Raganorck

[Rasham]

In deze duisternis klinkt het zware vermoeide hijgen van een man en het schrapend en barstende geluid van steen op steen, een nog zachter schuren van ijzers waarmee de gevangenen aan de muren geketend zijn, om er hun leven en hun hoop te slijten...hopen tot hoop wanhoop wordt en wanhoop verwordt tot een levende dood, tot een ziel die bevrijdt wilt worden maar nog immer vastzit in haar aardse bestaan...de Waanzin...
Deze man was sterk en behield hoop, zelfs toen de dagen en de nachten eender werden en de enkele lichten van flambouwen doofden voor zijn cel, betoonde hij eer tot de Vader van zijn vaders. Ook toen de jaren reeksen van groeven werden in de stenen muur en zijn maaltijden gehalveerd werden, vond hij kracht tot woorden van Geloof en stelde hij zich tevreden met weinig, met ratten en de maden van insecten die op hun kadavers afkwamen. Hij vermagerde en verzwakte, maar nog gunde hij zijn lichaam geen rust en dwong zichzelf in beweging te blijven, opdat hij kon dienen wanneer het van hem werd verlangd.

Tijdens een bede tot de Hemelkrijger, kwam een beeld tot hem, een Duisternis zo groot dat het zijn kerker leek te omhullen, maar het verdween en hij dacht dat dat hij de schaduwen van zijn bewakers in hun toortsen aangezien had voor de kilte die zoëven bezit van hem had genomen.
Zij wierpen een oude man op de vloer van zijn cel en ketenden diens lichaam aan zijn rechterzijde. De flambouwen brandden weer voor zijn gevangenis en in de tijd die kwam zorgde hij voor het schepsel waarvan de draden die hem aan het leven leken te houden zo dun en breekbaar waren geworden als de zilveren haren op zijn hoofd, hij verbond de kapotte knieën van de vreemdeling met resten van zijn eens zo wit gewaad, deelde zijn maaltijden met hem.
Waanzin was deze arme stakker ten deel gevallen, hij stamelde over levende vlammen en schaduwen, lispelde over wegen die hij nam in een Donker rijk, stemmen die een vreemde naam riepen... sayaaah... sayaah.

En de oude man voorspelde hem dat de Oerdraak hem zou vergeten en verlaten, de waanzinnige lach die daarop volgde leek ongewoon sterk...sterker dan zo'n uitgemergelde borstkas aankon. Dunne, gebroken lippen spraken tegen een vuistgrote steen en koesterden het, streelden het met bleke vingertoppen, zonder het ooit los te willen laten, de beschadigde knokige knieën tegen zijn skelet opgetrokken. Soms verviel hij tot een catatonisch gefluister en als de Ridder ongerust werd en over de vreemdeling heenboog zag hij dat de ogen donker waren geworden, zo diep in hun kassen gezonken dat geen licht ze meer kon bereiken, schaduwen die een zo grote duisternis vormden, dat ze meer schenen te worden dan enkele gaten in een oude knokige schedel. Wanneer hij bad voelde hij die schaduw-ogen op hem gericht, wanneer hij zijn maaltijd met de man deelde en diens wonden waste met het beetje drinkwater leken ze hem niet los te laten.

En toen stond de oude man zijn steen af...het viel uit zijn koude krachteloze handen terwijl de Ridder het stilgeworden lichaam in zijn armen hield en schaduwen die de ogen waren geworden voorgoed sloot. En de bewakers kwamen, ontdeden het lichaam van de kettingen en haalden het weg, de flambouwen doofden weer voor zijn cel, de duisternis werd zoals het was, deel van zijn gevangenschap. Maar dingen veranderden en dagen verstreken, wanneer hij sprak tot de Heer der Bliksems, voelde hij zich leger worden. Wanneer hij zichzelf uitgeput dwong te kruipen van de ene muur naar de andere in zijn cel leken de wanden naderbij te komen en zijn hoop werd wanhoop. De kracht die zijn ziel en lichaam overeind hield begon hem te verlaten en andere stemmen klonken in de duisternis die zich naar hem voegde, schaduwen die zijn gedachten binnendrongen en het licht van zijn herinneringen doofde. De Duisternis sprak tot hem...over een andere Wil. En de man die knielde om zijn Heer te eren, hoorde deze woorden, voorspellingen, wanhoop die de stad zou treffen. Hij werd geen man meer maar een beest, dronk het vocht dat als condens van de wand naar beneden gleed, at nauwelijks meer dan van de bedorven karkassen van ratten. En de muur van zijn cel ontnam hem zijn wil en warmte iedere keer wanneer zijn vermagerde lichaam er rust tegenaan zocht... Zelfs Waanzin leek nu een verlossing...een mindere dood op een plaats die door de Dood verlaten leek, maar ook Waanzin wilde hem niet in haar bevrijdende armen sluiten... Hij vergat alleen...werd een levend skelet, een schaduw van zichzelf in de jaren die volgden.

Toen drong licht zijn kerker binnen en een gezicht sprak tot hem...woorden van hoop, een belofte...maar meer nog...een vonk in zijn herinnering...warmte, vreugde, ongeloof...het beest dat even een man werd.
Galliminus....vriend
En terug in de duisternis daarna, hield die herinnering aan dat moment hem overeind...maar tijd verstreek en de schaduwen in zijn gedachten werden sterker dan ooit tevoren...in een droom van een duisternis dieper dan de donkere krochten in de aarde, hoorde hij de vleugels van Randragam slaan...de Vader van zijn vaders had hem vergeten en verlaten...zoals hem voorspeld was...
Alleen die ene Wil die al lange tijd met hem was, schonk hem kracht, kracht om te leven en de koude muur te verlaten, kracht om van wand tot wand te gaan, de kan op te lichten waar ranzig drinkwater in stond, kracht om de vuistgrote steen van de oude man op te tillen en de voegen tussen de stenen kapot te slaan.

De regens van de afgelopen tijd hadden het oude riool overbelast en haar plafond ondermijnd...en toen een laatste slag daarboven weerklonk begaf de grond het...

((De Gevangene -> De oude riolen))

Edited by: Rasham at: 9/14/02 12:36:23 pm

[ckeetel]

Een zware walm van donker, opgespat rioolwater vult de kleine kerker en glijdt langs de tralies de duistere gang in, waar het kreunen klinkt en het gillen van een enkele gevangene in strijd met zijn eigen ziel. Het treft kleine lichamen op zijn pad die zich naar die ene cel begeven, daar waar de vloer van de cel deels ingestort is en het riool heeft blootgelegd. Maar het is niet het water wat hun trekt en de overweldigende geur van rotting, maar iets anders waar ze massaal op af komen in de ruimte met alleen wat stro, een gat en een enkele vuistgrote steen waar een rat zich op gezet heeft en onrustig de omgeving in zich opneemt, omringt door tientallen anderen.

Ineens wordt de stilte in de gangen en die enkele waanzinnige stem van een gevangene overstemd door tientallen kreten die in een toon lijken over te gaan, kreten van angst en pijn uit vele kleine kelen om geleidelijk weg te sterven. Een toegesnelde cipier met zijn brandende fakkel ontsluit de zware stalen deur, om in het licht alleen het duistere gat te zien en als hij naderbij komt de zwarte stroom daaronder die haar weg vervolgt, de rug van zijn hand voor zijn mond en neus gehouden laat hij de toorts in de donkere hoeken schijnen, maar hij ziet alleen het stro en die enkele steen, een grijsbruine, vuistgrote steen lijkend zoals die vele anderen in deze muren. En hij schopt hem tegen de wand van de kerker, zijn schouders ophalend en weer weggaand terwijl hij de ruimte afsluit. Weinig zorgen lijkt het gat hem te baren. De gevangene in deze cel, een veroordeelde Ridder, is al lange tijd geleden heengegaan, niet meer dan wat knoken met een vel erover restte van hem, een waanzinnige die een steen in zijn handen geklemd hield en het niet los wilde laten toen ze hem de kerker inwierpen...

Edited by: ckeetel at: 10/6/02 12:39:08 pm

[ckeetel]

En weer hebben ze geen rust als ze de kaarten in de cipiersruimte op de tafel hebben gelegd en er enkele zilverstukken schitteren op het houten blad. Hun aandacht wordt getrokken door het blaffen van hun hond, die met een touw aan een ring in de muur is vastgelegd. Een gedrongen, groot, stevig gebouwd dier is het, waar de spieren vlak onder de dunne huid liggen en zichtbaar worden als het ze spant, trekkend aan het touw totdat het strak staat, zijn blik gericht op de lange donkere gang waaruit zojuist een van de metgezellen aan tafel met zijn fakkel kwam melden dat hij ratten hoorde, maar een deels ingestorte vloer van een cel vond. Tijd voor een steenhouwer en metselaars...maar pas na het potje kaart.

De betreffende man vervloekt de ratten, waarvan hij denkt dat die de hond onrustig maken, maar niet van plan dit keer zelf te gaan kijken, omdat zijn maten misschien hem in de kaarten zullen zien terwijl ze om aardig wat zilverstukken spelen, knoopt hij de hond los. Het dier heeft verder geen aansporing nodig en verdwijnt de donkere gang in. De mannen lachen en leggen hun kaarten, hun ogen op het geld gericht.

Dan stopt het geblaf van de verdwenen hond abrupt en snerpt er een hartverscheurende kreet ver weg uit het ondoordringbare duister.

Edited by: ckeetel at: 10/10/02 2:09:14 am

[ckeetel]

Harder wordt de kreet, scheurend door merg en been, maar de mannen leggen hun kaarten, onaangedaan als ze zijn door hun jarenlange taak in de Kerkers van het kasteel, gewend aan de waanzin van vele gebroken gevangenen, de schreeuw stoort hun enkel in hun spel, wanneer zilverstukken van eigenaar wisselen en de kaarten opnieuw geschud worden. Eén van de mannen klakt met zijn tong, zijn hart onvermurwbaar geworden tussen deze muren van steen, vervloekt hij het leven van die ene gevangene die hem een halve week inkomen heeft gekost. En hij staart naar de handen van zijn maat die de kaarten sorteert en wil beginnen met delen als diens handen plotseling beginnen te beven, zich strak rond de kaarten vouwen en dan zien de cipiers zijn gezicht, vertrokken in afschuw terwijl zijn hoofd zich langzaam opricht en de duisternis van de gang instaart.

Hij wil praten, maar iets schijnt hem even te belemmeren, zijn keel die zich dichtknijpt en als hij zijn makkers aanstaart komen de woorden... "het is die gevangene niet...het is de hond..."
Drie paar handen grijpen hun zwaarden, drie mannen en een fakkel die de duisternis van de gang inhaasten, op het geluid af, dat zwakker wordt en stokt en dan zwijgt...

De kerker is nog steeds leeg als ze hem betreden, de stank uit de ingezakte vloer nog steeds hevig, maar op de grond bij de muur vinden ze de riem van de hond, geen spoor meer van het dier, alleen in het licht van de fakkel en niet zover van de leren band af, glanst hondespeeksel op een vuistgrote steen, een steen niet anders dan de vele anderen in deze muren, donker geworden van het ingetrokken vocht. Ze roepen de naam van het dier, leunen over het gat in de vloer met hun kragen hun mond en neus tegen de stank afschermend. Maar nog immer stroomt de zwarte brei van de riolen onder de grond door en is er geen teken van leven meer te bespeuren van de viervoeter...

[ckeetel]

Geen spoor van de hond, niet onder de verzakte vloer, wanneer één van de mannen zich door zijn makkers naar beneden laat zakken, maar in het fakkellicht alleen die donkere stroming ziet en de zwarte, glanzende wanden van het riool. Verderop heerst slechts duisternis, even ondoordringbaar als de stinkende brei onder hem. De walm die er vanaf komt doet hem de adem bijna ontnemen en de cipier geeft het op, laat zich weer door zijn maten omhoogtrekken. De hond kan in het gat gevallen zijn, maar het verklaart niet hoe dat dier zich in Enesnaam uit zijn halsband heeft weten te wringen. De fakkels langs de wand worden ontstoken, ongerust over het lot van de hond, gaan de mannen dieper de gangen in, ieder een kant op in de hoop de hond weer te treffen.

Eén van de cipiers lijkt nog even te wachten, zijn blik lijkt aangetrokken te worden tot die ene vuistgrote steen, waar de halsband bij lag. De andere twee maken haast, met hun fakkels de wanden en de vloer verlichtend, de naam van het dier roepend. Als ze tientallen meters verwijdert zijn van die ene kerker, rijt nog een bloedstollende kreet de tunnels in. Een moment blijven de verkenners staan, dan keren ze terug op hun schreden en in het flakkerende licht dat heftig beweegt onder hun rennende voetstappen, zien ze hun maat uit de cel wankelen, de ogen wijd opengespert botst hij tegen de muur van de gang en zakt dan naar beneden, een donker glanzend spoor op het steen achterlatend.

Wanneer de mannen dichterbij komen zien ze dat het spoor op de muur bloed is, dat de hand die de man bevend met zijn andere omklemt houdt, hevig bloedt en als ze tenslotte bij hun apathische maat neerknielen en hem in ogenschouw nemen, zien ze dat die hand volledig ontveld is en deels ontvleesd...

Edited by: ckeetel at: 10/15/02 1:00:55 pm

[Uriel]

De wachters hebben hun gewonde kameraad al lang geleden afgevoerd. De gangen zijn weer koud en verlaten en een eindje verderop hebben nieuwe wachten hun plek ingenomen rond de houten kroezen en de dobbelstenen. Het bloed aan de muur ziet er niet anders meer uit dan al het andere, verschraald en opgedroogd is het nog slechts een herinnering aan pijn.
Langzaam beweegt er iets in de duisternis. De steen pulseert en groeit. Met kleine schokjes ontrolt hij zich. Om dan plots twee vurige oogjes te onthullen en een rij blikkerende tanden. Zahtjes tikkend gaan de hondenpoten de stenen gang af. Af en toe stilstaand om te luisteren naar de geluiden om zich heen. Vlug schiet hij langs de dobbelende wachten. Een van hen kijkt even op, maar buigt zich dan weer over de dobbelstenen. Vast de wijn schiet het door hem heen. Trippelend bereikt het logge beest van een hond de uitgang van de kerkers. Hij heeft een doel en weet precies waar hij zijn moet. Het verleden, het heden en de toekomst staan op het punt elkaar te ontmoeten...

Hart van Steen naar de Binnenplaats en de Grote hal: Galmende hal.