Raganorck

[santetjan]

Daar waar alle ramen ontbreken, waar de grijze stenen van het kasteel zwart zijn geetst door de roet van tientallen flambouwen, die de nauwe gangen beperkt verlichten, daar openen zware ijzeren deuren naar kamers die louter trapgaten bevatten.
Ver naar beneden wentelen de trappen: koude grijze stenen, soms sijpelend van het vocht, slechts sporadisch verlicht door een enkele toorts, om uiteindelijk plots gangen van ruwe grijze steen te bereiken, waar de lucht stagnant, vochtig, en ijzig koud is. Tussen de stenen weerklinkt gekrijs en geschreeuw: nooit zijn het kreten van pijn, maar alleen van ontmoetingen met wezens, ietsen, die geen zinnig mens hebben kan. Verder lopen de gangen, tot uiteindelijk het licht van de flambouwen verzaakt, en alleen het gevoel van koud ijzer de deuren van de diepe cellen aangeeft. Af en toe reiken klamme handen, groezelig of half weggeteerd, door de tralies heen, graaiend naar vrijheid, gezelschap, naar oude bekenden, en de wachtende vijand. Uit sommige cellen weerklinkt panisch gesnik, of hysterisch gelach, maar de meeste zijn volledig stil: de ingezetenen hebben de kracht niet meer om meer te doen dan liggen en wachten.
Verder kronkelen de gangen, dieper, tot de tast zelfs de ruwe grijze steen niet meer voelt: alleen nog maar platgestampte aarde, afbrokkelend onder de handen, en een diep kou die niet afkomstig kan zijn van de grond zelf.

Onder de enorme massa steen die het kasteel van Raganorck vormen lopen mijlen aan gangen, een complex labyrinth dat beter bekend is aan de eenzame gek die binnengelopen is dan de bewoners van het kasteel.
Vele gangen lopen uiteindelijk dood, en blijken dan plots ook geen ingang meer te hebben; andere leiden slechts terug naar de ingang. Klamme aarde wisselt met de diepe wortels van reeds lang gestorven bomen, met groffe steen, met vochtige humus. Mijlen en mijlen van duisternis worden gevolgd door nog meer duistere mijlen, bevolkt met vreemde beesten, wier ogen oplichten in het donker.
En dan, plotseling, pulserend blauw licht: talloze fungi diep onder de grond, nazaten van oeroude magie en de wereld van feeen. Enorme ondergrondse zalen baden in dit blauwe licht, anderen worden verlicht door laaiende vuren die flakkerende schaduwen op de muren werpen.
Schaduwen die langzaam langs de muren gaan, voortdurend veranderend, grillige gestalten aannemend - communicerend in vaag gefluister. Plots laaien de vlammen hoog op, en tussen de vlammen, rood en geel tegen zwarte muren, komen de schaduwen bijeen, krijsend in de taal der vlammen, omhoog rijkend, klimmend, klimmend - verdwijnend.

Hij scharrelt door de gangen, aait zijn eigen, persoonlijk steen: lief is ze, een echte vriendin in deze donkere gangen. Zij, het ene steentje in al de gangen die tegen hem praten wilde. Zijn hand trekt zich terug van de wand: ijzig en koud voelt het staal, de tralies van zijn celdeur: opnieuw komen de muren op hem af, de vreselijke cel! Hij begint te rennen, te rollen, moet weg! weg! weg! Zijn benen keren zich weer tegen hem: zoals ze altijd doen als het gevaar het grootst is. Hij slaat ze met zijn steen tot ze weer doen wat hij wil dat ze doen, en hij rentrentrentrentrent.
En dan is hij in de hemel: vaag blauw licht overal om hem heen. Steen zoemt tevreden, en hij begint te lachen en te springen, en lacht nog meer omdat hij zijn schaduw mee ziet springen.
En omdat de schaduw tegen hem praat! Praat? Maar dat kan helemaal niet, dat gebeurt alleen bij gekken, en hij is duidelijk niet gek! Ga weg! roept hij, Weg! Illusie! Maar ze gaan niet weg: ze komen zelfs dichterbij.

In de vlammen dansen de schaduwen, dansen en krijsen en zingen van genot!

[Coldrin]

((OOCC: Na dit gelezen te hebben, heb ik plots weinig zin om af te dalen ))

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Galliminus]

((OOC:Watje!...uw Ene God is toch met U?,....dit is onze kans om Raganorck te redden,......en ge moet niet aan uzelf denken maar aan de vele slachtoffers die zullen vallen als wij hier niets aan doen!!!
We Krijgen die Schaduw Wezens wel !!!!!))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 2/12/02 9:05:18 pm

[Danae Rheanna]

(( Galliminus, mijn persoon verwondert zich erover waar je die coole emotiefrutsels vandaan tovert ))

..... Danaë
___________________________________
Please continue to leave footprints, I'm anxious to see where they go...

[Galliminus]

(( He,He, He ! voor U een vraag en binnenkort een Weet, check je Hotmail maar!))

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Coldrin]

((OOCC: het was niet Baldorgon die daar sprak, ik wel. ))

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Tar ap Tinyan]

Gevieren, bepakt met alle spullen die ze nodig dachten te hebben, dalen ze af, naar de toegang tot de catacomben. Menig keer kijkt Tar met medelijden naar de stakkers die in de Kerkers opgesloten zitten. Beter dood dan hier opgesloten zitten, denk hij bij zichzelf. Na een lange tijd te hebben gelopen stoppen ze. Althans, Tar dacht dat het een lange tijd was. De donkere gangen en de onaardse gleod van de fakkels tasten zijn gevoel voor tijd aan. Waar is hij aan begonnen.

~Tar ap Tinyan, Tempelier in de Orde van Kir Nadin, Nachschout van Raganorck~

[Samara Jalaya]

Door de kerkers gaat Ophelia de drie mannen voor een wenteltrap af. Even lijkt de gang waar ze in belanden te nauw om rechtop staande doorheen te lopen, maar snel verhoogd en verbreed de tunnel zich en doemt een grote, boogvormige poort voor hen op.

"Dit is het," zegt Ophelia. "De Poort naar het Labyrinth. Dit is de plaats waar onze wegen zich scheiden. Geen Nachtstorm heeft zich ooit voorbij deze poort gewaagd en dat zal ik ook niet doen." Ze haalt een sleutelbos tevoorschijn en kiest er de grootste sleutel uit, een onhandig, groot gietijzeren ding dat versiert is met krullen en een drakenkop. Ze steekt hem in het slot van de poort en het metaal begint te trillen onder haar handen. Ophelia trekt de sleutel terug en doet een paar passen achteruit, terwijl de massieve deuren van de grote poort langzaam naar binnen slaan.

~ Samara

Edited by: Samara Jalaya at: 2/13/02 1:01:56 pm

[Coldrin]

De kerkers waren koud en nat. Hij was blij dat hij hier niet hoefde te zitten. Hij bekeek de stakkers die gevangen waren.
'Blijven zij hier hun leven lang zitten?' wou hij aan de Vrouwe vragen, maar het was een vraag die niet van toepassing was nu. Als zij de Schaduwwezens niet stoppen, dan weet niemand hoelang hij nog leven zal.
Bardogon was even blijven staan en merkt dat de anderen doorgelopen zijn. Met zijn korte beentjes rept hij zich achter de anderen aan. Beter volgen, denkt hij. Het heeft geen zin om nu al verdwaald te geraken.

Hij volgt Vrouwe Ophelia de wenteltrap af en loopt door wat eens een ingestort gewelf leek. Ze lopen verder en komen aan een grote poort. Een grote boog met vreemde tekens is boven de poort aangebracht. Op de poort zelf is niets van versiering te zien. Het is enkel zo een doodgewoon houten geval.
De sleutel knarst een beetje toen ze hem omdraait. Langzaam zwaaien de poorten open. Een donker gat wordt zichtbaar. Een lange gang de duisternis in. Aan de wand hangt een oude fakkel met spinnewebben.
Waar ben ik toch aan begonnen? denkt Bardogon. Het zal mijn lot wel zijn om hier binnen te gaan. Zo zal de Ene het gewild hebben.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Galliminus]

Galliminus volgt vastberaden de twee mannen en Ophelia door de kerkers tot hij bij een cel komt waar hij een eenzame man ziet zitten in een bevuild gewaad wat waarschijnlijk ooit wit is geweest,...hij meent een bekend gezicht te zien. Galliminus blijft stilstaan en de anderen hebben waarschijnlijk niet eens door dat de Randragam Priester is achtergebleven.

Pijn verscheurt zijn ziel wanneer hij in het gelaat van de man kijkt.
"RASHAM!!,....mijn vriend,...wa..w...wat doe jij hier?"
De man kijkt hem aan, maar geeft geen blijk van herkenning. Zijn ogen stralen leegte uit,.....en hij richt zijn blik weer naar de grond...De trotse krijger die hij eens kende was verdwenen, en hier zat een lege huls,...gevangen in deze verschrikkelijke kerkers, en gevangen in zijn eigen eenzaamheid.

"Rasham!,...ik ben het,..Galliminus!" De man leek hem niet te kennen,...waarschijnlijk wist hij zelf niet eens meer wie hij was.
Galliminus voelde een immense woede in hem opkomen,.....'Ophelia,.....hoe kon je?.....waarom?', denkt hij bij zichzelf. Zijn beeld van Ophelia was als een gebroken spiegel in honderd stukken uiteen gevallen. Twijfels kwamen over hem,....en hij vroeg zich af of Raganorck het wel waard is om gered te worden.
"Rasham,....vriend....wat heeft ze je aangedaan?"
Tranen rolden over zijn wangen,...en hij knielde neer bij de cel waar zijn oude vriend in zat,...en hij hoorde de jammerende kreten van de rest van de gevangenen niet eens meer.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Samara Jalaya]

Ophelia kijkt om zich heen en als ze bemerkt dat Galliminus verdwenen is, snelt ze de wenteltrap op. Ze vindt hem in tranen bij een cel en knielt naast hem. "Galliminus," zegt ze. "De anderen wachten op je."

~ Samara

[Galliminus]

Galliminus keert zich naar Ophelia,...met een razende woede in zijn ogen. Het is te zien dat hij zich sterk moet beheersen.
"Vrouwe wat heeft deze man U ooit misdaan?",...een vreemde ondertoon is te horen in zijn stem,...alsof er een vlammend inferno brand in zijn ziel.
"Nou?,....vertel het mij.......alstubliefd"
Ophelia kan niet anders dan gewaar worden van de emoties die Galliminus nu bezighouden,....zo heeft ze hem nog nooit gezien.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[Samara Jalaya]

"Deze man?" Ophelia fronst haar wenkbrauwen en werpt een blik de gevangenis in. "Ik ken deze man niet eens," zegt ze. "Het is niet mijn gewoonte om mensen hier op te sluiten, ik heb een hartgrondige hekel aan de Koude Kerkers. Wat hier wegteert is te danken aan het regime van mijn ouders, mijn grootouders, mijn aller dierbaarste familieleden en de kerk." Ze kan er niets aan doen dat haar toon zo koel klinkt, maar ze is lichtelijk overstuur door het feit dat Galliminus haar blijkbaar de onschuldige opsluiting van een man verwijt.

~ Samara

[Coldrin]

Bardogon ziet Ophelia wegrennen, terug de wenteltrap op. Hij kijkt Tar aan en trekt zijn schouders op. Daarna grijpt hij zijn staf en loopt de wenteltrap op, achter Ophelia aan.
Hij hoort de stem van Galliminus die tegen Vrouwe Ophelia roept en tiert. Bardogon loopt een eindje door en komt zo bij de kerker terecht waar een uitgemergelde man met nietsziende ogen voor zich uit zit te staren.
Uit de woorden die Galliminus spreekt, kan Bardogon uitmaken dat het een vriend van Galliminus is die daar gevangen zit.
Bardogon loopt terug de wenteltrap af en neemt zijn bepakking weer op zijn rug.
Wat kan ik daar aan doen denkt hij, er is niets wat ik nu tegen Galliminus kan zeggen. Er is niets dat er te zeggen valt als de vriendschap zo hecht is.

Bardogon ~ Hoeder der zielen, Priester en drager van het Heilige zwaard nachtlicht

[Galliminus]

Galliminus staat op en veegt de tranen van zijn gelaat.
"Het spijt mij Vrouwe,ik dacht....."hij zwijgt even, totdat hij zijn emoties weer de baas wordt",...nu,..kunnen we verder?"
Hij staat op en maakt aanstalte om naar zijn zielsbroeders te gaan, maar draait zich nog even om naar de man in de cel.
"Rasham, broeder,..Ik zweer bij de almachtige Randragam dat ik je uit deze verdoemde put haal,...maar ik heb nu een dringende zaak,..de levens van talloze onschuldigen staan op het spel,.....je zal het wel begrijpen."
Galliminus loopt verder de Kerkers in, richting de poort die naar het Hellegat leidt. Als Vrouwe Ophelia nog voor de laatste keer de cel inkijkt voordat ze aanloopt ziet zij dat de man heel even een kleine glimlach krijgt en er straalt een beetje hoop in zijn ogen. Ze weet het niet zeker maar ze denkt de man,."Galliminus",te horen mompelen.

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck