Raganorck

[Samara Jalaya]

<= De Binnenplaats en De Grote Hal <= De keuken ~het koninkrijk van Fritherik~

Ophelia schoot de trappen op, snel en zacht ritselend als een windvlaag door de bladeren, terwijl ze verbeten op haar onderlip kauwde en zichzelf vragen stelde over de schim die ze gemeend had te zien, beneden, vlak bij de Keuken. Wat het ook was, ze haatte het, ze haatte het plots vreselijk en dat was geen goed voorteken.

Ophelia snelde door de gangen en bereikte tenslotte de kamer die ze had gezocht: de Robijnen Koepel. Het was een cirkelvormig vertrek opgetrokken uit rode natuursteen dat visueel vervormd werd door de grote spiegels met zware, goude lijsten die schots en scheef, half over en onder elkaar op de muur waren opgehangen met ertussen, als kromme vingers die recht door het steen waren gedrongen, kandelaars die fletse vlekken licht deden weerschijnen. Er waren verder geen ramen en geen meubilair: de meest prominente en enige plaats in het vertrek werd ingenomen door een groot, onregelmatig rond bad dat in de grond was uitgehakt en op Ophelia's verzoek was gevuld met heet water. Ze had het koud, ze wilde alleen zijn en nadenken, schopte haar schoenen in een hoek en wrong zich onelegant uit haar veellagige gewaad, waarna ze zich voorzichting in het wijde, zwarte gat met water liet zakken. Het water ademde stoom en leek Ophelia's lichaam, op haar hoofd en uitwaaierende rode haar na, te verduisteren als gitzwarte inkt.

Ophelia leunde achterover, sloot haar ogen en dacht na.

Edited by: Samara Jalaya at: 8/10/02 6:47:32 pm

[Samara Jalaya]

Het zwarte water gleed door haar handen, zacht en geruisloos als de geesten van haar gedachten door haar hart. Ze voelde het, zoals ze eerdere dreigingen had gevoeld; het gejaagd kloppen van het hart van het Kasteel, het jammeren van de stenen. Ophelia rilde en haar handen gleden onder het water om haar naakte lichaam als om het te beschermen tegen een plotselinge kou. Dit kwam niet uit het Labyrinth, nee, dit was iets anders, verraders, indringers, voetstappen in het stof.

Ophelia leunde achterover en reikte met haar hand naar een koord dat langs de wand van de Robijnen Koepel naar beneden hing. Ze trok eenmaal, tweemaal, en haar verzoek om een bediende galmde door de gangen van het Kasteel op zoek naar een onderdanig oor.

(( ooc: iemand die zich geroepen voelt om Ophelia's gejengel aan te horen, snelt u naar de Koepel! ))

~ Samara

[Samara Jalaya]

(( kortom: iedereen mag reageren ))

~ Samara

[Galliminus]

Vrouwe Lutetïa rende al naar boven toen zij de eerste bel hoorde,..ze was nog niet halverwege of er werd voor de tweede keer aan de bel getrokken. De Vrouwe had haast waarschijnlijk. Ze trok haar lange jurk op om niet te struikelen op de langgerekte trap. Onbewust bouwde zij al een muur om haarzelf heen ter bescherming van de priemende woorden die de vrouwe van het Kasteel zovaak afvuurde op haar goedgezinde bediendes. 'Waarom werk ik hier bij de Ene nog steeds?', vroeg Lutetïa haarzelf af terwijl ze de trap opstormde richting de koepel. Boven aangekomen liep ze langs de vele wand tapijten en schilderingen met de voorgangers van de Vrouwe Ophelia. Ze opende de deur naar de Koepel. Daar lag de Vrouwe in bad met een blik in haar ogen die Lutetïa al zo vaak had gezien,...ze wapende haarzelf en stapte naar voren,..bijna buiten adem.
"Vrouwe, u heeft mij geroepen..Is alles in orde?"

Edited by: Galliminus at: 9/24/02 5:00:44 pm

[Samara Jalaya]

Ophelia keek naar het dienstmeisje dat net het vertrek binnen was komen struikelen. Bediendes en onderdanen krioelden om de Vrouwe heen als ratten, zo veel dat Ophelia niet eens de helft bij naam en gezicht kende; van dit meisje herinnerde ze zich zelfs geen van beiden. Toch was het kind snel en beantwoordde ze haar blik met een onderdanigheid die Ophelia beviel. De Vrouwe leunde achterover, haar rode haren krulden als een golf bloed over het wateroppervlak, rood tegen zwart, en ze wierp een duistere blik op het wachtende meisje. De stilte die viel was lang en ongemakkelijk, uiteindelijk haalde Ophelia adem en zei: "Iemand." Ze wachtte. "Er is iemand binnengelaten zonder mijn toestemming."

~ Samara

[Galliminus]

Lutetïa kreeg een verschrikte blik in haar ogen,..zij wist van niets...wat moest zij zeggen zonder een enkeltje Koude Kerkers te krijgen?,...wat al vaker gebeurt was met bediendes die niet goed hun werk deden volgens de zoveel jongere Vrouwe van het kasteel...
"Ik ben daarvan niet op de hoogte Vrouwe," Ze maakte een nederige buiging en trok haar jurk op terwijl ze knielde," Wenst u dat ik ga kijken en de eventuele bezoekers naar de Ontvangsthal breng?"
Wederom vervloekte zij haar baan op het kasteel,...maar het bracht geld in de lade,..geld wat zij zo hard nodig had voor de "bastaards kinderen" die ze had van meerdere Nobel Mannen die dit kasteel hadden bezocht de afgelopen jaren...

[Samara Jalaya]

"Of er bezoekers zijn?" Ophelia sloeg met haar vlakke hand op het water en een doffe klap brak tegen de muren. "Je wilt gaan kijken of er bezoekers zijn?" Ze lachte hoog en honend. "Jullie hebben hem al binnengelaten, hem, haar, het, ik voel het, ik voel het, een binnendringer, jullie hebben iemand laten binnendringen, stommelingen! Dwazen!" Ophelia haalde diep adem en ontspande, draaide zich toen van Lutetïa af en klom het bad uit. Ondertussen greep ze naar kamerjas, een wijd ding van zwaar, karmazijnrood fluweel en drapeerde die rond haar schouders. Met een ruk draaide ze zich weer om naar haar bediende, terwijl ze haar natte lokken haar met een enkel hoofdgebaar over haar schouders wierp. Ondanks het leeftijdsverschil, rees Ophelia enkele luttele centimeters boven Lutetïa uit en ze gebruikte deze afstand om het meisje doordringend in de ogen te zien. "Ik wil weten wie, waar en wanneer die iemand hier naar binnen is gegaan," zei ze. " Waar hij geweest is, met wie hij gesproken heeft en waar die indringer nu is. Zoek dat uit. Zo snel mogelijk. Ik ben in de bibliotheek."

En na een laatste vlammende blik te hebben geworpen op haar bediende, verliet Ophelia het vertrek in het zacht gefluister van fluweel.

~ Samara

[Galliminus]

Lutetïa bleef geknield zitten totdat de Vrouwe haar voorbij liep.
"Maar natuurlijk Vrouwe, het spijt me, ik zal er direct werk van maken..."
Wederom vervloekte zij haar werk op het kasteel,..ze had niet eens iets te maken met de ontvangsthal en de wachters die voor de poort staan,..zij was er enkel om de Vrouwe te bedienen en het kasteel stofvrij te houden, wat op zich al een dagtaak was.
Ze stond op en haaste zich naar beneden om polshoogte te nemen en de wachters eventueel te waarschuwen voor de welbekende "slechte zin" van de Vrouwe.

Vrouwe Lutetïa, hofvrouwe en kuismeid

(( Naar ---- Binnenplaats en Grote Hal))

Edited by: Galliminus at: 9/26/02 9:03:02 pm

[Samara Jalaya]

(( enne, Ophelia ging dus naar de bibliotheek, -> dwalende kamers -> de bibliotheek ))

[Uriel]

De Robijnen Koepel licht er verlaten bij. De lichten zijn gedoofd en de laatste zonnestralen raken het rode dak niet meer. Alle ramen en deuren zijn gesloten, maar toch dwaalt er een ijzige wind door de ruimte, zachtjes fluisterend. Onverstaanbare woorden worden meegevoerd in een snel draaiende spiraal vanuit het midden van de koepel tot bovenaan het dak. Daarna keert de stilte terug, maar de ruimte ademt een andere sfeer dan voorheen. Iets is er veranderd, haast onmerkbaar, maar met onweerlegbare zekerheid heeft een beklemmende sfeer bezit genomen van de Robijnen Koepel...

[Uriel]

Even roeren zich de schaduwen zich. Zachtjes gaat er fluistering door de Rode Koepel. Haast onverstaanbaar klinken er stemmen uit een ver verleden. "Rasham.... nee. Voer hem weg!.... de slangendolk hier? .... de slangendolk." Daarna komen de schaduwen tot rust en verstommen de stemmen.

[Uriel]

"Het kind... ind ind ind...." De fluistering zwerft door de ruimte. "Het Kind van de Koude en het Hart van Steen..."
"Bijna na na na..."

[Martys Brendarion]

De ijzige wind steekt weer op. In de hoeken van de Robijnen Koepel roeren zich de schaduwen. Stemmen zwellen aan en verstommen weer totdat er een paar plotseling duidelijk hoorbaar zijn. Stemmen uit een verleden. Stemmen behorende bij mensen die hier eens leefden, lief hadden en meer verloren dan alleen hun verleden. "Dearc! Wat doet ons kind hier?" Klinkt er een wanhopige vrouwenstem. Bijna direct overstemd door een andere stem; die van een man. "Heer Dearc, Onyx` mannen staan voor de deur! Wat zijn uw orders?" De deur van de Robijnen Koepel trilt in haar hengels. "Randragam wees mijn kracht!"...