Raganorck

Terra Lunivell · Posted: Tue Oct 28, 2003 3:32 pm Post subject: Droom van het amulet

Het was een redelijk warme ochtend en Terra werd zoals gewoonlijk vroeg wakker. Ze voelde zich enigszins gedesillusioneerd, vanwege de vreemde droom die ze had gehad. Het had allemaal zo echt geleken... Ze merkte dat ze naar haar amulet greep, de hanger in de vorm van een wolf. Het was er nog. Ze gooide de ruwe wollen deken van zich af en en boog zich ietsje naar voren om Argen, die aan het voeteneinde van haar houten bed lag, over zijn zilvergrijze vacht te aaien. De wolf maakte een geluidje van genoegen en opende de helblauwe ogen. Terra lachte.
"Ja, we gaan al".

Ze wist dat Argen zodra hij wakker was altijd meteen iets wilde gaan doen; het maakte haast niet uit wat. Zij hadden er de afgelopen jaren de gewoonte van gemaakt om iedere ochtend erop uit te gaan om te jagen; en eens in de zoveel tijd bezocht Terra Raganorck om huiden en dergelijke te ruilen tegen diverse dingen die in het woud niet makkelijk (of helemaal niet) te krijgen waren.

Terra sprong uit bed en kort daarna stond ze "in vol ornaat" met Argen naast zich buiten haar kleine houten hutje. Argen gromde zachtjes en tevreden en rende voor haar uit verder het woud in. Terra volgde hem, en moest denken aan de droom.

De beelden bleven in haar hoofd hangen en ze vroeg zich af wat het voor betekenis had. Ze had Darsion, haar overleden voogd, diverse keren in deze droom zien langskomen. Hij leek haar iets duidelijk te willen maken, maar ze snapte alleen niet wat. Vlak voor zij uit haar droom ontwaakte zag ze dat hij haar amulet, het enige erfstuk dat ze had van haar vader, in zijn hand klemde. Hij streek erover met een verweerde hand en leek haar daarna aan te kijken. Toen bleek hij plotseling op een hoge rots te staan, met aan de voet ervan de zee die woest tegen het steen sloeg. Hij gooide haar amulet in zee.

Terra rilde, het leek opeens kouder te zijn en ze trok haar donkergroene wollen mantel om zich heen. Ze reikte met een hand weer naar haar amulet, en betastte de contouren van de wolf. Het was een prachtig staaltje vakmanschap; geen enkel detail miste.

Argen kwam terugrennen en keek haar met zijn kop schuin aan met zijn levendige ogen, alsof hij wilde zeggen: "Waar blijf je nou?" Terra lachte en aaide over zijn kop. Ze schudde haar hoofd, en liep verder. Het zal wel loslopen, dacht ze. En zo niet, dan merkte ze het vanzelf.

Elia Sarani · Posted: Tue Oct 28, 2003 7:51 pm Post subject: .....

(Elia vanuit Een plek genaamd Eenzaamheid)

Ik kom te laat.
Met grote happen schrokte Elia het brood, dat ze uit Solitude had mee genomen, naar binnen terwijl ze met een hand Haver bij trachte te sturen. Het paard hinnekte toen Elia een iets te harde ruk aan de teugels gaf. "Sorry." Mompelde ze met volle mond. Ze schrokte het laatste brood naar binnen en hield nu de teugels met beide handen vast terwijl ze Haver aanspoorde nog sneller te rennen.

Omdat Elia zo snel reed schrok ze ontzettend toen Haver bijna ineens stopte. Ze klampte zichzelf vat aan het zadel. "Verdomme wat nu weer?" Mompelde Elia. Normaal vloekte ze niet, maar ze was te laat wakker geworden en daarom was ze uit haar humeur. Ze was bovendien misselijk geworden van het vluchtige ontbijd. Elia steeg af en klopte Haver even om haar nek. Waarvan was het dier zo bang? Wat Elia zag nu dat Haver angstig was. Ze ademde snel en in haar ogen stond paniek.
"Is daar iemand?" Vroeg Elia voorzichtig.

Terra Lunivell · Posted: Wed Oct 29, 2003 2:16 pm Post subject: Re: .....

Terra liep door achter Argen aan, die zich goed leek te vermaken. Ze lachtte zachtjes en gooide een reepje gedroogd vlees naar het dier. Argen ving het op in de lucht, en rende daarna verder.

De zon was nu helemaal op, en Terra zuchtte. Ze zou rustig aan doen vandaag; ze had wel zin om lang buiten te blijven. Ze neuriede zachtjes een liedje dat ze een lange tijd geleden eens ergens gehoord had; ze herinnerde zich niet meer waar.

Toen was ze Argen weereens uit het oog verloren. Ze schudde haar hoofd. Het zou eens niet zo zijn. Argen had de gewoonte iets te enthousiast te worden als hij het naar zijn zin had, en dan was ze hem een uur of twee kwijt. Uiteindelijk kwam hij altijd uit zichzelf wel terug, maar het was gewoon zo typisch. Toen hoorde ze de geluiden van een paard, dat haar kant op leek te komen.

Normaal gesproken zou Terra gewoon verder gegaan zijn met haar zaken; het kon haar niks schelen wat mensen van buiten het woud deden, zolang zij maar geen last van ze had. Maar nu ze wist dat Argen ergens los rond liep besloot ze toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Het dier had een nogal apart soort humor; hij wist dat mensen en bepaalde dieren bang voor hem waren, en hij vond het leuk daarop in te spelen door een beetje te plagen. Terra was hier niet altijd blij mee; zij mocht meestal gaan uitleggen dat de wolf maar een grapje maakte en eigenlijk gewoon een uit de kluiten gewassen hondje was.

Ze zuchtte weer en baande zich een weg door de struiken naar waar het geluid vandaan leek te komen. Daar zag ze een meisje staan naast een paard. Het meisje keek een beetje op haar hoede om zich heen, en het paard leek ergens van geschrokken te zijn. Toen zag Terra Argen staan, voorpoten wijd uitgespreid en met tanden ontbloot. Hij stond nog net uit het gezichtsveld van het meisje, maar het was duidelijk dat het paard van hem geschrokken was. Terra rolde met haar ogen. Het zou eens niet, de uitslover.

Ze kwam met veel geluid uit de struiken gebanjerd, om luid aan te geven dat ze eraan kwam en geen struikrover was of iets dergelijks.

"Argen! Kom hier, uitslover". Ze ging op haar hurken zitten en stak een hand uit. Hij moest maar eens leren luisteren. Argen bleef uitdagend staan en gromde eens naar het paard, en leek uitermate tevreden met zichzelf toen het dier bang reageerde. Terra fronste.
"Genoeg gespeeld, mormel. Kom hier".
Argen keek haar aan alsof hij wilde zeggen "" Ah toe, even nog, het is net zo leuk", maar daarna kwam hij toch.

Terra aaide hem over zijn zilveren kop. "Goed zo..." Toen keek ze naar het meisje.
"Het spijt me, Argen houdt nogal van plagen... Hij doet serieus niks, maar hij doet graag alsof hij gevaarlijk is... Het spijt me als hij je veel last heeft bezorgd".

Elia Sarani · Posted: Thu Oct 30, 2003 7:02 pm Post subject: ....

Elia schrok verschrikkelijk toen er ineens een wolf uit de bosjes kwam lopen. Toen kwam er ook nog een vrouw aan die de wolf aansprak alsof het een hondje was. “Eh, nee niet echt veel problemen.” Zei Elia terwijl ze Haver over haar neus aaide. “Het beestje schrok alleen.” Elia keek naar de wolf en vervolgens weer naar de vrouw. “Ik heb u nog nooit hier gezien.” Zei ze tegen de vrouw. “Ik heb sowieso nog nooit een wolf als huisdier gezien. Woont u hier? Of bent u een reiziger?”

Elia was bezig het zadel opnieuw vast te maken. Toen ze snel van het paard af was gesprongen was het verschoven. Terwijl ze bukte gleed haar fluit uit haar riem op de grond. Snel pakte ze hem weer op en stak hem tussen haar riem.

Yana McNamara · Dwaler Joined: 02 Nov 2003 Posts: 2

Terra aaide Argen nog even verder, en toen kwam ze overeind. "Het kan goed dat je mij hier nog nooit gezien hebt... Ik ben meestal alleen en zoek niet graag de mensenmassa's op. Maar ik woon hier wel in de buurt".

Ze maakte een gebaar naar het stuk bos achter haar. "Mijn hut staat daar, verscholen tussen de bomen. Misschien ken je het wel onder de naam "de hut van de oude Darsion", die woonde er vroeger". Ze keek even naar de grond toen ze aan haar overleden voogd dacht. Het was een onspraakzame, stugge man geweest, maar toch was hij als een soort vader voor haar geweest en miste ze hem nog steeds.

"En Argen... ja..." Ze glimlachte and streek de wolf liefkozend over zijn oren. "Ik weet het, het is een ongewoon huisdier. Ik heb hem gevonden als puppy... Achtergelaten. Ik móest hem van mezelf meenemen, en heb voor hem gezorgd... En nu zorgen we voor elkaar in zekere zin", lachte ze.

Ze keek even naar het paard, dat al wat rustiger leek. "Argen is een echte pestkop... maar ook een geweldige vriend."

Toen zag ze de fluit vallen. "Muzikant?" vroeg ze met een glimlach. Terra hield van muziek, al hoorde ze het tegenwoordig niet vaak meer.
"Ik heb me nog niet eens voorgesteld trouwens..." Ze liep op het meisje toe en stak haar hand uit. Ze zorgde er met een gelaarsde voet voor dat de overenthousiaste Argen haar niet achterna zou lopen dit keer.
"Mijn naam is Terra Lunivell".

((grrrr... ik was nog ingelogd als Yana... solly

Maar ik laat het maar zo ofzo :S))

//...I'm finding I can fly...\\

//...So high above with you...\\

Edited by: Yana McNamara at: 11/2/03 5:43 pm

Elia Sarani · Posted: Mon Nov 03, 2003 7:30 pm Post subject: ........

Elia pakte de uitgestoken hand van de vrouw in haar eigen en schudde deze. “Elia Sarani.” Stelde ze zichzelf voor. “En geen muzikant maar een bard.” Ze glimlachte schaapachtig hoewel sommigen het verschil maar klein zouden vinden vond Elia het een groot verschil. Ze vond haar verhalen een belangrijk onderdeel van haar persoonlijkheid. “Maar momenteel werk ik in een kledingwinkel in de stad. Geld tekort weet je.” Ze glimlachte opnieuw schaapachtig.

Ineens werd Elia zich weer bewust van het tijdstip. “En nu ik het toch over werk had, daar was ik naar onderweg, en ik was al laat. Ik moet gauw weer gaan. Het was leuk je ontmoet te hebben Terra. Misschien dat we elkaar binnenkort weer tegenkomen.”

Terra Lunivell · Posted: Mon Nov 10, 2003 3:13 pm Post subject: Re: ........

Terra knikte waarderend toen Elia zei geen muzikant, maar een bard te zijn. Ze herinnerde zich nog dat ze vroeger met Darsion af en toe naar Raganorck ging en daar kwamen ze ook af en toe barden tegen. Ze vond het als klein meisje geweldig om naar die verhalen te luisteren en kon zich geweldig inleven in de verhalen over plaatsen waar zij nooit geweest was. Ze droomde er toen zelfs van zelf bard te worden maar kwam erachter dat haar muzikale talenten niet zodanig ontwikkeld waren dat iemand het de moeite waard zou vinden er naar te luisteren. Terra glimlachte toen ze eraan terugdacht.

Ze lachte naar Elia toen die vertelde over haar baantje in de kledingwinkel. Ze kon zich wel herinneren er ooit geweest te zijn. "Ja, geld is een veel voorkomend probleem... Daarom hou ik er van om voornamelijk zelfvoorzienend te zijn".
Ze keek even om zich heen naar het woud om hen heen, en zag dat Argen het al niet meer interessant vond en een stukje verderop aan het rondlopen was. Hij sprong op naar een insect dat langsvloog en hapte er speels naar. Terra schudde haar hoofd met een glimlach op haar gezicht.

"Het was ook leuk jou ontmoet te hebben Elia... We zullen elkaar inderdaad misschien nog eens tegenkomen.. Nogmaals mijn excuses voor Argen.. En tot ziens."

Ze glimlachte en riep Argen bij zich, die zowaar meteen luisterde. Ze aaide de wolf over zijn rechteroor. "We gaan maar weer eens verder vriend.. Kom op". Ze zwaaide nog even naar Elia en draaide zich om en liep met Argen het woud weer in. Het werd tijd dat ze maar eens iets nuttigs ging ondernemen; het eten kwam heus niet naar haar toelopen.

Elia Sarani · Posted: Mon Nov 10, 2003 6:14 pm Post subject: .....

Elia zwaaide nog een keer naar Terra en steeg toen weer op. Ze aaide Haver over haar nek. "Zo," zei ze. "En nu niets meer dat er tussen komt, laten we haast maken." Ze spoorde het paard aan door zachtjes met haar hielen tegen haar buik te drukken. Haver draafde verder. Elia hoopte dat Gunther niet boos zou zijn dat ze zo laat was.