Raganorck

[red]

Het woud was zoals ze het zich herinnerde. De muffe geur van dode bladeren, de sporen van dieren die het pad doorkruisden. De zon die nauwelijks door het gebladerte kon schijnen. Ze vond het vreselijk. Geen stenen muren om tegen te leunen, geen daken om over te struinen, geen schoorstenen, alleen maar bomen en gras en groen. Het oude vrouwtje rechtte haar rug. Ze opende haar mantel.

'Ga maar mijn vrienden, hier is het woud, vergeet me niet eens op te zoeken!'

Uit elke plooi en zak kwamen beesten gekropen, slangetjes, hagedissen, een muizenfamilie. Archimedes de uil had al eerder een tak opgezocht en Norbert de draak sprong mokkend op de grond.

'En toch is het tijd Norbert, een volwassen draak als jij! Zoek je heil in het wilde woud of verder, ik heb je geholpen zoveel ik kon. shoo shoo!'

Biste joeg het draakje weg, hij was jong maar zou het redden in de wijde wereld. Bovendien had Biste geen tijd om op draakjes te letten, ze moest een eenhoorn vinden, tegen wil en dank.

[red]

Hoe vind je een eenhoorn in een oneindig bos? Met een maagd, maar die had Biste nu even niet voorhanden.

'EEEEEEEEENHOOORN!' riep ze 'kom hier krengen' mompelde ze erachteraan. Ze voelde hoe het litteken dat ze in een ver verleden van een eenhoorns hoorn had gekregen tegen haar ribben drukte. Hij had haar doorboord en van zijn hoorn afgeschud als een rijpe appel. Het was Rok die haar had gevonden, leunend tegen een boom had ze haar grijze bloed aan de aarde gegeven. Ze miste hem zo, haar partner. Hun oude namen was ze niet vergeten, maar had ze nooit meer uitgesproken, niet sinds de paarse magier zijn vloek over hun had uitgesproken in ditzelfde woud.

Was dat waarom ze hier was, was hij ook hier? Was dit haar kans. Har blote voeten stapte op een bloemetje, onschuldig uit de grond ontsproten. Dat kon maar één ding zijn. Het spoor van een eenhoorn! Bij elke stap liet het walgelijke dier een bloem achetr als hoefafdruk, een spoor dat moeilijk te volgen was aangezien er meer bloemen groeiden in het woud. Maar Biste had haar neus en de stank was overduidelijk..honing en kaneel, pepermunt en rozen, daar roken de enkelhoorningen naar, alles wat lieflijk was. Ze miste de stad en volgde het spoor.

Edited by: red at: 4/30/02 7:33:07 am

[red]

Biste volgde het bloemen spoor door de stuiken van het bos. Er was iets gaande het hele woud schreeuwde tegen haar zoals de stad had gefluisterd. De dieren waren angstig en praten niet met haar.

Een huivering liep over haar rug. Ze wierp de velen mantels af. Het was tijd om haarzelf te zijn. Het lijf eronder was niet menselijk. Gespierd, grijs, haar benen scharnierden verkeerd voor een mens, maar precies goed voor een dier. Haar handen en voeten waren klauwen, sterk genoeg om zich vast te bijten in de stenen gevels van de stad. En op haar rug twee stompjes, zielig fladderend in de herinnnering van vleugels. Ze was de bewaker van de stad geweest. De hulp van Raganorck, samen met haar soortgenoten. Hulpeloos nu door de paarse magier.

[red]

Ze hoorde hier niet thuis in het woud. Het voelde claustrofobisch aan, maar ze moest en zou een antwoord vinden en het gevoel dat er iets op komst was liet haar niet los. Ze volgde het spoor van de eenhoorn tot het in het niets verdween en stootte haar hoofd tegen een krachtveld.

'Feeënpad! Arch, bij Tuïnas' riep ze tegen de lege lucht. Daar kon ze niet over zonder uitnodiging. Het was zo lang geleden dat ze in het woud was geweest, met een tak bonkte ze tegen de ingang, maar de lucht werd alleen maar een rimpeling. Waar haalde ze zo snel een fee vandaan?


((gaat verder op Feeënpad in de Wilde Wouden))

Edited by: red at: 5/7/02 9:06:17 pm