Raganorck

[ckeetel]

Torgal drukt de deur open, duwt de gasten aan de kant, achter hem volgen de dragers, met het lichaam van Valiant. "Mathilde!" brult hij, hun binnenkomst doet het geroezemoes verstommen. Mensen komen naar hun toegelopen, gasten die de waard op de baar herkennen, sommigen komen zelf net van de strijd vandaan en nu de avond is gevallen, hebben ze hier wat te verdrinken, een verloren kameraad, een verhaal, een zoektocht naar bekenden.

Koorstachtig speuren zijn ogen het volk af wat hier zit, terwijl hij zich een weg begint te banen door de menigte, het pad vrijmakend voor de dragers.
Moet hij haar vertellen van Medarion? Hij weet niet in hoeverre Valiant Mathilde hun jongste broer heeft beschreven... noch waarom Medarion nu weer teruggekeerd is... Hij zal het aan Valiant overlaten, Valiant die zorgende handen van de waardin nodig heeft. Torgal moet even terug naar huis, om zijn gezin aan het hart te drukken, zijn Arethe en zijn zoontje Ravon. Om te zien of alles in orde is, dan zal hij broer weer opzoeken...

"Mathilde!!"

[Danae Rheanna]

Mathilde snelt van de keuken naar de gelagkamer bij het horen van haar naam en laat, als ze de kern van de zaak van de plotselinge samenloop van mensen heeft kunnen scheiden, geschrokken de lepel die ze in haar rechterhand geklemd heeft, vallen. Ze is echter een kordate vrouw die niet bij het minste of geringste in het zwijm zal vallen en dringt zich door de mensen heen, ongehinderd door het feit dat zij een kop kleiner is dan de meeste van hen, naar het lichaam van haar echtgenoot. "Wat is er gebeurd?" vraagt ze aan Torgal, terwijl ze afwisselend van hem naar Valiant kijkt. "Zijn het de Orken?"

Aan de dragers en de nieuwsgierige gasten van de Taveerne die haar doeltreffend handelen danig in de weg staan, begint ze onderwijl allerhande bevelen uit te delen. "Jullie daar, maak ruimte, maak ruimte! Laat de heren er langs! Schuif die tafels naar achteren, de weg moet vrij zijn! Vrij! Heren, volg me, we brengen hem naar de achterkamer. Danya! Danya, wil je zo vriendelijk zijn het haardvuur in de slaapkamer te ontsteken? En kook een ketel water voor me!" Mathilde draait zich om en gebaard Torgal en de dragers haar te volgen.

..... Danaë
___________________________________

~ Rose, rose, wild red rose
Sweetest little ding that grows
You want me to be yours tomorrow
Show me that you care today
Bring roses to adorn my lokken
~ "Roses, roses, wild red roses
Roses wear a thousand Doorns
My Vrouwe fair, this vicious beauty's
Doorns will not adorn your lokken"
~ My liefde zei: "Vrouwe, wild red roses
Fiery scarlet flowers red
Beware of what seems pure but 's thorny
I'll get you daffodils instead"

(old children's song from Eddhenai)

[ckeetel]

Opgelucht is de broer als hij ziet hoe snel Mathilde alles rond haar delegeert.
Het heeft ook haast, de wonden op het slagveld zijn slechts provisorisch op de door strijd en de vele regens doorweekte aarde verbonden. Hij heeft gezien hoe ernstig Valiant er aan toe was en herinnert zich de verwoedde pogingen om hem weer aan het leven te binden. Te dicht is de waard bij de dood geweest... Torgal kan de Ene niet genoeg danken, maar meer nog heeft hij bewondering voor Mathilde die geen kostbaar moment verspilt en nu, terwijl hij helpt het lichaam van Valiant op bed te leggen en het smerige verband voorzichtig loshaalt, wil hij haar toch waarschuwen. "Mathilde, laat Valiant geen moment alleen...geen seconde, het waren de orken niet, geen ork zou hem zo hebben kunnen verrassen... Het was Medarion, ik moet naar huis naar Arethe en Ravon om te zien of alles goed met ze is...niets is veilig nu." Zelfs Valiant niet...meer.

Dan verspringen zijn gedachten. Wat als Medarion erachter komt dat Valiant nog leeft? Valiant, die alle tijd nodig heeft om weer op krachten te komen en de intriges van de jongste nu niet kan gebruiken? "Wat..."mompelt Torgal, "...wat als Valiant dood is? Wat als Medarion denkt dat zijn grote broer werkelijk de geest heeft gegeven op het slagveld?" Torgal deelt zijn idee met Mathilde. "Iedereen heeft gezien hoe hij hier binnenkwam, maar niemand weet hoe hij er werkelijk aan toe is... Om Valiant de rust te gunnen en de klauwen van onze jongste broer van hem af te houden... wat als Valiant vannacht 'overlijdt'?"

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 8:40:23 am

[Danae Rheanna]

Terwijl Valiant op het bed wordt getild, komt Danya het vertrek binnen, licht wankelend onder het gewicht van de ketel kokend water die ze meedraagt. Mathilde maakt een gebaar dat ze de ketel naast haar neer moet zetten. "En neem de zaak zolang over. Stuur alle pottenkijkers weg. Nee, beter, we sluiten. Iedereen er uit! We hebben genoeg aan ons hoofd."
"Maar," begint Danya, maar Mathilde maakt een afwerend gebaar.
"In Godsnaam, Danya!" roept ze. "We moeten prioriteiten stellen en die liggen op het moment niet bij het vullen van magen en het smeren van kelen. Er is vertier overal in de stad, zeg dat maar. En nu voort!"
Danya haast zich het vertrek uit en sluit de deur achter zich. Mathilde luistert bezorgd naar het verhaal van Valiants broer terwijl ze haar man van het restant van zijn kleren en bandages ontdoet en de wonden bekijkt. Ze beschikt niet over veel medische kennis, slechts het beetje ervaring en handigheid dat van moeder op dochter is overgeërfd. Op het moment lijkt dat genoeg.

Mathilde scheurt een laken aan stukken en dept de repen in het kokende water om daarmee het ergste vuil uit Valiants wonden te verwijderen. De grote zwarte korsten die door infectie van zand en roest rond zijn verwondingen zijn ontstaan, krabt ze weg met haar nagels, waarna ze ze ontsmet met een schone lap stof gedrenkt in alcohol. De lucht is bezwangerd met de scherpe, doordringende lucht tegen de tijd dat Mathilde al Valiants wonden op deze manier behandeld en weer verbonden heeft. Ze buigt zich over haar echtgenoot heen en veegt zweet en stof van zijn voorhoofd in een liefkozend gebaar. Dan dekt ze hem toe en verzegelt de genezing met een kus op zijn voorhoofd. Haar blik is niettemin ernstig als ze zich weer naar Torgal omdraait. "Het is erop of eronder," zucht ze. "Als er teveel vuil in zijn bloed is gekomen, zal hij de infectie niet overleven. Laten we hopen dat hij rustig slaapt zonder ijlingen. Maar hij is sterk, de schat," voegt ze glimlachend toe.

Ze bukt zich om de puinhoop van verscheurde lappen, bloed en modder van de vloer op te ruimen en overdenkt ondertussen Torgals woorden. Haar hart verkilt bij het horen van Medarions naam, hoewel ze het fijne niet van de zaak weet, heeft haar intuïtie haar op dit gebied nooit in de steek gelaten. "We mogen geen opschudding veroorzaken," zegt ze tenslotte, terwijl ze op een krukje naast Valiants bed neerzakt. Zijn hand heeft ze in de hare geklemd. "Als het nieuwtje van Valiants dood zich zou verspreiden, is de chaos compleet. De Taveerne zou bezwijken onder de toeloop van mensen. Valiant is een geliefd man in de stad, Torgal, en befaamd. Dat mag je niet vergeten. Het leugen zou meer opschudding veroorzaken dan de waarheid." Ze sluit haar ogen nadenkend en opent ze even later weer. "Er is maar één andere mogelijkheid en dat is dat we hem uit de stad laten "verdwijnen" per kar of via de ondergrondse, zogenaamd naar een naburige stad sturen voor hulp omdat onze artsen niet in staat zijn hem te genezen. Als Medarion zijn klus wil volbrengen en Valiant..." ze slikt even, maakt haar zin niet af, "... dan... dan zal hij slechts een vals, doodlopend spoor volgen. Tegen de tijd dat hij zich hier echter van bewust is, is Valiant genezen."

Edited by: Danae Rheanna at: 4/27/02 9:39:38 pm

[Galliminus]

Valiant heeft naast het zwakke kloppen van zijn hart geen teken van leven gegeven sinds hij is weggedragen van het strijdveld. Hij knijpt zachtjes in de hand van zijn geliefde Mathilde. Hij heeft geen kracht om zijn ogen te openen, zijn oogleden wegen intens zwaar."...Ik hou van jou,..m'n liefste...", spreekt hij met een gebroken stem. "Torgal, ben je hier?.....Ga naar Arethe en Davon,..haal ze hierheen...Jullie zijn niet veilig,..Medarion is uit op wraak,..." Deze krachtinspanning kost te veel energie en Valiant zakt wederom in bewusteloosheid.....

Valiant Kraakwater; De Waard.

[ckeetel]

Wraak? Zijn Arethe...zijn zoontje Ravon... Datgene wat Torgal bovenalles koestert, de vuren in zijn hart zijn... Bezorgd is hij nu, meer nog dan daarstraks. Hij ziet hun gezichten voor zich. Nu Medarion hier rondhangt is alles onzeker, hij wil weten hoe het met ze gaat, thuis zullen ze niet langer kunnen blijven, vannacht nog zullen ze wegmoeten, maatregelen moeten getroffen worden. "Mathilde...Valiant.." Kort leggen zijn vingers zich op de handen van de geliefden die elkaar vasthouden. "Ik kom terug".

Dan verlaat hij de Taveerne, even blijft hij nog staan, zet zich over zijn duizeligheid heen. De wereld ligt weer helder voor hem, de straten, de huizen. De broer zet een looppas in, sneller tot hij rennend de winkels passeert, één gedachte drijft hem voort, maant hem tot opschieten... laat ze veilig zijn, laat Medarion zijn vuile klauwen nog niet in hun geluk zetten, nu niet, nooit niet...

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 8:41:21 am

[ckeetel]

Fakkels en lantaarns gaan er door de straten, lichten die langs de huizen van Raganorck trekken en hun inwoners slecht nieuws brengen, berichten van een overledene, soldaten die gevochten hebben voor hun stad en niet meer terug zullen keren, diep in de nacht treurt Raganorck om haar gevallen zonen en dochters.

De lichten die nu de taveerne naderen brengen geen onheilstijding, maar gewonden. Een soldaat met wit haar en een man met witte ogen die beiden van het slagveld geplukt zijn. De dragers hadden er kennis van genomen dat deze twee waarschijnlijk gasten van de taveerne zijn en daar onderdak hadden. De soldaat met het witte haar zeker, de man die Valiant had vergezeld... De fakkeldrager, beukt hard en fel op de gesloten deur, "volk!!"
Dan wordt er een hand op zijn schouder gelegd... achter hem staat Arethe met een slapende Ravon in haar armen, "Wat is er," vraagt ze ongerust, "heb je een bericht voor hier of komen deze mannen hier vandaan?"
Naast haar heeft Torgal en blik op de twee draagbaren geworpen. Een plunjezak is over zijn schouders geslagen, een grote strijdhamer rust in zijn hand terwijl een andere arm om de stevige Arethe ligt. Voordat de man kan antwoorden, doet Torgal het voor hem en knikt naar Morcos "Ja...die ene tenminste, die met Valiant is meegegaan...die andere..." Met enige reserve kijkt de broer naar Darvan. "Ik heb hem wel eens gezien..." Dan klopt hij aan...

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 8:42:26 am

[Crimson Amadea]

Door de mist ziet Amadea enkele gestaltes voor de deur van de taveerne staan, even hoopt ze dat het de rest van de 5 is maar dan ziet ze de draagbaren en de onbekende gezichten.
De man die ook had gedoneerd aan de waard was ook aanwezig en ze liep dichterbij om zich bij de groep aan te sluiten wanneer hij op de deur klopt.

[Anoniem]

Morcos probeert zijn ogen te openen,wat nog steeds met moeite gaat.Met een lichte waas ziet hij,door de mist,lichten die een zwak licht afwerpen op de hobbelige straatstenen.Zwarte torens die met een stijve spits tegen de hemel afsteken.
Het laken dat op zijn lichaam ligt beweegt nog steeds onregelmatig op en neer.Een pijnscheut stroomt door de aderen met het bloed mee.Hij ziet een drager voor hem en een man met een vrouw die een slapend kind in haar armen draagt,waarschijnlijk een gezin uit deze stad.
Hij sluit zijn ogen terug want het kost hem te veel inspanning en probeert te slapen.

[Coldrin]

(( Met excuses voor deze storing, de Draad over de Koude Kerkers wordt vervolgd aldaar. We lossen het probleem met de Schaduwen op een andere manier op. Deze Draad kan vervolgd worden, alsof er niets gebeurd is, vanaf het punt dat Danya de deur opent voor de groep mensen die voor de Taveerne staat. ))

Edited by: Danae Rheanna at: 5/6/02 8:37:27 am

[ckeetel]

"Dag Danya..." Torgal knikt naar achter, "...we waren blijkbaar niet de enige die verlangden naar de gastvrijheid van de Taveerne." Dan wenkt hij de dragers en stapt met Arethe naar binnen. Hol klinken de voetstappen in de lege gelagzaal. Een kaarsvlam schenkt enige troost in de kale, stille duisternis van de ruimte die ruikt naar verschraalt bier, tabak en een zweem van zweet, het werpt een spookachtig licht op de bleke gezichten van de gewonden, hun geesten schijnbaar verzonken in de schimmige halfwereld van het leven.

In de achterkamer slaat Arethe een arm om Mathilde en met de slapende Ravon in haar armen kijkt ze naar Valiant. "Hoe is het met jullie?" fluistert ze zacht. Torgal laat de dragers nog even in de gelagzaal wachten. "Danya, zijn er nog extra bedden over, voor die twee? Ik weet niet of ze hier al een kamer hadden, maar anders wil ik er wel een op me nemen...ook voor Arethe, Ravon en mij." Torgal begroet Amadea met een glimlach, "Valiant leeft, dankzij jou...ik weet niet hoe ik je moet bedanken, heb je een kamer hier? Zoniet ben je welkom bij ons in te trekken..."

Edited by: ckeetel at: 6/6/02 8:45:10 am

[Darvan]

Langzaam kwam Darvan bij en keek met dichtgeknepen ogen rond of hij iets herkende, maar hij zag niks bekends of hij kon het niet herinneren. Toen hij wou opstaan, merkte hij dat hij niet op de grond lag en hij viel van de drager af. Langzaam stond hij weer op en probeerde te lopen, maar hij zakte weer inelkaar. Zijn benen functioneerde niet goed en ze moesten rusten, maar hij kon niks doen.

[Anoniem]

De deur ging open en een gestalte verscheen in het licht van binnenuit.De mensen die om ons stonden zeiden iets tegen elkaar,veel verstond ik er niet van,en daarna droegen de dragers ons naar binnen.De warmte van een open kamer leek verwelkomend na de koude van de nacht.Ik leek niet meer te weten...alles leek nu zo snel te zijn gegaan.De her-ontmoeting met mijn broer...broer!Kreunend liet ik zijn naam horen,schrok op en liet het deken dat over me lag neervallen op de vloer van de ruimte waarin ik me bevond."Valdor!"en viel daarna terug~zwijmend~neer tegen de draagbaar.

Edited by: Faranyell at: 5/11/02 5:39:14 pm

[caege]

Caege stapt binnen in de gelagzaal.
Hij ziet er niet zo goed uit.Kleerscheuren,een buil zo groot als een ei op zijn achterhoofd..

Hij trekt een pijnlijke grimas bij het zien van al de drukte en begeeft zich naar de toog...

[ckeetel]

((dat is lang geleden... ))

Torgal bekijkt de nieuwkomeling argwanend, diep in zijn hart raast de onrust...alsof hij ieder moment die vervloekte zwartrok Medarion kan verwachten. "Nog iemand die teruggekeerd is van de strijd zie ik... Wat is jouw naam soldaat? De gelagzaal is gesloten, maar misschien had je een kamer hier?"

Torgal Kraakwater