Raganorck

[red]

Het spoor had Pup maar even kunnen volgen, al gauw was het wanende licht niet voldoende meer om de afdrukken van de hoeven te volgen.

Pup trok zijn mantel wat dichter om zich heen de lucht was helder, een paar sterren waren al te zien. Mar teon werd ook dat zicht weggenomen. Het bladerdak van het woud sloot zich over zijn hoofd. Dondervoet brieste en zijn adem was een witte mist waar ze doorheenreden.

' Doe je best Don, twee merries verdwaald in het bos.' Ik hoop dat niemand ze mee heeft genomen. Langzaam begon de stille avond lucht zich te vullen met de geluiden van het nachtelijke woud en hoopvol liet Pup Dondervoet met een losse teugel zijn weg zoeken door het woud.

Edited by: red at: 3/9/03 5:56:23 pm

[red]

De hengst liet hem niet in de steek, een beweging in de duisternis benadrukt door de maan die op de manenkammen van de merries scheen. Met opgeheven hoofd en een lichte hinnik begroetten ze Dondervoet en Pup.

Pup reed op ze af, ze lieten zich makkelijk vangen met een wortel en een aai. Hij besteeg de reus weer en wilde terug rijden toen een glinstering zijn aandacht vroeg. Een zwak wit licht scheen even door het stuikgewas. Don had zijn oren gespitst en ook de merries keken in de richting. Hoorde hij nu stemmen vanachter het struikgewas?

Pup spoorde Dondervoet aan en brak door de bossage. De wind draaide plotseling en bracht een geur van rottend vlees in zijn neus, onmiddelijk werden de paarden onrustig en Pup voelde zich ook niet op zijn gemak toen hij voor zich een deken van lijken zag.

Onder de voet van Don zag hij het starende gezicht van een elf, lijkbleek in het maanlicht. Pup steeg af en met de paarden aan de hadn liep hij het slagveld over. De stilte was onnoemelijk. Hij zag wat elven rond lopen en wilde helpen, maar zij leken bang te zijn, groot van angst waren hun ogen, wit als sneeuw hun huid, kwetsbaar als kinderen hun uiterlijk. Een rilling liep over zijn rug, maar hij liep verder in de richting vanwaar de stemmen klonken......

[Lunea]

Het woud was donker, veel donkerder dan de open plek die verlicht was door de maan. Maar de lucht in het Woud was zuiverder, nu pas merkte Lunea dat de lucht van bloed en zweet en lijken langzaam oploste in de geuren van het woud. Ze rende zo snel ze kon, niet erg snel vanwege de duisternis, door de stammen van de woudreuzen die zich over haar heenbogen alsof ze haar wilde neerdrukken in de zachte bosgrond. Er zweefde een mist over de grond, opgetrokken uit de rivier die niet ver van haar babbelde tegen haar rotsen en kiezels. De mist reet aan flarden bij haar passeren, maar bleef even aan haar benen trekken alsof ze haar neer wilde halen en opslokken in de put van schaamte die ze voor zichzelf had gegraven.

'Dom' hijgde ze bij elke stap. Dodelijk vermoeid nog door de gebeurtenissen van de dag. De zeurende pijntjes van speiren die wilde rusten. Maar ze bleef door lopen, half rennend, half wandelend. Ze wilde verdwijnen in de duisternis, zonder een spoor achter te laten. Hoe had ze zichzelf zo kunnen laten gaan. Verdriet al die jaren zo veilig opgesloten dat ze het zelf niet meer wist, bedolven onder stapels lijken die allemaal hetzelfde schenen, een vage bekende, een goede vriend, een vreemdeling. Allemaal leken ze op haar vader en allemaal zouden ze op Arnmack gaan lijken.

Daarom moest ze verdwijnen, dood op haar hielen meelokkend, schuilen voor de liefde die ze zichzelf weer had laten voelen. Eelt weer laten groeien op haar hart.

Edited by: Lunea at: 3/30/03 5:16:15 pm

[Arnmack]

Verraderlijk zijn de echo's van wegvluchtende voetstappen in het bos en tussen de varens leunt Arnmack met trillende handen tegen de zwarte silhouet van een dode boom om de laatste brekende takken en schuivende bladeren overal in de verte te horen weerkaatsen. Hij heeft nauwelijks de kracht om zijn longen vol te pompen en zweet stroomt langs zijn lichaam naar beneden. Lang heeft hij haar gevolgd tot zijn voeten niet meer liepen, maar zijn geest zijn lichaam verder joeg, haar naam roepend...en toen kwam het breekpunt toen zijn zintuigen haar niet meer konden waarnemen en zonk de Krijger op zijn knieën. De nagels in de ruwe getekende stam drukkend, uit hij een machteloze kreet van woede. De lucht scheurt in horten en stoten door zijn keel, terwijl draden van speeksel, vermengt met donker vuil en resten bloed, puur uit vermoeidheid op de bosgrond druipen. In een vreemd waanzinnig ritme klopt de bosgrond gelijk met zijn hart als zijn lichaam het bladerdek raakt en hij er niet meer in slaagt overeind te komen. Zijn onvaste handen omvatten het jachtmes, om toch iets van verdediging te hebben in deze verzwakte staat.

Het is het bloedverlies, het ernstig gebrek aan zuurstof dat zich nu gaat gelden, nauwelijks is de ork meer in staat rationeel na te denken, de rondtollende wereld voor zijn ogen tot rust te brengen en zijn gedachten te ordenen, voordat duisternis zich meester maakt over zijn lichter wordende hoofd en zijn gezichtvermogen. Zijn lichaam eist rust.
Hij beseft een laatste verontrustend feit...dat Lunea vluchtte voor hèm, dat ze met alle kracht die ze bezat de plaats verliet waar hij haar weer had gevonden. Hij voelt een haast noemloze angst in zich opkomen, over haar lot in deze duisternis. De hele achtervolging leek niet meer dan het in het nauw brengen van een vogelvrije, een vluchteling, zoals hij jaren heeft gedaan.
Het doet hem meer pijn dan te vrezen voor haar dood..."Het zij zo Krijgster... zo'n jacht wil ik nooit voortzetten, moge Holm naast je gaan..."
Dan treedt voor hem de duisternis in.

((Arnmack-> Limbo))

[Lunea]

De geluiden van het nachtelijk woud werden overstemd door haar raspende ademhaling en het wilde kloppen van haar hart. Zweet parelde in kleine vuile riviertjes over haar lijf. Ze struikelde om de stap maar wilde niet stoppen met lopen, de zeurende vermoeidheid die haar lichaam haar met pijn duidelijk maakte was voor haar een zelfmarteling die ze verdiende. Een boomwortel die zichzelf had losgetrokken van de bosgrond maakte er een eind aan. Haar linkervoet haakte eronder en ze viel voorover, uit reflex rolde ze tot een bal, maar de gornd was te dichtbij en sloeg de lucht uit haar longen. Hoestend probeerde ze overeind te krabbelen, haar omgeving niet groter dan de bast van een boom en de grassprieten door tussen het mos, kroop ze, rolde ze tot ze stil bleef liggen op een bed van naalden en bladeren. Hijgend luisterend naar het slaan van haar hart, haar verradelijke hart dat zich had geopend.

Ze was te moe om te huilen, te moe om te rennen, te moe om te leven, te moe om te sterven, dus bleef ze liggen, ogen open, starend naar de enkel ster die een gaatje in het bladerdak had gevonden......

[Lunea]

De zwartheid van de duisternis verdiepte zich, Lunea`s ogen registreerden geen verschil meer, of ze ze nou open had of dicht. Toch zag ze beelden voor zich. Ze knipperde met haar ogen. Ze lag op haar rug op de koeler wordende aarde, haar bijl tegen haar borst geklemd, haar enige zekerheid. Dat en het uitblijven van de slaap en de vergetelheid die daarmee gepaard ging. De beelden bleven zich ontvouwen als een kaleidoscoop van schaduwen.
Ze zag haar vader liggen, zijn ogen gesloten het leek of hij sliep... maar zijn gelaatsuitdrukking werd weerspiegeld in de plas bloed die onder hem lag. De grimas op het gezicht van haar vader veranderde in het half verkoolde gezicht van Arnmack. De smidse... Ze stond voor de magier en hief haar bijl op, de magier veranderde in haar vader en haar bijl beet diep in zijn huid. Hij stortte neer in een meer van bloed. Lunea viel flauw, maar werd opgevangen door het lijk van Arnmack. Arn`s huid voelde koud toen hij haar naar buiten tilde, over het slagveld waar de vele lijken haar door haar vaders ogen aanstaarden. Bevrijd van hun blikken onder het gebladerte van het woud begon de verbrande ork haar te begraven. Ze werd opgelokt door de aarde, Arnmack ging naast haar liggen, zijn ogen bleek en leeg, aan haar andere zijde haar vader. Steeds dieper leek ze te zinken in de aarde, bloed liep uit haar bijl en kroop haar mond binnen, ze leek te verdrinken.

Ze moest in slaap zijn gevallen. Snakkend naar adem werd ze wakker, het regende, er had zich een plasje water verzameld in haar open mond, daar had ze zich in verslikt. Ze was koud, verkleumd door de omhelsing van de aarde. Rillerig door de beelden van haar droom. Het was zo echt geweest, een deel was echt geweest.....

[Lunea]

Stijf hees ze zich overeind en houterig strompelde ze in de richting van een blad waar zich wat water had verzameld. Het verfrissende vocht, een mengsel van dauw en regen nam de honger niet weg. Haar maag leek te grommen als een bergkat.

Vermoeid keek ze om zich heen.. ze had behoefte aan een warm bad, een maaltijd everzwijn weggespoeld door mede en dan een bed. Haar maag trok zich samen bij de gedachte aan eten, Lunea legde haar hand op haar buik om hem gerust te stellen. Ze probeerde zich te orienteren, maar ze was zo doelloos het woud in gerend dat dat vrijwel onmogelijk was. De ochtendbries bracht van ver de geuren van het slagveld. Dat wilde ze vermijden, maar om wat wild te jagen moest ze wel tegen de wind in in die richting lopen. Hopelijk deden de aaseters dat ook en liep ze tegen een makkelijke prooi aan.

Gedachten aan hoe makkelijk Arn een boomkonijn neer kon schieten met zijn boog stopte ze zorgvuldig weg...alsof hij nooit in haar was opgekomen. Ze was alleen...voor altijd... dat was haar lots bestemming. Zij en Bevrijder haar bijl. Ze liet hem in zijn plek aan haar riem glijden. Haar werpdolken waren op, maar in haar laars gestoken vond ze een jachtmes...gekregen van Arn... ze schudde haar hoofd.

' Vergeet het... vergeet hem. Word hard mijn hart en voel niet meer.' sprak ze hardop en verdween in het struikgewas op zoek naar een spoor....

Edited by: Lunea at: 4/10/03 2:46:15 pm

[Lunea]

De geur van dood werd sterker, het slagveld kwam dichterbij zonder dat zich een teken van wild had geopenbaard. Lunea stopte en leunde tegen een boom. Vermoeidheid, kou en honger deden haar rillen. Ze had zich aangepast aan het ritme van de rillingen, maar de spatische bewegingen putten haar uit en hoe hongerig ze ook was, ze wilde niet naar het slagveld...de kans was te groot dat ze daar Arnmack zou tegenkomen. Hij had haar niet gevolgd toen ze gevlucht was… daar was ze zeker van. De ork had haar gemakkelijk ingehaald als hij dat gewild had. Het was een bevestiging van haar zwakte, haar falen. Het was leuk geweest om ork te spelen, maar de illusie was voorbij. En Arnmack wilde haar niet meer.
~Terecht~ vond Lunea. Een traan ontsnapte aan haar wimpers en ze nam de moeite niet hem te onderdrukken.
`Zwak nietig wezen… wat hield je jezelf voor, je bent geen ork, je bent een schande voor het bloed dat door je aderen stroomt.` Haar stem verdween in de geluiden van het woud, iets passeerde boven haar, een tak schudde…Ongemerkt had ze met het jachtmes een rode streep getrokken in haar palm, langzaam, vulde die zich met bloed…. Ze had geloofd dat na ze na de gesel van Holm een andere Lunea was geworden…een Lunea die haar gespleten bloed had vereend, de Lunea die Arnmack lief had. Ze staarde naar de druppels die uit haar hand vloeiden…

`Bloedbroeder…Rots…Kiezelsteen….Ork, ban me uit je herinneringen..ik ben ze niet waardig. Besteed geen seconde van je leven meer aan mij en vergeef me voor de dagen die ik van je heb gestolen.` ze fluisterde tussen haar tranen door.

Zelfmedelijden… bah Een stem echode haar gedachten. Ze herkende hem. Een herinnering kwam bovendrijven….

Ineens stond voor mij een reus van een ork. De wind die door mij heen probeerde te waaien, waaide eerbiedig om hem heen. Hij droeg alleen een leren schort en een hamer. Zijn stem bulderde over de landerijen.
Je gaat wat voor mij doen, halfbloed.
Mijn bloed begon te koken van woede, wie was deze ork die me vertelde wat ik wel of niet zou doen.
Goed, laat woede in je aderen stromen en je menselijke bloed overmeesteren. Jij zal een ork dochter worden (uit de zweep van Holm WW pagina 1)

`Leugenaar.`gromde Lunea tussen haar tanden door.

Edited by: Lunea at: 4/10/03 10:56:17 pm

[Lunea]

Een donderslag klonk en de omgeving liet zichzelf zien in een blauw licht.
Naast Lunea was een hamer neer gekomen, zo groot als zijzelf en de steel tweemaal haar lengte.

' Noem mij bastaard, noem mij tweederangs god, maar noem mij nimmer leugenaar!'

De stem bulderde door haar heen en de verschijning van de reusachtige ork boezemde haar voor het eerst angst in. Ze had haar bijl reeds getrokken en hield die angstvallig voor haar borst.

' De smid van de Goden spreekt altijd de waarheid. Ben je niet een ork dochter geweest? Heb je niet gesproken in de taal van je moeder? heb je niet lief gehad en een ork jouw?'

' Nee,' antwoordde Lunea eigenwijs. ' Dat was slechts een droom, dit is de werkelijkheid.. Voor je staat geen Orkdochter, slechts een natte laffe rillende halfmens, laat me me rust onruststoker en neem je speeltje mee...geef hem aan iemand die een gift van een orkgod waardig is.'

Ze stak haar bijl...Bevrijder.. naar voren en toen de verschijning hem niet aan nam wierp ze hem aan zijn voeten.

RoT'h leunde naar voren en toen hij sprak waaide zijn adem als een storm door haar heen...

' Een tweede maal noem je mij leugenaar Halfork! De smid van de Goden weet aan wie hij Bevrijder heeft gegeven en weet dat daar zijn thuis is. Deze handen hebben het kleinood gesmeed voor jouw en niemand anders. Waag het niet mij nogmaals te beledigen...'

Hij sprak langzaam, zijn woede getemperd door geduld.

' Dan geef me nog een gift! Smid der Goden!' uitdagend was de klank van haar stem, wat had ze te verliezen...
'Neem mijn hart en smeed hem van staal, laat niet langer bloed door mijn aderen lopen, maar gesmolten brons. Sluit mijn gevoel op in een ijzeren kistje. '

Een bulderende lach galmde onhoorbaar door het woud. De aarde leek te schudden. En toen was hij verdwenen. Geen spoor had hij achtergelaten.

Bevend leunde Lunea weer tegen de boom, bibberend keek ze om zich heen, was ze gek aan het worden?
Ze zakte langs de ruwe bast omlaag naar de grond. ~Ik moet rusten...even maar... tot het rillen stopt.~ vertelde ze zichzelf

Ondanks dat de regen neerplensde op haar hoofd en een ritme drumde op haar schouderstukken, viel ze in slaap... naast haar vormde zich een plas... een rechthoekige plas daar waar de hamer van RoT'h neer was gekomen.

Edited by: Lunea at: 4/11/03 8:08:45 am

[Lunea]

De regen was gestopt, ineens. De plavuizen van de hal waren warm en aangenaam aan haar blote voeten.

'Waarom ben je me gevolgd kleine ork?'

Zijn stem was veel echter hier...

' Laat mijn broer Holm je hier niet vinden, hij zou denken dat je ondanks zijn gesel was gestorven...of moet ik zeggen dankzij? Maar nee, je hebt doorstaan dat wat alleen een puurbloed zou kunnen overleven. Dacht je dat Arnmack de Rots je had gespaard omdat je mensenbloed hebt? Dat hij de zweep minder hard heeft laten neerkomen omdat hij van je houdt? Doe hem dat onrecht niet aan.'

Er knapperde een vuur in aan het einde van de hal, Lunea had het niet langer koud, rilde niet meer. Er liep een gedekte tafel door het midden van de hal. Geroosterd zwijn, parelhoen met honing, boomkonijn in ridderspoor, bavelappels en kanderwijn. Haar maag kromp samen en brulde om vulling.

' Geef antwoord op mijn vraag... waarom ben je me gevolgd? Geef antwoord en eet..'

Aan het eind van de tafel zat RoT'h, smid der Goden. Lunea schatte hem ongeveer een kop groter dan zij. Haar blote voeten schuifelden dichter naar de tafel toe... maar ze had geen antwoord. Naakt stond ze voor de God en ze wist niet waarom. Ze haalde haar schouders op, maar walgde van haar onzekerheid. Ze rechtte haar rug, hief haar kin op en keek de god recht in zijn staalblauwe ogen.

' Waarom heb je me jouw laten volgen? '

Zijn bulderende lach deed haar even ineen krimpen, maar ze herstelde zich. Hij was gaan staan en inderdaad niet veel groter dan zij. Het lederen schort dat hij voorhad toonde zijn armen met de knopen van spieren daarop getekend. Al lachend zijn hoofd naar achteren ontbloote zijn hals waardoor kabels van spieren leken te lopen. Snel maakte Lunea een inschatting... hij zou sterker zijn dan haar, veel sterker, maar hij was gedrongen en kort in verhouding..zelfs meer dan Arnmack. Zij zou sneller zijn en leninger. Als ze dat niet was zou hij haar tussen twee vingers breken als een rietje... Ze zou sneller zijn!

' JIJ! Ik ben niet bang voor jou! Nooit ben ik bang geweest voor een ork!'

Ze moest schreeuwen om boven zijn lach uit te komen, maar hij had haar gehoord en stilte vulde de immense zaal.

' Waarom vluchtte je dan voor Arnmack?'

' Dat weet je best...'

' Eet...' sprak de God en wees naar de tafel, hij stond op en verdween achter een rijkelijk geillustreerd wandkleed.

Lunea stortte zich op de spijzen.

Edited by: Lunea at: 4/11/03 10:32:26 pm

[Lunea]

Ze zette net haar tanden in het dijbeen van een woudzwijn toen RoT`h weer vanachter het wandkleed de zaal inkwam. Hij stevende recht op Lunea af, hij leek te koken van ingehouden woede, een ader klopte op zijn voorhoofd. Lunea had al haar moed nodig om te blijven staan, maar de god hield afstand en zette een klein kistje neer op de tafel.

`Ik ben een smid, geen dokter, ik kan je hart niet uitsnijden noch je bloed aftappen, maar een kistje om je gevoel in op te bergen kan ik maken.`

Hij keek haar treurig aan, alsof hij dit liever niet deed, maar werd gedwongen. Hij opende het kistje met een klein sleuteltje in de vorm van een rijkelijk versierde hamer. Er waren verschillende compartimenten en van binnen was het kistje prachtig ornaat, iets wat zijn eenvoudige buitenkant niet verried.

`Er is ruimte voor je zelfmedelijden.... er is ruimte voor je liefde, inclusief de pijn die het soms teweeg kan brengen. Maar hier moet je ook je gulle lach van blijschap in opbergen, je gevoel voor behulpzaamheid en medeleven. Je zult niet dezelfde meer zijn Lunea....`

Hij zei het alsof ze daardoor van gedachten zou veranderen
en hij wilde het kistje weer sluiten, maar Lunea stapte naar voren en legde haar hand op de zijne.

`Wat moet ik doen?` Niets liever wilde ze dan haar schuldgevoel over haar zwakte kwijtraken. Niets wilde ze meer voelen, ook het verlies niet van Arnmack. Dit kistje kon haar bevrijden van alle niet fysieke pijn. Er was geen plaats meer voor emoties in haar leven.

De Ork god zuchtte diep en zachtjes prevelde hij een spreuk die Lunea niet kon verstaan. Toen sloot hij het kistje en stak het achter zijn schort... het leek te verdwijnen onder zijn huid en de ork god leek een flinke slag te incasseren.

`Niets...je hoeft er niets voor te doen. Je hoeft alleen maar wakker te worden, halfork` zijn stem klonk verweg.

Pijn wekte haar, dwong haar lichaam te gaan kronkelen door de modderige vloer van het Woud. Het was alsof haar ribben werden bespeeld als de snaren van een harp, de vibraties deden het vlees van de botten springen. Een schreeuw ontsnapte haar lippen en verdween tussen de donkere stammen van de woudreuzen, opgeslokt door het Woud.

De regen was gestopt. Het woud rookt fris, schoongewassen. Lunea lag hijgend en volledig gekleed in wat er over was van haar bepantsering tegen een boomstam. Haar huid vuil van de aangekoekte bloed en modder die de regen niet kon wegspoelen. Haar haar lag in vuile strengen over haar gezicht. Een paar meter verderop lag haar bijl. Het was alsof er niets gebeurd was...ze had honger en rilde nog steeds oncontroleerd van de kou. Ze stond op, geradbraakt protesteerde haar lichaam tegen elke beweging. Ze raapte haar bijl op, maakte hem vlug schoon aan haar beenwindsels en stak de Bevrijder weer in haar riem...

Ze snoof de geschoonde lucht op en rook nog steeds dood van het slagveld, ze hield een koers aan die haar langs het slagveld zou leiden en met een ruime bocht terug naar de stad. Ze had honger en daar zou voedsel zijn...Zo simpel was het.

Onopgemerkt door Lunea bungelde een zilveren hamervormig voorwerp aan een leren koordje om haar hals...

((Lunea => Stadswallen => de poort))

Edited by: Lunea at: 4/18/03 7:47:48 am

[Lunea]

Het diepe rommelen kon een onweer zijn ergens in de verte, voorbij de zee van bladeren die het woud aan de lucht offerde, maar een ork die zijn oren gespits had, zou woorden herkennen....

' Goed gedaan Bastaardbroertje van me....'

' Waarom? Waarom zij, waarom niet een ander!?'

' Zij kwam naar mij! Arnmack bracht mij háár en geen ander.'

' Ze is niet sterk genoeg. Ze is een halfbloed.'

' Juist broertje... een halfbloed...juist dat zal haar de kracht geven, maar die zal ze eerst terug moeten vragen. Geniet ervan smid, geniet van dat wat je bij je draagt... dichterbij dan dit zul je haar nooit krijgen..'



(( gesprek tussen twee ork goden Holm en Rot'h))

Edited by: Lunea at: 4/14/03 10:03:28 pm

[Arnmack]

De boog die hij weergevonden had, was gespleten en zwaarbeschadigd door de slagen van de spinelven, met nat leer en koperen nagels had de Boogschutter zijn wapen gerepareerd. In de zon gedroogd, kromp het leer en vormde een keihard casco dat het hout fixeerde. In zijn kamp hangen verschillende matzwarte schilden van spinelven, enkele bewerkt en bijeengevoegd om delen van een harnas te vormen.

De eerste dagen had hij geleefd van bessen, de bladeren van planten en een enkele keer klein wild, wat gevangen zat in een strik. En hij had gezocht, haar sporen volgend vanaf het moment dat hij haar uit het oog verloor, maar de regen had het meeste weggewassen, het laatste wat ze had achtergelaten waren tekenen van een maliënkolder in het mos, waar de vochtige aarde en de brede stammen een dichte, vrijwel ondoordringbare mist omheengesponnen hadden.

Zijn vingers drukken zacht op de aarde, als hij zijn ogen sluit denkt hij haar geur nog waar te nemen, het is niets voor hem om de omringende wereld zo te vergeten. Maar het lijkt een bittere noodzaak voor zijn geest zich haar op die manier te herinneren, omdat het hem overeind houdt.
Het heeft in zijn gedachten gespeeld, om zich weer bij de Horden te voegen. Maar Lunea heeft hem veranderd...en in zijn herinneringen ziet hij de orkvrouwen die hij liefhad en die hij verloor op het slagveld, zijn kinderen die nooit lang genoeg leefden om te leren kennen.

De strijd ontnam hem niet alleen zijn levensgezellen, naarmate de tijd vergleed ontnam het eveneens zijn geest. Hij voelt zich oud geworden. De gezichten van dode broeders en zusters lijken hem in te halen, nu Lunea het gevoel in hem wakker had gemaakt wat hij dacht uitgebannen te hebben. De Boogschutter staat op, verdwijnt achter de misflarden in de duisternis onder de bomen.

((Arnmack> Het Kamp van de Boogschutter))