Raganorck

[ckeetel]

"Doorlopen!", snauwt ToRunn naar een protesterende ork en hij geeft hem een harde duw in de rug. Ze zijn nog maar net onderweg en nu zijn er al problemen. De magie glijdt van zijn huid af, ongevoelig ervoor staat ToRunn langs zijn voorbijtrekkende mannen. De orken klagen, zij voelen het wel. En ze lijken niet verder meer te willen. ToRunn rukt een ork uit de aarzelende rij. Hij plukt razendsnel iets van zijn behaarde rug. "Hier", grauwt hij, "het is maar een mug". Het lichaam van een fee wordt zichtbaar, fel steekt ze haar witte dolk in zijn huid, maar ToRunn lijkt er niks van te merken. Hij houd haar omhoog en in zijn hand kraakt het. "Dit doe ik ook met jullie koppen als jullie nu geen looppas inzetten!" De orken protesteren niet meer, ze draven zelfs, alles om hun leider maar niet te ontrieven.

De woede van de feeën richt zich nu op de Komandant, maar die wordt er warm nog koud van. Achteloos gooit hij het gebroken lijfje terzijde. Hij voegt zich bij de laatste man, verder het bos in, zuidwaarts, de verborgen route van de kaart volgend.

[ckeetel]

De eenheid houdt nauwelijks rust, ToRunn is er op gebrand de mannen op tijd bij de plaats van bestemming te krijgen. Hij had liever zijn hele eenheid hier gehad. Maar de opdracht vroeg om voorzichtigheid en discretie, heel iets anders dan hij gewend is. En nu gaan ze door het bos als bange konijnen.

De route is een goede route en behalve de feeën bij het meer gebeurt er verder helemaal niets. De orken durven nu niet meer tegen te sputteren, ze zijn taai en snel en misschien het enige andere goede, maar ook kwetsbare punt, is dat ze ontzag hebben voor macht en wreedheid. Ze zijn al een aantal dagen onderweg als de ork voor hem opmerkt, "het stinkt hier naar elven....en mensen". ToRunn laat de grote groep halt houden en stuurt een paar mannen uit om de buurt te verkennen. Hier last hij ook even een adempauze in en zet wachters uit.

Hij ziet twee verkenners terug komen rennen met de mededeling dat ze een elvennest in een boom hebben gevonden. ToRunn gaat onmiddelijk polshoogte nemen, laat een van de verkenners in de boom klimmen om te kijken of het hutje echt verlaten is. "Geen elvennest, het ruikt naar mens", de verkenner gooit een paar takken naar beneden. De veteraan ziet dat het boomhuis er wat verwaarloost bijligt. Het dak is doorgezakt en hij ziet resten van dierlijke aanwezigheid. Het hutje is kennelijk al een tijd verlaten. Als hij aan de takken ruikt, merkt hij dat de geur al oud is. "Die geur ken ik", zegt een orkse verkenner,"dat is een van de dingen die wij op moeten sporen, moeten we er nu achterheen?"

"Nee", gromt ToRunn, "dat is van later zorg, eerst het kamp op de afgesproken plaats en ons rustig vertrouwd maken met de omgeving." Hij laat de sporen van zijn eenheid tot een heel eind terug uitwissen, dit houd hij vol totdat ze op hun bestemming zullen aankomen.

[ckeetel]

Geluidloos en snel nadert de dood het wilde zwijn dat met overgave in de grond loopt te wroeten naar sappige wortels. De speer schiet door de taaie huid en bereikt vrijwel ogenblikkelijk het varkenshart. De doodsstrijd is kort en fel. Met donkere bosgrond vermengde speeksel nog om de bek gekleefd, zinkt het dier ter aarde. De poten worden met vaardige handen snel aan een draagstok gebonden en opgelicht. Twee orken haasten zich met hun vracht onder de bomen door naar het kamp van ToRunn, waar vele uitgehongerde magen wachten.

Het leger is gedurende haar reis nauwelijks tijd gegund om te eten. Nu roken er kleine vuurtjes verspreidt op de open plek en wordt daarop een voedzame soep gertrokken van de botten en vleesresten van wild. In groepen zitten de mannen hele bouten rauw naar binnen te werken. Gegrom en gegrauw klinkt waar er orken onenigheid hebben over hun stuk vlees.
ToRunn heeft nog geen tijd genomen om te eten, behoedzaam als hij is wil hij eerst dat alles rond het kamp in orde is, zo'n goed mogelijke bewaking, verdediging en zo min mogelijk vuur.

Hij werpt een blik over het kaalgetrapte gebied, waar tal van geïmproviseerde barakken opgetrokken zijn. Geen slaapplaatsen, maar plekken waar de kostbare handel klaargemaakt moet worden voor de grote reis. In de bomen rond het kamp heeft hij wachters met bogen en hoorns gepost. En verkenners gestuurd voor het zoeken naar drinkwater en het rapporteren van onverwacht bezoek.

Straks ranselt hij de orken weer naar hun taken.

[ckeetel]

De eerste zwarte bloemen worden in de barakken verwerkt, met hun wortels nog in hun voedzame bodem gestoken, worden ze zorgvuldig door orkenhanden verpakt. Vannacht zal de koerier de eerste kostbare lading naar de stad brengen. ToRunn heeft zijn vertrouweling, een half-ogur, het medaillon gegeven.

Nu is het tijd voor het tweede gedeelte van de opdracht, waartoe hij vijf van zijn meest betrouwbare, fanatieke krijgers geselecteerd heeft. Twee van hen komen van een andere eenheid. Man-Tau had hem toestemming gegeven, de juiste mannen voor deze gevaarlijke onderneming uit te kiezen (met uitzondering van Kommandanten en onder-Kommandanten). Ze zullen samen met veertig orken een eigen kamp vormen, het uitgekozen spoor volgen en Haar opdracht uitvoeren. ToRunn roept de namen van de vijf. Een van hen schenkt hij de kaart met de verborgen route. Dan legt hij een hand op hun schouders en wenst ze een goede jacht.
Het spel is begonnen.

[ckeetel]

Regens verstoren de aangestampte grond. Spoelen het zand weg dat in de open plekken van het woud zichtbaar is geworden onder de voetzolen van zovele krijgers. Zwarte plekken, waar eens kampvuren hebben gerookt liggen met botten en resten van karkassen, waar een enkele scharminkelige vos nog wat uit probeert te halen, als naargeestige zwartgeblakerde heuvels tussen de stammen.
De plassen leggen de grote wortels van de bomen bloot, begraven nieuwe zaden onder de schuivende aarde. Jonge planten zullen het worden, een plaats zullen ze krijgen op zo'n open plek en opnieuw zal er weer een woudreus de gaten in het bladerdak dichten.

ToRunn en zijn krijgers hebben het gebied rond Raganorck verlaten.

((ToRunn en leger -> Verborgen Route))