij nog uit wist te brengen. De man met het touw die op hem af was komen lopen gooide het touw op de grond, trok zijn dolk en boog zich over de houthakker. Hij zuchtte diep. "Hij zei toch dat je je niet moest verzetten... " Toen stootte de man zijn dolk in het hart van de houthakker.

[Sigbald Furmakin Conigund]

Sigbald staarde vanaf zijn paard naar het lijk van de houthakker. Sommige mensen waren zo verschrikkelijk dom. Hij had de man nog gewaarschuwd. Hij haalde zijn schouders op en steeg af. Hij draaide zich naar de man die bezig was zijn kruisboog weer om te hangen. "Goed schot, Ulf! Jij blijft voorlopig op de uitkijk staan."
Toen draaide hij zich naar de anderen en de bevelen klonken op uit zijn mond: "Gerolf, Rodan, ga eens in de hut kijken of er iets te eten en te drinken te vinden is. Theodric, jij verzorgt de paarden. Oh, en Volmar, omdat jij hem uiteindelijk gedood hebt, mag jij het lijk het bos in sjouwen. Schiet op, het ziet er naar uit dat we een hoofdkwartier gevonden hebben!"

Met een grijns op zijn gezicht ging hij op de boomstam zitten waar de houthakker mee bezig geweest was, terwijl de andere mannen aan het werk gingen. Voor zover hij de laatste berichten moest vertrouwen hadden de andere groepen gardisten in de andere landen nog geen spoor gevonden van kroonprinses Syvinna. Er was een goede kans dat ze naar Raganorck was gekomen, de stad die door zijn ligging tussen de Wilde Wouden ver van de rest van de beschaving aflag. Als ze de toch door het woud had overleefd en haar mager karkas geen voer voor de wolven geworden was, dan was de kans groot dat ze zich in die stad zou bevinden. Hij zou binnenkort maar eens polshoogte gaan nemen, alleen, om geen argwaan te wekken. Dan konden zijn mannen beginnen met zoeken in het woud. Heer Radik zou tevreden zijn als hij haar vond, zodat hij haar kon trouwen en eindelijk zijn positie op de troon op rechtmatige wijze verstevigen. Of half zo tevreden als hij hem haar lijk zou bezorgen, het bewijs dat het huis Amaranth voorgoed geen bedreiging meer zou zijn.

Hij zette zijn helm af en keek eens rond. Ulf was afgestegen en hield het bospad in de gaten. Theodric drenkte de paarden met water uit de put. Volmar veegde de dolk af aan het jasje van de houthakker en werkte zich in het zweet om het lijk van de houthakker naar het bos te slepen. En Gerolf en Rodan kwamen aanlopen met brood, een ham en een kruik wijn. Hij nam de kruik wijn aan van Gerolf, trok de kurk eruit en nam een grote slok.

Dit werd een goede jacht...
<p></p>Edited by: Sigbald Furmakin Conigund at: 12/29/03 5:45 pm

[Sigbald Furmakin Conigund]

Een uur was verstreken. Het nieuwe hoofdkwartier was in gereedheid gebracht voor het verblijf van de zes mannen. Sigbald stond buiten de hut en sprak zijn mannen toe:

"Het plan is als volgt. Ik zal doorrijden de stad en de mij door Heer Radik toevertrouwde boodschap overbrengen aan de raadsheer van de koningin van Raganorck. Verder zal ik mijn ogen goed de kost geven in de stad en hier en daar discreet informeren naar de prinses. Volmar, jij volgt mij straks tot aan de rand van het woud. Daar blijf je achter en je verschuilt je om de stadspoort in de gaten te houden. Mocht de prinses nog onderweg zijn, of de stad willen verlaten, dan weten we het meteen. Theodric, jij gaat jagen en koken. We hebben voedsel nodig. Morgen neem je de taak van Volmar over bij zonsopgang en gaat hij rusten en daarna jagen. Dit houden jullie zo vol tot ik terug kom."

"Ulf, mijn trouwe luitenant, jij neemt Gerolf en gaat rond de stad patrouilleren. Zorg er echter voor dat je de bossen niet verlaat, anders vallen jullie teveel op. Jullie rijden steeds groter wordende cirkels, steeds dieper de bossen in. Elke acht uur beginnen jullie vanaf hier opnieuw met de patrouille. Rodan, jij gaat de eerst volgende acht uren slapen, waarna je Gerolf's dienst overneemt. Na weer acht uur neemt Gerolf Ulf's dienst over, enzovoort. Op deze manier blijft ook het hoofdkwartier bemand. Mocht er onraad zijn, dan blaas je op je jachthoorn. Degene die aan het jagen is blijft in de buurt en kan te hulp schieten."

"De kans is groot dat ik een paar dagen in de stad zal zijn. Ulf neemt tot die tijd het bevel van mij over. Als jullie de prinses zien, probeer haar dan levend te vangen. De bevelen van heer Radik zijn in dat opzicht heel duidelijk, begrepen? Zijn er nog vragen?"

Geen van de mannen zei iets. Sigbald knikte naar ze. "Aan de slag dan maar, ik weet dat jullie met niet zullen... teleurstellen."

De mannen sloegen hun gehandschoende vuisten tegen hun hart en riepen "Tot uw orders, kapitein!" Ulf en Gerolf maakten hun uitrusting gereed en reden al snel te paard het bos in. Theodric verdween met een kruisboog in het bos. Volmar verdween in het hutje om wat voedsel te pakken voor zijn lange wacht. Rodan bleef bewegingsloos naast Sigbald staan.

"Zo, Rodan, jij gaat mij eerst helpen. Als ik naar het paleis ga om de boodschap van heer Radik over te brengen, dan moet ik er wel enigszins presentabel uitzien." Hij overhandigde Rodan zijn laarzen en zijn mantel en de man begon ze schoon te borstelen. Zelf liep hij naar de beek die achter de hut liep, waar hij zich ontkleede en te water sprong. Het water was ijskoud, maar hij was wel gewend aan dat soort ongemakken, het was fijn om het stof van de reis van zich af te spoelen.


Hij bleef een tijdje in het water zitten nadenken. Beelden uit het verleden kwamen boven drijven. Beelden van het koninklijk paleis in Gerondor, van de troonzaal, van heer Radik aan de zijde van koning Edward IV en koningin Isara. Hij kende het paleis van binnen en van buiten, wat niet vreemd was. Elke twee maanden werd er een regiment van één van de zes belangrijkste edelen in het koninkrijk toegevoegd aan de paleiswacht ter ondersteuning. Hij had dus jarenlang twee maanden per jaar in het paleis gewerkt, waarvan de laatste vier als kapitein in heer Radik's garderegiment. Meer beelden flitsten voorbij zijn geestesbeeld. Een meisje in schitterende gewaden. De prinses. Hij had haar de laatste zes jaar zien opgroeien. Een beeldschone jonge vrouw, die echter zo beschermd was opgevoed, dat ze weinig wist van de zaken die buiten het paleis speelden. Een kind dat werd opgevoed met maar één doel: de troonsopvolging. Ergens diep van binnen voelde Sigbald een gevoel van medelijden met het kind opborrelen. Ze had er waarschijnlijk geen idee van wat haar vader had aangericht in het koninkrijk en dat het uiteindelijk had geleid tot diens ondergang en dat van zijn naaste familie.

Hoewel het land formeel werd bestuurd door de koning, had hij buiten de hoofdstad niet zo veel macht. Zijn leenheren bestuurden in feite hun landerijen zelfstandig, met maar weinig inmenging van bovenaf. Zij hielden er hun eigen regimenten en privélegertjes op na en betwistten elkaar constant om dorpjes, steden en landerijen. Het land was al generaties lang in de ban van deze burgeroorlogjes, welke het land ruwweg in zes kampen verdeelde, aangezien de zes belangrijkste edelen constant met elkaar overhoop lagen. En hoewel er altijd slachtoffers vielen te betreuren, hielden de oorlogjes de machtsbalans constant in evenwicht. Geen van de heren wist de overhand te krijgen. En zolang ze hun verplichtingen aan de koning nakwamen, zoals het jaarlijks afstaan van een regiment voor de paleiswacht voor twee maanden, de jaarlijkse belastingen en het verschijnen op een bal of een andere officiële gelegenheid, leek deze zich afzijdig te houden van de twisten.

En toen moest de koning zich in de strijd mengen. Hoewel heer Radik het hem in eerste instantie ontraden had. Blijkbaar had de koning het idee gekregen dat het niet lang meer zou duren voor hij voor zijn dochter een geschikte huwelijkskandidaat zou vinden. Wat zou een betere bruidsschat zijn dat een intact koninkrijk, waar de generaties van twist en strijd in het verleden lagen begraven? Na een tijdje was heer Radik toch het plan gaan aanmoedigen en had de koning geholpen bij het opstellen ervan. Het plan hield in dat de landerijen van alle edelen in het land aan de kroon zouden toevallen en dat alles opnieuw verdeeld zou worden, op een rechtvaardige manier. Natuurlijk had heer Radik op dat moment zijn eigen plannen gesmeed. De meeste edelen zouden nooit akkoord gaan met het bevel van de koning, aangezien ze dan hun landerijen, waar ze generaties lang voor hadden gestreden kwijt zouden raken. Hoever zou hun loyaliteit aan de koning reiken als deze hun bezittingen afpakte?

Heer Radik had een unieke positie in het koninkrijk, Hij was de hoogste raadsheer van de koning en bovendien de broer van de hertog van Aquivon, één van de zes machtigste edelen. Hij liet het plan van de koning uitlekken naar zijn broer en samen polsten ze de andere vijf belangrijkste edelen. Nog drie anderen waren tegen het plan van de koning en sloten onmiddellijk een wapenstilstand, gevolgd door een alliantie tegen het plan van de koning. De andere twee werden omzichtig van de plannen op de hoogte gesteld en zij verklaarden zich tevreden met de plannen van de koning, aangezien beiden veel land verloren hadden in de laatste twisten, zij zouden er alleen maar bij winnen.

Drie dagen voordat de koning zijn plannen omtrent de herverdeling bekend zou maken, vond er in het koninklijk paleis een bal plaats ter ere van de verjaardag van de prinses. Alle mensen van aanzien hadden zich verzameld ter ere van de jarige. Tijdens dit bal, in een achterkamer, werd de alliantie bezegeld en zegden de vier opstandige hertogen hun steun toe aan het plan van heer Radik. En aangezien hij altijd boven de twisten tussen de edelen had gestaan zou hij de soevereine machthebber worden, wat officieel gemaakt zou worden door hem te laten huwen met de prinses. In ruil hiervoor zouden de edelen hun landerijen behouden en de landerijen van de koningsgezinde adel opdelen. Het lot van de koning werd hier ook beslecht. Om al het gevaar voor een tegenopstand de kop in te drukken moest de koning sterven.

Sigbald zuchtte. Het regiment waarin hij diende had dienst met de paleiswacht tijdens deze gebeurtenissen. Heer Radik had het zo uitgekiend dat zijn trouwste mannen zich tijdens de opstand in het paleis bevonden. Hij was in de balzaal geweest als kapitein van de wacht. Dit was de laatste keer dat hij de prinses had gezien. Stralend, genietend van de aandacht, volledig onwetend van het lot dat haar te wachten stond.

Drie dagen later was het zover. De zes belangrijkste edelen, allen hertogen, hadden zich met heer Radik en de koning verzameld in de troonzaal. De koning ontvouwde zijn plannen, gesteund door zijn raadsheer. De hertogen hadden hem aangehoord. Sigbald was zelf in de troonzaal aanwezig, wederom als kapitein van de wacht, en de helft van de wachters bestond uit zijn mannen, de andere helft uit leden van het koninklijke regiment. En toen was het moment gekomen waarop de vier opstandelingen hun zwaarden hadden getrokken en zich op de koning en zijn twee trouwe hertogen hadden gestort. Heer Radik had er een beetje afzijdig bij gestaan, met een glimlach om zijn mond. Natuurlijk stormden de leden van het koninklijk regiment naar de zijde van hun koning, maar zij werden gestopt door Sigbalds mannen. Een felle strijd had gewoed, maar nog voor er alarm geslagen kon worden was de strijd beslecht. Alle leden van het koninklijk regiment die wacht hadden gehouden in de troonzaal lagen dood op de grond, samen met een flink deel van Sigbalds mannen. De twee konigsgezinde hertogen en de koning vochten als leeuwen, maar waren niet opgewassen tegen de overmacht en al spoedig deelden zij het lot van de wachters. Heer Radik had plaats genomen op de troon en de vier hertogen hadden hem trouw gezworen.

Sigbald herinnerde zich nog precies wat hij op dat moment had gedacht, starend door de troonzaal bezaaid met lijken. Als hij dienst had genomen in het koninklijk regiment in plaats van heer Radik's garde, dan was hij het geweest die zich had doodgevochten voor zijn heer, dan was hij één van de mannen die dood op de grond gelegen zou hebben. Maar zo was het niet gegaan, hij had tenslotte heer Radik trouw gezworen en zou diens bevelen tot op de letter uitvoeren.

Het eerste bevel dat de nieuwe machthebber aan hem gegeven had was het doorgeven van een bevel aan de commandeur van heer Radik's garde, zijn bevelhebber, dat het paleis schoongeveegd moest worden, dat alle koningsgezinde troepen moesten worden gedood. Terwijl hij weg was had heer Radik de koningin en de broer van de koning bij zich laten brengen en ze gedwongen trouw te zweren aan hem, op straffe van dood. Ze hadden moedig geweigerd en heer Radik had hen om laten brengen.

Hij was blij dat hij er niet bij was geweest. Het ombrengen van een vrouw druiste in tegen al zijn principes. Het was oneervol. De wachters, de hertogen en zelfs de koning hadden een kans gehad zich te verdedigen. Toen hij terugkwam in de troonzaal en het lijk van de koningin zag liggen had hij geknield voor de troon en zich openlijk tegen heer Radik uitgesproken. Hij herinnerde zich de woorden nog letterlijk.

"Heer Radik, ik heb een eed gezworen op mijn eer dat ik u zal volgen tot in de dood, u bent mijn meester en uw bevel is voor mij wet. Mij eed verplicht het mij ook u openlijk te zeggen wat op mijn hart ligt. Wat u zojuist hebt gedaan is hoogst oneervol, een koning onwaardig. Mijn eer verbiedt het mij mijn eed te verbreken, maar was ik niet gebonden aan deze eed, dan had ik u uitgedaagd tot een duel." Heer Radik's gezichtsuitdrukking was verbaasd geweest, maar al snel trok hij het weer in de plooi, toen hij antwoordde: "Wel, Sigbald Furmakin Conigund, uw eerlijkheid strekt u tot eer. Zonder de inzet van u en uw mannen vandaag in de troonzaal had ik misschien niet eens op de troon gezeten. Om die reden spaar ik uw leven, ondanks dat u een bevel van uw heer en meester, uw koning, in twijfel durft te trekken. Verdwijn nu uit deze zaal!"

Zijn daden hadden hem behoed voor het vallen in ongenade bij de nieuwe koning. Hij had zijn rang en zijn positie in de garde mogen houden, maar besefte dat hij zijn positie als vertrouweling kwijt was. Toen was het bericht gekomen dat de prinses spoorloos was verdwenen. Heer Radik was buiten zichzelf van woede geweest, en had de helft van zijn gardisten bevolen haar te gaan zoeken. Zonder het huwelijk met de prinses, zou hij geen officieel tintje aan zijn koningsschap kunnen geven. De prinses bleek het paleis uitgesmokkeld te zijn door leden van het koninklijk regiment, op het moment dat heer Radik haar moeder en oom had laten doden.

Sigbald was de eerste geweest die op pad gestuurd was, met het bevel niet terug te komen voor hij prinses Syvinna gevonden had. Heer Radik wist dat de kapitein hem trouw was en zijn bevelen zou uitvoeren, zolang ze zijn eer niet zouden compromitteren. Bovendien wilde hij verlost zijn van de aanwezigheid van zijn lastige kapitein.
De zoektocht naar de prinses bleek vruchteloos, hoewel een aantal van haar vertrouwelingen, allen leden van het koninklijk regiment, werd opgespoord. Zij vochten zich echter liever dood dan de hun toevertrouwde beschermelinge te verraden. Toen het hele koninkrijk was uitgekamd, werden er groepjes gardisten naar alle buurlanden gestuurd. Zo was hij hier gekomen.


Hij rilde. Hoe lang had hij wel niet in het kille water van de beek gezeten? Te lang. Hij stond op en stapte uit het water. Rodan was blijkbaar klaar met het borstelen van zijn mantel en laarzen, want er lag een schoon uniform aan de waterkant en een doek waarmee hij zich kon afdrogen. Hij droogde zich, kleedde zich aan en liep terug naar het hutje, waar Rodan bezig was zijn helm en zijn borstkuras op te poetsen. Hij knikte dankbaar naar de man en bedacht zich dat de legertraditie waarin één van de manschappen te allen tijde klaar moest staan om zijn officier te bedienen wel zijn nut had. Hij trok zijn laarzen aan en sloeg zijn mantel om, waarna Rodan hem hielp met met vastmaken van zijn kuras. Toen hij zijn helm opzette zag hij Volmar aan komen lopen met de paarden. Ze stegen op en reden weg in volle galop.

Een half uur later kwamen ze aan de rand van het woud en hielden ze hun paarden in. "Hier scheiden onze wegen, een goede wacht Volmar!" riep Sigbald, voor hij zijn paard de sporen gaf en wegstormde richting de stadspoort.


((OOC: Sigbald naar "De stadswal: De poort"))

<p></p>Edited by: Sigbald Furmakin Conigund at: 12/29/03 7:34 pm

[Sigbald Furmakin Conigund]

Rodan werd wakker in de houthakkershut. Zijn strijdmakkers waren allemaal op pad en hun kapitein was nog steeds in de stad. Hij zuchtte eens. Ze waren nu al heel lang onderweg, bijna een jaar. En dat allemaal omdat heer Radik, hun nieuwe heerser, hen zo nodig op een heksenjacht moest sturen. Of, nou ja, hij stuurde kapitein Sigbald Furmakin Conigund er op uit, en hij en de anderen hadden gewoon een bevel op te volgen. Hij zuchtte nogmaals. De wereld was oneerlijk verdeeld. De laatste keer dat hij echt lol had gehad was toen ze de laatste leden van de koninklijke garde van Gerondor die de prinses verborgen hielden hadden verslagen. Wat een strijd! Hij had gebaad in het bloed van zijn tegenstanders, die zich moedig hadden doodgevochten om de vlucht van de prinses te dekken.

Vermaak. Daar had hij zin in. Een kroes bier in een taveerne. Een deerne op schoot. Het liefst was hij terug geweest in Gerondor, maar deserteren kon niet. Als de kapitein hem te pakken kreeg was hij zo goed als dood. En de man had een neus als een speurhond... Als hij eenmaal je spoor te pakken had... Hij zuchtte nogmaals en vloekte hardgrondig. Het zou nog uren duren voor de andere terug waren. Niemand zou het merken als hij even de stad in zou glippen en wat vermaak zou zoeken. Het was niet alsof hij zijn dienst verzaakte, had de kapitein niet zelf gezegd dat hij de eerste acht uur vrij was?

Hij pakte zijn spullen bijeen en stond op. Hij zou niet te paard naar de stad gaan, maar te voet. En als Volmar, die de stadspoort vanuit het woud in de gaten hield hem zou zien, dan zou hij toch zwijgen, want hij wist dat Volmar hem nooit zou verraden tegenover een officier. Hij begon te lopen...


Rodan,
soldenier van Gerondor


((Rodan naar: "De Taverne: De Gelagkamer 1"))
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Inwe Surion]

((Borgas en James vanuit -> Een bouwwerk midden in de wouden))

Na heel erg lang gelopen te hebben kwam Borgas en James bij een simpele houthakkershut, zoals Borgas gezegd had. James had de hele weg na lopen denken over het stenen bouwwerk wat het die angst aangejaagd had. Hij was normaal bijna nooit bang, dus hier voelde hij zich extra vreemd bij. Wat was het voor bouwwwerk en wat was die muziek geweest? Borgas herkende het ook, dat had James aan hem gezien. Maar James besloot dat hij nog eens terug zou keren naar het bouwwerk, hoe bang hij er ook van zou worden, om te kijken wat het voor verleden had en wat het precie was. Hij stopte toen ze voor het huis stonden.
"Wat moeten we hier precies doen, Borgas?" vroeg James om niet meer aan de stenen ruïne te denken.
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Sigbald Furmakin Conigund]

Voor de eenvoudige uit boomstammetje opgetrokken houthakkershut, met twee boomstammen als geïmproviseerde banken, was een kleine vuurplaats aangelegd. In de vuurplaats lagen wat stukken hout en sintels as na te gloeien. Een kleine rookpluim kringelde zich een weg omhoog. Het was duidelijk dat wie of wat hier ook woonde nog niet zo lang geleden vertrokken was. In de vuurplaats lagen wat afgekloven botten.

In de verte klonk een jachthoorn. Vlak daarop klonk er nog één, maar veel verder weg...
_________________
-=Sigbald Furmakin Conigund=-

[Uriel]

Borgas keek door tussen de struiken door. Hij zag de vuurplaats en de nog gloeiende sintels. Gelukkig had zijn richtingsgevoel hem niet in de steek gelaten. De wouden konden een verradelijke plek zijn. De hut zag er echter verlaten uit, maar aan de vuurplaats af te leiden was er nog niet zo lang geleden wel iemand geweest. "Hier woont een vriend."

Hij wou nog meer zeggen, maar hij werd onderbroken door het geluid van jachthoorns. Ze klonken vervormd door het dichte struikgewas en hij wist niet precies waar ze vandaan kwamen. Het geluid leek zich te verwijderen van de hut zelf.

Hij twijfelde even. Kon hij er zomaar op afgaan en James in gevaar brengen? Zijn eigen missie in gevaar brengen? Vroeger had het hem weinig uitgemaakt. Toen had hij niets meer dan het woud om voor te leven, maar nu... nu was er meer. Toen gromde hij en haalde zijn bijl uit de lus. "Vervloekte spinelfen..." Vlak voor hij in de struiken zou verdwijnen bleef hij even staan. "Je hoeft niet mee."

[Inwe Surion]

James was verbaasd blijven staan na het horen van de jachthoors, maar kreeg fonkelende ogen en voelde langzaam zijn bloed sneller stromen.
Hij keek even naar Borgas en stond voorzichtig wat rechter op. Nog eens keek hij naar Borgas, waarna hij zonder twijfel zijn dolk trok.
"Het spijt me, maar ik ga niet terug als je me gastvrij mee hebt gevraagd, zonder enkele duidelijke redenen, Borgas. Ik heb het gevoel dat ik niet voor niets hier ben."
_________________
Miljoenen krioelen, zoeken hun weg, in een doolhof van denken waar geen weg terug meer is.

[Uriel]

Borgas knikte. De jongen zou wel weten waar hij mee bezig was. Hij kende de verhalen evengoed als iedere stadsbewoner.

Zodra Borgas door de struiken heen gebroken was kwam hij op een smal wildpad. Even knielde hij op een knie. Paardehoeven, dat die hem nog niet eerder opgevallen waren. Een zestal waarschijnlijk. Borgas snoof en richtte zich weer op. Zonder om te kijken of James hem nog wel volgde ging hij over in een lichte draf. Hij hield zijn bijl vast zodat deze niet tegen zijn been zou slaan en controleerde zijn ademhaling. Er was geen tijd voor spoorzoeken en sluipen. De hoornstoten waren uit oostelijke richting gekomen en waren een duidelijk teken dat er niet al te lang op hulp gewacht kon worden. Zijn hart begon luider te slaan in zijn oren en hij merkte hoe de adrenaline door zijn aderen stroomde, maar hier in het woud was hij thuis en zodra hij de spinelfen zou ontmoeten zou hij de beer de vrije teugel geven. Misschien dat het beest hem daarna een poosje met rust zou laten...