Raganorck

ckeetel · Posted: Mon Mar 25, 2002 8:30 pm Post subject: De Verborgen Route

Dachhelm zal straks achter hem aankomen, de aftocht moet gedekt worden en zijn leider is bezig de laatste tegenstand de grond in te drukken. Urcham heeft de smid onder zijn armen, het licht van het bewustzijn heeft hij uit de half-elf geslagen. De verborgen route volgt hij, de route die Medarion voor ze uitgekozen heeft. Verborgen geulen in het kreupel hout, een smalle ondergrondse gang onder grote wordtels door. Het gewas dempt het geluid van zijn voetstappen. Het zicht buitenaf wordt ontnomen door de begroeing die het diepe pad omhult. Een verse bosgeur hangt hier. Hij weet waarheen hij moet. Even neemt hij pauze, met een roestige sleutel sluit hij de boeien die eerst Darvan's polsen gevangen hielden, nu om die van de man met het litteken. Hij kijkt of ze goed zitten, dan slaat hij het lichaam over de schouders en vervolgt zijn weg....

Coldrin · Posted: Tue Mar 26, 2002 6:58 pm Post subject: Re: De Verborgen Route

Coldrin hangt slap op de schouder van de Ogur.
Hij komt langzaam bij, zijn hoofd gonst van de slagen die hem gegeven zijn. Zijn gevoel komt terug en zijn enkel schreeuwt.
De geur van de Ogur hangt in zijn neusgaten, maar ook de geur van bloed en dood. De geur van verbrand vlees, maar ook de geur van het woud.
Hij probeert zijn hoofd op te richten.

ckeetel · Posted: Tue Mar 26, 2002 7:33 pm Post subject: De Verborgen Route

Urcham kwakt Coldrin grijnzend wat water uit de zak in het gezicht, hij heeft even halt gehouden, niet voor hem, maar om te kijken hoe het met de smid is. Zij zal niet echt blij zijn, de half-elf is niet heel meer te noemen. Maar hij lijkt een beetje bij te zijn gekomen. De ogur plaatst een grote voet op de borst van Coldrin zodat hij niet zomaar omhoog zal komen. Dan bekijkt hij het gehavende lichaam. Provisorisch legt hij een verband aan om de wond in de zij, hij scheurt wat er over is van bloes en schort van de smid in repen.
Hij pakt de gebroken voet vast, dat ziet er ernstiger uit en zijn beperkte medische kennis houdt hier op, behalve dat hij weet dat ledematen met zulke kwetsuren vaak worden afgehakt. Ook hier draait hij stof omheen, om het allemaal enigzins bijeen te houden. Het hertevel wat hij op zijn rug draagt slaat hij om de half-elf heen, dit keer legt hij de man in zijn nek, de boeien van handen en voeten met de handen vasthoudend.

Weer gaat de reis verder, over stenen, door kreupelhout en kleine beekjes.

Coldrin · Posted: Tue Mar 26, 2002 8:58 pm Post subject: Re: De Verborgen Route

Hij kreunt als de ogur zijn wonden verbind en hem weer op zijn schouders neemt.
Coldrin voelt hoe de boeien in zijn armen snijden tot bloedens toe, hoe ze in zijn benen snijden totdat het bloed over zijn voeten en gebroken enkel loopt.
Hij probeert het smerige hertenvel van zijn lichaam te werpen, maar het zit tussen zijn lichaam en dat van de ogur geklemd.
'Wat is je naam?' vraagt hij sissend. 'Zodat ik je later kan doden.'

ckeetel · Posted: Tue Mar 26, 2002 9:18 pm Post subject: De Verboden Route

Even denkt hij dat de half-elf het benauwd heeft, want hij hoort hem piepen. Dan begrijpt hij dat het woorden moeten zijn. Woorden van een zwaklijvige, hij kent de taal niet. "Geduld half-broed", zegt hij in het ogurs, "We zijn er bijna en Zij zal je niet laten wachten." Hij lacht.

De groene wal van deze rivier is niet meer dan een drempel voor Urcham, hij stapt er met gemak overheen. Zo ver weg is het niet meer, nog een aantal uren en dan zal de heuvel met het glazen dak voor hun liggen. Dachhelm is niet gekomen, maar Urcham's weggaan is onopgemerkt gebleven.

(( -> De Ruines van de Eerste Fabriek))

Edited by: ckeetel at: 3/27/02 10:13:23 pm

ckeetel · Posted: Sun Apr 28, 2002 11:37 am Post subject: Faranyell en Vriend

Aan weerszijden zijn aarden wallen, overbrugd door brede boomwortels en begroeid met grote varens en struikgewas. Het vocht blijft hier hangen, mistflarden treden dit vreemde pad, hechten zich onder de donkere holten van de bomen die deze geul doorkruist.
Af en toe omkijkend naar het boselfje, drukt de hond nog steeds de neus tegen de grond, het spoor is wat ouder, maar zijn neus is scherp. Zo nu en dan neemt hij rust, loopt weer naast het vriendinnetje, schouder aan schouder, hijgend, uitgeput als het gewonde dier is.
Dan neemt hij weer het voortouw, één keer gaat hij zijwaarts, ruikt de plaats waar de geur van de smid zo sterk is... en die van de ogur. Hier moet Coldrin op de grond hebben gezeten...

Weer vervolgt hij de speurtocht, de hele weg gespitst op onraad, nooit het lichte geluid van haar lopen missend, noch haar lang uit het oog verliezend...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ze loopt zacht en stil achter hem aan.De muffe geur van vreemde paddestoelen vermengd zich met dat van een flardige mist en dringen door boomholtes en verdwenen hollen en gaten.Samen lopen ze door een geul waarop de wortels van de daar bovenop groeiende bomen een scharminkelige trap vormen naar bovenop.
Wanneer je naar boven zou kijken is het niet de grauwgrijze lucht die je ziet,maar een iets donkerdere mist die zwak heen-en weer zwalpt en een vreemde schaduw op de grond neerwerpt.
Dit is minder het woud dat ik kende,vele minder.Alles was hier zo grauw en grijs,levensloos.

De hond komt naast haar lopen op een trager tempo,half versuft door de stekende pijn die hij wel zou hebben.Het leek erop dat hij een goed spoor te pakken had gekregen en dat het liep door deze geul.Dan liep hij weer even voorop om er zeker van te zijn dat hij het spoor niet uit de gaten verliest.

Mijn oren spitsten zich om ook maar elk verdacht geluid op te vangen en ik probeerde met mijn overige zintuigen me te concentreren op alles wat ongewenst was.

De lichte rugzak die ik bij me had slingerde ik even naar voor en haalde er al lopend een doek uit waarin er de drie werpdolken zaten die ik had gekregen van Coldrin.Daarna liet ik hem terug op mijn rug vallen met in de ene hand de dolken voorals enig gevaar leek te zijn....

ckeetel · Posted: Mon Apr 29, 2002 11:56 pm Post subject: ToRunn's terugkeer

Vriend staat stil...zijn grote kop heft zich in de lucht, proevend, de geuren van de omgeving opnemend. Zijn oren vliegen naar alle kanten, er is iets op komst, iets wat nog heel ver van hun verwijdert is, iets groots wat zich een weg door de geul baant....achter hun. Iets wat alle alarmbellen van zijn instinct laat rinkelen. Hij herinnert zich de geur van dat ene wezen wat hem zo ongenadig behandelde, toen hij als oud vuil werd weggesmeten. Faranyell...hij voegt zich bij het boselfje en staart het pad af. In de verte, hoog boven hun, nauwelijks zichtbaar door het struikgewas vliegen vogels over, hun paniekkreten vangt hij op met zijn gevoelige oren. Hij werpt een blik op zijn kleine vriendinnetje dat vastberaden lijkt.

Weer snuift hij de lucht op die gedragen door een zachte bries zijn zintuigen bereikt, nauwelijks voelbaar zijn de trillingen in de grond. Er komt iets groots aan, iets wat niet uit één wezen bestaat. De grijze hond schuift voor Faranyell. De oren diep in de nek, de tanden ontbloot... ver zijn ze nog, maar nu al zenden de wouden hun onheilsboodschappers, konijnen met wijdopen ogen die door de geul komen rennen, een ree die door de bosjes breekt, tegen de wal op probeert te springen, maar zich gevangen weet, om vervolgens langs de twee reizigers verder te vluchten, het pad af, op zoek naar een uitgang, zijwegen, weg van de dreiging die met grote dreunende passen nadert...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Mist aan de horizon,een vreemde gloed in de lucht.Ze zat in haarzelf te denken aan Coldrin en Echo.
Niemand lijkt te weten waar ze nu zijn,en wat zou het menen.Zou het een droom zijn.Zo hard in een verschrikkelijke werkelijkheid gestoken dat...nee,dit is de werkelijkheid.
Een scherpe wind waait door de bomen-zou het een schaduw zijn,gelijk aan de duisternis van de nacht-een koude sfeer in de lucht-niemand weet waar jullie zijn,en hoe,waarom.Is het in de donkere nacht,in het laaiende vuur,de koude kille stenen,Ergens?

Ze loopt in haarzelf voort,niet wetend of ze nu vooruit gaat of niet.Iets lijkt haar opeens op te houden totdat ze de gedachten van haar wegschud,en naar beneden kijkt.Iets had haar naar beneden laten kijken,wat wou ze nu niet weten,want toen ze zag dat een enige hoop was,liet ze die vraag liggen.

Langs de geul,trots voor een kronkel van een vreemde boomwortel,stond iets heel klein,eerst zou je niet zeker durven te zijn,(zeker niet in deze wouden),maar daarna bleek het een bloempje te zijn.Een enige hoop leek het uit te stralen langs deze mistige weg.Een licht blauwe kleur met daarin witte stuifmeelkorrels die hopenlijk ooit op een vruchtbare bodem zouden belanden en zo deze streek terug levend te maken. Amar'Yll,lachende ster.

Hoe langer ik er naar staarde,hoe meer dat ik het gevoel kreeg dat niet alleen de hond bij me was.De steek van de verlating.Een valk zweefde krijsend boven de boomtoppen weg en bleef doorgaan totdat je hem niet meer kon horen.Een kleine hinde snelde met grote sprongen,proberend om op de hellingen van de geul te komen,langs ons voorbij.Vossen slopen met hun jongen in hun nekvel vlug en geruisloos door het struikgewas op de heuveltjes.De lucht was killer geworden en de mist bracht geuren met haar mee.Andere dan voorheen.Een bekende geur,maar een geur die kwaadaardig is.

Voeter kwam voor me staan,lijkt iets te horen,te voelen,en smijt dan zijn oren in de nek,witte tanden komen tevoorschijn en de ogen vertrekken zich.
Ook hij voelt iets,het is veraf,maar er is iets dat me zegt dat we er niet op moeten wachten tot het hier is.Schuilen lijkt...als ze verkenners hebben,waarschijnlijk,zouden ze ons vinden.
Een riling loopt langs haar rug,de keus was nog steeds om verder te gaan,door de geul,naar Coldrin,en Echo...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Diep achter in de wouden,kwamen steeds meer donkere voetstappen dichter in hun beurt."Het is beter dat we opschieten Vriend.Alles wat we nu hebben meegemaakt wil ik niet wegwerpen door iets dat we nog kunnen vermijden.
Ik nam nog een laatste blik naar Amar'Yll en dan liep ik verder door de geul,tevens in de richting waar de ree was heen gelopen,wegvluchtend van schrik.De hoop had me iets gegeven waardoor ik de oude hoop kon verstoten en de nieuwe kon inlaten.Alles is nu mogelijk volgens mij.Ik keek achterom om te zien of Vriend me volgde,mar even later was hij me alweer voorbijgelopen.Steeds het spoor volgend van Coldrin's levensflarden,die hij had achtergelaten,vermengd met een geur,de geur die ons volgde.

Edited by: Faranyell at: 5/7/02 10:20:34 pm

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

We schoten op.Soms leek het alsof hetgene dat ons achtervolgde nog geen meter achter ons was,en daarna hoorde je er niets meer van en daarachter kwam zacht weer het geluid van marcherende voeten die onregelmatig elkaar opvolgden.De mist dwaalde doelloos rond over de hoge geul.In de verte hoorde je een schreeuw waarvan je zeker was geweest dat het niet van een of ander dier was geweest,maar in deze wouden...
Ik omklemde de dolken steviger in mijn hand en durfde mijn vingers ook maar geen seconde de grip te laten lossen.Geen seconde.

Op de grond liep het vage spoor van de ree die langs ons was gevlucht.Diep in de grond staken geruchten,oude geruchten,van pijn,kwaad en nutteloze moeite.Op de harde grond waren kleurwisselingen van aardebruin en opgedroogd donkerrood.De zon scheen met zijn grootste moeite door de mist heen,om dan nog door het bladerdak te geraken.

ckeetel · Posted: Fri May 10, 2002 1:32 pm Post subject: ToRunn's terugkeer

Voor het boselfje verlegd de grote hond grenzen, verder gaan ze, sneller. Dat wat nu achter hun zit kunnen ze niet aan, de pijn striemt weer door zijn grijze lijf, maakt hem deze snelle gang bijna onmogelijk, maar ergens moet een uitgang zijn, een plaats waar ze kunnen ontsnappen of verschuilen.
Achter hun begint de lucht grove zware stemmen mee te dragen, de grond trilt onder de naderende voetstappen, hier en daar maken stukken aarde zich los van de wortels die door de wanden naar buiten steken, rollen naar beneden, werpen stof op als de brokken verpulveren op de bodem van de geul.

Dan een geluid van kraken en een lichaam rolt zwaar en donker door het struikgewas boven hen naar beneden. Een wild zwijn, een enorme grijze beer, heeft zich in paniek door het kreupelhout gewerkt, zoekend naar vrijheid, maar de geul gevonden. De twee passeren hem, langs de wal gaan de honde-ogen op zoek naar kwetsbare, betreedbare plaatsen in de geul. Achter hun is het wilde dier weer bij zijn positieven gekomen en dan roffelen zijn hoeven over de aarde, de kop laag een neidig grommen uitstotend. Vriend gunt hem alle ruimte als hij passeert, zich tussen het borstelige lichaam en dat van Faranyell opstellend. De aarde schiet onder hun voor bij, terwijl onheil met dreunende passen nadert, en dan geeft Vriend op. Zijn geest kan grenzen verleggen maar zijn lichaam niet meer. Kapot is het, bloed stort uit de verder opengescheurde wond. De hond beeft en zijn kop is diep naar beneden gezonken. De tocht heeft hem teveel krachten gekost, het rennen de heling die zijn lichaam onder de verzorgende handen van het elfje begonnen was...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Gestamp roffelt achter ons,de tijd lijkt nauwelijks een grens te verleggen.Een groot borstelig lichaam valt neer voor ons in de geul,staat op en rent langs ons voorbij met de slagtanden bruusk heen en weer zwaaiend.Het geluid word steeds sterker,evenals de geur die het met zich meebrengt.Gebrul klinkt harder achter ons.De handen worden wit wanneer ze steeds harder de dolken omklemt,niet meer zeker waarvoor ze nu nog konden dienen.Maar dan vielen ze opeens los uit de handen.
Achter haar laat de hond zich neervallen en Faranyell loopt meteen op hem af.Het lichaam van het dier had het begeven onder de last en de grijze vacht van de hond was opnieuw vermengt met donker bloed,het lichaam beeft en de geluiden van de hond werden steeds zachter totdat er haast niets meer te horen was.Nu liet ik alles vallen.Het enigste dat nu nog iets voor me betekende was Vriend.De achtervolgende geluiden leken te vervagen,maar waren dat in de werkelijkheid niet.Ze scheurt een reep van haar trui en probeerde het vloeiend bloed te stelpen en draait daarna een ander stuk stof voorzichtig en zo vlug mogelijk rond het zwakke lichaam van het dier.De handen beefden.Hij mocht nog geen reis maken,nu nog niet.Hij mocht niet aan het einde zijn,nog niet.Maar de geest wil niet lossen van het lichaam.Zijn geest is sterk,kan onmogelijke grenzen verleggen.
Ze haalt haar handen onder het lichaam van de hond en tilt hem op.Ze wist niet of ze het nog een tweede keer kon,maar deze keer moet het!Ze bijt op de tanden onder de zware last.Hem achterlaten zou ze nooit.Nooit meer!

De geluiden werden sterker en dringen terug door haar heen als een mes door een boomstam.De geluiden worden veel te sterk.Angst is vlugger dan haar vermoeden.Stenen rollen naar beneden onder de dreunende voetstappen en slaan dan al het zand in stukken van zich af.Als een zweep slaat de zwaarte steeds door haar lichaam.Maar ze gaf niet op,nu toch niet.Hoe verder ze gaat,hoe zwaarder elke stap word.Haar voeten strompelen voort,maar ze kon hem niet loslaten.Ze zou hem nooit loslaten.

Het bloed drong door de stof heen en grensde aan mijn lichaam.Ze moest een plaats vinden.Een veilige plaats,veilig voor de achtervolging.De wind sneed snel en razend door de mist.Ze wou zich laten neervallen en ter plaatse blijven liggen,maar ze deed het niet.Pijn drong in de keel.Ik durfde niets te zeggen,bang dat iets of iemand me zou horen.Plotseling besefte ik dat er geen angstkreten meer waren te horen.Alleen de strompelende stappen die door de geul renden en het gedreun dat achter ons steeds naderde leek ze te horen.

Edited by: Faranyell at: 5/10/02 5:34:21 pm

ckeetel · Posted: Sat May 11, 2002 8:56 am Post subject: T

De oude veteraan leidt zijn mannen de geul door. De missies zijn geslaagd, de vrouw en de man zijn naar Haar gebracht en de jonge Lotusloten zijn afgeleverd. Nu keren ze terug naar het grote kamp onder leiding van Man-Tau. Een lange weg is nog te gaan, een weekreis, maar de ogurleider laat de pas er stevig inzetten, weinig rust, weinig eten en de snelheid en dekking van de verborgen route die Haar Dienaar voorbereid heeft. ToRunn eist ijzeren discipline van iedere ork, van iedere ogur en er zijn er geen die tegen hem in durven te gaan. Dachhelm vergezelt de ervaren kommandant vooraan.

Dan verschijnt in het stof en mist een eind van hen vandaan de contouren van een klein donker figuurtje, midden op het pad, slecht te zien nog. Dachhelm grijnst, een wild dier zeker wiens vlucht hem uitgeput heeft, een welkom tussendoortje voor onderweg... ze zullen het snel ingehaald hebben...

Anoniem · Dromenvanger Joined: 08 Feb 2002 Posts: 501

Ze voelde door het bloed van haar armen steeds een strammende pijn vloeien.Alles leek veel te zwaar te worden,het gewicht van de hond,zorgen,gevoelens,alles wat er rondom haar lag.De lucht,de mist en de drukkende geluiden van de beesten achter ons.
De voeten strompelden vooruit,steeds trager,ze was buiten adem,steeds snakkend naar adem,maar ze moest een schuilplaats vinden.Ze had zoveel zin om neer te liggen,blijven liggen,voor altijd,maar de geest wou niet.