Raganorck

[ckeetel]

Donkere gedaanten volgen de smid voorzichtig naderend verder het bos in, terwijl twee anderen hun kruisbogen gespannen hebben en richten op het lichaam van de vrouw die snel van boom tot boom schiet.

Edited by: ckeetel at: 3/17/02 3:33:41 pm

[Elegia Morfleur]

Geruisloos klom Echo hoger en hoger, versluierd door de bladerkronen van de woudreuzen schoot ze van tak tot tak, haar ogen op Coldrin gericht, die een steeds maar kleiner figuurtje onder haar werd. Om één of andere reden voelde Echo zich alles behalve op haar gemak en een moment hield ze halt om te luisteren. Het Woud ritselde en fluisterde, de wind zong zacht door de bladeren... maar er was meer. Echo hurkte op een tak, met haar rug tegen de ruwe stam van een boom gedrukt en legde een pijl aan.

[ckeetel]

"Waar is ze" fluistert de ene ork tegen zijn kompaan. "Moeilijk te zien, ik kon 'r nog wel horen, daar moet ze ergens zijn. Hij wijst. "Maar het is verdacht stil nu." Hij snuift de lucht in. "Ze is in de buurt, oren openhouden..." "Waarom moet het zo moeilijk", zegt de andere ork zacht, "waarom branden ze het bos gewoon niet plat, dan komt ze d'r vanzelf wel uit."

[Coldrin]

Coldrin hoort geluiden achter zich, zachte geluiden, maar zijn elfenoren vangen het minste geluid op. Voetstappen, sluipende voetstappen.
Hij laat zich op de grond vallen en rolt onder een grote varen waardoor hij aan het zicht onttrokken wordt. Vanuit zijn laars haalt hij een lange smalle dolk te voorschijn die hij in zijn andere hand houdt, zijn handen zijn klam van het zweet.
Kleine druppeltjes parellen op zijn voorhoofd.

[ckeetel]

Orkenvoeten staan stil als de smid ineens verdwenen is, ze luisteren, ruiken de lucht. Maar zijn verward zelfs hun gehoor hun niets vertelt. Hun ogen glijden door de bomen zoekend naar die andere, maar ook die lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen. De voorste ork blikt terug naar de anderen, die halen hun schouders op, kijken zoekend rond. De ork zakt door zijn knieën, waar is de half-elf gebleven? De wind waait harder, de geuren snel en diep het bos injagend. Een nadeel nu ze achter de man zitten, de verkenner denkt aan de twee anderen met hun bogen, die zullen het ook wel merken nu. En waar zit die snuiver?

De klus moet geklaard worden voordat Dachhelm er is. Hij staat weer op, wenkt de anderen dat ze verder gaan en zoeken moeten. Langzaam, over mos en blad leggen zijn voeten zich. Zijn hoofd gaat van de ene kant naar de andere, verlangend naar een geur, een geluid dat hem verraad waar de bejaagde zich ophoud. De anderen lopen ieder tien meter van elkaar. Onbegrip, de elf lijkt wel te zijn opgelost. Grote varens hinderen zijn blikveld, hij vertrouwd nu op zijn oren en neus. Misschien dat daarachter een afdaling is, een wal, die alle geluiden dempt. Stap voor stap gaat hij langs de grote bladeren. Hij proeft iets zilts in de lucht, een eerste spoor? Voorzichtig gaat hij verder...

--Ondertussen bij de twee boogschutters--
Het begint harder te waaien en de beide orken verliezen de lichte geur van hun doel. Vlakbij, maar waar? Koortsachtig zoeken hun ogen in de kruinen van de bomen, maar als ze een donkere vlek zien, is het slechts het bladerblad wat hun bedriegt. Hun bogen richten zich op alle beweging bovenin. Maar niets lijkt nu wat het is, nu de wind harder is gaan waaien ruisen de bladeren en kraken de takken. Een van de orken tast bijgelovig de boom naast hem. Misschien kan ze toveren, je weet maar nooit, zou ze ineens naast je kunnen staan... Een van de orken waagt het erop, langzaam komt hij uit de schaduw, de ander slaat hem gade en kijkt met de bomen in. Op zoek naar een geluid, een reactie iets...

[ckeetel]

Daar is die vreemde geur weer. Voeter heeft zich verwijderd van de smid toen hij het rook. Zijn neus leidt hem verder het bos in, langs dikke boomwortels en kreupelhout. Maar het is het spoor van één, terwijl hij zeker weet dat hij er daarstaks meer opgevangen heeft. Hij volgt het verder, totdat zijn gevoelige oren heel in de verte iets horen, een onrust in het bos, scheldende vogels. Dan staat hij ineens oog in oog met een hert. Het springt over hem heen. De neusvleugels verbreed, de ogen wijdopen...angst. Er is iets op komst wat al het leven hier in staat van paniek brengt.

Terug naar 'zijn' groep. Terug naar de smid. Hij moet ze waarschuwen.
Het waait harder dan daarstraks...en hij ruikt de geuren die vanaf de bosrand zijn neus bereiken... en ook degene die hij miste... uit de richting van de smidse... laag grommend verdwijnt hij snel tussen de bomen.

[ckeetel]

Een doffe klap klinkt. De ork voor hem schiet zijn pijl af, maar tot verbazing van de figuur in de schaduw lijkt de pijl een willekeurige richting te volgen. "Heb je wat gezien...heb je wat gezien??!! De ork kijkt opgewonden omhoog en naar zijn maat die stil blijft staan. "Kom op man...zeg eens wat!!!" Dan ziet hij iets recht boven de kruin van de verkenner uitsteken. Langzaam valt het lichaam voorover. De ogen van de andere boogschutter worden zo groot als schoteltjes...een pijl recht door de schedel heen...

Ze zit dus ergens boven hen, ze zal betalen. Hij hangt de boog op zijn rug en bladeren en takken brekend begint hij te klimmen. Woedende orkse woorden striemen de wind. Meer op kracht dan op handigheid wint hij hoogte. Bovenop een brede tak pakt hij zijn boog weer en speurt de omgeving af.

((hij's aangekomen, gelezen en...goedgekeurd ))

Edited by: ckeetel at: 3/18/02 5:03:31 pm

[Elegia Morfleur]

Aan de kreet van ontzetting meters beneden zich leidt Echo af dat haar pijl een doel heeft getroffen. Wanneer de kreet even later gevolgd wordt door het heftig schudden van de boom beseft ze plotseling wat hen najaagd. Orks! Vliegensvlug bindt Echo haar boog op haar rug en werpt zich voorover. Tijdens haar val grijpt ze de tak van een andere boom, trekt zich op, klimt hoger, springt naar de tak van een andere boom en zo, klauterend en springend, beweegt ze zich door de bladerkronen van de bomen. Ze is een geoefend boomklimmer; er zijn maar weinig mensen die haar dit zullen nadoen en daarom haar enige mogelijkheid om te ontsnappen aan de orks.

[ckeetel]

Nauwelijks heeft hij zichzelf in positie gebracht of hij ziet haar voorbij schieten. zonder enige moeite, alsof ze de wind rijdt, heeft ze de tak van de volgende boom te pakken. De ork is met stomheid geslagen. Verder gaat ze, schijnbaar moeiteloos. Zijn eerste reactie is om haar na te gaan, maar hij weet dat er grenzen zijn aan de lenigheid van zijn lijf. Hij richt. Boeten zal ze, voor de dood van zijn maat. "Sta es stil" gromt hij. Hij moet nu schieten, voordat ze echt verdwijnt achter de talloze bladeren. Midden in haar volgende duik drukt hij de kruisboog af.
Ogenblikkelijk plaatst hij de boog op de tak en zet een nieuwe pijl in.

[Elegia Morfleur]

Midden in een duikvlucht voelt Echo hoe er een pijl langs haar wang scheert. Van schrik laat ze bijna de tak die net vast heeft gegrepen los, maar weet op het laatste moment dit reflex te onderdrukken. Ze draait haar hoofd om haar belager in het gezicht te kijken als een tweede pijl haar doel raakt. Plots verlamd grijpt Echo naar haar schouder waar de punt van de pijl zich in haar huid heeft geboord. Alle kracht lijkt via de wond uit haar lichaam te stromen; de tak glijdt uit haar handen en voor ze beseft wat er gaande is, stort ze achterwaarts op de aarde af.

[Chrystal]

Voorzichtig, stilletjes volgde Evelyn Coldrin en Echo het woud in. Handig gebruik makend van de vele schaduwen in het bos sloop ze van boom tot boom.
Haar elfenoren richten zich in één bepaalde richting en ze sloop behoedzaam dichterbij.

[Coldrin]

Coldrin hoort hoe de voetstappen dichterbij komen.
Hij grijpt met zijn hand in de modder onder de varen en wrijft de brij over zijn onbedekte huid uit. Door de stukjes groen en kleine takjes die erin steken, ziet hij eruit als een monster.
Hij hoopt dat deze laag zijn lichaamsgeur vermindert zodat de orks voorbij lopen zonder zich om hem te bekommeren.

De stappen worden luider en dan ziet hij laarzen met metalen tippen. De ranzige geur is onverdragelijk.
Plots hoort hij vanuit een andere richting de geluiden van een gevecht. Zonder nadenken springt hij recht uit zijn schuilplaats en laat zijn zwaard en dolk een rondedans maken.
Twee orks gaan neer. Een van hen grijpt naar zijn keel waar bloed uitstroomt, de andere kan dat zelfs niet meer.
Coldrin plant zijn voeten uit elkaar en wacht af wat de andere Orks gaan doen. Vluchten zou een verstandige keuze zijn, denkt hij.

[ckeetel]

Hij heeft de boog nog recht voor zich als hij ziet dat de tweede pijl zijn doel heeft bereikt. Hij kijkt in haar ogen, verbazing? Hij grijnst, hij heeft haar. Ze reikt naar haar schouder en hij ziet de vrouw de grip verliezen en achterover storten. Als een vogel waarvan de vleugels afgenomen zijn. Dan raakt haar lichaam varens en de zachte bosbodem.

Snel glijdt de ork langs de stam naar beneden, geen eenvoudige klus, het was makkelijker klimmen dan te dalen en hij vervloekt haar weer als hij zich aan de splinters snijdt.
De laatste drie meters springt hij naar de grond, zakt diep door zijn knieën en rent naar haar toe. Hij gaat bij haar op zijn hurken zitten. "Valt niet mee, hè" zegt hij in het orks terwijl hij de pijl uit haar schouder trekt. Hij speelt met de punt ervan, terwijl hij haar aankijkt,"jammer dat ze je levend moeten hebben...erg jammer..."

Hij tilt haar op en legt haar lichaam over zijn schouder, op de grond is hij sneller, meer vertrouwd mee dan takken en bladeren. Voor hem is ze licht als een veertje en met haar over de schouders geslagen verdwijnt hij richting het kamp.

Edited by: ckeetel at: 3/18/02 7:48:17 pm

[ckeetel]

De laatste ork staart met verbazing in zijn ogen naar het figuur vóór hem die de twee zonder enige moeite neer heeft gehaald. Ineens zijn er twee makkers van hem weg en staat hij er als enige...alleen. Zijn ogen flitsen langs de man en weer terug, ervandoor? Missie gefaald? Maar hij denkt aan Dachhelm en hij weet dat hij zo niet kan aankomen. Hij wilde in de eerste plaats hier al niet zijn en nu kan hij geen kant meer op. het is kiezen tussen twee kwaden. Hij aarzelt...dan zakt hij op zijn knieën en heft zijn handen naar de smid, bevende orkse woorden prevelend.

[red]

Zo groen als het woud had geleken vanaf de stadswallen zo zwart was het onder het gebladerte. Lunea liep op een drafje over de zachte grond. Plotseling stond ze stil, adem ingehouden, de wind voerde geluiden naar haar oren....stemmen, gesproken woorden..... Orks! Bevroren bleef ze staan. Orken hier zo dicht bij de stad? Geen wonder dat de Grote Grijze hond zo overstuur was geweest. Waar is iedereen? Ze liep verder in de richting van de geluiden. Af en toe keek ze naar boven in de hoop Echo te zien, maar de bomen waren leeg, zelfs geen vogel beroerde de takken boven haar. Er waren niet alleen Orken in het woud! Haar gevoel fluisterde haar toe dat er iets ergers was, iets waar zelfs Orken respect voor hebben.

'EVELYNNNN! CRYSTAAAAALLL!'

Waar is iedereen?