Raganorck

[TheDarklord2003]

Een van de weinige losse gebouwen op de binnenplaats voor het machtige kasteel is de vila van Baron Sint Hubert van Grieswolda, de villa die hij geerfd heeft van zijn ouders en het inofficiele hoofdkwartier van alle Anti Elven Syndicaat activiteiten. Je zult ook merken dat er in het huis of nabije omgeving geen enkele andere rassen rondlopen behalve mensen.(Behalve die enkele niet menselijke slaaf, maar slaven hebben geen waarde) Complete gebouw bestaat uit vier etages (inclusief kelder en begane grond) en een schitterende tuin onderhouden door de slaven en enkele trouwe werknemers van de Baron deze gehuisvest zijn in de gore smerige kelder, de begane grond bestaat voornamelijk uit enkele grote kamers en vergader ruimtes, de keuken en de gastenverblijven, de eerste etage bevinden zich de kantoren van Baron Sint Hubert van Grieswolda en de slaapruimte van enkele van de meeste betrouwbare klerken - waarvan sommigen voormalige slaaf zijn - de bovenste verdieping is de verdieping van de Baron en de Zolder, deze ruimte is vooral voor de Baron bestemd en enkele 'vriendinnen' van de Baron, waarvan de meeste slaven zijn, hier bereid de Baron samen met de meest betrouwbare koppen van het anti elven syndicaat de plannen - helaas dat iemand voor de dood van zijn tweede heeft gezorgt - iets wat de Baron altijd zal blijven wraken.

[Uriel]

Dasu wist het zweet van zijn voorhoofd en strekt even zijn rug. De hele dag heeft hij in de zon gezwoegd om de tuin van de heer op orde te krijgen. Spreken mag niet, maar als hij vlug even om zich heen kijkt, merkt hij dat de andere slaven even vermoeid zijn als hijzelf.

"Doorwerken Halfbloed!" Klinkt een bulderende stem achter hem. Er klapt een zweep en een vurige striem trekt door Dasu's rug. Hij verbijt de pijn. Schreeuwen zou de opzichter alleen maar woest maken. Vlug bukt hij zich weer over het rozenperkje waar hij met zijn handen het onkruid aan het wieden was. Bloedige streepjes staan op zijn blote armen, handen en benen waar de doornen hem venijnige tussen gehad hebben...

[Uriel]

Het begon al te schemeren toen de slaven bijeen gedreven werden. Als makke schapen stonden ze op een kluitje, Ze hadden al lang geleerd dat het geen zin had zich te verzetten. Het enige dat dat op zou leveren zou een permanente korting op het rantsoen inhouden en ze kregen al nauwelijks genoeg voedsel om zichzelf in leven te houden. Een van de opzichters knalde met zijn zweep boven hun hoofden. Het was nergens voor nodig, maar de man genoot zichtbaar van de weinige macht die hij had. Dasu ging de slaven voor langs de slaveningang van het huis de lange trap af en de kelder in. Het weinige licht dat er binnenviel was afkomstig van een bovenlicht met tralies. Beneden aangekomen gingen de slaven langs de muur zitten. De opzichters kwamen langs en sloten de pijnlijke kettingen die de benen van de slaven niet meer dan een meter ruimte gaven vast aan de lange kettingen in de muur. Zo konden ze zich redelijk door de kelder bewegen zonder dat ze er ook maar aan konden denken om te ontsnappen. Dasu zag het allemaal met lede ogen aan. Het was een vast avondritueel geworden en hij morde niet. Dit was de orde zoals die zijn moest, wat kon hij er nu aan veranderen? In een hoek hoestte de oude Bevrier. De man was samen met Dasu gekocht en had ook deel uitgemaakt van de slavenkaravaan waaruit Dasu geroofd was. Hij had sindsdien geen woord meer gesproken, maar duidelijk was dat een slopende ziekte zich in zijn lijf genesteld had en het zou niet lang meer duren of hij zou worden 'verwijderd' zoals de opzichters dat noemden. Waar de 'verwijderde' slaven heen gingen was voor de slaven geen raadsel. Het gebeurde maar al te vaak dat ze vlak nadat een slaaf verwijderd was de honden van de heer met een vers bot zagen lopen. Het kon natuurlijk toeval zijn, maar Dasu geloofde al lang niet meer in toeval; hij geloofde nergens meer in...

[Uriel]

Het gerochel van Brevier wekt de andere slaven uit hun slaap. Het is midden in de nacht en door het bovenlicht komt een weinig licht van een bleke maan. Een paar slaven mopperen en draaien zich om om verder te slapen. Dasu kruipt echter dicht naar de oude Elf toe en neemt onderweg zijn kannetje water mee dat hij moeizaam gespaard had voor de volgende ochtend om dan zijn laatste restje beschimmeld brood mee weg te spoelen.

Hij doopt een punt van zijn mouwloze jack in het water en bevochtigd daarmee de lippen van de oude elf. Het rochelen houdt op. De vingers van Brevier grijpen met een ongewone kracht het jack van Dasu beet. Zachtjes en schor komen er woorden. Dasu kan eerst zijn oren niet geloven. De oude Elf spreekt! Zodra hij van zijn verbazing bekomen is concentreert hij zich op de woorden die de man spreekt. "Je hoort hier niet, mijn heer. Het amulet van de maan, het zal je gids zijn. Ontsnap, ontsnap! Voordat de koude dood ook jou grijpt!" Daarna rollen de ogen van de oude Elf omhoog totdat slechts het oogwit zichtbaar is. De greep op het jack verslapt en het hoofd van Brevier knikt achterover. "Brevier, wat bedoel je? Wat betekent het amulet? Ik, je heer, Brevier! Brevier! Hard schud Dasu het oude lijf heen en weer, maar er komt geen reactie. Een traan rolt langs zijn wangen en Dasu voelt emoties, emoties waarvan hij al lang dacht dat ze afgestorven waren zodra hij beseft dat de oude elf overleden is. Van boven klinkt het geknars van een luikje dat open schuift. "Bekken dicht!" klinkt het nors. Dasu slikt een paar keer heftig en kruipt dan terug naar zijn hoek. In het maanlicht bekijkt hij zijn amulet en dan ziet hij voor het eerst dat er vreemde tekens op staan. Een schrift waarschijnlijk, maar hij heeft nooit leren lezen en schrijven. Hij moet iemand vinden die hier meer van weet! Het geheim van zijn leven moet hij zien te ontraadselen. Hij moet, hij moet weg van hier! Maar hoe? De rest van de nacht ligt hij wakker. Alle mogelijkheden tot ontsnappen nalopend. Hij kent de routine van de wachten, het ritueel van opstaan, werken, eten, slapen, maar hoe kan hij deze kennis uitbuiten om hier weg te geraken en hoe kan hij uit handen blijven van de honden van de heer? De beesten zullen hem binnen de korste keren op de hielen zitten. "Het amulet, het amulet zal je gids zijn!" Nou mooie gids als het hem niet eens de weg wijst uit deze kerker!

[Leana Terived]

((De Taverne-Gastenverblijven Een klein kamertje...))

Leana liep langs het Raganorck kasteel, toen ze naar de stadswal wou gaan kon ze de weg niet vinden. het was al na zonsondergang en het was halfdonker. De maan scheen helder en Leana liep langs de rozenperkjes, ze kroop ineen om niet gezien te worden. Toen ze bij het slavenvertrek kwam, schrok ze even. Een man zat tegen de muur te snurken. Een zweep slingerde over de vloer en er lag een bosje sleutels naast hem.
Leana kroop naar het luikje naast de man en opende die. Ze zag een aantal mannen en jongens die lagen te slapen.
Een slavenvertrek, dacht ze. Ze halde haar hoofd weg, het rook er niet al te fris. Een van de slaven was een stukje naar de opening gerold. Leana schrok, ze zaten dus ook nog met kettingen vast! Een bewaker bewoog, Leana sprong verschrikt op en verstopte zich achter een struik.
"Willen jullie wel eens even stil zijn!" hoorde ze de man roepen. Daarna liep hij weer naar de andere bewaker toe en porde hem ruw wakker.
Leana rolde een stukje om en voelde iets in haar zij drukken. Ze haalde het uit haar tas en dacht dat haar hart uit haar lijf zou springen van vreugde. Het was de slaapdrank die ze van haar beste vriendin had gekregen! Het was zo'n zware drank dat die wel voor een dag werkte. Leana haalde een fles met water uit haar tas en deed er een beetje slaapdrank in. Toen sprong ze achter de struik vandaan.
"Dag heren, u ziet er moe uit! Wilt u misschien wat van mijn pep-up drank?" zei ze vrolijk.
Een van de mannen liep naar haar toe, "Wij zijn nooit moe, maar geef maar op!"
Hij rukte ruw de fles met het 'pep-updrankje' uit Leana's hand en bracht die naar zijn mond. In één teug dronk hij een vierde van de fles leeg.
"Ik wil ook!" riep de ander, en rukte de fles weer uit zijn hand. Hij dronk de rest op en een voor een vielen de bewakers om. Ze waren in een diepe slaap.
Leana pakte de sleutels van een van de mannen en probeerde de deur open te krijgen. Ze wist niet welke sleutel ze moest hebben en uiteindelijk kreeg ze de deur open. Leana liep door het vertrek en keek naar de man, of was het een jongen, die zojuist wakker was geweest. Hij had zijn ogen stijfdicht en deed alsof hij sliep.
"Wie ben je?" vroeg Leana zacht.

[Uriel]

Dasu had het meisje zien komen en had gehoord wat ze tegen de wachten zei. Hij schrok van haar actie. Ze voerde de wachten een slaapdrank? Ze opende de vertrekken? Hoe kon ze? Wist ze dan niet wat dit voor gevolgen zou kunnen hebben?

Voorzichtig opende Dasu zijn ogen toen hij werd aangesproken. "Wie ik ben? Niemand. Ik... ik weet niet wat je hier doet, maar dit is niet slim. We zijn slaven... " Het amulet schitterde even lichtjes in het maanlicht. Snel stopte Dasu het weg onder zijn mouwloze jack.

"De meester zal ons straffen. Als er ook maar een iemand verdwijnt... snap je dat dan niet?" Wanhopig keek Dasu rond of een van de andere slaven wakker geworden was. Er waren er die zich minder zorgen maakten over het lot van hun lotgenoten. Er waren er die zonder problemen de vrijheid zouden kiezen en zonder omkijken in de duisternis zouden verdwijnen...

[Leana Terived]

Leana keek op, het was alsof ze ontwaakte uit een droom.
"Wat doe ik hier? Wie ben je?" vroeg ze.
Ze zat bij een geketende man en zag nog net dat hij wat wegstopte.
"Wat is dat?" vroeg ze, de man keek nog angstiger en vroeg haar om weg te gaan.
"Moet ik weggaan? Als je je daar prettiger bij voelt, dan doe ik dat. Je bent een slaaf hè, als je een slaaf bent denk je dat je niemant bent. Maar als je een slaaf bent, dan ben je alsnog een slaaf..."

[Uriel]

"Hoe bedoel je?" Dasu dacht even na, maar schudde toen heftig met zijn hoofd. Hij moest nu niet denken. Dit kind liep gevaar. "Je moet gaan, straks, de wachters, de meester... begrijp je?" Hij voelde het amulet. Het drukte licht, maar koud, tegen zijn borst. "Uh, kun ... uhm, kun jij uhm.. ahum lezen?" Het laatste woordt fluisterde hij. Hij moest een kind vragen om voor hem te lezen. Hij geneerde zich, maar misschien wist zij wat de vreemde tekens op het amulet betekenden.

[Leana Terived]

"Ja, natuurlijk kan ik lezen!" fluisterde Leana verbaasd. "Waarvoor heb je het nodig?"
Ze dacht aan het glinsterende ding dat die jongeman zo snel wegstopte.
"Is het een geheim?"

OOC: Hé Uriel, wil je me asjeblieft even sturen, ik heb geen flauw idee wat er op dat amulet zal moeten staan...

[Leana Terived]

Toen Dasu de amulet had gegeven, bekeek Leana hem goed.
"Ik zou niet weten wat hier staat... Het zijn allemaal vreemde tekens."
Ze tuurde op de maansikkel en kneep haar ogen tot spleetjes.
"Ik zie écht niks hoor!" verslagen keek ze naar Dasu.
Een van de slavn bewoog even en verschrikt kromp Leana in een, ze raakte haar tas weer. Ze knipte hem snel open en viste er een ganzenveer en een heel klein potje inkt uit.
"Ik schrijf het over, en dan ga ik weg." fluisterde ze. "De bewakers zullen zich niks meer van gisteren herinneren, je bent veilig."
Leana doopte de veer in de inkt en begon de tekens op de amulet over te tekenen op haar arm. Erg makkelijk ging dat niet, maar ze kwamen erop. Toen ze klaar was, propte ze alles weer in haar tas en droogde de inkt.
De inkt was opgedroogd, Leana stroopte haar mouw terug en liep naar buiten.
"Tot ziens, je zal van me horen!"
Ze deed de deur op slot en legde de sleutels voorzihtig bij een bewaker, toen maakte ze dat ze wegkwam.

OOC: Ik heb er even een eind aan gemaakt, ik ga naar een magier ofzo, dan zien we nog wel verder.

((De Taverne-gastenverblijf-> een klein kamertje...)

[Uriel]

Een troep ruiters stormde de poort binnen en drong zich brutaal tussen het volk op het Gannon door naar voren, helemaal tot aan het grote plein voor het kasteel. Daar gaven zij de leidsels van hun paarden aan een stalknecht en liepen met bruuske passen naar de villa.

Ze waren duidelijk gekleed in jachtkleding en de leider van het stel droeg een valk op zijn handschoen.

"Doe open, of herken je vriend niet meer van vijand." De man bonste luid met zijn vrije vuist op de toegangspoort...

[TheDarklord2003]

De jongen had enkele dagen lopen posten bij de villa van heer Grieswolda, en wist nou voldoende om in te grijpen, ook wist hij dat er vreemde dingen aan de gang waren bij het slavenkwartier, niet precies wat maar de enkele nachten dat hij had staan posten, hij hoopte stiekem dat er iemand was die slaven bevrijde, zelf had hij bijna heel zijn korte leven opgegroeid in een slavencultuur, en zijn vader scheelde weinig van Baron van Grieswolda... Ramoz wist dat binnenkort zijn taak gedaan zo zijn, maar wist nog niet hoe het zo aflopen, daarnaast kampte Ramoz met persoonlijke problemen, al zijn hele leven had een enorme hekel gehad aan slavenhandelaren, slavendrijvers, een van de redenen waarom hij zich nooit zo kunnen aansluiten bij een dievengilden, deze deden helaas meestal zaken met slavenhandelaren...

Ramoz glipte door de struiken en over het hek heen en bevond zich achter een tuinhuisje, het was haast compleet donker er stond geen man vannacht en dat zo tijd zijn voordeel zijn, hij wist dat de Baron 's nachts altijd een avond wandeling hield in zijn grote tuin, soms liepen er wachters mee meestal liep de Baron alleen, hij hoopte dat deze keer ook zo was... Langszaam werd het donker, althans dit niet de eerste keer was voor Ramoz dat hij iemand vermoorde rilde hij wel en was zenuwwachtig, dit was de eerste keer dat hij iemand van hoger adel vermoorde, teminste hoopte hij. De jongen zag de Baron aankomen in de tuin en afsnauwend te reageren tegen enkele van de slaven, en daarnaast praten met enkele van de wachten die bij de tuin stonden, Ramoz pakte zijn korte boog met vlijm en giftige pijlen en spande er een, de Baron liep in zijn eentje en kwam steeds dichterbij Ramoz op een ongelukkig moment keek de Baron, Ramoz recht in zijn ogen, op dat ene moment richte Ramoz de boog en schoot de gitige pijl af hopelijk op het hart, de baron verrast en geschrokken schreeuwde naar zijn wachters, op het moment dat dat deze er aankwamen, probeerde de Baron te vluchten op het moment dat zijn pijl in zijn rechterarm terecht kwam, Ramoz vluchte over de omheining en vluchte naar zijn uitwijklocatie een verlate schuurtje aan de andere kant van de bebouwing van de Baron, nog op dat moment zag hij dat de Baron omviel en dat alles veranderd was in een complete chaos, Ramoz hoopte dat de slaven hierbij profijt konden trekken, maar nog meer dat hij dit zo overleven en dat de Baron overleden was.

[TheDarklord2003]

Chaos... Er heerste chaos in het huis niemand wist meer wat hij moest doen in eerste instantie stonden de loyale wachters verbijsterd te kijken hoe hun meester geraakt was, de minder loyale wachters waren eerder geschrokken omdat ze niet betaald werden, de meeste slaven trokken zich er niks van aan en gingen verder met hun werk, een gedachten dat de Baron gestorven was door deze daad, al vlug als de daad van een onbekende vreemdeling... Enkele slaven kregen de opdracht van de opzichters om de Baron naar de huisdokter te brengen, en sleepte de baron naar zijn woonkamer op de eerste etage, de huisdokter een geniepig klein kereltje niks voor niks bekend stond als De Rat, keek naar de Baron, kleden zijn boven lichaam uit, en zag op een opslag dat de koortsachtige Baron weinig kans het te overleven, ondanks dat de Huisdokter niet echt loyaal was aan aan de Baron, maar de enigste was met enige kennis medicinale kennis probeerde hij met hulp van enkele van zijn dienaren om de Baron te genezen, al wist de Huisdokter dat weinig kans was dat zo lukken, enkele uren later gaf De Rat het op en noteerde dat Baron van Grieswolda overleden was, op dat moment heerste er een chaos, aangezien de Baron geen officiele familie had nagelaten, hoogsuit bastaard kinderen die als slaaf waren opgegroeid... De meer loyalere wachters probeerde de sluipschutter nog te achterhalen, naar het enigste wat de baron voor zijn sterven zij, zag het eruit als een klein figuur, het figuur van een kind, maar dat was ook het enigste wat Grieswolda te vertellen had...

Ramoz ondertussen was allang vertrokken in het duistere district nog steeds zenuwachtig of dat hij niet gevolgd werd...

(Occ: Verder in het duistere district, echter deze thread is dus nog niet gesloten he)

Edited by: TheDarklord2003 at: 2/23/03 6:46:01 pm

[Uriel]

Walefrid was het wachten beu. Weer bonsde hij hard op de poort. "Arrogante zak, wie denk je wel niet dat je bent om ons hier te laten wachten!!"

Toen klonken er een paar voetstappen van de andere kant. Er ging een luikje open in de deur en een kwade Walefrid zag het ratachtige gezicht van de huisdoktor van de baron. "Aah heren, het spijt me u dit te moeten meedelen, maar de heer baron is niet in staat bezoekers te ontvangen."
"Hoe bedoel je niet in staat! Zeg op jij vuile rat, of moet ik je door dit luik naar buiten trekken en je afranselen als de hond die je bent?!" Walefrid reageerde woest. Hij was niet gewend te moeten wachten en al helemaal niet te moeten wachten op iemand met duidelijk minder status dan hij zelf.
"De heer baron is vanochtend vermoord." Reageerde de huisdoktor onverstoorbaar.
"Vermoord?!" Walefrid was stom verbaasd. Snel raapte hij zich weer bijeen. "Elfen zeker. Kom we gaan nu naar de Vrouwe, die smerige wezens moeten uitgeroeid worden, Nu zijn ze echt te ver gegaan!" Dit laatste was gericht tegen zijn `vrienden`. Walefrid draaide zich et een ruk om en zijn diepblauwe mantel wapperde achter hem aan toen hij met grote passen in de richting van het paleis liep. De huisdoktor haalde zijn schouders op en schoof het luikje weer dicht. Het was niet zeker wie de baron omgebracht had, maar wat maakte het uit?

((Walefrid naar de grote hal))

[Uriel]

De opzichter had de slaven zoals gewoonlijk naar de tuin gedreven. Het huis was in rep en roer, maar zijn slaven zouden de tuin potdomme netjes houden. Met een bezorgd gezicht stond hij toe te kijken. Ondertussen maakte hij zich nog het meeste zorgen over zijn loon. Nu de baron dood was, wie zou hem dan betalen. Plotseling stopte hij de zweep in zijn riem en beende met grote passen weg. De slaven waren gedrild ze zouden heus niet zomaar weglopen. Hij moest eerst maar eens zijn loon veilig gaan stellen. De honden van de baron zouden wel waken.

Dasu zag de gehate opzichter gaan. Vlug keek hij om zich heen. Er was niets dat hem hier hield, behalve dan de honden die een eindje verderop in de zon lagen met de tong uit hun bek. Met een snelle sprint zou hij bij de muur zijn en dan erover. Hij zag anderen gluren en wist dat het alles of niets zou zijn. De achterblijvers zouden gestraft worden voor de daden van de enkeling, maar ze zouden zelf de kans ook aangrijpen als die zich voordeed. Voorzichtig zorgde hij dat hij steeds dichter bij de muur te werken kwam. Anderen keken hem wantrouwend aan. Een bezorgde blik op hun gezichten. Er was er maar eentje die knikte en hem stilletjes succes wenste toen hij vlak bij de muur was.

Hij rende de laatste drie meter, zette een voet tegen de muur en sprong tegen de hoge stenen omheining aan. Voordat de honden hadden kunnen blaffen had hij zich omhoog getrokken. De grove stenen deden zijn werkhanden barsten, maar het lukte hem om op de muur te klauteren. De honden blaften, sommige slaven sloegen alarm, bevreesd om van medeplichtigheid beschuldigd te worden, maar Dasu was al aan de andere kant van de muur. Vlug keek hij om zich heen, de adrenaline ruiste door zijn lichaam, maar hij had geen idee waar hij heen moest. Hij was nog nooit buiten de muren van de villa geweest. Hij kon naar links of naar rechts, allebei waren even onbekend voor hem. Een moment van besluiteloosheid, maar toen hoorde hij de harde stem van de opzichter en wist hij dat hij hoe dan ook haast moest maken. Richting het water, schoot het door hem heen, dan kunnen de honden je niet ruiken. Hij rende naar rechts. De steeg liep naar beneden toe, Zo zou hij vanzelf uitkomen bij een rivier of desnoods maar een beek. Haastig rende hij door de modderige stegen van het Duister district. Berooid en onbekend met de wereld buiten de villa, maar voor het eerst sinds hij zich kon herinneren was hij vrij!!! Tranen van dom geluk rolden over zijn wangen.

Dasu naar het Duister District; op de vlucht voor de honden van de heer.