Raganorck

[ckeetel]

In een ver en grijs verleden, vrijwel weggewist uit de overleveringen van de ouden in Raganorck, moet het Hof Der Doden ooit groter zijn geweest, slechts een overwoekerde smalle poort in een tunnel onder de verdedigingswerken scheidt roestig het grote stadsdistrict van het mistroostige gebied erachter. Het enige dat nog immer door de poort gaat en het Hof der Doden verbind met haar oude velden en heuvels is de ochtendmist wier ijle vingers onbelemmerd tot aan de graven en de tomben reiken. Enkel wanneer de zon hoog in de hemel staat lost het geleidelijk op.
Een eenzame bezoeker van het Hof die de mist langs zich heen zal voelen trekken, zal huiveren...oude gedichten en liederen verhalen erover, over rusteloze zielen op zoek naar wraak of een verloren liefde, maar hun roepen bleef onbeantwoord en hun zoektocht eindigde nimmer.

Hij zal ze geërgerd wegwuiven en ze bakerpraatjes noemen en zijn rug rechten om verder te gaan, naar oorden waar het aangenamer vertoeven is en bier geschonken wordt, waar hij zijn verkleumde lichaam kan warmen aan een Taverne-haard en waar hij zijn angst van zoëven kan vergeten tenmidden van zijn drinkebroers.
Maar misschien rust er in die oude verzen waarheid als hij wist hoe lang de weg was die de mist heeft afgelegd voordat het langs de verweerde namen streek die in de grafstenen gehouwen zijn. Hij zou lachen en iets sterkers bestellen als hij hoorde dat het van de velden kwam, waar in de luwte van oude wilgen en eikebomen deels ingestorte muren en enkele torens staan... en hij zal zich voor proberen te stellen hoe het daar moet zijn, donker in het grijze licht van de eerste regenwolken die schaduwen werpt op fijnbewerkte bogen en beeldhouwwerken, waar de eerste regendruppels een onzichtbare stenen bodem raken aan de andere kant van de verzakte grote deuren.

Hij zal je een oude legende toefluisteren wanneer hij genoeg gedronken heeft, die vertellen over een verdwenen oude stadsmuur die waarschijnlijk verder liep...toen het Hof der Doden nog één was met het gebied erachter, hij zal je vertellen over de nieuwe muur die gebouwd werd en die beide gebieden voorgoed scheidde.
Hij zou zwijgen als je hem uitdagend aanstootte en hem uitmaakte voor lafaard, starend naar het doodslaande bier in zijn tinnen kroes, zijn dronken gedachten ver weg...want er is bij zijn nuchtere weten en die van zijn vrienden geen enkele levende ziel die zich daar waagt...achter de stadswallen van het Hof der Doden...door de velden naar de heuvels onder de misvormde oude wilgen...naar de ruïnes van het Ater Sanctum.

Edited by: ckeetel at: 10/2/03 4:42 pm

[Coldrin]

Zijn tocht bracht hem door smalle straatjes en opeens, bijna had hij het over het hoofd gezien, zag hij een zo mogelijk nog smaller baantje dat tussen twee huizen doorliep en schijnbaar in de muur eindigde.

Het spoor dat hij volgde, het spoor van de wrede hond die zijn zwaard weggenomen had, liep het smalle steegje in.
Geen licht bescheen de stenen die met een dikke laag mos bedekt waren, glad van de mist die met zijn tentakelvingers achteloze struiners probeerde te lokken.

Ni'ldroc was geen achteloze wandelaar, maar nietemin werd hij door de mist gelokt. Niet door angst, want zo probeerde de mist haar prooi te lokken, maar door begeerte werd Ni'ldroc aangetrokken.
Hij volgde het spoor van de hond die eens zijn vriend was geweest, eens in een andere tijd, toen hij ook nog iemand anders was. Toen zelfs hij nog iemand had om van te houden, maar die nu, zo leek het, voorgoed uit zijn leven verdwenen was.

Ni'ldroc zette een stap het steegje in, voelde hoe de koude vingers hem betasten, hem goedkeurden en hem doorlieten, want innerlijk was hij net zo koud als de slierten waren.
Ni'ldroc vervolgde zijn weg door de duistere steeg en het was enkel door geluk dat hij niet tegen de muren aan weerszijden van hem liep.
Plots trok de mist voor hem op en ontwaardde hij een ijzeren poort bedekt met klimop en roest, piepte ze toen hij het handvat probeerde, alvorens af te breken.
Verwonderd staarde hij naar het nutteloze ding in zijn hand en gromde toen waarna hij zijn schouders tegen de poort zette en deze uit haar verroeste hangsels duwde.
Met een doffe bons, gedempt door de mist, viel de poort op het gras erachter.

Ni'ldroc liep de grasvlakte erachter op, de aker der doden betredend.
Hij snoof de stilte op die er hing en zag de muffe geur in de vorm van de mistslierten voor zijn gezicht voorbij drijven.

'Kom hondje, hondje, hondje,' riep hij met de stem van Coldrin. 'Kom dan Vriend.'

((Mod Edit: Coldrin is uit deze draad vertrokken))