Raganorck

[Lunea]

Een lange tafel stond in het midden van de ruimte. Aan weerszijden een grote haard. De keuken was de enige ruimte van dit formaat in het kasteel die uitgerust was met twee haarden. Het was er altijd warm en altijd even druk. Keueknjongens en meisjes liepen af en aan en in de hoek zat de ongelukkigste de aardvruchten te schillen. Aan het spit diverse dieren, gevogelte en hertebouten, everzwijn en haas. Gerookte stukken geit en koe en wild hingen van de balken en aan de andere kant de paling en zalm. Op de tafel en in manden eromheen lagen groente en fruit. Een kleine vrouw met armspieren waar de meeste ridder jaloers op zouden zijn stond grote hompen deeg te kneden, ze glimlachte een rij oneven tanden naar Pup toen hij de ruimte binnenliep. Fritherik had een jongen alweer een oorvijg verkocht en liep mopperend wat eten bijlekaar te sprokkelen voor de nieuwe stalmeester.

'Timeon, jij zorgt dat je ons waarschuwt zodra de vrouwe weer binnen de muren is.' riep hij tegen één van de jongens terwijl hij een kruik verse melk van een meisje aannam, ze lachtte verlegen naar Pup en kreeg eer ze het wist ook een oorvijg.

'Staren en dromerij, Lucinde, daar is geen plaats nog tijd voor hier.'

De keuken was een welgeoliede machine en Fritherik zorgde ervoor dat dat zo bleef. Pup schuifelde nar een plekje bij het vuur, algauw staarde hij in de vlammen en knabbelde aan het voedsel dat de kok hem had gegeven. ~Was het maar voorbij, waar is de Vrouwe toch?~ peinzde hij.

[red]

(( dat krijg je dus als je net een nieuwe account hebt gemaakt, vergeten uit te loggen en vervolgens iedereen helemaal in de war brengen.....de vorige post had dus moeten geschiedden onder de naam Red en niet Lunea.....Mea culpa, mea culpa, ik gaat heen en zondig niet weer!))

[Galliminus]

Galliminus had de afgelopen vijf dagen nauwelijks gegeten,..hij was een vasten- periode ingegaan om in contact te komen met zijn vader, Randragam, de enig overgebleven Keizerdraak uit lang vervlogen tijden,..zijn vader, zijn God.....

Doordat zijn lichaam in mindere mate de eigenschappen had van zijn vader was hij snel genezende van de wonden die hij had opgelopen in het Labyrinth van de Duister Heer der Schaduwen, wiens naam hij nimmer meer zou uitspreken omdat hij de afgelopen nacht enkel en alleen de schreeuwende stemmen van de schaduw wezens had gehoord in zijn dromen, die naar hun heer en meester uitriepen....

Nu was hij op weg naar de haast verboden gebieden onder het juk van Fritherik...In de kleine paar maanden dat hij hier in Raganorck verbleef kon hij genieten van de gedragingen van "De Boeman", zoals hij in het grootste geheim genoemd werd door de staljongens en hulpmeisjes die werkzaam waren in het Kasteel. De man had volgens Galliminus een gouden hart en had hij het in werkelijkeid altijd het beste voor met de jongeren en kinderen. Een beetje discipline heeft nooit iemand geschaad.

Hij kwam de keuken binnen en werd direct geconfronteerd met een oorvijg die boven de pruttelende ketels en pannen ontvangen werd door een minder gelukkige jongeman....

"Goededag heer,..Randragam ten Groet..Mijn naam is Galliminus dan Maros, Ridder in dienst van de Vrouwe Ophelia. Het spijt me dat ik uw heiligdom kom binnen gedrongen, en dat ik me nooit voorgesteld heb aan u, maar ik zou graag wat eten voordat u eigenlijk met het middagmaal aanvangt...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 7/25/02 9:55:47 pm

[Lunea]

Fritherik keek even op om te zien wie de keuekn binnenkwam, en was allerminst verbaasd dat een ridder zijn middagmaal kwam halen. Zijn keuekn was een smeltkroes van rangen en standen en zelfs de hoogste adel wist de keuekn te vinden als zijn of haar maag rammelde.

'Heer ridder ik weet wie u bent, wees welkom in mijn keuken.' Hij schoof een schall dei hij toegereikt kreeg van een keukenjongen in de richting van Galliminus.

Pup keek met grote ogen naar de ridder en schoof een stukje op zodat er meer ruimte was op de lange bank. Dit was niet het soorts ridder dat hij normaal zag in en om Raganorck. Dat waren protserige hanen die prat gingen op hun uiterlijk en achter de adellijke dames aan liepen. Als zij een paard kwamen halen, kwam het dier bezweet en nerveus terug.
Deze ridder zag er hel anders uit, meer als volk. Hij keek naar de handen van de man en zag werkhanden. Zijn kleding was eenvoudig en doeltreffend. Dit was zeker niet het soort ridder dat normaal rondwaarde op het kasteel.

[Galliminus]

Galliminus nam de schaal aan met gerookte patrijzen vleugels en de stoofgroenten,....Hij doopte zijn brood in de rijkelijk aromatische jus waarin het gerecht was gedrenkt....Hij had in tijden niet zo'n lekker maal genuttigd...Het pekelvlees en het zuurbrood waar hij van geleefd had in het Labyrinth was dan ook lang niet zo voedzaam als dit.......

"Heerlijk, Fritherik...je hebt jezelf wederom overtroffen!!,...maar mist Ophelia haar patrijzen niet die hier in de Kasteel Tuin rond lopen?",..deze reactie van Galliminus komt samen met een ferme knipoog en een glimlach...

Onder het eten keek hij de jongeman aan die bijna apathisch aan zat te staren naast hem....
"En,..jongeman..wat is jou streven binnen deze kasteelmuren?....een meester-kok worden zoals Fritherik?"

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 7/27/02 9:22:48 am

[Lunea]

((OOC: Sorry weer ald Lunea gepost...moet dus red zijn. sorry.. en eh galli Pup is volwassen ondanks zijn roepnaam.))

'Ik ben de nieuwe stalmeester,..' sprak Pup zacht en richtte zijn ogen terug op zijn bord. Hij boog zijn hoofd diep en probeerde zijn ogen vrij van tranen te houden.

'..heer Ridder' prevelde hij erachteraan.

Edited by: Lunea at: 7/26/02 9:07:42 pm

[Galliminus]

"Vanwaar het bedompte gezicht, mijn beste?..U bent niet gelukkig als stalmeester?.........De dieren die u onvoorwaardelijke liefde schenken?.......Anders dan veel mensen om u heen....Stalmeester is een eerzaam beroep..Lang geleden ben ik als staljongen begonnen in Wehrheim,..een stad hier ver vandaan...", Galliminus verzachtte zijn stem zodat Fritherik dit gesprek niet kon horen nu hij achterin de keuken bezig was...

Galliminus bekeek de man die er waarschijnlijk jonger uitzag dan dat hij in werkelijkheid was....en vroeg zich af waarom de man zich zo rottig voelde..

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[red]

' U ziet er niet uit als de meeste ridders die op het hof rondlopen.'

Het feit dat Stalmeester inderdaad een goed beroep was binnen de muren van het kasteel gaf Pup moed en hoop, maar niet genoeg om de ridder naast hem te vertellen dat de voormalige stalmeester, zijn adoptief vader, deze ochtend gestorven was. Bladerick had hem goed opgevoed, maar hij moest de vraag van de ridder negeren wetende dat de tranenvloed tegen zijn oogleden beukte.

Pup mocht de flamboyante ridders van het hof niet, maar deze scheen anders te zijn...echter. Hij bestudeerde het gezicht naast hem. De tekenen van strijd waren in zijn gelaat gekerfd. Zijn baard vers geschoren en zijn haren net gewassen, maar toch voor eeuwig vuil van het leven op de paden die een echte ridder bewandelde.

[Galliminus]

"De meeste ridders op dit hof zijn nog erger met zichzelf ingelaten dan de Vrouwe Ophelia zelf,..maar haar kan ik niets kwalijk nemen..ze is nog zo jong..maar we hebben het hier over volwassen mannen..,.........maar u ontwijkt mijn vragen........is er iets waarover u wil praten?...Ik zie een zeker verlies en een vorm van spijt in uw ogen..of heb ik het geheel verkeerd?"

Galliminus bekeek de jonge man,,....hij zag zichzelf zoveel jaren geleden..Een pleegkind die niet wist wie zijn vader was...totdat hij vragen ging stellen over het kleine geschubte knobbeltje wat hij had op de plaats van zijn staartbeen....zijn vader was zijn Godheid...De Heer der Storm..Randragam..

"Voelt u er wat voor om een stuk te rijden buiten de stad,...de zwarte Werhrheimer Volbloed is mijn paard,..misschien heb je het metalen pantser gezien wat bij haar hangt getekend met hetzelfde wapen als op mijn wapenrok..zij is mijn Strijdros,...Ik moet je complimenteren met de zorg voor de paarden...er zijn maar weinig mensen die hun paard iedere dag borstelen.....nou,..ben je klaar om te gaan?.......Ik geef je desnoods de opdracht om me te vergezellen mocht je toestemming moeten vragen.." , deze laatste opmerking ging gepaard met een ferme glimlach en een klop op Pup's schouders...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 7/27/02 7:02:50 pm

[red]

Pup's gezicht klaarde op toen het gesprek over paarden ging. Hij had inderdaad het wapen herkend en hij kende alle paarden in de stal...zijn stal. Hij vergat dat hij in het kasteel was om de vrouwe te berichten over de dood van haar oude stalmeester en zichzelf voor te stellen als nieuwe stalmeester.

' Die zwarte kan flink uit de hoek komen. Eén van de jongens heeft nog een blauwe plek op zijn scheen. Ze vond dat ze haar brokken niet snel genoeg kreeg.' Pup glimlachte stralend naar de ridder.

' Het maakt niet uit wat voor een paard er in de stallen staat, ze worden allemaal gelijk behandeld. Uw Wehrheimer staat naast de ruin van de vrouwe, die vosbruine. Ze kunnen het goed vinden met elkaar. We hebben ze dagelijks wat laten lopen in de paddock, zodat ze niet te enthousiat zouden zijn als ze weer bereden worden. Ik heb Dondervoet gekregen van...' zijn stem zakte langzaam weer in een treurig mompelen.

'Heb hem eigenlijk niet gereden sinds zijn ziekte.' Pup leek weer in zichzelf te keren, maar besloot de raad van Bladerick op te volgen. 'Het leven gaat door, jongen, ook als ik er straks niet meer ben. Let maar op je zult het zien, de vogels blijven fluiten de seizoenen komen en gaan veulens worden geboren. En ook jij gaat verder.'

' Ja laten we een stukje gaan rijden,' sprak hij weer monter maar ernstig terwijl hij opstond. 'dan vertel ik u alles over de vorige stalmeester, een geweldig man. U had hem gemogen als hij nog leefde.'

[Galliminus]

"Het spijt me,.......is de oude Bladerick overleden?..Moge de vleugels van Randragam hem sturen naar waar hij heen wil.....Er is teveel gebeurt sindsdat ik die vervloekte Kerkers in ben gegaan........Vertel het me dadelijk...als u er geen bezwaar tegen heeft natuurlijk..."

Galliminus nam nog snel een stuk brood van zijn schaal en doopte het in de resten van zijn maal....Hij liep richting de stallen in de hoop dat Pup hem volgde...

"De Vrouwe is niet op het kasteel,...dus ze zal niet moeilijk doen dat ik mijn post even verlaat.......Ik wilde toch even kijken bij de Smidse...het schijnt dat daar een veldslag gewoed heeft....Weet jij daar iets meer vanaf?.."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[red]

Pup wandelde achter de ridder aan naar de stallen, stak nog een vage hand op naar de kok die te druk bezig was met oorvijgen uit te delen.

'De Smidse? Nee, niets over gehoord, ik was veel bij Balderick.'

[Galliminus]

Galliminus opende de deur die hun toegang zou geven naar de gang die uitkwam op de grote hal van het kasteel..Achter de deur stond een figuur wat geheel verstopt was in zijn eigen mantel..Hij keek er even naar maar schonk verder weinig aandacht aan het uitzonderlijke figuur..
"Een Goedemorgen, heerschap..",..sprak hij en liep langs de man richting de grote hal...op weg naar de stallen..

"Zeg, Pup...wat denk jij van de Vrouwe Ophelia?...Je kan gerust eerlijk zijn hoor..je woorden zijn veilig bij mij..."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

[red]

Pup was even stil terwijl hij bedacht wat zijn mening was van de Vrouwe. Hij kon niets bedenken, ze was jong, mooi, maar ze was de Vrouwe. Zij heerste over het kasteel en de stad. Voor Pup had ze ook een stanbeeld kunnen zijn.

De zeldzame dagen dat hij haar in de stallen had gezien was ze afwezig en was haar aandacht volledig bij de paarden. Ze was goed met paarden, geduldig en rechtvaardig. Dat gaf hij dan ook als antwoord op de vraag van de ridder.

' De Vrouwe is goed met haar paarden, Heer.' zijn blik op de grond gericht een lichte blos op zijn wangen. ' Geduldig en rechtvaardig.'

[Samara Jalaya]

De weersomstandigheden lieten zich van hun beste zijde zien, terwijl Vrouwe Ophelia terugreed van Panagíotis naar huis. De hele onderneming en reis waren een tergende beproeving van haar geduld geweest en hoewel ze het rommelige gevolg dat haar terug naar haar Kasteel escorteerde, rond haar hoorde klagen over het weer en de erbarmelijke staat van Raganorcks openbare wegen, genoot Ophelia van de regen en haar overwinning. De vorst van Panagíotis, een grote handelsstaat in het Noorden, had haar een paar dagen daarvoor laten komen onder het voorwendsel van handelsverdragen. Ophelia had geweigerd voor zo iets oninteressants haar Kasteel te verlaten, ze beschouwden enige economische plicht in het geheel niet tot de hare, maar die van de vrije handel, maar de vorst van Panagíotis had gestaan op haar komst.
De tocht naar de stad was lang geweest en voerde door onherbergzame, verlaten gebieden met hoge, duister groene bomen en stenen gronden en Ophelia voelde zich prima op haar gemak omringd door klagende soldaten en grillig gebladerte dat de wegen als een gewelf overspande. Haar humeur was radicaal veranderd na haar aankomst in Panagíotis, een lichte, zonnige stad van hout, geregeerd door een vorst met stralende manen en mantels, die plots weinig interesse meer voor handel vertoonde toen Ophelia eenmaal was aangekomen, maar haar terstond ter huwelijk vroeg. Ophelia had hem beleefd in het gezicht geslagen en was op staande voet vertrokken, waarop nog een klein incidentje met de plaatselijke legerorde volgde, dat de roodharige Vrouwe met gemak naar haar hand zette door per direct opnieuw een hartig gesprek met de Vorst te eisen en hem de stuipen op het lijf had weten te jagen. Alle liefde en huwelijksvoornemens werden per direct ingeslikt en Ophelia was richting haar Kasteel gekeerd, voldaan over haar overwinning, de reputatie die ze in de stadstaten rond Raganorck begon op te bouwen, want ook al was ze nog maar achttien, nu al werd ze angstig betiteld als het katje waarbij je beter je handschoenen aan kon laten.

Ophelia wierp haar natte lokken in haar nek en liet de regendruppels zacht kietelend over haar hals naar haar borst glijden. Ze was de enige die van de tocht genoot, de rest van haar escorte leed of onder allerhande lichamelijke aandoeningen zoals loopneuzen of een verpest humeur en er steeg een algehele zucht op toen uiteindelijk het Kasteel bereikt was en de paarden op stal konden worden gezet. Dit was het moment waarop Ophelia van haar wachters wegglipte, van hier had ze hun hulp niet meer nodig.

Ze spiedde rond in de stallen, omdat ze een vreemd voorgevoel had dat iemand daar aan haar lopen denken en veranderde toen van gedachte en zette koers naar de Keuken. Haar lange, fluwelen donkergroene gewaad sleepte een nat spoor over de grond en toen ze langs een eenzaam sputterende vuurplaats kwam, hield ze even halt om haar natte haren droog te wrijven en de bos rood haar vervolgens over haar schouder te werpen. Ze keek om zich heen; de ruimte was verlaten.

Plots sloop er een koele wind door het vertrek en Ophelia kneep haar ogen samen. Er kroop een schaduw over de muur, een schaduw die naar haar zocht, maar die ze niet herkende en die ze niet kon lokaliseren. Haar ogen schoten door het vertrek, naar de deuren van de Grote Keuken die ze langzaam naderde, vrezend dat iemand haar in de rug zou aanvallen. Er was iets niet in orde. Of verbeeldde ze zich dat maar? Ophelia schudde haar hoofd nogmaals en zette haar tanden in haar onderlip. Toen glipte ze een zijgang in en liet niets anders achter dan een korte flits van kleuren; het fel oplichten van haar rode haar en het zacht ruisen van haar groene gewaad. Daarna was ze verdwenen.

=> De Dwalende Kamers => De Robijnen Koepel

Edited by: Samara Jalaya at: 8/10/02 6:46:39 pm