Raganorck

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Biste wist de spinelven te vermijden, zij waren blijkbaar met belangrijkere dingen bezig. De kleinere schonken geen aandacht aan de vorm in de schaduwen en de grotere die in groepen kwamen aanmarcheren hoorde ze van ver aankomen.

Weer dook ze een zijgang in en een legertje van twaalf passeerde haar luidruchtig. Ze volgde de zijgang en zag aan het eind ervan licht. Niet het groezelige licht van de paar fakkels die hier beneden brandden, maar daglicht. Verheugd stapte ze door en kwam in een zaal terecht. De zon scheen door het gat ver boven haar dat eens bespannen was door een koepel. Tussen de scherven op de grond lagen talloze chitine pantsers. Dode spinnen knarsten onder haar voeten als zij een plek zocht om haar klauw neer te zetten. Hun eens zo ondoordringbare lijfen waren nu broos en breekbaar.

Tussen al het grijs en zwart zag ze een vlekje leven. Een rood verband om een grijze vacht. Biste vergat haar leven van eenzame gagouille en werd weer Biste het Beestenvrouwtje dat zieke dieren verpleegde in haar torenkamer. Ze knielde neer en voor ze ook maar iets deed bekeek ze de situatie.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het arme beest was uitgeput en had overal wonden. Het scheen haar dat de hond door een mangel was gehaald en vervolgens uitgehangen om te drogen en van de waslijn was gewaaid. Er had iemand anders voor hem gezorgd, er hingen lappen bloederig verband om hem heen dei op dit moment meer kwaad deden dan goed. Bsite stond op en keek om zich heen. ze kon het niet helpen ook even naar boven te kijken waar de zon op haar tocht naar beneden was. O, wat verlangde ze te vliegen, te zweven.

Het had hier beneden flink geregend en ze vond dat de dode spinelfen pantsers een uitstekende waskom vormden. Sommigen waren reeds broos en vielen bij een aanraking uiteen, maar ze vond er genoeg om een poel water vast te houden om van te drinken en een ander deed dienst als was water.

Weer knielde ze naast het zieke dier neer. 'Stil maar jongen, goed volk.' Ze liet hem haar hand besnuffelen, het zou niet de eerste keer zijn dat ze gebeten werd door een gewond dier.

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

In de onwerkelijke wereld waarin Vriend is weggezonken heeft hij geluiden gehoord, woorden die zich lijken te herhalen, dof, vervormd en wegsterven. Iets is dichtbij hem, iets dat ruikt naar spinelvengangen, iets wat hem niet bekend voorkomt wanneer zijn neusgaten zich verwijden en de lucht nogmaals proeven. Hij wil leven, hij moet het kleine vriendinnetje zoeken, weten of ze niet in de handen van de ogurs is gevallen en waar hun vrienden zijn. Hij kan geen risico's nemen...
Alle haren gaan rechtovereind staan, grauwend haalt hij uit naar wat er voor hem staat "blijf uit mijn buurt, ding..."

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De hond maakte zijn standpunt kenbaar. Biste had haar hand weg kunnen trekken, het verzwakte dier had slecht een grom en een uitval kunnen doen er zat geen kracht meer achter.

Biste begon haar eeuwige gemompel, ze mijmerde over haar eigen situatie, maar speculeerde ook over die van de hond, het geheel verweven met woorden van genezing en kracht.
Haar hand peuterde het eerste verbandlos onder continue gegrom van de hond, zijn lip in spastische bewegingen ontblootte zijn tanden.

'Zo, hoe kom je hier nu terecht jongen dit is geen goede ...oblavantus....plek voor een hond, zeker geen gewonde hond...ik vraag me af hoe het met Norbert gaat? En ik hoop dat de beestjes in de torenkamer me....achsinilitus..niet teveel missen. Had ik je al verteld van de gargouilles op de Torens..siebernistillium...wie weet zul je ze ooit in levende lijfe zien..AU!'

De hond had haar gebeten, het had ook niet uit kunnen blijven. Hij had aangegeven haar niet in de buurt willen hebben, maar zij had doorgezet en was de wonden schoon aan het spoelen met het water in de chitine kommen.

'Goed jongen ik begrijp het, bijna klaar..sulpheroedis...even geduld nog ....Grom maar lekker Au, ja bijt maar ook als je dat nodig vind, maar ik wil je schoon en beter hebben....intervelluminda...........'

Ze sloot haar ogen en liet haar klauwvormige handen een aantal centimeters boven de schoongewassen vacht hangen. Zo ging ze het hele lichaam over, haar eigen huid vormde een laagje transpiratie van de inspanning. Normaliter had ze het dier meegenomen naar de torenkamer en het over een verloop van weken opgelapt. Maar hier in deze plaats was het tijd voor snelheid, de muren hadden ogen en oren. Ze waren afgeleid op dit moment en toonden geen intresse in Biste, maar daar zou verandering in komen.

'finitatil...' Rillend zeeg ze neer naast de hond en viel in slaap.

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

Hijgend staat het dier op zijn brede grijze poten, Vriend begrijpt niet wat er gebeurt is, zuiver is zijn ademen weer, ongehinderd kan hij de lucht naar binnen trekken en klopt het hard rustig in zijn pijnloze borst. Moe en uitgeput raakte hij van het vreemde donkere ding wat om hem heen draaide, wat hij weg probeerde te bijten, maar wat volhield en toen was daar de vergetelheid, de struiken en de vlakten van de Wouden die hij betrad, de vreemde wereld in de flarden vocht waar hij het lachen van het boselfje weer in hoorde, de geluiden die hem weglokten van de heuvel, tenmidden van de donkere resten van de spinelven is hij weer ontwaakt, voor hem ligt een vreemd blok steen dat er eerst niet was, een beeld dat een gezicht draagt met armen en benen en de grote hond neemt voorzichtig de geur ervan op, de geur van spinelventunnels, hetzelfde wat de hele tijd rondom hem heen draaide. Langzaam loopt de hond achteruit, hij weet niet wat hij van een stuk rots moet denken wat hier uit de krochten lijkt te zijn gehouwen...zijn die achtpotige wezens weer in de buurt? Hij draait zich om zijn as, nog steeds vermoeid en hongerig, maar zich zoveel beter voelend dan de afgelopen dagen. Hij legt zijn poot op de spinelfresten, probeert het vlees dat nog tussen het chitine zit en al een licht onaangename geur begint te verspreiden, maar Vriend is niet kieskeurig, dit lichaam heeft voedsel nodig om op krachten te komen, energie om zijn zoektocht te kunnen voortzetten. En hij eet het, in wat voor staat het vlees ook is. Maar dan bereikt hem ineens een bekende geur en de hond jankt kort, bloed van het boselfje, oud...met ogurgeur...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Diep was haar slaap, vol dromen van vliegende draken en de gevechten die haar meute eens had geleverd met de demonen toen zij de stad aanvielen. Zwevend op de luchtstromen die Raganorck omgeven en die ze kende als de schubben van haar huid. Ook droomde ze van haar echtgenoot die nu versteend op de daken zat, ze droomde van zijn adem tegen haar huid hij snoof...maar zijn gesnuif veranderde in het gesmak van de hond die de resten chitines wist binnen te houden.

De overgang van slaap naar waken ging geleidelijk, maar daarmee niet minder pijnlijk het gemis van haar liefde, haar huid voelde koud aan. Het zou niet lang duren en ook zij zou weer in steen veranderen en gekluisterd zijn aan de tinnen van de torens. Machteloos toeziend hoe de stad uiteindelijk te onder zou gaan.....Maar zover was het nog niet!

Ze zocht de vorm van de hond, het grijs van zijn vacht en haar huid in het zwart van de elfspinnen wereld vormden een klein contrast. Hij had iets geroken en verdween in een van de gangen die op de hal aansloten. Stijf stond Biste op, de stenen huid van haar slaap afschuddend. Veel rust had die haar niet gegeven.

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

Woede in zijn oude grijze lijf, Faranyell bloedt... Ze was te kwetsbaar voor de ogurs, hun smerige geur hier in deze gang...hebben ze haar te pakken gekregen? Waarom heeft hij haar alleen laten gaan? Grauwend rent hij de donkere gang door, geur van verbranding hangt hier, de fakkels die hier kortgeleden brandden zijn gedoofd, de dienstbare handen van de spinelven hebben ze niet meer aangestoken, maar zolang hij haar bloed ruikt weet hij de gang te volgen en dan is er verwarring als hij de ogur kwijt is, maar wel haar spoor nog dat verder gaat...

Er is nog iets wat hem onrustig maakt...iedere keer gooit hij zijn kop achterover de duisternis in waar hij vandaan komt. Die spinelvengeur... geen spinelven maar gangen en iets van de stad dat hij kan ruiken. Zachtgrommend vervolgt hij zijn weg, voorzichtiger nu hij een grotere ruimte betreedt en de hitte tegen zijn gevoelige neus slaat. Hijgend, de tong ver uit zijn bek werkt hij zich langs de rotsen, chitines ruikt hij, maar geen heeft hij er nog gezien en dan rijzen de haren in zijn nek omhoog als hij de schuivende geluiden hoort die hem zo bekend zijn en voor hem staat er een, de scharen langzaam open en dicht slaand...donker en groot, een schaduw tegen de hete rode rivier die traag een vurige massa een koperen muil voortstuwd...

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Wachten...als er iets was waar Biste goed in was (naast het helen van dieren) was dat wachten. Ze volgde de afdrukken van de hond in het laagje as dat de stenen vloer bedekte, ze hoefde niet alleen haar ogen te volgen, zijn zachte gegrom weerklonk tegen de wanden. Plots leek het aan te zwellen. Was hij iets tegen gekomen, iets anders dan de werkers die je doorgaans passeerden als je je in de schaduwen hield. Ze versnelde haar pas en hoorde het knipperen van de scharen nog voor ze ze zag, in één beweging dook ze over de hond heen en wierp ze haar lijf tegen dat van de spinachtige. Een domme onbezonnen zet die ze later zou berouwen.

De hond met vele namen · Verloren en Vergeten Joined: 19 May 2002 Posts: 36

Even lijkt de wereld voor Vriend op zijn kop te staan als een donkere schaduw over hem heenvliegt en de spinelf lijkt de zware massa vol op zich te krijgen. De grijze hond schiet opzij, draait zich om, wordt hij in de rug aangevallen? Maar de twee voor hem lijken de enige aanwezigen in deze enorme ondergrondse ruimte waar de hete, verstikkende atmosfeer van de vuurrivier overheerst. Weer is daar dat vreemde ding met de geur van de stad en spinelfgangen en het heeft zich op de vijand geworpen. De hond heeft zijn keuze al gemaakt, bij de wand kan hij het bloed van Faranyell ruiken, misschien is het ding geen vijand, maar Faranyell is zeker een vriend. Eentje die hulp nodig heeft en snel. Scherp tikken de nagels van het dier tegen de massieve rotsbodem, rossig weerkaatst zijn grijze lichaam het licht van de lavastroom om dan ergens in een zijgang te verdwijnen.

((Vriend -> Ruïnes van de Eerste Fabriek))

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De rode rivier sloop langzaam door de geul van gesteente, de hitte die ervan afsloeg was verstikkend. De spin had zijn achterlijf een slag gedraaid toen Biste de sprong had gemaakt en ze was met een harde klap tegen het lijf gekomen. Een aantal poten spartelden in de lucht, maar de gevaarlijke scharen omklemden een arm van Biste die versuft door de klap als een natte doek aan de spin bungelde.

De geur van verschroeide haren bereikte haar neus. De spin was met een poot in de gloeiende rivier terecht gekomen, maar hij had er zeven meer en scheen onaangetast te zijn. Hij stond al weer op zijn poten en trippelde met zijn gevangene stevig tussen zijn scharen door de gangen. Biste verzette zich niet, dat bleek al veel te snel nutteloos.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Het trippelen van de zeven poten van de spin werd al snel het stampen van een heel leger. De gelederen sloten zich om haar heen. Half meelopend vastgeklemd in de scharen van de spinelf die geen blijk gaf van haar aanwezigheid, maar ook niet losliet.

Een zwarte golf van chitine ruggen deinde door de gangen van het web verder en verder weg van de zaal met de gebroken koepel, de oase in dit gekkenhuis. Het leger leek te luisteren naar een stem die voor haar onhoorbaar was, maar de weg was haar duidelijk...ze gingen naar de grote zaal en alles wat in hun pad kwam werd venietigd of meegesleurd.

((jawel => de Grote Zaal))

Arnmack · Duister als de Nacht Joined: 18 May 2002 Posts: 67

Dit zijn dus de bewoners van deze gangen...Arnmack buigt zich over het lijk van de spinelf heen. De tunnel die hij net nam heeft een uitgang in deze merkwaardige zaal. Hij rook water hier en het werd tijd het drinkleer weer bij te vullen. Hier pikt hij ook de geur van de hond weer op en nog een andere geur die hem onbekend is, maar ook van één of ander wezen afkomstig lijkt te zijn. De rottende walmen van het karkas lijken de ork niet dwars te zitten. Op zijn hurken zit hij naast de spinachtige, een ledemaat ervan in zijn handen ronddraaiend. Het is goed nu meteen zijn tegenstander te leren kennen voordat er echt een keer een confrontatie komt. Een stalen pen kan hier makkelijk doorheendringen en het pantser is stevig, maar valt te breken, bovendien lijken de wezens kwetsbaar op hun scharniergewrichten. Verder weg in een plas water vult hij de fles, dan keert hij terug naar de gang waar hij zoëven vandaan kwam en vervolgt zijn weg.

((Arnmack -> De Ruïnes van de Eerste Fabriek))