Raganorck

[ckeetel]

Is er geen mooier gezang dan het ruisen van wind die speelt met de donkergroene bladeren van eeuwenoude bomen? Hier en daar klinken de tonen van een roepende vogel en weergalmt het kloppen van een specht. De wind voert de geluiden mee, ver weg, naar onbestemde oren.
Luister, Is dat niet het kraken van een wild dier in het kreupelhout?

Kraken...breken...het geluid van een stervende boom waar grote bijlen in gezet worden. Binnen een enkel uur valt de grote woudreus, die het bos nog om hem heen heeft zien ontstaan. Om hem heen houden anderen nog stand, maar zelfs hun jongere vezels geven toe aan de vernietigende slagen en voor de eerste keer in honderden jaren valt het daglicht ongefiltert op de aangestampte bodem.

In dit eerste licht staat Man-Tau, een reus van ruim drie meter. Zijn donkergrijze huid is gehard en doorklieft door het vele staal dat zich ooit in hem heeft vastgebeten. Het harnas van dof staal lijkt om zijn lichaam gegoten. Grote, gepunte platen liggen over zijn schouders. In de buikplaat is de open muil van een hellebeest geciseleerd. De grote handen van de reus rusten op een enorm zwaard. Een vreemd gevormd wapen dat in langvervlogen tijden in de handen moet hebben gelegen van een andere reuzenkrijger, de kampioen van een uitgestorven ras. Nu is er vrijwel niemand meer die het kan hanteren en rust het aan de zijde van Man-Tau.
De greep stelt een ander hellebeest voor, wiens wijd geopende muil het brede lemmet lijkt uit te spugen. Rode edelstenen zijn als ogen ingezet en geven eenzelfde gloed af als de rode ogen van Man-Tau.

Hij is de onbetwiste leider van het enorme leger ogurs en orken dat een nieuw, groot, tijdelijk kamp uit de grond aan het stampen is. Ze zijn hier op last van hun nieuwe opdrachtgever.
Haar opdracht was ongebruikelijk en Man-Tau had geweigerd. Welke strijder gaat er nou bloemetjes plukken in het bos?
Toen bood ze een betaling aan die hij niet kon weigeren. En ze betaalt nu, regelmatig en op tijd.

Een klein groepje maakt zich los van de bosrand, ze dragen een stuiptrekkend lichaam met zich mee. De ogurs leggen de man aan de voeten van Man-Tau en werpen er een bundel naast. "Feeën", gromt er een. De man aan de voeten van de reus is een half-ogur. Een verkenner, een van de besten die Man-Tau heeft. De leider stuurt het groepje weg en buigt zich over het trillende lichaam.
De halfbroed wil spreken, maar zijn stem is zwak. Man-Tau schuift zijn arm onder de oksels en ondersteund de verkenner zodat die wat meer adem heeft. "Ze overvielen me", fluistert hij, "bij het meer naar het zuiden op een halve dagreis van hier....ik ben niet zo sterk als mijn broeders en hun magie kroop onder mijn huid...", zijn gezicht vertrekt van de pijn, onder de huid van de verkenner lijkt het te koken. "Maar ik heb er gevonden...zwarte bloemen...bij het meer", hij glimlacht kort. "Ik ben geen waardige verkenner meer, mijn lichaam is kapot...als ik heel, zal ik niet meer kunnen lopen of kunnen dragen...ik wil niet sterven als een kruipende made...ik wil zo niet leven...zo....waardeloos...", hij kijkt de grijze reus smekend aan.
De momenten dat de grijze leider zijn gevoelens toont zijn zeer zeldzaam, zij hart lijkt van het zelfde materiaal als zijn zwaard. Maar hij houdt van zijn mannen en hij zou voor hun door het vuur gaan, net als zij voor hem. Hij zal de laatste wens van de zwaargewonde respecteren. Zijn duim strijkt over het bezweette hoofd van zijn verkenner. "Je hebt het goed gedaan", zegt hij zacht. En terwijl hij spreekt tilt hij het grote zwaard op en drukt de punt snel en precies door het lichaam van de half-ogur. Het gezicht van de man ontspant, zijn laatste adem vormt nog een woord, "...dank...", dan zakt het hoofd opzij. Even nog rust het lichaam in de grijze armen dan legt Man-Tau het bijna teder op de mosgrond.

Een geweldige stem dreunt door het woud, "ToRunn!!!". Het gezicht is weer hard, gevoelloos en hij brult de naam van een van zijn Kommandanten.

Edited by: ckeetel at: 6/2/02 2:48:28 pm

[ckeetel]

De oude ogur kijkt twijfelend naar de orken die hij mee moet nemen, verder naar het zuiden.
"Ik weet het niet Man-Tau", zegt hij tegen zijn leider die ruim twee koppen boven hem uitsteekt. "Orken dienen vele meesters en over een kleine week zijn we in de buurt van de stad...wie weet aan welke verleidingen ze dan bloot staan...". Torunn de veteraan, kijkt naar zijn leider. "Vriend', zegt die, "ik deel je mening, maar orken hebben ook hun voordelen, het zijn net bloedhonden en we hebben ze nodig...voor Haar bestelling...".

"Hier heb je het Teken, stuur jouw vertrouweling naar de stad, met de handel. Hij moet naar 'Den Groene Acker' gaan en het Teken daar laten zien, zodat de spullen via de ondergrondse rivier veilig naar Haar rijk gebracht kunnen worden. Hij weet wel hoe."
Torunn neemt de medaillon uit Man-Tau's enorme handen, een benen medaillon met een fijne afbeelding van een spin erin gegraveerd.

"Als ze ons bedondert ruk ik persoonlijk haar poten uit", gromt Torunn, "wat een opdracht....".
Dan blaft hij een bevel en ogenblikkelijk treden dertig ogurs naar voren en daarachter tweehonderd orken. Weer blaft hij en de eenheid zet zich in beweging.
Man-Tau kijkt de groep nog lang na, vier rode ogen, inclusief die van het zwaard, gloeien even op.

[Galliminus]

Vannuit de schaduwen onder de bomen verschijnt er een eenzame man. Een man wiens naam niet bekent is en in geen tientallen jaren meer is uitgesproken. Hij is een dienaar van Haar en haar spion. Hij was in Raganorck geweest en had daar wat kennis opgedaan. Hij verschijnt naast Man-Tau, de Leider die hij vaker had gezien bij Haar. In een tong die maar weinig mensen spreken sprak hij de grote Ogur aan.
"Man-Tau,...dienaar van Haar....Raganorck is in rep en roer. Er gebeuren vreemde dingen en de bewaking en verdediging is slap. Het zal niet zo moeilijk moeten zijn om deze missie te volbrengen. De Vrouwe van Raganorck is een snotneus,....Raganorck is een lachertje. De tijden van Moss Nachtstorm zijn nog niet eens een reflexie van wat het nu is. Ik heb de meest veilige route kunnen vinden zonder dat ze jullie zullen opmerken, dat voor het geval er iets zou misgaan met de overdracht......ik hoop dat ik u goed van dienst ben geweest en dat u dit zal laten weten aan Haar." De man overhandigt Man-Tau een landkaart waar een route op is getekent. De man knielt voor Man-Tau en even later staat hij weer op. "Ik moet nu gaan Heer,..Ik heb mijn eigen werken die ik nog moet verrichten,...........succes met uw missie, en ik zal u wel weer zien bij onze Overste,..tot ziens."



((OOC: Dit was een kleine introductie..Hij verdwijnt weer uit alle verhaallijnen,..maar dit figuur zal vanzelf weer ooit zijn kop op steken in of rond Raganorck))

Edited by: Galliminus at: 3/19/02 1:32:20 am

[ckeetel]

Man-Tau gromt ten afscheid. Hij heeft het niet zo op met dit kleine weeklijvige ras, maar deze man, een van Haar vreemde favorieten, heeft toch zijn waarde als de reus het perkament bekijkt. Wat hij vertelde is goed nieuws, ToRunn zal goed gebruik kunnen maken van de verzwakte waakzaamheid van de stad.

Hij stuurt een boodschapper met de kaart achter ToRunn aan. Dan roept hij zijn andere Kommandanten bijeen. Er moet een groep naar het meer om het uit te kammen op de kostbare zwarte planten. Bovendien moet er bewaking, verdediging en voedselaanvoer geregeld worden voor het grote kamp. Andere zoektochten moeten nog even wachten totdat dat allemaal in orde is.

((OOC ...wat ik vergeten was toe te voegen: *flipt compleet op de koele animatie*))

Edited by: ckeetel at: 3/10/02 11:21:49 am

[ckeetel]

Man-Tau staart naar de vrouw. Het verdovingsmiddel lijkt uitgewerkt te zijn. De grote ogur buigt zich over haar heen en pakt Echo's gezicht vast, wat in zijn knuist bijna verdwijnt. Zijn rode ogen ontmoeten de hare. De stenen in het zwaard beginnen op te lichten en een rood vuur lijkt in zijn kassen te branden. Ja, er ligt iets daarachter in haar ziel, iets groots en zuivers. En ze lijkt zich te verzetten tegen zijn blik, of is dat een weerstand wat ze van nature heeft? Er ligt meer kracht in haar dan in menige ogurziel. Een sterke vechter en...iets anders.
Maar een weekvlezige is een weekvlezige, voedsel of slaaf en hij verbaast zich over Haar wensen. Wat voor genot schuilt erin om je met zo iets kwetsbaars te vermaken? Bloemen en weekvlezigen, als de betaling er niet naar was...

Hij laat haar los. Zijn lippen vormen woorden die hij zelden uitgesproken heeft. Hij heeft met vele krijgers te maken en het is van belang hun taal te kennen. Slaventaal..."Eet, drink, onderweg is niets meer". Hij strekt zijn hand uit naar de kruik en het stuk vlees die bij haar geschoven zijn.

Dan draait hij zich om, hij heeft andere dingen aan zijn hoofd. Een legerstad is hier opgetrokken en Zij is niet de enige opdrachtgever.

Echo's voeten zijn vast gemaakt aan zware metalen kettingen evenals haar handen. Een ogur schuift haar het voedsel en het water toe. Hij wijst naar zijn mond, "Eten" zegt hij in ogurwoorden.

Edited by: ckeetel at: 3/19/02 10:03:41 pm

[Elegia Morfleur]

Echo kan haar ogen haast niet openen; de nawerking van de verdoving maakt dat het schaarse licht dat ze door haar trillende oogleden opvangt als vuur op haar netvlies brandt en de wereld tolt rond haar in teveel kleuren, teveel vormen. Ze sluit haar ogen en even is de herinnering zwart en vormloos, dan komen de beelden terug: haar klautertocht door de bomen om Coldrin rugdekking te geven, haar pijl die de ork doodde, de pijl van de ork die haar raakte en daarna... niets meer.

Ze wordt ruw gewekt als een monsterlijk wezen haar gezicht naar zich toedraait in een hardhandig gebaar. Eerst kan ze de woorden nauwelijks verstaan, de beelden en geluiden die haar verwarde geest opvangen, lijken ongelijk aan elkaar te lopen en ze schudt haar hoofd, langzaam beseffend wat er gebeurd moet zijn. Ze is in verkeerde handen gevallen. Wederom. Het lijkt een gewoonte te worden, denkt Echo bitter, terwijl ze om zich heen kijkt. Voor de verandering is ze deze keer in de ijzers geslagen en heeft ze haar kleren nog aan. Een schrale troost. Noch Coldrin noch één van haar vrienden is ergens te bekennen. Alleen die afzichtelijke wezens. Het lijken rotsblokken, bemoste keien, door een goddelijke hand tot leven gewekt. Ze heeft nooit eerder veel van hun soort ontmoet, maar zoals het er uitziet, hebben ze weinig goeds met haar voor.

Echo kijkt opzij naar de homp vlees die onder haar neus is geduwd. Het is genoeg om haar voor een week te voeden en voorzichtig, terwijl haar ogen om zich heen schieten alsof ze ieder moment een aanval in de rug verwacht, trekt Echo een reep van het vlees af en kauwt er op. Ze doet dit meer omdat het haar bevolen is dan dat ze werkelijk honger heeft.

Coldrin, denkt Echo en beseft dan dat de orken haar haar boog hebben afgenomen en een angstig voorgevoel nestelt zich in haar hart.

[ckeetel]

De lucht begint rood te kleuren en de avond valt. De kampstad die geen sprietje groen toont, lijkt voor een ogenblik te bestaan uit bloed. Geen vogel klinkt er, geen krekel luidt de nacht in. Alleen het bulderen van grote vuren vult de donkere lucht. Spookachtige schaduwen werpen hele blokken hout in de gele vlammen. Weer wordt een oude woudreus binnengedragen en valt ten prooi aan vele bijlen.

Vlakbij maken twee ogurs en zes orken zich klaar voor een reis van dagen. Een ogur tikt Echo aan. Hij schuift haar boeien iets omhoog en bekijkt de huid eronder. Naast hem ligt een leren buideltje waar hij met twee vingers een stinkend goedje uitschept en dat over haar polsen en enkels smeert, dan controleert hij of de boeien niet van haar handen kunnen glijden.
Het is niet uit menslievendheid dat hij uit voorzorg haar huid tegen het scherpe roest van het metaal beschermt.
Het is Haar wil dat de vrouw Haar zo heel mogelijk bereikt.

Dan legt hij twee handen in Echo's middel en tilt haar boven het hoofd van de andere ogur, waarbij hij de boeien over diens hoofd heen schuift. Nu zit ze op zijn schouders.
De boog wordt omzichtig in een plunjezak gedaan en om de eigen schouders gehangen, alsof de ogur bang is zich eraan te branden.

In de bijna volledige duisternis van het woud zet het vreemde groepje een snelle looppas in.

[ckeetel]

Geen rust, geen pauze, geen eten, de ogurs rennen aan een stuk door in een regelmatig tempo, zo ook de orken, wiens voeten sneller moeten malen om die van de veel grotere lichamen bij te houden. Vele uren al, dagen misschien? Onder de dikke bladeren en tussen de stammen van dit oude woud lijkt de heerschappij van dag en nacht te eindigen.
Geregeld steekt Echo's ogur haar een kruik met water toe. Zijn andere hand houdt de kettingen van haar polsen vast. Mocht ze plannen hebben of vermoeidheid haar overvallen, dan kan ze niet wegzakken.

Het landschap begint te veranderen, tussen de bomen verrijzen heuvels van groen. Enorme stukken muur en beelden steken omhoog als een om hulp schreeuwend gebaar naar iets wat nimmermeer zal komen.
Nu heeft het woud de open stukken teruggeclaimd en haar groene deken over hun verdrinkende, stervende ledematen gelegd. Boomwortels, zo oud dat ze zelfs hun meester boven hun hebben zien vergaan, omhelzen zilverkleurig en zwart steen waar fijne figuurtjes in uitgehouwd zijn en verschillende kleuren mos zich erin hebben afgezet.

Onvermoeibaar trekt het groepje tussen de indrukwekkende heuvels door, onder gigantische bogen, waar zelfs bovenop het bos zich heeft vastgeankerd. Het woud dat één is geworden met dat wat eens gescheiden was. Vele mijlen strekt dit groene graflandschap zich uit. Dan dalen ze af in een grote geul.
De grond moet hier eens prachtig gelegd zijn, hier en daar zijn nog vlakken met mozaïeken die bostaferelen tonen, springende herten, rivieren met vis en luchten vol vogels.

Lichamen vormen in rijen de muur van een grote wal. De stenen hoofden richten zich ongenaakbaar op die van de beelden tegenover hen. Mensen en elven, sommige hoofden gekroond, kwijten zich van hun tijdloze taak. Tranen van zuiver water stromen van hun uitdrukkingsloze gezichten, glijden langs het zwarte steen naar beneden, glanzen over hun armen en vallen tenslotte kletterend door de vingers op de zwarte voeten.

Dan is het donker, ze zijn onder de grond gegaan en vlak bij hun klinkt het schuiven van chitinepantsers.

Edited by: ckeetel at: 3/21/02 2:58:50 pm

[Elegia Morfleur]

(( ik zit middenin een tentamenweek, sleep Echo gerust overal mee, ik kan morgen aan het einde van de dag pas weer posten I'll be back soon ))

[ckeetel]

Het knarsen van schilden verdwijnt, niets meer is er, alleen zwart, toch weten de ogurvoeten wiens echoënde voetstappen een idee van de breedte van de gang geven, precies waar ze gaan moeten.
Een enkele keer verbreedt de gang zich, flauwe schemerstralen die door breuken in de aarde naar binnen glijden raken nauwelijks de grond. In hun grijze licht zijn nog meer beelden te zien, overgroeid door strengen van mos, klaterend water komt uit zwarte dierenmuilen, dan weer een gang en duisternis. Het pad stijgt en daalt, zwemen van tocht geven aan waar andere tunnels uitmonden aan de zijkanten. Een vreemde geur begint zich nu door de lucht te mengen, scherp, bitterzoet. Het lijkt een deken over de zintuigen te leggen en laat de dimensies van de ruimten vervormen.

Een opening, licht, een immense ondergrondse hal, gesteund door aanelkaar geklonken stalagmieten en stalagtieten, waar vaardige handen ooit prachtige gestileerde vormen in hebben uitgehakt. Langs de wanden brede ribben en bogen. Een stenen woud dat de zoldering draagt, met aan de stammen in dikke stenen filligrijnen houders grote vuren die branden en het woud een sprookjesachtig aanzicht geven. Vanuit de rotsen boven, maken zuivere grondwaterdruppels een lange val naar beneden, breken op de zwarte grond waarin talloze groene stekjes hun witte voeten in hebben geplant. Een schijnbaar eindeloos veld van groen met af en toe een witte bloem. Tussen de plantjes door werken kleine spinelven. De enorme hal weerkaatst flauwtjes het dichtklappen van de vele scharen als de witte bloemen geoogst worden.

Door de hal gaan de ogurs, onder de reusachtige stenen stammen door naar een tweetal bogen waarvoor grijze wachters staan, grote spinelven met witte ogen die de reizigers onderzoekend opnemen, dan stappen ze opzij en trekken hun speren weg voor de deur. Voorwereldlijke wezens met slangelijven zijn er in uitgehakt. Naadloos glijden de lichamen uit elkaar en de poort draait langzaam open. Twee wachters voegen zich aan weerszijden van de reizigers. Begeleiden hen naar een zaal wat de binnenkant lijkt van een enorme muil met een onregelmatige vloerstruktuur. Wachters staan naast stenen pilaren met de dikte van een jonge boom waarvan de bast op regelmatige afstanden met inkepingen en punten versierd is.
Het middelpunt van de zaal is het naakte halve lichaam van een vrouw dat tot de heupen op de grond is gezet. Ongenaakbaar is haar blik, ze lijkt op de stenen beelden die in de geul de wanden ondersteunden. Alleen is de minerale huid op de bovenkanten van haar armen en op haar rug opengebarsten en toont zich de vuurrode stromende lava onder de huidoppervlakte. Twee grote ingezette rode edelstenen draagt ze op haar borstbeen en twee kleinere op haar schouders. Haar lange haar bestaat uit een andere stof, een prachtig vloeibaar zilver in zo'n fijne schittering dat het lijkt te bestaan uit sterrenlicht. Dezelfde glans als de snaar van Echo's boog.
Een beeld van vreemde schoonheid.

De ogurs knielen ervoor, evenals de orken, ze groeten het eerbiedig en bevreesd in hun taal. Dan wordt Echo opgetild en neergezet. De ogur houdt haar stevig bij de schouders, als grote poort zich hermetisch achter hun sluit.
Op de begroeting begint het beeld te bewegen, langzaam verheft het zich de lucht in, steunend op de pilaren die poten zijn aan een reusachtig spinnelichaam. Achter in de zaal rijzen delen van de vloer, wat rotsen schenen, is een groot slangelichaam aan Haar spinnelijf. Dunne lijnen van lava grenzen zwarte schubben af. Dan gaan de stenen ogen open en werpen tezamen met de ingelegde robijnen hun vuurrode blik op de vrouw onder Haar. Rijen met scherpe tanden verschijnen als zich een glimlach vormt op Haar lippen. Haar stem lijkt vanuit alle rotsen en wanden te komen en te bestaan uit de vele echoos van gemartelde kreten: "Welkom liefje....welkom in de catacomben van de Eerste Fabriek...."

((met dank aan Coldrin))

Edited by: ckeetel at: 3/23/02 12:47:52 am

[ckeetel]

((Elegia, ik heb je een mailtje gestuurd over deze posts, naar sayacitizens, laat me weten als die niet is aangekomen))

[Galliminus]

In de duisternis van de grote hal begint een paars lichtspel op te branden als een onheilig inferno. Wanneer de paarse vlammen verdwijnen staat er een in het zwart gehulde figuur op. Hij kijkt met bijna dichtgeknepen ogen in het rond en voelt de aanwezigheid van Haar.
Hij stapt voorwaarts op de Ogurs af en groet hen ingetogen, vervolgens knielt hij voor het standbeeld,..de manifestatie van Haar.

"Gegroet Vrouwe,..ik heb gefaald. De orken zijn incapabele idioten geweest, ze hadden de smid makkelijk kunnen meenemen maar we hebben verraders in ons midden. Ik heb mijn best gedaan, maar ik zal me vanaf nu niet meer op de achtergrond kunnen houden. Ik vraag U toestemming om de Ogur Hordes te vergezellen,..dat zal nodig zijn want ik vermoed dat de stad onderhand wel op de hoogte is van onze komst. En daarbij heb ik nog een appeltje te schillen met een zekere Waard."


Medarion Kraakwater

Edited by: Galliminus at: 3/23/02 5:06:47 pm

[ckeetel]

Zij hoort Haar dienaar aan. Dan gebeurt er iets wat zich alleen voor zijn ogen voltrekt. Het spinnelichaam daalt totdat de borst van het pantser op de grond ligt. Het beeld stapt uit het grote lijf en Zij staat voor hem. Haar zilveren haren vloeien over de schouders, een verschijning die het dichtst in de buurt komt met van wat ze eens was. Een Koningin uit lang vergeten tijden.
Ze legt haar slanke stenen vingers om zijn gelaat en tilt hem zonder enige moeite tot vlak voor haar gezicht. Liefste, haar stem rijt dwars door zijn ziel, Vervul de taken die je van mij krijgt...breng mij die half-elf levend en behaag mij...breng hem niet en ik zal je laten lijden!!! Haar ogen branden in de zijne, ze laat hem los. Haar beeld verdwijnt.

Ze richt zich weer op de vrouw voor haar.

[Galliminus]

Medarion valt proestend op de grond en moet enkele malen slikken op zijn ademhaling te hervatten. Hij ziet de Ogurs verbaast naar hem kijken. De machtige Magiër die aan de voeten ligt van zijn Meesteres.

"Het spijt me Vrouwe,..ik zal niet falen. Vergeef me..Ik zal er voor zorgen dat we de half-broed in ons midden krijgen,...ik zal u niet nogmaals falen."

Hij ziet de Ogurs kijken naar hem. Hij had zich zich zo supriëur voorgedaan tegenover hen. maar nu was hij niets minder dan een angstige onderdaan. Hij staat moeizaam op en snauwt de Ogurs toe.
"Kijk voor je,..en concentreer je liever op de missie,..als Zij genadeloos is jegens mij zal zij jullie helemaal niets ontzien!"
De Ogurs beseffen de waarheid in zijn woorden en richten zich nu ook onderdanig richting haar, zij laten hun hoofd zakken en wachten haar woorden af.

Medarion Kraakwater

[Elegia Morfleur]

Echo heeft het hele schouwspel aangezien, schijnbaar onbewogen, hoewel de enkele mededeling dat Ogur-troepen zijn uitgerukt om Coldrin gevangen te nemen, het bloed uit haar wangen doet wegtrekken. Ze heeft geen weet van de ravage die de troepen ondertussen al hebben aangericht in de smidse, geen weet van de gevechten en het verraad. Toch balt ze haar vuisten, zo vreselijk machteloos maakt haar woede haar plotseling. Ze kijkt op naar de koningin, het monsterlijke ding waar iedereen zo diep voor door de knieën gaat en door het stof kruipt. Echo is alles behalve geïmponeerd door haar verschijning of haar omvang; ze beantwoordt de woorden van het ding met een scherpe blik, giftig, uitdagend en honend tegelijk.