Raganorck Forum Index Raganorck

 
 FAQFAQ   SearchSearch   MemberlistMemberlist   UsergroupsUsergroups   RegisterRegister 
 ProfileProfile   Log in to check your private messagesLog in to check your private messages   Log inLog in 

Holm 'a Ingrur ~ De Zweep van Holm
Goto page 1, 2, 3, 4, 5, 6  Next
 
Post new topic   Reply to topic    Raganorck Forum Index -> De Geschiedenis van Raganorck
View previous topic :: View next topic  
Author Message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Mon Apr 15, 2002 11:16 pm    Post subject: Holm 'a Ingrur ~ De Zweep van Holm Reply with quote

Licht valt tussen de vele bladeren van de grote woudreuzen, slechts enkele stralen reiken tot aan de grond, weerkaatsen zwak hun licht in de getekende, brede stammen van de bomen, worden doorsneden door passerende lichamen, een kort zeldzaam ogenblik in het oeroude bos. Twee kleine figuurtjes trekken onder de hoge kruinen door. Een boogschutter en een bijldrager die een pad kiezen wat zich nog niet in dode bladeren en kreupelhout heeft uitgeëtst.

Hun weg was lang en in de verte klinkt het vallen van helder stromend water, daar ergens ligt het einddoel van hun reis, een zachtglooiende heuvel, overtrokken met mos, schaars begroeid met taai bosgras waar enorme zwerfkeien op liggen. Oude bomen hebben zich hierover kromgetrokken dikke wortels en stammen omgeven het als wachters die de grond in hun bruingroene vingers koesteren.

Het voorste figuurtje aarzelt, staat stil, lijkt ineen te storten, maar voordat het lichaam de bosbodem raakt heeft de grotere het opgevangen. Zij vervolgt haar weg net als hij, maar dit keer ondersteunt hij haar uitgeputte lopen. Een bosbeekje slingert zich voor hun uit, werpt zich onder tunnels van grote wortels door, reusachtige boomwortels waar algen en planten met uitgestrekte donkergroene bladeren beschutting hebben gevonden.
Hij tilt haar op, plonst in het koele frisse water, waadt erdoorheen en zet haar aan de andere kant van het beekje neer. Dan drukt hij zichzelf uit de stroom en tilt haar vermoeide lichaam op. Zeker zijn zijn stappen als hij de grote heuvel beklimt, naar een rechtopstaande steen, waar zich planten in de scheuren hebben vastgezet en kleine poeltjes gaten hebben uitgesleten in het sterke mineraal. Daar zakt hij door zijn knieën, legt haar voeten op de mosgrond en laat haar met haar rug tegen de grote kei rusten...zijn duim strijkt het bloed weg dat tussen haar lippen glanst en rode sporen op haar kin heeft nagelaten. Haar maliën en kleding zijn doordrongen van het zoute vocht van haar huid. Om haar koortsige lichaam slaat hij zijn met grote schroeiplekken bedekte mantel, de dichtgepakte haren van de vacht tegen haar aan.

Ze zijn er...

Holm 'a Ingrur, De Zweep van Holm, de krijgersgenezing... hier zal de zwaargewonde krijgster haar strijd tegemoet gaan en zal ze helen of sterven...

Edited by: ckeetel at: 4/16/02 1:38:38 am
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Tue Apr 16, 2002 7:35 am    Post subject: Re: Holm 'a Ingrur ~ De Zweep van Holm Reply with quote

Ze luisterde naar de diepe tonen van zijn stem, concentreerde zich op haar voeten. Het woud omsloot hen en bracht ze naar een andere realiteit, Lunea begon te vergeten. De Vijf, de Missie, haar verleden. Het was hier en nu.

Het voelde alsof ze in brand stond, maar haar lijf begon te rillen. Ze bleef even staan en leek eindeloos te vallen, totdat hij haar opving. Haar ogen waren open, maar zagen niets. Het leek alsof ze zweefde, haar voeten voelden de grond niet meer. Het geluid van water en koele druppels dansden om haar heen. Ze lachte, de geur van natte hond. Plots stond ze weer op haar benen, maar de wereld draaide en viel weer onder haar weg. Ze voelde Arnmacks adem in haar oor en de omhelzing van zijn mantel.

Lunea keerde in zichzelf, niet angstig voor de dood die ze daar zou vinden. Hij zou haar daar vandaan houden.

Edited by: red at: 4/16/02 9:58:01 am
Back to top
View user's profile Send private message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Tue Apr 16, 2002 9:42 pm    Post subject: Re: Holm 'a Ingrur ~ De Zweep van Holm Reply with quote

"Blijf bij me, vriendin..." Arnmack legt een grote hand om haar onderkaak, tilt haar hoofd iets op en kijkt haar in haar koortsige ogen. Een hete traan rolt uit haar ooghoek en glijdt troebel wordend van het zout, langs haar wang naar beneden, waar het haar rode bloed van haar kin spoelt om dan in de groeven van zijn gebogen vingers te rusten.

"Je maakte me gek met jouw vragen onderweg...", de boogschutter lacht, "maar ik geloof niet dat mijn verhalen tot je zijn doorgedrongen...op mijn vragen kwamen geen antwoorden..." Met de rug van zijn vinger veegt hij het witte spoor van haar traan weg. Dan ondersteunt hij haar hoofd en zet zijn waterfles tegen haar lippen. "Drink zuster, spoel het bloed uit je mond en vertel me jouw verhaal, het verhaal van de bijl...hoe komt het dat hij in jouw handen rust?... Als jouw stem je in de steek laat zal ik vertellen...over Holm, de vraag die het eerst mijn geteisterde oren bereikte." Hij zet de waterfles in haar schoot en met dezelfde zorg waarmee hij haar hierheen gedragen heeft, ontdoet hij zich van zijn kruisboog en zet het rode hout naast Lunea. De leren uitrustingsstukken die zijn polsen en bovenarmen beschermen moeten, haalt hij hij los, legt ze naast de boog. Hij richt zich op, wrijft over de in zijn huid gekerfde clantekens, nu zijn bovenlichaam vrij is, kan hij beginnen aan de zware taak die voor hem ligt.

De boogschutter trekt zijn jachtmes uit de schede, hurkt neer aan de zijkant van de steen en werkt het lemmet de grond in. "Vriendin vertel me...het verhaal van jouw bijl..."

Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Wed Apr 17, 2002 5:33 am    Post subject: Re: Holm 'a Ingrur ~ De Zweep van Holm Reply with quote

Toen haar hoofd werd opgetild en haar ogen alleen de zijne zagen, besefte ze pas wat haar te wachten stond. Ze las bezorgdheid en twijfel, maar ook angst. Hij stond voor een zware taak, ze wist niet wat hij ging doen, maar zag dat het moeilijker voor hem zou zijn dan welke strijd dan ook en hij zou het doen voor haar. Wie was deze ork die zich zo kwetsbaar opstelde? Ze verdronk in zijn ogen en las, leef vriendin, blijf leven. Hij kon haar niet aan het leven binden, dat moest ze zelf doen.

Mentaal sloeg ze de deur naar vergetelheid dicht. Ze had in het licht gestaan bij haar vader, de plaats waar pijn ophield, waar rust begon. Dat was nu voor later. De deur ging dicht, het donkere hout met koper beslagen viel in het slot, de sleutel weg, ze koos voor het leven, nu al. Er was geen weg terug.

Water liep haar mond binnen en haar handen omklemden de waterfles. Het was of het leven zelf in het water zat. Gulzig slokte ze het naar water naar binnen en eindigde met een hoestbui die haar lijf doormidden scheurde. Ze spuugt de klodders bloed uit haar mond. Dan ziet ze naast haar het gladde rode hout van zijn kruisboog en hoort ze zijn vraag. Ze dwingt haar trage brein te werken.

'Mijn bijl......mijn vriend.....Een vreemd verhaal.' begon ze gravend naar informatie die ze nodig had.

'Ik was op een landweggetje, het was eenzaam daar. Ineens stond voor mij een reus van een ork. De wind die door mij heen probeerde te waaien, waaide eerbiedig om hem heen. Hij droeg alleen een leren schort en een hamer. Zijn stem bulderde over de landerijen.
Je gaat wat voor mij doen halfbloed.
Mijn bloed begon te koken van woede, wie was deze ork die me vertelde wat ik wel of niet zou doen.
Goed, laat woede in je aderen stromen en je menselijke bloed overmeesteren. Jij zal een ork dochter worden.
En toen liep hij weg en verdween over een heuvel. Ikvolgde hem, maar toen ik de heuvel besteeg zag ik daarachter een grote hal liggen. Ik liep erop af, er was iets gaande, mensen stroomden de hal binnen en ik volgde. De hal was groter van binnen dan hij had geleken, het dak rustte op de takken van een eeuwenoude boom. In de stam was een bijl gezet. Een man met een rood aangelopen gezicht hing aan de steel van de bijl. Zijn benen afgezet tegen de stam, maar de bijl bleef waar hij was. Een stem doorsneed het geroezemoes.
'Luister mijn volk, er is een belofte gedaan!
Degene die de bijl van de boom kan scheidden zal ons verlossen van onze nachtelijke plaag! Mijn sterkste mannen hebben de steel ter hand genomen, maar de bijl rust nog steeds. Ik had gehoopt dat mijn zoon de bijl zou mogen hanteren, maar afgelopen nacht....'


Haar woorden stokten, niet omdat de zoon van het stamhoofd dood was, maar omdat haar lijf schudde van koorts. Lunea sloot haar ogen

Edited by: red at: 4/27/02 10:24:40 am
Back to top
View user's profile Send private message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Thu Apr 18, 2002 12:50 pm    Post subject: De Gesel van Holm Reply with quote

Een moment lang is het stil, alleen het geluid van het jachtmes klinkt, het geluid van een lemmet die grond aan het lossteken is. Zijn grote handen graven zich in het mos, diep in de zwarte aarde daaronder en leggen de kluiten aan de kant. Arnmack kijkt om, ziet haar lichaam schokken tegen het steen, ziet de strijd die al begonnen was voor ze de smidse verlieten en die de halfbloed maar niet op wil geven. De reis hierheen was zwaar en de verschrikkelijke proef die nog komen moet, lijkt haar lichaam nu al te willen opeisen.

... Hou vol krijgster...

Hij veegt zijn handen aan het gras af, neemt de waterfles van haar over. "Ik ben benieuwd naar de rest van jouw verhaal...over dat wapen dat zichzelf zo diep in het hout gedreven had dat geen orkenarm haar eruit kon trekken. Neem de tijd om tot rust te komen, ik zal je antwoord geven op je eerste vraag...over Holm..." De boogschutter giet het heldere water in zijn mond, pakt Lunea's handen vast en vouwt ze weer om het leer heen. Kort leunt hij naar achteren en toont haar vervolgens een stuk van de aarde die hij afgegraven heeft.

Zachtgroen, met de zwarte vruchtbare grond er nog aan, rust de kluit in zijn grote hand. "Dit is leven" zegt hij, dan perst hij de kluit zo hard tussen zijn vingers samen, dat druppels bruingekleurde vocht langs zijn arm naar beneden druipen. "En dit is het leven ook... Holm, hij die geeft en neemt, het Lot van de krijger. Hij gaat onder vele gedaanten en onder evenzoveel namen.
Voor mijn clan, de clan van de boogschutters, is hij groot en donker als een berg, waar je op een rode avond je blik op richt. Hij is het kleine krijgersgeluk, een steen tegen een vermoeide rug, het gloeiende tabak in een pijp na een harde slag. Maar hij is ook de pijl die een warm kloppend hart doorboort, de naderende dood in de ogen van een vriend en de zwarte grond waar zijn lichaam uiteindelijk in zal rusten..." Langzaam opent Arnmack de hand, mos en grond hebben zich door de kracht die erop uitgeoefend werd, vermengd en hij kijkt ernaar. Hij ziet de uitgeperste plantjes niet, noch het door vocht modderig geworden zand. Gezichten ziet hij, die wegbrokkelen en door zijn vingers op de aarde vallen.
... Zoveel gezichten....

Even voelt hij de vermoeidheid weer, draagt hij de last van deze dag die hem zoveel gekost en geschonken heeft en kijkt hij omhoog, naar de hemel. De lucht wordt roder, de nacht begint de armen over het woud uit te strekken. Het werk hier is gedaan, aan de voet van de steen is een ondiepe vorm gegraven, voor een lichaam.

Hij hurkt bij haar, de handen op zijn knieën. "Ik zal je naar het water dragen, het vuil en bloed, de korst van de strijd, moet van jouw lichaam weggewassen worden. Mijn mantel zal jouw nieuwe kleed zijn. Heb je genoeg kracht om je in het water te begeven?"

Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Thu Apr 18, 2002 8:06 pm    Post subject: sterk verhaal Reply with quote

Lunea deed haar ogen weer open en zag het met aarde besmeurde lichaam van Arnmack. Het vocht van de aarde liep langs zijn armen en deed de in zijn huid gekerfde clantekens glimmen. Ze keek hem schuin aan terwijl hij vertelde over Holm. Ze stelde zich voor hoe het moest zijn om in de zwarte aarde te rusten en de kracht van zijn god te voelen. Een deel te zijn van de oude aarde, die alles voedde.

Ze knikte toen hij haar wilde oprapen van de grond. Ze dacht aan het vreselijk koude water, maar voelde zich plotseling te vies voor woorden. Ze dacht terug aan de herberg waar ze in een warm bad had gelegen en tot grote ergernis van de vijf haar lied had gezongen.

'Zolang je me niet vraagt te zingen....' glimlachte ze zacht.

Ze verbaasde zich over het gemak waarmee hij haar optilde, hoeveel kracht kon er nog in dat orkenlijf zitten na zo'n dag? De clantekens verborgen vele littekens en in zijngezicht zag ze dat hij vele broeders had verloren. Ze begon te twijfelen of dit nu wel zo'n goed idee was. Was hij niet een graf voor haar aan het graven?

' Mijn bijl....' begon ze net toen Arnmack ademhaalde om iets te zeggen. Hij knikte aanmoedigend en ze ging verder.

'De Heer van de hal had mij gezien, even dacht ik dat hij mij eruit zou laten gooien, maar hij keek me recht aan. Ik was toen nog nooit recht aangekeken door een mens het was verontrustend. Maar hij sprak woorden met een ijzerenstem en zijn volk luisterde.
' Misschien is het wapen niet bedoelt voor mensenhanden! Geef deze gast in mijn hal de ruimte.'
Een gangpad opende zich voor mij, het leidde naar de bijl in de boom. Ik werd ernaar toe getrokken. Mijn handen omsloten het hout er werd geen adem meer gehaald in de hal. Toen hoorde ik de stem van de reuzenork, het kwam vanuit de bijl.
' Dit wapen is voor jouw gemaakt halfbloed, denk je dat je het waardig bent? Jij die niets weet van ork zijn? Als je twijfelt trek het dan niet en laat het metaal hier roesten en het mensenvolk van deze hal sterven. Als je het trekt, wees dan bereid de gevolgen te aanvaarden. KIES NUUUUuuuuuu.'
Ik had hem nog vele vragen willen stellen, wat was de taak die er tegenover stond? Maar hij had bevolen te kiezen en ik koos....
De bijl, mijn bijl, zong toen ik hem uit het hout trok, uit zijn gevangenschap.'


Lunea lachte hard en kort bij de herinnering.

' Wist ik veel dat ik nu een monster moest verslaan.
Onze redder is gekomen, riepen de mensen, de bevrijdster die ons zal verlossen van de plaag die in de nacht onze kinderen en mannen wegneemt.'


De halfork glimlachte bij het zien van Arnmacks gezicht.
'Ik heb dit verhaal nog nooit eerder verteld, het is een sterk verhaal en ik geloofde het zelf soms niet, tot ik de *Ugh* blauwe glans van het metaal zag schitteren. ik *kngn* had geluk'

Lunea nam een slok van de waterfles die ze nog in haar handen had en spoelde het bloed uit haar mond. Voorzichtig hield ze de fles tegen Arnmacks lippen en kantelde hem. Hij bleef even staan maar hield haar in zijn armen. Zijn slagtanden glommen in het laatste licht van de dag.

Edited by: red at: 4/21/02 7:07:34 pm
Back to top
View user's profile Send private message
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Sun Apr 21, 2002 5:05 pm    Post subject: Re: sterk verhaal Reply with quote

Arnmack wipte haar even in een betere greep, ze voelde hoe de wond in haar rug weer open ging. Was het bloed, zweet of etter dat als een riviertje lang haar rug liep?

Ze concentreerde zich op haar verhaal. Het verhaal over hoe ze aan haar bijl was gekomen.

'De Heer van de Hal vertelde me hoe er 's nacht een monster rondwaarde en zijn volk uitmoorde. Vele helden waren een strijd aangegaan en waren gestorven. De priesters hadden gebeden, maar het enige wat de goden hen hadden gegeven was de bijl in de boom. Zij noemden hem 'Bevrijder'. Degene die de bijl uit de boom kon trekken zou het volk bevrijden van het monster. Ik zei ze dat ik geen held was, geen verlosser, ik was een verdwaalde halfork op zoek naar haar vrienden. Maar ze luisterden niet. Ik besloot de nacht te blijven, ze lieten me niet gaan, ik zou in de vroege ochtend proberen weg te sluipen. Die nacht kwam het monster....hij gooide de zwaar beslagen deuren van de hal opzij alsof het takjes waren. Zijn harige bulkige lijf stak nauwelijks af tegen de nachtelijke lucht. Ik greep Bevrijder stevig vast en onze dans begon, maar ik merkte al snel dat dit monster te snel en te sterk was. Hij sloeg met zijn klauwen de bijl uit mijn hand. Hij dreef me tegen de tafels aan waar ik struikelde over de banken en ik keek de dood in de ogen. Mijn hand zocht naarstig naar een wapen en vond..... en schaal met appels. *KnguKgnugHn*.

Arnamck zette Lunea aan de grond terwijl ze hoestte, Lunea schaamde zich en twijfel kwam bovendrijven als een lijk dat niet wilde zinken. Had hij haar niet beter dood kunnen laten gaan bij de smidse, bij haar vrienden? De pijn was verlammend en de koorts smolt haar hersenen. Ze zeeg neer op haar knieen.

'Ik*knugh* bekogelde hem met appels, gooide ze naar zijn monsterlijke hoofd. Totdat ze op waren en toen slingerde ik de verzilverde schaal naar zijn stinkende bek. Dat gaf me genoeg tijd om zijn arm te grijpen en die achter zijn lijf te draaien. Het monster gilde ijselijk en probeerde zo hard weg te komen dat zijn arm van zijn lijf wrong. Ik bleef perplext achter met de arm van het monster in mijn hand, zwart bloed droop op de grond. Ik zocht tussen de ongegooide banken en tafels naar de bijl en verliet de hal. Maar ik voelde me schuldig. Het monster was niet dood en dus de bijl niet van mij......'

Edited by: red at: 4/23/02 8:03:47 pm
Back to top
View user's profile Send private message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Mon Apr 22, 2002 9:49 pm    Post subject: Het Wassende Water Reply with quote

Alleen 's avonds branden de keien in het rode licht, als gloeiende bakens op een donkere heuvel. Hun warmteloze vuur weerkaatst in de kromme stammen, in het vocht van de algen die zich nu zwart tegen hun donkere huid heeft afgezet. Ze gloeien ook in haar koortsige ogen wanneer hij met haar het water in gaat. Het glinstert kort in haar maliën die hij aan de kant legt, in de gespen van haar schoenen en riemen die volgen, tot het alleen nog maar de waterdruppels omrandt die op haar hete, rillende huid schijnen. Donker, bijna zwart steekt Arnmack tegen de krijgster af, in het midden van de stroom waar hij wijdbeens, met de voeten dwars op de bodem van de beek staat. Een brede arm heeft hij onder haar rug gelegd, steunend, haar tegen zijn borst de warmte gevend die ze zo hard nodig heeft en die het koude stroom haar aan het ontnemen is. En weer vraagt hij zich af waarom hij meer voelt dan hij zou willen. Eens heeft hij er nog een zo in zijn armen gehouden, toen hij een machine was...een eliteboogschutter die schoot zonder wroeging, tot dat ene schot...die ene metalen dood.
Arnmack de rots brak, en in de scheuren van zijn ziel, begonnen planten hun wortels te zetten...

Hij voelt hun wortels graven als hij naar haar kijkt, de krijgster wiens, stevige lenige lichaam de herinneringen aan die ene dode levend maken... Mooi is ze, ondanks de klauwen van de dood die zwaar op haar schouders rusten. Zoveel kracht schuilt er in haar, de schaduwen op haar gezicht weerspiegelen de felheid van haar ziel. Even strijkt zijn duim zacht langs de lijnen in haar nek. Maar dan sluit hij zijn ogen, dooft een innerlijk vuur, als hij meer dreigt te gaan zien dan het lichaam van een gewonde strijder. Een lichaam waarin hij de hete nagels van de koorts voelt trekken, haar rauwe hoesten hoort en de zinderende pijn ervan in haar ogen leest. Arnmack sust haar onrustige huid met zijn grote ruwe handen, spoelt het heldere water over haar rillende lijf, wast het bloed en vuil in haar wonden weg. Stevig gaat hij over haar rug, de steekwond niet ontziend. Zwaar en donker wordt haar haar in de beek als hij voorover buigt en de aaneengeklitte strengen uitspoelt. Het rood dat op haar scheen, maakt plaats voor een violet, de nacht omsluit de wouden en het aanzwellend getsjirp van duizenden krekels vult de avondlucht.

Het is nog niet helemaal donker als hij haar vochtige haar uitwringt en haar warm en droog wrijft met het taaie bosgras, dan slaat hij zijn mantel dicht om haar naakte lichaam. Hij weet niet of ze hem hoort, achter die gesloten ogen, of wat er omgaat in haar, strijdt ze?
"Krijgster, een wapen wordt nooit toebedeeld, een wapen kiest de handen die het zal voeren en de handen kiezen het wapen...jouw bijl was voorbestemd..."
Hij staat op, hij zal eerst nog een kampvuur maken voor hij op zoek gaat naar de Gesel van Holm en het Vuur moet gaan aanleggen. Warmte, dat eerst en vooral heeft ze nodig...

Hij gaat niet ver als hij zoekt naar keien en droog hout.
"Het wapen koos mij en ik koos het wapen... Het lot kwam het brengen, haast letterlijk, ik heb erom gespeeld en gewonnen. Ik zal je straks het verhaal van mijn boog vertellen..."

De keien houden het vuur uit de wind, wanneer hij het met wat tondel brandend heeft gekregen, donker is het nu en de schaduwen van het flakkerend vuur doen de planten en de stenen rondom hen leven... langzaam reiken de vlammen hoger, verteren het droge hout...

Edited by: ckeetel at: 4/23/02 10:52:26 am
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Tue Apr 23, 2002 6:01 pm    Post subject: Re: Het Wassende Water Reply with quote

Het water omsloot haar als een koude hand en ontnam haar de adem. Lunea had nooit leren zwemmen en water was een vijand die je met geen wapen kon bevechten. Ze had de kracht niet om bang te zijn en legde haar vertrouwen in de ork die ze nog maar een dag kende.

Zijn woorden drongen traag tot haar door....haar bijl had uiteindelijk voor haar gekozen. Ze wilde hem vertellen hoe het verhaal van de bijl was afgelopen, hoe ze de rest van haar team had gevonden, hoe ze met zijn vijfen het monster hadden verslagen, hoe de bijl het hoofd had afgeklieft van het weerzinwekkende lichaam, hoe ze de bijl terug had geplant in de boom en hoe ze hem terug vond vele dagen verwijderd van de hal in de handen van een dief die ze neer had geslagen toen hij hun probeerde te beroven. Maar haar stem was weg, pijn en koude regeerden over het lichaam van Lunea terwijl zij zich vasthield aan het leven.

Even opende ze haar ogen en verdronk in die van Arnmack. Zo open waren ze nog nooit geweest. Ze las pijn en verleden en schuld. En ze sloot de hare voordat ze meer van zijn ontblote ziel zou zien. ~Wie ben je?~ wilde ze hem vragen terwijl haar vingers de gemarkeerde huid bevoelden, die strakgetrokken over staalkabels van spieren liep. Hij kon haar breken als een takje. En even leek het of hij het probeerde, hardhandig wreef hij over de wond en Lunea zag alleen maar het verblindende wit van pijn voor haar gesloten ogen. Ze wilde schreeuwen, maar vond geen adem, haar mond open, maar geen geluid. Plotseling hield hij op en Lunea snakte naar lucht.

De omhelsing van de mantel leek kouder dan dan de zijne. Rillend als een natte hond bleef ze gewillig waar ze was terwijl hij naar hout sprokkelde. Was het het vuur dat haar warmte gaf of was hij het? Ze wilde iets terug geven, groot was zijn geschenk van warmte voor haar. Zijn stem donderde zachtjes door de avondlucht.

Back to top
View user's profile Send private message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Wed Apr 24, 2002 2:25 pm    Post subject: Kuraunharok ~ Rood Hout Reply with quote

Kuraunharok ~ Rood Hout

"Bevrijder...als geen mensenarm hem uit de boom kon trekken...heeft hij geduldig op jou gewacht...toen bijl en stam gescheiden werden, hoorde hij bij jou en jij bij hem..."
Arnmack kijkt naar haar, ziet hoe het weerschijn van het vuur in haar gezicht speelt, alsof de koorts zelf vlamt, brandend, pijngevend...als de gesel van Holm.

Hij staart in het vuur, gooit er wat meer takken op alsde gloeiende tongen het van hem verlangen. "Toen ik de kruisboog zag, wist ik dat hij de mijne zou worden...Kuraunharok, Rood Hout, zender van het vliegende staal..."
"Hij kwam tot mij toen ik al missies deed, toen ik al schoot met de grootste type kruisboog geschikt voor één man. We waren net terug gekomen van een opdracht, hadden ons weer bij het leger gevoegd, het was 's al donker en ik zat bij een kampvuur toen ik hem zag, in de handen van een ogur die hem als oorlogsbuit mee had genomen en bereid was erom te spelen. Ik had weinig bij me om te vergokken, ik droeg alleen het hoogstnoodzakelijke, wat vereist was voor het legeronderdeel waar ik bijzat, we kwamen overeen dat wanneer ik zou verliezen hij mijn toenmalige jachtmes zou krijgen, wat hij beter kwijt kon raken dan wat hij nu in zijn bezit had..."

"Voor hem had de boog weinig waarde, dat wat er eens in gezeten heeft..." Arnmack wijst naar de beroete gaten in zijn kruisboog, "...stenen misschien...was er uitgehaald, ogurs dragen niet vaak bogen en voor de orken was hij te groot en te bruut, maar ik vond hem mooi, waarschijnlijk was het wapen die avond in het vuur belandt als de ogur mijn blik niet had gezien. Hij liet mij de boog vasthouden en spannen...het voelde goed vriendin...het voelde heel erg goed...sterk, stabiel en ook krachtig voor korte en bijzonder grote afstanden, hij was perfect..."
Arnmack pakt de kruisboog op en zet hem op de knie, het licht is hetzelfde als toen, de vlammen die het hout inschijnen en het wapen dieprood laten kleuren... Voorzichtig glijden zijn vingers langs het gladde oppervlak, raken de metalen delen die koper lijken te worden in het gele schijnsel van het vuur.

"We speelden erom en Holm was mij gunstig gezind, want hij werd van mij die avond, er werd ook niet om geredetwist, aangezien ik hem mijn oude wapen afstond. En vanaf toen schoot ik met het rode hout, snel en scherp, het koste moeite hem in te schieten, want hij was fors, maar uiteindelijk werd de boog deel van mij en ik van hem..."
Langzaam staat de ork op, slaat de boog over zijn schouders en richt zich naar Lunea. Hij trekt het jachtmes uit zijn schede en legt het op haar schoot. Hij voelt haar huid gloeien als hij kort een hand op haar voorhoofd zet. "Ik ga het woud in vriendin, maar ik kom terug..."

Het pad van de maan heeft de bleke schijf al hoger naar de hemel geleidt als Arnmack terugkeert na zijn speurtocht in het bos. Een grote bundel takken werpt hij naast de rechtopstaande kei en hij heeft waar hij naar zocht, de Gesel van Holm...
Op een knie gezeten brengt hij nieuw leven in het kampvuur, meer hout erop gooiend, zuurstof tussen veraste delen porrend. Dan kijkt hij naar de krijgster, koortszweet weerkaatst de kleur van de nacht en het vuur, ze is stil... waar zijn haar vehalen? Arnmack buigt zich naar haar toe, pakt de natte rode strengen in haar gezicht en duwt ze zacht haar haren in, trekt de mantel dichter om haar heen. . "Ik ga het Vuur aanleggen...Heb je nog iets nodig?"

Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Wed Apr 24, 2002 4:44 pm    Post subject: Re: Kuraunharok ~ Rood Hout Reply with quote

Terwijl Arnmack vertelde over de boog zag ze hoe hij naar het hout keek, alsof het deel van hem was. Ze wilde hem aanraken, zowel de boog als Arnmack. Even was ze ergens anders, even was ze in de wereld van Arnmack. Wat als dit alles voorbij was, deze droom in het woud, wat als ze terugkeerde naar de Vijf. Zou hij meegaan? Zou zij terugkeren naar de Vijf? Weer keek ze naar Rood Hout, glansend in het licht van het vuur zoog hij alle kleur op uit de omgeving.

Een jachtmes viel in haar hand en ze omklemde het, maar het voelde niet hetzelfde als haar bijl. Ze zag hoe de nacht Arnmack opslokte......

.......Ze schoot wakker toen hij terugkeerde, zijn aanraking bracht het mes omhoog. Een reflex, maar hij nam het voorzichtig uit haar hand. Het was tijd....de maan lachte haar bespottelijk aan vanaf zijn troon bezaaid met sterren. Hij keek op hun neer vanuit zijn koninkrijjk. ~Nodig me niet uit Maan, vannacht kom ik niet, er is nog geen plaats voor mij aan jouw hof.~ Lunea wierp de gedachte naar de nacht, hopend dat ze zichzelf kon overtuigen.

'Het is tijd.' sprak ze tegen de Ork. 'Ik heb alleen jou nodig.'

Back to top
View user's profile Send private message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Fri Apr 26, 2002 12:10 am    Post subject: De zwarte aarde Reply with quote

De wortels graven, dieper...heller brand het vuur in zijn borst...beelden en gevoelens die hij dacht ver weggeborgen te hebben, lijken de tijd in te willen halen en een moment lang smelt een herinnering samen met de krijgster die nu tegen de rots aanleunt. Arnmack zet zijn kaken op elkaar, als hij even in een ander gezicht kijkt, maar zijn woorden zijn voor Lunea.
"Ik ben er...ik zal je vergezellen voor zover onze paden samen lopen...zelfs als mijn stem verstomd is en de geluiden van mijn voetstappen wegsterven... Ik ben er..." Hij laat de mantel los, het mes weer bij zich stekend en zich omhoogrichtend.

De boogschutter keert zich naar het kampvuur. Met zijn voet schuift hij een kei wat dichter bij de vlammen. "Veschillende vertellingen beschrijven het ontstaan van de orken en één daarvan verhaalt van wezens uit rotsen getrokken, hoe wij de kinderen uit steen zijn geworden, het volk uit de keien. Het volk dat tussen de vuren van de aarde zwierf en de uitlopers van de jonge wouden... toen de wereld vijandiger was dan nu. Ik zal je het je nog eens vertellen." Arnmack buigt zich over het afgegraven gat, neemt van de stapel takken bijeengebonden stukken boombast vandaan. Tussen die gekloofde houten bladen bevindt zich de Gesel van Holm... de krijgersgenezing...
Met zijn handen drukt hij de delen van elkaar en houdt ze als schalen in zijn handen, schalen waar een massa steengruis in glinstert, vonkt, leeft en beweegt in de vlammen. Het gruis wat hij vermaald heeft in het woud, steen op steen, waar hij keien en rotsen voor heeft om moeten keren en aan stukken heeft moeten slaan, tot hij eindelijk bijelkaar kon brengen wat hij zocht. Dit is de aarde die heling moet brengen aan de gewonde krijgster, de gebroken steen.

Zorgvuldig strooit Arnmack het mengsel uit over de zwarte grond, drukt het aan. Dan begint hij de takken te breken, voedsel voor het Vuur. Een brandend kooltje is alles wat hij nodig heeft... de dennenaalden die als een soort tondel onder het droge hout liggen, vatten snel vlam, verwarmen de ertsen en de mineralen die in de bodem vastgedrukt liggen. Rode tongen verzengen de grotere takken, beginnen het te verkolen, vinden meer hout en in de afgegraven vorm begint een lichaam van helgeel licht te branden. Het Vuur zal niet lang meer op zich laten wachten... ZIjn mes legt hij met het lemmet in de hete as van het kampvuur.

Verbrande takken worden uit de kuil geschept, terwijl de zwarte aarde enigzins afkoelt slaat Arnmack drie korte, jonge stammen de grond in. Zijn hand raakt de donkere grond...en voelt...het is zover... Hij loopt op de krijgster toe en draagt haar naar de kuil, dan pakt hij zijn jachtmes uit vuur en gaat op zijn hurken achter haar zitten, voorzichtig trekt hij de mantel naar beneden, groot is het gat waar eens de verraderlijke dolk in heeft gestoken, zacht strijken zijn vingers over de wond, waar ze bijna aan onderdoor gaat...de god met het paarse vuur zal boeten...
Hij kan een deel van het ritueel overslaan, wat daar in haar rug zit is goed genoeg om het Vuur sneller naar binnen te leiden en hij legt zijn mes op de stenen, zodat het de hitte kan verliezen.

Haar handen en voeten heeft hij aan de drie palen vastgebonden, een stuk leer heeft hij tussen haar tanden geplaatst. Het Vuur zal hevig zijn... Hij heeft orken gezien die zichzelf open wilde rijten om de kracht die in hen woedde eruit te trekken...en orken die hun eigen tanden stukbeten op de pijn...
Dan bedekt hij haar lichaam, dat nu op de hete zwarte aarde rust, met zijn mantel. "Vriendin...dit is het, de Gesel van Holm... Jouw strijd zal zich hier zo voortzetten... Je bent sterk Lunea, je zult het halen..." ook al zullen de voetstappen holler klinken en mijn stem je niet bereiken...ik ben er Zijn vingers glijden door haar rode haar, hij kijkt in haar ogen waar de koorts nog altijd onvermindert brandt.

De grond begint te leven....

Edited by: ckeetel at: 4/26/02 2:23:27 am
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Fri Apr 26, 2002 7:11 pm    Post subject: draadje Reply with quote

Lunea's ogen volgen de handelingen van Arnmack. Hij heeft dit eerder gedaan, kordaat doet hij het werk, zonder aarzeling of twijfel. Ze probeert zich voor te bereiden op wat komen gaat, maar weet dat dat onmogelijk is. Ze kijkt hoe het maanlicht en het licht van het vuur spelen met de tekens in zijn huid. Heeft hij ook...?

Er gaat pijn komen, veel pijn verteld ze zichzelf. Verblindende witte pijn. En hoewel zijn vingers over haar wond onbeschrijvelijk veel pijn doen, weet ze dat er meer en erger staat te wachten.

Ze zou angst moeten voelen. Ze zoekt naar de emotie en vind die. Geen angst om te sterven, maar angst om te falen. Toen kwam het vuur.....

Tot haar grote schrik waren haar armen en voeten vastgebonden, haar lijf werd binnengedrongen door het vuur en de aarde. Van binnenuit reet het haar open, haar ribbenkast uiteengedrukt, haar weerloze spieren spanden zich en ze voelde hoe haar lijf tussen de staken hing, gespannen in een boog, spieren die trilden van inspanning. Ze sloot haar oogleden om te zorgen dat haar ogen niet uit hun kassen sprongen. Haar kaken klemden opeen, haar nekspieren zetten uit en het hielp niets, de pijn bleef.

Haar nagels zetten zich in haar handen en bloed ontsnapte aan haar vlees, haar tanden knarsten en als ze de adem en de kracht had gehad had ze geschreeuwd, geschreeuwd zoals haar lichaam schreeuwde, schreeuwde om zuurstof, schreeuwde om een einde aan de pijn, schreeuwde om ontspannen spieren.

Haar lichaam zou voor eeuwig lijden, voor eeuwig verteerd door vuur en aarde, de gesel binnen in haar zou blijven, voor altijd pijnigend tenzij.........


Ze los zou laten. Dat was het enige dat ze hoefde te doen om zichzelf te verlossen, simpelweg loslaten. Ze bekeek de draad die haar leven bond, zo klein, zo dun, zo nietig.

Lunea liet los..............................

Back to top
View user's profile Send private message
ckeetel
Dromenvanger


Joined: 10 Feb 2002
Posts: 981
Location: Raganorck

PostPosted: Fri Apr 26, 2002 10:03 pm    Post subject: draadje Reply with quote

Arnmack kent de pijn die nu door haar heen moet gaan als hij haar lichaam ziet spannen, als iedere spier door de huid lijkt te willen springen. Hij weet hoe overweldigend de pijn is, hij kent het van zijn eigen strijd. Hij ziet hoe de vingers zich in haar handen boren en het bloed de vezels van de touwen intrekt. Als een van de palen begint te hellen, slaat hij er een steen tussen.

En dan ziet hij haar lichaam zich ontspannen...ze valt weg, haar vingers drukken niet meer in haar huid, het bloed stroomt trager wordend over haar polsen. De zwarte aarde draagt haar weer, neemt haar op in de schaduwen ervan. De boogschutter zit zwijgend naast de kuil...in zijn gedachten maar één woord...

Nee....



Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website MSN Messenger
red
Dromenvanger


Joined: 13 Feb 2002
Posts: 399

PostPosted: Sat Apr 27, 2002 8:22 am    Post subject: oeps Reply with quote

(This message was left blank)

Edited by: red at: 4/27/02 10:35:13 am
Back to top
View user's profile Send private message
Display posts from previous:   
Post new topic   Reply to topic    Raganorck Forum Index -> De Geschiedenis van Raganorck All times are GMT
Goto page 1, 2, 3, 4, 5, 6  Next
Page 1 of 6

 
Jump to:  
You cannot post new topics in this forum
You cannot reply to topics in this forum
You cannot edit your posts in this forum
You cannot delete your posts in this forum
You cannot vote in polls in this forum


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group