Raganorck

[Arnmack]

Tussen de varens en de groene stammen van jonge bomen waaronder het geruis van stromend water en het kloppen van steen op metaal weerklinkt, zijn enkele dierenhuiden opgehangen waaronder een ork, de haren los in een jagersstaart gevlochten, zich gebogen heeft over enkele platen die een harnas lijken te vormen. Het lichaam van de krijger is nog steeds gespierd en krachtig, maar de zwarte haren in de vlecht beginnen plaats te maken voor grijze. Het dekt zijn slapen en de zijkanten van zijn kaken, waar zware bakkenbaarden beginnen te groeien.

De Boogschutter sluit de ogen wanneer hij niet de koperen nagel raakt maar zijn eigen wijsvinger, waarmee hij het vasthoudt om het met een primitieve stenen hamer het spinelvenleer in te drijven.
Hij gromt kort, afwezig, omdat zijn gedachten nu ergens anders zijn en de pijn hem even terugbrengt naar het zwarte leer wat hij nu onder handen heeft. Het grove eelt op zijn handen telt meerdere sneden van slagen die hun doel niet gehaald hebben, maar hij lijkt onachtzaam op de pijn van daarnet, een moment rust de hamer op de kei eronder, zijn werktafel. Dan haalt hij het werktuig weer omhoog en vervolgt het klinken. Zijn ogen, diep in de schaduwen van de kassen gezonken, zien andere dingen dan de kleine koperen pen tussen zijn vingers dat in het harde materiaal zinkt.

Het is niets voor hem om zover weg te dwalen, om zijn herinneringen te koesteren en de onzekerheid over het lot van de halfbloed die hij liefheeft. Zelfs de rode kruisboog ligt onaangeroerd op zijn schoot, zonder een stalen pijl. Hij grijnst even, de lippen weggetrokken voor zijn ivoorkleurige slagtanden, om een gebeurtenis uit het verleden. Dan trekt de pijn over zijn gezicht en vervloekt hij zichzelf om wat hij gedaan heeft.

Weldra is het tijd...als de schemering begint in de vallen om naar de Heuvels van de Gehangenen te gaan, een plaats niet ver van de stad vandaan, waar de halfvergane lichamen van veroordeelden hangen. De lijken zijn al tijden geleden geplunderd van het meeste van hun bezittingen. Hun schoeisel, hun wambuizen, hun leren riemen. Maar hier is een plek waar zich weinig levende zielen wagen, waar Arnmack enkele zeldzame kruiden haalt en zich dicht bij de stad kan wagen zonder dat hij aangeklampt wordt. De Boogschutter vreest de stad. Maar meer nog wil hij weten waar de halfbloed is. Ze had vrienden, de godin die bij haar was, de withaar, de roodhaar en anderen...en hij kan alleen maar hopen dat hij via hun iets van haar terug kan vinden.