Raganorck

[Niamh]

Zoals ze al vele malen eerder had gedaan, sluipt Niamh door de donkere gangen naar de Koninklijke Bibliotheek. Na al die jaren kan ze de weg naar de bibliotheek met haar ogen dicht nog vinden. Als ze de immens grote ruimte met al die boeken ziet is ze zoals altijd weer geimponeerd. Ze houdt van deze ruimte, met zijn muffe, stoffige geur. Ze blijft even staan om na te denken, welk boek ze vandaag eens zal gaan lezen, en neemt dan een boek met een leren omslag uit een van de grote kasten. Als ze plaats heeft genomen aan een zware eikenhouten tafel, en haar lamp heeft neergezet, slaat ze het boek open. Het is een boek over een meisje dat in de grote stad terechtkomt en daar allerlei avonturen beleeft. Terwijl ze leest, dwalen haar gedachten steeds af, naar hoe het zou zijn om in de stad te leven, en daar vanalles mee te maken. Hoe verder ze leest, des te groter groeit haar verlangen om eens naar buiten te gaan, en zich onder de stedelingen te mengen... en terwijl ze daarover zit te dromen, valt ze in slaap...

[Rashnoff von Eckelenburg]

Een kille mist zweefde de kamer binnen.
Uren had hij reeds gezweefd en nog kreeg hij geen hoogte van deze steeds veranderende stad.
En nu zag hij haar.. daar zat ze,zomaar voor het grijpen..
Hij materialiseerde zich in zijn menselijke vorm en kuchtte zacht.
Graaf Rashnoff von Eckelenburg had een nieuw slachtoffer gevonden..

[Niamh]

Plotseling schrok ze wakker, en meteen gingen de haren in haar nek rechtop staan, en een kilte vulde haar hele lichaam. Ze keek op, probeerde zich te orienteren, en besefte opeens dat ze zich nog in de bibliotheek bevond. Het onbehaaglijke gevoel, dat ze bekeken werd bekroop haar. Ze keek schrikachtig om zich heen, maar nam op het eerste gezicht niets vreemds waar, ze voelde slechts een tocht in haar nek. "zal wel ergens uit een kiertje komen, het is ook zo'n oud gebouw" dacht Niamh. Toch liet het onbehaaglijke gevoel haar niet los. Ze was nog steeds slaperig. "Nog even mijn ogen dicht doen kan geen kwaad" dacht ze...

[Niamh]

Toen ze na even weggezonken te zijn, dacht ze plotseling een kuchje te horen. Ze keek op en zach plotseling een donkere gestalte staan, ietwat weggedoken in de schaduw. Toen ze wat beter keek, zag ze dat het een man was, zeer voornaam gekleed, en met een vriendelijk gezicht. "O, het spijt me, ik heb u niet horen binnenkomen, ik moet hier in slaap gevallen zijn, ik zal u snel met rust laten" Toen Niamh haar lamp oppakte, en op wilde staan, zette de man een stapje naar voren...

[Rashnoff von Eckelenburg]

De graaf glimlachte.
Wederom kruiste een beeldschone vrouw zijn pad.
Welwel..
"Goeieavond vrouwe"boog hij het hoofd.
"het spijt mijdat ik U stoor.. "
Hij zette nog een stap voorwaarts,behoedzaam de deur blokkerend met zijn lichaam,zonder duidelijk te laten merken dat hij dit zo wou..

"Woont u hier in dit gebouw?" vroeg hij geinteresseerd terwijl hij met zijn ogen haar blik probeerde te vangen,klaar met zijn hypnotiserende krachten,als een cobra die zijn prooi beloert..

[Samara Jalaya]

Terwijl Ophelia terug van de Koude Kerkers naar geen plaats in het bijzonder liep, passeerde ze de bibliotheek. Verzonken in haar eigen gedachten en zorgen om de drie mannen die ze zo weinig voorbereid heeft achtergelaten in de Catacomben, sloeg ze in eerste instantie geen acht op de stemmen die ze hoort vanuit de bibliotheek. In tweede instantie, toen de woorden vaste vorm aannamen en ze hoorde wat er precies gezegd werd, sloeg ze er nog steeds geen acht op. Het zou wel weer één of andere vage tak van de familie zijn die zich daar (in háár bibliotheek! in háár kasteel!) ophield. Ophelia had een hekel aan familie aangezien haar meest naaste familie haar als klein meisje zo akelig in de steek had gelaten. Na dit incident kon de rest van die zogenaamde familie Ophelia letterlijk en figuurlijk gestolen worden. Ze ontweek ze allemaal.

Ophelia versnelde haar pas, haar rode haar wapperde achter haar als een bebloede mantel. God, wat had ze plotseling zin in knoflooksoep.

~ Samara

[Niamh]

Hoewel de man vriendelijk tegen haar sprak, kreeg Niamh toch een paniekerig gevoel, toen de man probeerde onopvallend de deur probeerde te blokkeren. Ze probeerde het te wijten aan haar verbeelding, de man zou wel gewoon behoefte hebben aan een praatje. Toen ze voetstappen op de gang hoorde, dacht ze dat deze ongemakkelijke situatie wel snel voorbij zou zijn, maar de voetstappen stierven snel weer weg... Meer uit beleefdheid dan oprechte belangstellingg naar zijn naam, keek ze de man aan, van plan zich voor te stellen... maar toen ze hem aankeek merkte ze ineens hoe aantrekkelijk hij wel niet was, en begreep niet dat dat haar niet eerder was opgevallen, het beklemmende gevoel smolt als sneeuw voor de zon. Opeens voelde ze er totaal niets meer voor om de bibliotheek te verlaten. Blozend zei ze " Euh, erm, mijn naam is Niamh Nimloth, zeer aangenaam kennis te maken met u..." Haar hart leek bijna uit haar borst te springen, en plotseling was ze blij dat ze nog even haar haren had geborsteld voor ze naar de bibliotheek was vertrokken...

[Rashnoff von Eckelenburg]

"Niamh...." fluisterde hij,op een sensuele manier..
"Wat een bevallige naam..."
Hij glimlachte en toonde een perfecte rij tanden.
Hij had het gewenstte oogcontact bereikt en zijn gave begon haar volledig te overmeesteren..

"Niamh......"

"NEEEE!" riep de stem binnenin,"Genoeg!!"

Rashnoff slikte even.Zachtjes kwam hij dichterbij,zijn hand naar voor brengend,naar haar schouders;Alsof het een pluim was legde hij ze erop,maar toch was het als een bankschroef haar nu vast had...

"Niamhhhhhhhhhh"
Het leek wel een kreun.
Zijn 'zijn'was nu helemaal in haar versmolten..
Hij boog zich voorover,de lippen likkend,de kus nakend..
DE LUST GROEIEND..... DE HONGER SMACHTEND...

NU ging hij niet stoppen! Nooit!

Zijn lippen raakten de hare en net op het moment dat hij haar hals wou beroeren met zijn vurige hitsende tong hoorde hij voetstappen die gejaagd de deur kwamen opengooien...


(OOC whenever you're ready samalia dear...)

[Niamh]

"Niamhhhhh..." Het klonk zo verleidelijk... Nog nooit had ze zich zo aangetrokken gevoeld tot een man. Toen hij nogmaals haar naam op een broeierige manier uitsprak, wist ze dat ze geen weerstand meer kon bieden. Hij legde zijn arm zachtjes op haar schouder, waardoor ze het gevoel had dat ze niets meer don beginnen, ze moest zich laten gaan, zich overgeven aan deze ongelofelijke aantrekkingskracht. Heel vaag hoorde ze een deur openslaan, maar het leek alsof dit geluid uit een andere wereld kwam, ze hoorde alleen nog zijn adem...

[Samara Jalaya]

(( who's samalia? ))

~ Samara

[Galliminus]

De twee wachters die Ophelia passeren groeten haar plechtig, en zij lopen verder. Hun wacht zit er bijna op, en zij zullen snel afgelost worden volgens afspraak. Modal & Ganar lopen met hun hellebaarden richting de biblotheek. De laatste plaats die zij nog moeten inspecteren alvorens het kasteel word gesloten voor de nacht, ze kunnen dan eindelijk gaan slapen.

De twee lopen de bibliotheek in en zien de vrouw zitten die ze al veel vaker gezien hebben hier aan de grote tafel in het midden, een inwoner van kasteel Raganorck,...maar ook zien ze een man die ze het Kasteel niet hebben zien betreden.

"Is alles in orde hier? Hmmm,...Ik meen niet dat ik u ken Heer,..wie bent u en wat doet u hier in het kasteel,..De tijd voor bezoekers is reeds lang voorbij. Ik wil u verzoeken om het kasteel te verlaten, de poorten gaan zo sluiten voor de nacht."

De Stadswacht

[Rashnoff von Eckelenburg]

Rashnoff's concentratie was gebroken,het contact glipte uit zijn vingers..
Hij wist dat ze nu elk moment haar verstand terug kon krijgen,hij moest snel zijn.
Hij maakte de kus af door nog snel eens zijn lippen tegen de hare te persen en dan het hoofd te wenden naar de soldeniers..

"Het spijt me heren,ik wou enkel even het hart van deze jongedame bekoren,haar stralende schoonheid verdient niet minder,nie waar?"
Hij liet haar los en keerde zich naar de beide wachters.

"Graag had ik haar nog wat langer het hof gemaakt maar ik heb respect voor de wetten van dit paleis en haar heerser,Ik zal me terugtrekken.."

Hij gooide Niamh een kushandje toe en wandelde kalm naar buiten..

[Galliminus]

((he,he,he,..altijd tot uw dienst!..Je durft wel hè?.....alleen tegen weerloze vrouwen!))

De soldaten kijken er verder niet vreemd van op, en begeleiden de man naar de kasteelpoort. Daar word hem een goede avond gewenst.
"Heer, ik zal wel een oogje in het zeil houden,...opdat een ander het hart van uw deerne niet wint,...een prettige avond verder,..kom morgen maar terug."

De Stadswacht

Edited by: Galliminus at: 2/15/02 2:53:00 pm

[Niamh]

Plotseling kwam ze weer een beetje bij haar positieven. Ze keek naar de man die wegliep en haar een handkus toewierp, en voelde zich plotseling zeer ongemakkelijk, haar hart klopte nog als een gek, en ze kon de kus van de man nog op haar lippen voelen. Op een of andere manier kon ze zich niet meer herinneren hoe ze in die situatie verzeild was geraakt, en een gevoel van paniek bekroop haar. Hoe had ze zich zo kunnen laten gaan? Waarom had ze geen weerstand geboden? het was helemaal niets voor haar om zich zo te laten verleiden! En wie was die man? Zo aantrekkelijk was hij nu ook weer niet geweest. De bewakers knikten beleefd naar haar, maar het enige wat ze kon doen was verdwaasd terugkijken...

[Rashnoff von Eckelenburg]

"Dank u heren," knikte hij," Ik kom zeker nog terug.."

Hij had nu geen zin om terug te keren naar de bibliotheek,dat kon hij later doen..
Hij wandelde wat langs de straten en raakte zo in het donkere district terecht...
Hier kon hij vast en zeker nog wel iets'..;nuttigen'.