Raganorck

[santetjan]

De oude stenen muren van het kasteel begrenzen de lange gangen die zich door haar binnenste kronkelen: koude, grijze stenen zijn het, gebouwd om vuurschichten uit de handen van magiers, en de grote kanonnen tegen te gaan. De nauwe corridors en brede hallen komen alle uit op kamers, zalen, en nissen: sommigen hebben hoge ramen die het licht van de zon naar binnen laten schijnen, goudgeel vallend op luxe meubilair en marmeren beelden; anderen zijn altijd gehuld in duisternis, zelfs te meer als de dikke misten zich tot in deze kamers kronkelen.
Gelijk de stad veranderen de kamers immer, strekken zich dan eens over vele passen uit, en zijn dan weer niets anders dan ladenkasten. Soms kent een kamer geen deur of raam meer.

Voeten gaan in een vast ritme over de vloer, zetten licht stap na stap: kleine schoenen maken nauwelijks geluid als zij neerkomen, stof wikkelt zich om kuiten. In deze kamer danst zij, zoals zij altijd danst; haar lichaam gaat rond in een wervelend dans, haar gezicht staat strakker, alsof zij zich volledig op de passen concentreert. Zij danst alleen vannacht: de mist is gekomen en vertrokken, en geen heeft haar kamer betreden. Ver boven haar branden vele kandelaars, en hun licht schijnt neer op de dansvloer. IJl klinkt het geluid van een klavecimbel, vergezeld van violen; dan een enkele fluit, die hoger en hoger gaat, een wervelend ritme van korte tonen, reikend tot in het feeenhof. En zij danst haar dans, als immer; vanavond is zij alleen, maar morgen zal een ander met haar dansen, en alleen de wetten die de stad besturen weten wie het zal zijn die zich in haar armen nestelt en lachend haar dans danst - lachend, of wenend, vol afgrijzen, of vol passie. Haar ogen staren in de verte, eeuwig zwart, eeuwig afwezig. Heur lange haar slingert zich om haar schouders, valt ruim op haar rug. Haar japon wervelt om haar heen. Bleek is haar gezicht, en gesloten: altijd geconcentreerd.

De gangen van het kasteel leiden naar vele kamers, de oude stenen muren verbergen velle verborgen nissen en oude zalen; maar elke avond klinkt er muziek in vele zalen, en iedere avond word de Lange Dans gedanst.

[Samara Jalaya]

Na haar ontmoeting met Galliminus is Ophelia terug gegaan naar haar Kasteel, moe van de lange wandelingen die ze die dag heeft gemaakt, moe van de gesprekken die ze heeft gevoerd. Gewoonlijk zijn haar dagen niet zo vermoeiend omdat ze ieder contact met de buitenwereld weet te vermijden door zich op te sluiten of te verdwijnen, maar vandaag heeft ze vreemd genoeg gezelschap gezocht.

Dwalend door de gangen, verzonken in haar eigen gedachten, vangt Ophelia plotseling het geluid van muziek op. Ze laat zich door de klanken in de richting van een kamer leiden die ze voor haar gevoel nooit eerder betreden heeft en staat een moment lang met open mond te kijken naar het schouwspel dat zich voor haar ogen afspeelt. De vrouw die licht als de wind over de vloer dwarrelt, de muziek die haar sierlijke stappen begeleid. Ophelia doet als betoverd een stap naar voren en strekt een hand uit om de vrouw aan te raken.

~ Samara

Edited by: Samara Jalaya at: 2/10/02 1:55:26 am

[Samara Jalaya]

Ophelia doet een stap naar voren... en de vrouw vervaagd. Plotseling is de zaal weer stil en duister en voelt Ophelia zich onbehaaglijk alleen. Ze draait zich om en verlaat de balzaal.

(( Ophelia gaat naar de binnenplaats ))

~ Samara