Raganorck

[Coldrin]

De avond begon te vallen toen Riandros door de machtige toegangspoorten van Raganorck liep.
Hij groette de nietsvermoedende wachters en wandelde verder.
In de verte glinsterden de goud met rode bladeren van het Wilde Woud in de late zonnestralen. Hij trok de kap van zijn mantel over zijn hoofd en liep verder in de richting van de smidse.

Hij was niet verbaasd om het gebouw in puin aan te treffen.
'Zwart poeder. Hij heeft mijn zwart poeder gebruikt om die laffe orks en ogurs van zijn lijf te houden. Het was altijd al een man naar mijn hart.'
De lijken van de orks en ogurs roken smerig en een zwerm vliegen vloog op toen Riandros voorbij kwam.
'Waar zou hij nu zitten?' vroeg hij aan zichzelf terwijl hij op een stenen overblijfsel van een muur ging zitten.
'Ik zal hier op hem wachten.' beloofde hij zichzelf.

Riandros de Hamer

[Massarhe]

(van "de woudzomen")

Een vreemde geurlucht drong langzaam enkele delen van het woud binnen...een geur die ze nog al eens had geroken in de webben.Vliegen en andere insechten vlogen rond de plaats en streken neer op een karkas van een ork of ogur.Ergens in het midden van het vel dat nog open stond was enkel een grote zwarte vlek,van iets dat onnatuurlijk was en ook zo was verdwenen.Op een muur van het verbrandde huis zag Massarhé een man zitten met een kapmantel over zijn hoofd getrokken.

[Coldrin]

Riandros was op gestaan om de lijken van de Orks te bekijken. Hij knikte goedkeurend. Vakmans werk, dacht hij toen hij een ork met de punt van zijn laars omdraaide en de snede die de dood veroorzaakt had zag. De keel van de Ork was van oor tot oor open gesneden.

Hij hoorde een gerucht achter hem. Een zacht gefluister, niet meer dan het beroeren van de wind.
Riandros draaide zich om en de strijdhamer lag klaar in zijn hand om uit te halen.
Een doffe klap klonk toen de hamer uit zijn handen op de grasgrond viel.
Riandros keek verbaasd naar het wezen voor hem. Het was zo prachtig dat hij er niet aan twijfelde dat het geen vijand was, maar was het een vriend?

Riandros de Hamer

[Massarhe]

Ze had hem zien opstaan en ronkijken op hat veld naar de dode lichamen van vreemde maar niet onbekende wezens.
Ze lette niet op de grote hamer die nu in het bedauwde gras lag,maar meer op het gezicht van de oude man.Hij zag er toch oud uit,maar er lag een blik van wijsheid in,en kracht voor de strijd.
Ze sprak met een stem uit gedachten die leken te echoën tussen de bomen en de laatste dwalende mist."Ik breng Coldrin,oude vriend...

[Anoniem]

Ze kende de man niet en had in hem in feite ook nog niet eerder in Raganorck gezien,maar ze kon zichzelf niet als één der berijders van de eenhoors blijven voordoen.Ze klom van de nog hoge witte rug van het dier en landde op de natte groene grasgrond.
Hij leek niet gevaarlijk,en met de hamer zou hij voorlopig misschien niet veel uitrichten.~Faranyell ging naar de gevleugelde eenhoorn en keek naar Echo.Nog steeds was ze in slaap,of bewusteloos zoals Coldrin.

[Coldrin]

(Ooc: Ik denk dat Faranyell Riandros al wel gezien heeft. Dan heette hij nog Bardogon.))

Riandros was niet verwonderd toen hij het gevleugelde paard dichterbij zag komen en een stem in zijn hoofd hoorde.
'Coldrin?' vroeg hij luidop. 'Wat is er met hem dat hij niet op eigen benen hierheen kan komen. Vroeger liep hij altijd zelf het slagveld af.'

Riandros wierp de mantel af en zijn wapenrusting schitterde in de late zonnestralen. Zijn witte haar was met een haarband uit zijn ogen gehouden. Hij streek even met zijn hand door zijn korte baard.
'Hmm, laat me hem eens zien,' zei hij en hij liep zonder vrees op het dier af.

Riandros de Hamer

[Anoniem]

(OOC: Faranyell was maar voor bepaalde tijd in de stad,mara je kan natuurlijk gelijk hebben,misschien herkende ze hem gewoon niet door die uiterlijksverandering.Emmh,Coldrin ligt op Carpen,de niet-gevleugelde eenhoorn.Echo ligt op de gevleugelde.Ik geef toe dat ik er vaak zelf tegen loop.)

[Elegia Morfleur]

(( ooc: ik ben hier slechts met vlagen, omdat ik net verhuisd ben en terplaatse nog geen computer heb. Excuses voor het ongemak ))

Er was een vage herinnering aan leven, maar overheersend de smaak van bloed op haar tong, indringend misselijkmakend. Een deel van haar geheugen was gewist, een zwarte vlek inkt van onbepaalde tijd die tussen de gebeurtenissen in de Zaal en haar huidige gewaarwordingen stond. Een tijd lang wist ze niet wie ze was, waar ze was, kon ze niet praten en niet bewegen, omdat te veel woorden en te veel bewegingen over haar heen tuimelde als een woeste golf. Echo voelde zich ziek en de wereld draaide om haar heen, zelfs als ze haar ogen sloot draaide het, draaide alles en voelde ze zich zo ellendig dat ze wilde dat ze dood was. Het ene moment was ze zich vagelijk bewust van een aanraking en verdween de pijn; een moment later was er alleen weer bloed.

Echo werd verplaatst en meegedragen als een hulpeloos kind en hoewel de duizelingen na enkele dagen langzaam verdwenen, bekeek ze de wereld met de ogen van een blinde; ze probeerde haar ogen te openen maar de beelden van haar omgeving waren weggewist. Er was alleen maar duisternis. Vermoeid sloot ze haar ogen weer, herinnerde zich haar naam en verdween opnieuw in bewusteloosheid. Ze werd wakker en herinnerde Coldrin. Dagen verstreken.

Echo werd gevoed en vervoerd, maar het herstel van haar val van de rug van de Koningin kroop tergend langzaam voort. Haar geheugen liet haar niet langer in de steek, maar de pijn in haar schouders, heupen en benen bleven jammeren en belette haar te bewegen.

... Maar het ergste was het duister, het akelige, lege duister dat ze eerst had geweten aan verwarring, maar dat maar bleef, zelfs toen Echo weer helder kon denken en een eerste beweging met haar arm had gewaagd. Duister. Overal duister. Ogen open, ogen gesloten; Echo herhaalde de beweging en bleef hem herhalen, reikte met een hand op ooghoogte, maar zag niets dan het gapende, nachtzwarte gat.

"Coldrin," fluisterde ze. Haar stem trilde schor in haar keel, zo bang was ze plotseling geworden. Echo probeerde zich op haar zijde te draaien, waardoor ze bijna van de rug van haar gastheer gleed, en realiseerde zich het vreselijke zijn der dingen. Ze kon niet meer zien.

[Anoniem]

Faranyell was verheugd dat Echo weer waker was geworden,maar ze leek in diezelfde,of er toch op lijkende,zwarte gapende opening te zijn gevallen als die waar Coldrin zich nu weer in bevond.

[Elegia Morfleur]

Echo probeerde overeind te krabbelen op de rug van de gevleugelde, waarbij ze haar vingers in de zachte vacht klemde en haar hielen tegen de flanken. "Faranyell," zei ze zacht. "Faranyell, ben jij daar?" Haar blinde ogen staarden in het niets.

[Anoniem]

"Ik ben hier."zei ze,kijkend naar Echo terwijl ze haar probeerde te helpen met recht te komen op de gevleugelde."We zijn bij de stad,en er is hier iemand die ons misschien verder kan helpen."

[Elegia Morfleur]

"Faranyell," fluisterde Echo, "Faranyell, waar ben ik?" Ze strekte haar hand uit en barstte plotseling in tranen uit toen haar vingers die van het meisje raakte, omdat ze besefte dat ze volledig bij bewustzijn was en toch nog steeds niets anders zag dan het zwart van de nacht.

[Anoniem]

"Nog steeds de donkerte zeker.Coldrin is gevallen in hetzelfde nachtduister als jou en ik weet niet wanneer hij er terug zou uit komen.Hij is ook wakker,waker geweest,hij weet dat jij bij hem bent,en weet dat hij niet alleen is in de donkerte."Ze zei het zo dat de oude man het ook zou horen."Waarschijnlijk is dit door die spinnige weduwe gebeurt...waaraan we gelukkig ontsnapt zijn...maar de wezens die op wraak zinnen zijn er nog steeds en ik weet niet of zij weten dat we hier zijn.En hoe vlug ze hier zouden kunnen geraken..de paarse magiër...."Ze zuchtte."Misschien is het nu gewoon het beste dat jullie verzorgd worden..en Vriend de grijze strijder spoedig ook" al weet ik niet waar hij zit..."fluisterde ze."Als het licht terug in de ogen schijnt zul je vlug genoeg weten op wat voor wezens je hebt gereden"(als ze het je toch nog niet hebben gefluisterd)

[Coldrin]

Riandros loopt op de eenhoorn zonder vleugels toe. Hij ziet dat er op de andere een vrouw ligt, maar zij lijkt er niet zo erg aan toe, uiterlijk toch niet en ze bewoog en sprak.

Hij schrok toen hij Coldrin zag, of beter gezegd het wezen dat Coldrin moest voorstellen. Zijn eerste reactie was achteruit deinzen voor het vreemde halfwezen van halfelf en spin.
'Dit is Coldrin niet, waar is hij? Hoe komt hij terug?' Vroeg hij kijkend naar het kleine menswezen dat naast de eenhoorns liep. Was het wel een mens vroeg hij zich af.
'Ik wil een uitleg en wel snel,' zei hij gebiedend terwijl ongemerkt de hamer weer in zijn hand gegleden was.

Riandros de Hamer

((OOC: Ik ben op het moment bezig met het schrijven van enkele kortverhalen en een lang verhaal en zal daarom dus ook niet zo veel meer kunnen posten. Ik zal mijn best proberen doen.))

[Anoniem]

(oke,zal er ook aan denken)

"Het is Coldrin.!"Zei ze nog vrij verontwaardigd,waarom zou hij haar niet geloven.Omdat ze nog maar een kind was?!"...En anders had je hem niet herkend,hoe had je nu geweten dat dit Coldrin was,door één enkel woord?"
"Ik had misschien gedacht dat jij zou weten hoe hij terugkomt,of wie hem,en haar,kan helpen.

"En was je nu echt van plan om iets met dat wapen te beginnen?Er zijn andere,gevaarlijkere wezens in de buurt."dacht ze,of fluisterde ze.....

Faranyell keek naar haar arm,het leek alsof er enkele malen een scheut van pijn door haar bloed stroomde en terugkeerde naar haar hart.De doek die eromheen was gewonden leek niet veel meer te helpen maar ze haalde hem er voorzichtigheidshalve toch maar niet af.