Raganorck

[Coldrin]

Hij stampt door de gangen totdat Hij tot de toegangsdeur komt die naar de Grote Zaal leidt, het Hart van het ondergrondse koninkrijk.

De twee grote toegangsdeuren gemaakt van het hardste hout zwaaien open als Hij tegen hen aanduwt. Zachtjes, zonder het minste geluid glijden ze van elkaar weg, draaien ze weg.
Twee Chitinewachters willen Hem tegenhouden. Hij geeft ze een klap zodat ze de zaal doorvliegen en tegen een wand in elkaar klappen.

Met ferme stappen stampt hij de zaal door. Aanwezige werkers draaien hun hoofden om en wenden dan snel hun blikken weer af.

De Grote Zaal heeft haar naam niet gestolen. Het is een zwarte ruimte uitgehouwen in een rotsachtig gesteente diep onder de grond. De vloer is betegeld met een zachte zwart blinkende tegel. Aan de wanden hangen fakkels gevat in een houder als een klauw, rond de vlam is een glazen koepel waardoor het licht door de ruimte verspreid wordt.
Het plafond is niet zichtbaar, maar vanuit de duisternis van boven dalen verscheidene kettingen naar beneden waaraan grote tapijten zijn opgehangen als versiering. De tapijten zijn van alle verschillende kleuren in verschillende patronen, er tussen hangen glazen bollen waarin vlammen branden en hierdoor de zaal ook nog eens verlichten.

Hij heeft geen aandacht voor al deze details. Zijn aandacht is gericht op een plaats aan de andere kant van de ruimte. Deze plaats wordt ingenomen door een immens grote stenen troon, versierd met runen en gevat met gouden krullen. Op deze troon zit de Koningin, haar gigantische gestalte omvat bijna de gehele troon en hiermee ook bijna de helft van de muur.
Grote poten wapperen naar de werkers en in de kleine kop, verrassend klein ten opzichte van het lijf, zitten twee rode kolen die opgloeien toen ze Hem zagen komen.

Hij loopt sneller naar Haar toe, op enkele meters afstand laat Hij zich op een knie vallen en buigt Zijn hoofd. * Een geluid weerklinkt, als wanneer een ridder in volle uitrusting van zijn paard de grond raakte.
'Mijn Koningin,' zegt Hij. 'Zeg me mijn naam. Zeg me wat je van me verlangt.'
Hij kijkt op en langs Haar heen, naar een ruimte gedeeltelijk verscholen door de schaduw van haar troon.
De ruimte met de Witte en Zwarte Lotus. Zijn ogen glinsteren hebberig.
'Mijn Koningin,' zegt Hij weer terwijl Hij zijn blik op haar vestigd.


*Een chitine kan op zijn knie vallen daar een normale chitine aan iedere zijde twee poten heeft, door deze twee poten tegelijkertijd te buigen, kan hij op zijn knie vallen. Dit vergt wel een grote inspanning en daarom doen ze dit bijna nooit. Het wordt een grote eer geacht als een chitine zo een soort buiging voor iemand maakt. Het is maar één keer in de geschiedenis voorgekomen dat een chitine een buiging maakte voor een mens, maar dat is een ander verhaal.

Edited by: Coldrin at: 4/16/02 9:27:24 pm

[ckeetel]

"Waar is jouw Koningin liefste? Waarom staat ze niet naast je, niet hier? Hebben haar voeten haar buiten jouw bereik gebracht?" Haar stem is hard, ruw als het schuren van stenen.
Haar gloeiende ogen nemen de Koning op die voor Haar op zijn knieën is gevallen. Maar dan gebeurt er iets, Haar enorme lichaam rijst omhoog, verstart, als bestuurd door een onbekende kracht een moment lang lijkt Ze in de lucht stil te staan, dan stort ze voorover, een enorme klap klinkt en haar lichaam breekt in duizenden brokken en gruis op de harde zwarte tegels uiteen.

Als de stofwolken zijn opgetrokken en het geraas van Echo's weggestorven is, zit een ander lichaam op de troon, klinkt er een andere stem, krachtig, scherp tegen de rotsen weerkaatsend, alsof zielen van gene zijde hier hun klankkast gevonden hebben.
"Jouw Koningin liefste, heeft zich van jou vandaan weten te rukken, maar ze komt terug voor jou, ze heeft je lief, ze heeft jouw stenen hart nodig..." De grote stenen vrouw lacht gevoelloos.

"Maar we gaan het lot een handje helpen...mijn eigen lichaam rust nu in het bloed van de aarde, hierbij verleen ik je de heerschappij over de Fabrieken en de spinelven, tot ik terug zal keren... Gebruik ze om jouw Gemalin te vinden en tot de jouwe te maken, ik zal je een eind op weg brengen naar het gebied van de Poort, daar waar je met haar doorheen zult gaan en jullie jullie eigen Koninkrijk zullen stichten...om de nieuwe Wachters van het Vuur te worden..."

"Laat die witte bloemen mijn Koning, die zijn bestemd voor de wereld boven, wat in jou zit heeft zich reeds voorgoed met jouw vuur verbonden... Kom... het is tijd dat je de troon bestijgt" De stenen vrouw heft zich op uit haar met runen beschreven troon, dan daalt ze af en gaat de zaal door. Het geluid van vele chitinepantsers vult de zaal als uit de verre donkere hoeken grijze spinelfwachters toestromen en zich bij haar en de Nieuwe Koning voegen...

[Coldrin]

'Wat is mijn naam?' vraagt het wezen weer dat vroeger Coldrin geweest is. 'Wat is mijn naam?'
Hij was niet geschrokken van het stenen beeld en volgde de beeltenis nu terwijl de wachters zich bij hem vulden. Het zwaard Zilverslag was donker geworden, de zilveren kleur verdwenen.
'Jij bent nu, Irichàn, Brenger van de Nacht.' Hij volgde.

[Coldrin]

De stilte om hem heen was alles omvattend. Niemand antwoordde, allen waren als versteend.
'Ik zal mijzelf, Ni'ldroc, Wachter der Vlammen noemen.'
Hij liet de naam nog even op zijn tong liggen, proefde de smaak en spuwde het dan uit.
'Ni'ldroc, maak plaats voor Ni'ldroc, Wachter der Vlammen, Heerser der Vuren, met Irichan aan mijn zijde, het zwaard dat eens Zilverslag was, maar nu de Brenger der Nachte is. Maak plaats.' Zijn stem deed de wanden trillen, stukken steen vielen uit het plafond naar beneden, scheuren ontstonden in de vloer.
Ni'ldroc leek te groeien terwijl hij door de lage opening stapte, zijn vier scherpe poten lieten krassen na op de vloer van de grote zaal. Hij ging op zoek naar zijn Koningin en naar de Poort en wat daar achter ook mocht liggen.

=> Dwaalt rond door de fabrieken en zal in een andere draad opduiken, hier in de Spinelfenwereld.

[ckeetel]

In de grote schaal, beschenen door het gele licht aan de wand, staat de Stenen Vrouw... roerloos, alsof ze uit één stuk met de vloer gehouwen is, maar dan lijken de kettingen in de zaal te leven, trilt de lucht tegen de wanden en langzaam gaan de stenen ogen open, twee rode gloeiende sterren zien iets komen. En een scherpe glimlach ontstaat op het gezicht als ze de aanwezigheid voelt in de Fabrieken. De zuiverheid van het woud die Haar rijk is ingevlogen, haar gangen de draden van het web en ze voelt de trillingen van hun lichamen die zich ermee verstrengelen. "Het Vuur verwelkomt jullie in de Fabrieken, liefjes..." De glimlach verbreedt dan ontspant de Stenen Vrouw, maakt weer deel uit van de zaal. Maar ergens in de Fabrieken klinken andere geluiden, rennende poten die richting de reizigers spoedden.

[ckeetel]

((Ik ga even hier door Massarhé...hoop dat je het niet erg vindt))

Langzaam ontsluiten zich haar rode ogen, het licht ervan vloeit over haar jukbeenderen de Grote Zaal in, weerkaatst tegen de drie Bewakers voor haar, alsof vlammen hun lichamen lijken te omgeven. De zuiverheid van het Woud tegenover dat van het Vuur. Het is lang geleden sinds ze zulke weke wezens voor het laatst heeft gezien... voorouders van voorouders wellicht. Toen het Vuur nog boven de grond leefde, toen ze het Woud betrad, naast Hem. Nee...later nog, toen haar Vuur de bomen verslond en alles wat erin en omheen leefde verbrandde en verschroeide... Misschien leven er die haar nog zullen kennen, wiens lichamen het Vuur overleefd hebben. Vermakelijke dwazen, waarom heeft de aarde toegestaan dat er zulke kwetsbare levensvormen recht kregen om over haar huid te kruipen?

Wezens uit de Wouden die vrijwillig bij haar komen... het is niet echt nieuw voor haar, wel dat het eenhoorns zijn en zeker Bewakers... de meesten vragen om macht, maar uiteindelijk smeken ze allemaal om hun leven als ze beseffen wat ze ervoor moeten opofferen... Het Vuur is er altijd en gewillig... en weinigen hebben er hun ziel voor over slechts een enkeling heeft talent...zoals Medarion.
"Dag liefjes...hebben jullie een doodswens? Of zijn er zulke dringende zaken dat jullie tere hoefjes de weg van het Vuur gevonden hebben...vertel het me, ik ben een en al ogen en oren..." Ze lacht emotieloos.

[Massarhe]

(tuurlijk nie)

De steen krijgt terug een vloeiende vorm,een levende vorm,een bespotting.Even kijkt ze wansmakelijk denkend naar ons waarna ze vraagt waarom we hier zijn.Alsof ze niet wist waarom we hier waren...de feeks.Voordat ik nog iets wou zeggen ging Inoël vooruit en zegde wat ik nog in gedachten had."Je weet best waarom we hier zijn,iedereen weet dat er met jou geen onderhandelingen te treffen vallen,daarom zijn we hier,voor Echo en Coldrin.."en hij zweeg,wetend dat hij er niet veel mee kon doen.
De zaal was stil,ze leek te zijn afgesloten van het rumoer en lawaai erbuiten en omheen.

[ckeetel]

"Niet onderhandelen? Ik sta altijd open voor suggesties...zolang het Vuur ermee gediend is...
Wat jullie brandbare dierbaren betreft, die zijn eindelijk het weke stadium ontstegen, verlost uit het kwetsbare omhulsel wat jullie vlees noemen, bevrijd van de zielige zwakmakende emotie die liefde heet. De man Coldrin is niet meer, Ni'lroc dient nu het Vuur en Echo zal hem spoedig volgen... jullie zijn precies op tijd gekomen..."

Ze strekt haar armen uit naar een onzichtbaar gewelf, dat hoger lijkt te liggen dan het oog kan reiken, donkerder dan menige ruimte onder de grond, een haast tastbaar zwart dat zich als een tweede hemelgewelf onder de fabrieken spant, oude woorden reiken ernaar, gesproken door stenen lippen, als de fluisteringen van een verzengend vuur, dan schiet een levende ketting uit de duisternis, snel als een zweepslag de enorme ruimte door, gericht op de drie gestalten voor haar, verlangend om één van hen in een stalen greep te smoren.

"...Kennelijk paardjes, smachten jullie ook naar bevrijding en ik ben altijd bereid die wens te steunen..."

[red]

De gang leek eindeloos, maar Biste wist waar hij leidde. Langzaam hoorde ze de stemmen van de eenhoorns fluisteren in haar hoofd. Ze paste haar snelheid aan en sloop in de schaduw van de gang op de Grote Zaal af.

Ze zag nog net hoe en ketting uit het niets schoot als de webdraad uit het achterlijf van een spin en door de ruimte richting In-oe-el spon. Ze drukte haar misvormde lijf tegen de wand. Haar ogen lichtpuntjes in de duisternis. Voorzichtig tastte ze de omgeving van de Grote Zaal af, zoekend naar een vorm of een silhouet dat zich als de paarse Magier verriet.

[Massarhe]

Ze had al zo'n vermoeden,Coldrin was een halfelf en kon makkelijker aan haar worden geworpen dan Echo. Vuur heeft een levensvlam nodig,een echte bron,een levensbron,die van Coldrin is niet volmaakt zonder Echo,en zij zal niet vlug toegeven aan jou!Haar gezicht was koel en smakeloos,hard en verbitterd,kennelijk geamuseerd door onze aanwezigheid,kril geamuseerd.Vanuit het zwart van de onmens hoge gewelven schiet een levende ketting,gevolgd onder haar wil,leidend door haar wil.Het zoekt zich een weg naar Inoël,die haar juist nog te woord had gestaan.Maar wij drie waren beter bekend met haar krachten,vele onder ons hadden ooit haar machten gezien,die voor een tijd ten onder waren,en zich een weg naar boven proberen te banen,steeds hogerop.Een doffe klank van hard metaal viel neer op de stenen grond.

Massarhé voelde de aanwezigheid van Biste,dichtbij,ze was op zoek naar de magiër,en ze wist dat,als hij tevoorschijn zou komen,hij hier zou zijn.Het Centrum van het Web,de koninklijke hal van een termietenheuvel.Vroeger had ze,na een vreemde droom,nog gedacht geen spinnenweb kwaad te doen,maar dit was niet wat ze had verwacht van zo'n web.

[ckeetel]

De ketting trekt zich terug, spiraalt het duister in waar het vandaan leek te komen. Slechts een stilte echoot na tegen de harde wanden, luchtwervelingen die de vlammen in hun glazen bollen en hun weerschijn op de klauwen onder hen kort doet flakkeren. Dan weerklinkt een oorverdovend geratel wanneer de bewerkte tapijten wegglijden en in de hal zwaar op de grond ploffen donker stof de lucht in wolkend. De zware metalen kettingen die de kleden eens droegen, slaan nu de ruimte door, wikkelen zich om haar stenen lichaam, boren diep de grond in, zwarte tegels versplinterend als hun ketenen onder de aarde door wringen, de vloer doen trillen onder hun geweld. De marmeren wereld onder de eenhoorns beeft en gromt als de huid van een gigantisch levend monster.

Ongehinderd dringt haar stem door het geluid heen. "Ik zie dat jullie me nog niet vergeten zijn... De Oude Stad moet wel erg verwaarloosd zijn dat haar mijten hun heil ergens anders zoeken, hebben deze Bewakers haar in de steek durven laten voor een onbeduidende levensvorm? Ik proef slaven in de bergen, ijzer op mineraal, vierkante blokken houwend die een basis worden voor een nieuwe stad. Hebben jullie het Vuur niet voelen groeien de laatste tijd?" Het rood in haar ogen dooft even, alsof ze in zichzelf keert, alsof ze iets ziet wat alleen aan haar is voorbehouden. Dan gloeien ze weer en een scherpe glimlach doorsnijdt haar gelaat. "Het Vuur komt terug..."

Edited by: ckeetel at: 6/1/02 2:02:00 pm

[red]

Ze had het gevoel alsof ze in iets terecht was geraakt dat geheel niets met haar te maken had. Was het voorgevoel dat ze had gehad onjuist geweest? Wellicht was het nog geen tijd voor de Gargouilles om uit te vliegen en hun vleugels te spreiden over hun grijze thuis. Wellicht was ze hier voor iets anders. Dit vuur wat was het en wie was Zij? Biste realiseerde dat zij zich te lang uit de wereld had gehouden. Ze had niet geluisterd naar de tekenen en nu was ze het verhaal kwijt.

Haar voeten waren aan het dolen geslagen terwijl haar gedachten haar hoofd vulden. De eenhoorns en de grote zaal liet ze achter zich. Het web openende gang na gang en gehoorzaam dwaalde de Gargouille naar waar het lot haar brengen zal......

((Biste gaat verder met dwalen in de Gebroken Koepel))

Edited by: red at: 6/7/02 9:06:49 pm

[Massarhe]

De Oude Stad heeft vele bewakers,dat weet je.De Hessing-bergen zijn nog steeds zoals vroeger,hoog en standvast,levendig en meevoelend met alles wat zich op hun lichamen begeeft.Het Vuur leeft als elk ander element nu leeft,het zal niet doven,zoals Water steeds een andere bron zal vinden om eruit te borrelen,zoals Wind vier streken heeft om te vertrekken en te zwerven,zoals Aarde het leven op de natte,de droge,de kille,de hete grond laat voortbestaan op hun eigen manier.Elk Iets heeft een reden om te bestaan,en om verder te kunnen leven,slecht of goed,er is altijd wel iets,niemand kan daar onderuit.

De gronden beven en rommelen,stof vliegt naar boven wanneer de reusachtige tapijten naar beneden donderen en met een klap tegen de grond slaan.Kettingen wikkelen zich om het lichaam van de vrouw en vlijen liefkozend als slangen om haar heen.

[Coldrin]

((OOC: hopelijk stoor ik deze verhaallijn nu niet, maar voor de loop van de andere lijn, zou hij hier voort moeten gaan. Misschien is dit de plaats waar alles beslist zou worden. Zou iemand me even kunnen zeggen waarover jullie verhaal gaat dat op dit moment hier bezig is?))


Ni'ldroc gaat door de gang, in de verte is de toegangsdeur tot de grote zaal, maar hij voelt dat er iets mis is.
Een grote macht bevind zich aan de andere zijde van de deur.
Plots doven alle kandelaars door een onzichtbare bries.
Irichan glanst weer duister als het uit de schede glijdt, schijnbaar vanzelf.
Ni'ldroc voelt het vuur diep in hem branden, roepen.
Langzaam legt hij zijn handen tegen het gesteente, op zoek naar de ijzeradertjes die erin verweven zijn, op zoek naar een glimp in de andere kamer.

Met een grom wordt hij achteruit geworpen. Zijn geest is op een barriere gestoten zodat hij niet in de Zaal kan kijken wat er gaande is.
Met ferme passen loopt hij op de toegangsdeurt toe, op een paar meter afstand blijft hij staan. Roerloos, als een standbeeld.

((OOC: van hieruit kan alles nog gebeuren, dat hangt ervan af of deze verhaallijn hier verder mag gaan.))

[ckeetel]

((Tuurlijk mag je verder gaan, op dit moment ontmoeten drie eenhoorns, die Echo willen helpen, Haar Ogen en Oren (het stenen standbeeld) ze heeft de levende kettingen opgeroepen en het gezelschap is in een soort 'conversatie' verwikkeld))