Raganorck

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

De stallen waren zijn wereld, de geur van hooi en paarden zijn thuis. Zijn vroegste herinnering de armen van Balderick en de teef met haar nestje puppies waar hij `s nachts tussen was gekropen voor de warmte en het gezelschap. Die veilige wereld zou nooit meer dezelfde zijn. Een peuter was hij toen hij werd gebracht bij het grote grijze kasteel van Raganorck. Balderick de Stalmeester had zijn tanden bekeken en hem geaccepteerd als leerling.

`Wat is je naam, pup?` had zijn donkere stem hem gevraagd en na een korte stilte, `volg mij`.

Als een hond had ik naast zijn been gelopen, dribbelend eerst, later pasten twee van mij schreden in één van de zijne en nog weer later was ik zijn evenbeeld en liepen we met dezelfde pas doelgericht over de binnenplaats. Hij had mij geleerd hoe de wereld van de stallen bestuurd diende te worden en hoe de paarden trouwe onderdanen bleven. Het was een op zichzelf staande wereld binnen de hofhouding. Balderick maakte de beslissingen en altijd in het voordeel van de paarden die in zijn stallen huisden of ze nou eigendom van de vrouwe waren of van een gast, ze waren, zodra ze over de drempel stapten, zijn verantwoordelijkheid. Hij was een rechtschapen man met meer eergevoel in zijn oorlel dan een aantal van de ridders die ik tijdens mijn opleiding leerde kennen. Dat maakte hem ook een moeilijk man, hij was onverwurmbaar in zijn beslissingen, zelf als hij een verkeerde beslissing had gemaakt. Hij zou dit zelf echter nooit toegeven. Ook was hij zuining met het uitdelen van complimenten, des te groter was mijn verbazing toen ik aan zijn bed zat en de volgende woorden zijn lippen ontsnapten.

` Jongen.....jij bent niet meer het scharminkel....dat bij de pups kroop....` Hij aaide de inmiddels stokoude teef over het grijze hoofd, zij had zich naast hem genesteld en ontblootte haar tanden naar iedereen die te dicht bij het bed kwam, zelfs haar eigen pups, nu grote vechthonden, werden niet toegelaten in de kamer boven de stallen.

`Je bent de zoon ge...worden...waarvan ik droomde...mijn paardjes..zijn veilig bij jouw....ik ben trots op...je...Pup..`

Een traan ontsnapte mijn oog op hetzelfde moment dat er één aan zijn oog ontsnapte.
`Va` fluisterde ik, mijn stem hees.
Hij glimlachte, zijn zwarte haren lagen grijs over zijn eens zo machtige schouders en hij aaide mij over mijn bol met een nog krachtige hand. Het enige dat mij bestempelde als anders dan zijn zoon was mijn blonde haar, samengeklit met stukjes hooi ertussen had het menig kam gebroken.

`Dondervoet.. is van jouw....` en met een zucht verliet de ziel het lichaam van Balderick de Stalmeester.
Muts de eeuwenoude teef legde haar kop op de borst van haar meester en keek mij met lege ogen aan.

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Pup werd wakker, zijn hoofd rustte tegen de koude hand van zijn meester, de droge sporen van tranen liepn strak over zijn wangen. Verdoofd kwam hij overeind en verliet het huis waar hij was opgegroeid. De deur door het trapje naar beneden en hij was in de stallen.

Hij schraapte zijn keel en de stal viel stil, zijn vilten muts trilde in zijn handen. De zwarte ogen van paarden staarden hem aan evenals de onschuldige ogen van de staljongens en meisjes die hier rondliepen. Zij wisten alllen wat er gebeurt was, maar wachtten op de woorden van de nieuwe stalmeester.

'Stalmeester Balderick is dood'

De zin viel als een kilo spijkers in de stilte. Pup's keel was droger dan ooit, maar de woorden waren eruit gekomen. Nu konden de raderen van de tijd weer verder draaien en kon het leven hervat worden. Pup schepte een slok water uit een emmer van een van de staljongens.

'Verder nu jongens, de paarden zorgen niet voor zichzelf. Vankel, jij hebt de leiding tot ik terug ben, stuur een jongen naar de lijkenpikker. Bladerick had afspraken met hem gemaakt. Snel nu.' Hij klapte in zijn handen en de wereld draaide weer. de paarden snoven en stampten in afwachting van water of eten. De jongens deden hun taken en de honden legden hun kop weer op hun poten. Pup liep langs de stal waar Dondervoet stond en aaide het paard over zijn snuit alsof hij daar kracht vandaan kon halen. Hte deed in elk geval het trillen van zijn hand bedaren.

Pup zuchtte, rechtte zijn schouders en liep met ferme pas over de binnenplaats naar het kasteel. ' Blijf Doef, af!' zei hij tegen de grote hond die hem altijd op de hielen volgde toen hij bij de ingang aankwam. Hij had de hond bij zijn geboorte van Balderick een naam mogen geven. Pup had gekozen voor Valdoevar, een van zijn favorite ridders van het steekspel, maar de naam was simpleweg afgekort naar Doef.

Zijn klompen kondigden hem aan in de galmende zaal. Hij was slechts een jongen geweest toen Bladerick hem als Eerste Staljongen had gepresenteerd aan de Vrouwe Ophelia. Nu was het aan hem zichzelf te presenteren als nieuwe stalmeester. Het was een taak waar hij lang tegenop had gezien, maar nu was de dag aangebroken en hij zou Balderick eer aan doen door met opgeheven hoofd zijn taak uit te voeren.

(verder Galmende Zaal)

Edited by: red at: 6/9/02 7:32:30 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Bij de stallen aangekomen zag Pup aan de hoeveelheid paarden dat de Vrouwe terug was. Hij twijfelde even of hij terug zou gaan naar het kasteel. Hij besloot zowel de Vrouwe als hemzelf even uitstel te verlenen.

'Jonatan, zadel Dondervoet en box 3, de Heer ridder en ik gaan een rit maken.' Hij proefde de woorden die in de ochtendmist bleven hangen. Jonatan was nu eerste staljongen en volgde de bevelen zonder twijfel op, alsof het nooit anders was geweest, en zo anders was het ook niet geweest, alleen voor Pup was het anders, de beslissingen kwamen nu van hem. En ergens beviel het hem wel. Zijn eigen plek, iets wat helemaal van hemzelf is. Voor het eerst in zijn leven.

Galliminus · Posted: Sun Sep 15, 2002 8:52 am Post subject: Kreten uit de Duisternis

Wanneer hij zijn opgetuigde Strijdros de binnenplaats op leidt, wordt de Ridder overvallen door een gevoel dat hem vannacht weer terug leek te brengen naar de donkere gangen van het Labyrinth. Naar de Schaduwheer wiens ondoordringbare ogen van een millenium oud Duister hij nog steeds voor zich ziet, ijle kreten die echoën, smekender en dringender, groeiend in kracht en tenslotte krijsen om die ene naam...

Dat moment bij de Poort, toen de Heer van het Labyrinth zijn Schaduw over beide priesters wierp en hij de worgende greep van die inktzwarte bliksems om zijn geest voelde spannen werd hem iets ontnomen...Terwijl de metalen vingertoppen van zijn ijzeren handschoenen tegen zijn voorhoofd drukken om de stemmen het zwijgen op te leggen, zoekt hij wanhopig naar een herinnering...iets dat hij aanschouwde in de Kerkers toen ze afdaalden naar de Poort...slechts leegte rest...

"Genoeg...!" het is zijn Wilskracht die de kreten het zwijgen oplegt... zijn hand glijdt geruststellend over de gepierde flanken van het nobele dier, dan slaat de Ridder de zware witte mantel over zijn schouders terwijl zijn voet zich in de beugels zet en hij in het zadel stijgt, een blik werpend op de nieuwe Stalmeester. Een glimlach rust op zijn gelaat, "jonge vriend...ben je gereed?"

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Pup besteeg Dondervoet, het leren zadel kraakte en welkomstgroet toen hij zich erin settelde. Hij klopte de ruin op zijn brede hals en streek zijn hand langs de kort geknipte manen. Toen nam hij de teugels op en keek de ridder aan. Hij keek zelfs lichtelijk op hem neer vanaf dondervoet rug. Trots leek zijn lichaam te vullen tot er geen ruimet meer was voor andere dingen.

'Voorwaarts!' sprak hij en Dondervoet deed zijn naam eer aan.

Galliminus · Posted: Wed Sep 18, 2002 12:03 pm Post subject: Re: te paard

De twee reden over de grote binnenplaats door de poort die direct toegang gaf aan de grote grasvlakte die achter het paleis was gelegen...Dondervoet was een gewaagde tegenstander voor zijn ervaren maar oude strijdros Ishin.."Kom op, meisje..Laat jezelf niet kennen aan een jonge ros als dat.", fluisterde hij in het oor van zijn geliefd paard..Alsof ze hem verstond gaf ze hem een antwoord door flinke bries te maken en haar galop werd nog steviger ingezet...

Hij keek de jonge stalknecht aan en zag de wijze waarop hij reed,..alsof de man te paard geboren was..." Je bent een meer dan ervaren ruiter, mijn beste!!" riep hij in het suizen van de wind die langs hun lichamen gleed.

Plotseling merkte hij dat Ishin in begon te houden en hij zag klam zweet in haar nek..Een blauwe flits die zijn hoofd uit elkaar deed spatten...beelden, vergeten beelden die zijn hoofd deden bonken..Galliminus tuimelde van zijn paard en kwam met een ongelovelijke vaart in een van de doornenstruiken terecht nabij de Wilde Wouden... Het slaan van vleugels en een onaardse brul van ongenoegen klonk in zijn hoofd...... De bronzen lucht van zijn eigen bloed deed hem ontwaken, de doornen hadden vele schrammen achtergelaten over zijn lichaam en daarbij ook zijn kleren gescheurd, de Toorn van zijn Vader was streng maar rechtvaardig.

" VADER!!!",..Galliminus schreeuwde naar boven,..naar het hemelijke strijdveld van zijn Vader... Randragam had ongenoegen in hem,..en een enkel woord werd in zijn hoofd gefluisterd.. Rasham,.. het was zijn eigen stem.. De misselijkmakende lucht van het riool drong door tot in het diepste punt van zijn wezen.. Hij wist wat hij moest doen...Was het hiervoor dat hij naar Raganorck was gezonden?..Schaamte deed zijn hard feller kloppen, en het zweet wat hierdoor ontstond op zijn lichaam beet in de vele schrammen die de doornen, zo scherp als Randragams tong, hadden achtergelaten op zijn lichaam. De Duistere Heer had hem iets ontnomen en Randragam had hem het teruggegven....neen,..teruggeworpen als een bliksem uit zijn almachtige muil...
Hevig ademend en met een blik van woede, woede gericht op zichzelf, en tegelijk schaamte stond hij op en liep de gehavende ridder naar Ishin.."Pup,..is er ergens een uitlaat van het riool wat onder Raganorck loopt? Er is iets wat ik moet doen...Mijn Vader sprak zojuist tot mij,..en ik heb gefaald in zijn ogen..Ik heb veel recht te zetten..De Nachtstorms zijn misschien lang niet zo rechtvaardig Adelijk als dat ik eens geloofde..het word tijd dat de waarheid naar boven komt."

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 9/18/02 2:47:38 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Zodra ze de stad hadden verlaten en hij het ritme van de beweging van het paard onder zich voelde, leefde Pup weer. Hij wou juist de vraag van de ridder beantwoorden toen deze een duikvlucht maakte van zijn paard. Onmiddelijk liet Pup Dondervoet een bocht maken om de volbloed heen en kwam tot stilstand boij de doornstruik met de leidsels van de paarden in zijn hand. De andere had hij uitgestoken naar de ridder.

Zijn ogen stonden ver, alsof hij in een ander land was.

'JjjJa, Heer. De riolen zijn allen afgesloten met een rooster, behalve de oude riolen, die eindigen in een open water niet ver hier vandaan. Maar zou ik u niet eerts naar de stad terugbrengen, ik ken een kruidenmenger dieeen zalf heeft tegen schrammen.'

Galliminus · Posted: Wed Sep 18, 2002 9:27 pm Post subject: Re: te paard

Galliminus dacht over de woorden die Pup zojuist sprak en kon tot de enige conclussie komen dat de oude riolen waarschijnlijk eerder toegang zouden verschaffen richting de Koude Kerkers dan de nieuwe netwerken..

"Neen, mijn beste...deze wonden zijn de straf van mijn Vader, en ik zou hem enkel meer ontzetten als ik ze liet behandelen door een arts...Wijs me naar het open water dat mij toegang zal geven tot het oude stelsel...Als je wil kan je me vergezellen,...meer dan graag zelfs,..Ik heb het idee dat ik wel de hulp kan gebruiken van iemand die zo veel meer weet over deze vervloekte stad dan mijzelfe...Dien je overigens al lang in directe dienst van de Nachtstorms,...en belangrijker,..wat kan je mij over hen vertellen wat ik misschien nog niet weet.."

Galliminus beklimt vastberaden zijn strijdros en geeft haar de sporen in afwachting van Pup die hij voor laat gaan,...zijn hart klopt zwaar in zijn keel...was het dan toch hiervoor dat zijn vader hem naar Raganorck had gezonden?...Een stad die Galliminus steeds meer als een groeiend tumor op het aardoppervlak begon te zien...welke duisternis had deze stad in zijn dwang,...niet enkel de Duistere Heer in het Labyrinth...dit was het donkere voorgevoel wat Galliminus had...

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 9/18/02 11:31:06 pm

Galliminus · Posted: Thu Sep 19, 2002 11:29 am Post subject: Re: te paard

Na een korte galop door de bosrand van de Wilde Wouden hoorde Galliminus het stromen van water.. Hij keek over de schouders van Pup die voor hem uitging...Het pad was net breed genoeg voor één ruiter en was waarschijnlijk al sinds tijden niet meer betreden..De bramenstruiken die de gehele bosrand bedekte waren een hindering voor de paarden.. Galliminus steeg af van Ishin en maakte de teugels vast aan een van de vele woudreuzen die het woud rijk was. Hij stelde aan Pup voor om hetzelfde te doen..
De ondergaande zon wierp een vreemd lichtspel door het groene bladerdak wat boven hen hing. De weinige stralen van de zon die de bodem van het woud wel aanraakte waren goed te zien door de stofdeeltjes en de bloessem van de vele planten,..planten die Galliminus nog nooit gezien had. Uit zijn zadeltas haalde hij een toorts en de bijbehorende tondeldoos die bekleed was met zilveren ornamenten die hem deed denken aan zijn thuisland ver voorbij de Oostelijke bergenketens. Het was een geschenk van zijn vrouw geweest toen hij westwaarts vertrok zoveel maanden geleden. Een gemis vulde zijn hart naast de onzekerheid en de schaamte die hij al voelde.
Hij volgde Pup langs een kleine stroom die afstamde van een grote plas die bedekt was met talloze lelies, hun paarse bloemen leken naar adem te happen net boven het wateroppervlak. Enkele bontgekleurde eenden zwommen in de plas en slaakten angstvallige kreten toen de twee het water bereikten.
Uit een van de heuvels hing een grote granieten buis die vervaarlijk boven het wateroppervlak hing.. Aan het weeldige leven in de plas was het duidelijk af te lezen dat deze riool uitlaat al vele jaren niet meer in gebruik was, al was de lucht die er uit kwam nog niet geheel aangenaam.
Aan de kant van het water ontstak Galliminus de toorts, hij goot wat olie over het uiteinde en met wat stro wat hij erop plaatste stak hij de toorts aan door met twee kleine stenen tegen elkaar te ketsen die hun vonken lieten vallen over het uiteinde van de toorts.
De riool uitlaat was alleen te bereiken door enkele passen door het water te waden. Galliminus hoopte dat de plas niet al te diep was en al snel bleek dat het niveau net niet boven zijn middel uitkwam. Hij klom in de riool uitlaat en draaide zich om naar Pup.
" Je hoeft niet mee als je wil,..maar ik zou het ten zeerste waarderen als je het wel zou doen,...het is je eigen wil.....ja? Ben je bereid om Randragam te dienen in het bijstaan van mij?...Ik ben geen priester van de Ene maar een diender van de Eeuwige Heer der Stormen,..de Oerdraak Randragam"

Galliminus dan Maros,...Ridder in het Adelijke Regime van Raganorck

Edited by: Galliminus at: 9/19/02 1:36:42 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Pup's bloed leek twee maal zo snel door zijn lijf te worden gepompt. Er gebeurde iest, hij voelde een vlammetje in zijn maag. Deze ridder was zeker niet als de ridders van het hof bedacht hij terwijl hij hoofdschuddend de paarden ontdeed van hun tuig en ze vrij liet grazen in de zoom van het woud.

' Ze blijven in de buurt, het is veiliger voor ze zo.' mompelde hij verlegen. Waar haalde hij het lef vandaan deze heer tegen te spreken? Zijn voeten liepen alweer in de richting van de poel die een ingang naar de oude riolen vormde. Een plek waar hij als kind vaak kikkers ving. Een plaats waar Groot hoefblad groeide, een plant die merreis hielp bij het werpen van een moeilijk veulen.

De woorden van de ridder drongen nauwelijks tot hem door hij wist alleen dat hij hier op dit moment de rest van zijn leven in zijn handen had. Dienen...Randragam......draak Alsof hij een verhaal binnenliep. Hij had besloten..hij had al besloten toen hij met de amn sprak in de keuekns van Fritherik.

'..Kga niet veel om met de Nachtstorms...stallen staan vrij op zichzelf..alleen de grote gebeurtenissen rapporteren we. Ben een staljongen..hm meester...geen hoveling.' mompelde hij terwijl hij het water in waadde.

((naar de KK => oude riolen.)

Edited by: red at: 9/19/02 9:53:12 pm

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Dondervoet kon nauwelijk wachten tot Pup was afgestapt, hij wist dat er in de stal een plak hooi met zijn naam erop lag.
Pup liet de leidsels van Dondervoet los en het paard liep rechtstreeks naar zijn stal. Ishin leidde hij eigenhandig naar het gedeelte waar de gastpaarden stonden. Hij passeerde een van `zijn`satljongens en wees naar Dondervoet, de jongen knikte en ontdeed het grote paard van zijn zadel, terwijl die neus diep in het hooi dook. Pup ontdeed de strijdpony van zijn tuig en gaf hem een dot hooi en wat haver.

Al gauw stond de eerste staljongen naast hem en deed verslag van wat er die dag was gebeurt. Pup nam de beslissingen die van hem werden verwacht en liep ondertussen naar de kamers boven de stal waar hij met Balderick had gewoond.

De kamer was inmiddels ontdaan van het lijk van zijn pleegvader en was geheel schoongemaakt. Witte lakens sierden het bed en een klein bosje veldbloemen stond op het kleine tafeltje.

`Marieke, glimlachte Pup. Het dienstmeisje had altijd extra haar best gedaan om het kleien kamertje schoon en proper te houden voor de oude stalmeester en Pup.

Hij trok schone kleding aan, streek een hand door zijn aaneengeklitte lokken en zette zijn vilten muts weer op. Hij trok de te kleine livrei in de addelijke kleuren weer aan en stapte de deur uit richting kasteel. Hij moets zichzelf nog steeds aan de Vrouwe presenteren als nieuwe stalmeester. Iets wat hij nu echt niet langer kon uitstellen

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Onderweg naar het kasteel kwam Pup Marieke tegen. Hij glimlachte vriendelijk, maar die glimlach werd een blik van verontwaardigde verbazing toen Mariek in lachen uitbarstte.

'Phuhup..sorry..hhaha, dat kan echt zohoh nihiihihiet.' Zei ze hikkend, haar handen op haar knieen om niet om te vallen van het lachen. De wasmand die ze droeg was op de grond beland.

Pup's gezicht werd rood van schaamte, wat had hij fout gedaan?

Marieke herstelde zich bij het zien van Pup's geschokte blik.

' Ik neem aan dat je op weg bent naar de vrouwe om jezelf te presenteren als nieuwe stalmeester? Dat kan wachten. De vrouwe is ongetwijfeld reeds op de hoogte. Er gebeurt niets in het kasteel waar zij geen weet van heeft! Ga eerst maar eens een nieuwe livrei halen bij de kleermaker in de hoofdstraat. Vooruit... dat Balderick je daar niet eerder heen gestuurd heeft. Vooruit...sta daar niet zo te gapen'

Pup struikelde zowat over zijn eigen voeten...maar begaf zich richting hoofdstraat, zijn minst favoriete plek in de stad.

((Pup => Gannon hoofdstraat ;kleermaker))

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

Jonatan de hoofdstaljingen kwam meteen op hetm aflopen toen pup de stallen binnenstapte. Hij opende zijn mond om rapport te doen van de ochtend gebeurtenissen, maar sloot hem weer toen hij de nieuwe livrei van de stalmeester zag.

' Beter Pup.' zei hij zoals vroeger toen ze nog beide als staljongens op de zolder sliepen.

Toen veranderde zijn gezichts uitdrukking als een betrekkende lucht. Er was wat gebeurt. Pup keek over Jonatan's schouder. In een oogwenk had hij de score opgenomen. De er mistten twee paarden. Twee merries, een span dat erg goed voor de kar liep als de Vrouwe een lange tocht moest maken.

' Ze verdwenen het woud in om één of andere reden toen we de paarden lieten grazen aan de rand.'

De merries verdwenen wel vaker met zijn tweeen, soms met een pony op sleeptouw, maar doorgaans kwamen ze wel weer terug als de kudde werd binnengehaald.

Pup pakte Dondervoet's zadel en een tweetal touwen. Jonatan nam het tuig van hem over en zadelde de reus. Pup haalde een mantel op en stak wat wortles in een zak.

' Jij blijft hier, wacht bij de stadswallen en kijk of je ze ziet binnekomen. Ik ga het woud in.' srpak Pup moediger dan hij zich voelde. De schemering zette in en het zou al gauw donker worden. Hij was erg blij met Dondervoets gezelschap toen hij de poort uit reed nagekeken door de verbaasde stadswachters.

Pup=> Wilde Wouden

red · Dromenvanger Joined: 13 Feb 2002 Posts: 399

((OOC: Pup en Valiant <=de WW barnsteen en zilver))

Met de beelden van het slagveld nog op zijn netvlies gegraveerd en zijn gedachten bij het sterven van de elfen had Pup het grote paard hem laten leiden. de slaperige stem van Jonatan bracht hem terug bij het heden en het heden was niet de taveerne of een heler, maar de stallen.

' Pup! De twee merries zijn al uren geleden terug gekeerd, ik heb de stadwacht geinformeerd dat je nog niet terug w.. wie is dat?'

' de heer Kraakwater van de taveerne, hij is gewond. Breng hem naar mijn kamer en laat een heelmeester roepen.'

Pup hielp de jongen om Valiant van Dondervoets rug te laten glijden en liet de waard in de handen van Jonatan en een andere stalknecht. Hij bracht zelf Don naar zijn stal en gaf hem een flinke dot hooi en een bak vol wortelen.
' Brave jongen' fluisterde hij in het pluizige oor van het paard.

' Hendrik! HENDRIK!' Een slaperig hoofd kwam los van de strozolder. Het waren de rode vadsige wangen van een jongere stalhulp. Hij werkte nu een jaar in de stallen, Pup had hem reeds tweemaal betrapt snoepend van de appelen die ze voor de paarden bewaarden. De jongen klaagde altijd over honger. Nu klaagde hij over het vroege tijdstip. Pup was te moe om er aandacht aan te besteden.

' Span de pony's voor de kar en laat Jonatan ze naar de wouden rijden. Volg het oude jaagpad tot aan de grote beuk en volg dan de gebroken takjes. Neem veel dekens mee en water en wat brood. Sta niet te lummelen! Schiet op!'

De jongen viel haast van de strozolder af. Pup haastte zich naar het eind van de stal, daar stonden de twee eerder ontsnapte merries, de merrie van de Vrouwe en de paarden van de gasten. Hij koos een tweetal donkerbruine ruinen en de oudere merrie. Rap zadelde hij de paarden en besteeg een van de ruinen. Hij hoorde Hendrik klagend zijn boodschap doorgeven aan Jonatan.

' Stribbel, Loef en Ynse heb ik mee!' riep hij door de stallen en reed de achterdeur uit richting poort en Wilde Wouden.

(( OOC: Pup=> de WW Barnsteen en zilver))

Galliminus · Posted: Fri May 21, 2004 7:01 pm Post subject:

Medarion had Pup en Valiant gevolgd vanuit het Woud. Met een grote uitputtende inzet had hij de nieuwe jonge Stalmeester laten vergeten dat de voormalige Paarse Magister met hen mee de stad in was gegaan. Medarion voelde hoe de laatste beetjes donkere astrale energie uit hem wegvloeide tijdens de formule om Pup’s geest te beïnvloeden . Niet lang geleden was hij ongezien de stad binnen gekomen…. Zonder enkele fysieke meter te reizen vanuit het Woud. Deze tijd was voorbij sinds het (tijdelijke) heengaan van Haar………
Nu had hij zich moeten verhullen in de schaduwen en als zwerver of bedelaar continu naar de grond gestaard in de hoop dat niemand hem zou herkennen.

Hij had Pup bekeken toen hij de stal binnen ging, en hoe de jonge stalmeester de anderen had opgedragen om Valiant in veiligheid te brengen. Valiant wàs gewond,.. maar niet levensgevaarlijk..., hij zou na een nachtrust even fit en gezond zijn als vóór het beslissende debacle van Haar, de stenen spinnen feeks. Toen Valiant die dolk in zijn lijf kreeg door die Half-Orkin in het voormalige huis van de smid,... toen veranderde iets.
Medarion had het toen zo gewild. Dat was het eerste teken van schrik en spijt,... om Valiant daar ineen te zien storten..
Om haar te bekoren had hij een Duistere Dienaar voor Haar opgeroepen. Hij kon de naam van die donkere dienaar van Haar uit andere sferen niet meer herinneren. Maar zij was er achter gekomen destijds als Medarion naar zijn geweten had geluisterd,... Daarom moest hij meer levens nemen. Hij had het gedaan voor Valiant..
Deze gedachte vulde hem nu met schaamte....

Hij had het vermoeden gehad dat zijn laatste krachten waren weggevloeid toen hij zijn oudste broer had geheeld.... maar deze actie had zoveel anders aangevoeld dan het beïnvloeden van de gedachtes van de jonge Stalmeester.
Eens was hij de Paarse Magister,.. nu was hij niets meer dan een man met een duister verleden zonder de machten die een Paarse Magister zou moeten hebben.

Toen Pup de stal uitreed met de kar omterug naar het Wilde Woud te gaan, om de verloren Elfen te helpen. glipte Medarion naar binnen. Hij had Torgal immers de belofte gedaan om Valiant terug naar de Taveerne te brengen. Hij hoopte enkel niet dat een van de andere knechten hem nu zou 'betrappen'. Hij liep naar het stro bed waar Valiant tijdelijk was geplaatst in afwachting van Pup's verzoek om hem naar de kamers te brengen...
Met veel moeite en gesteun legde hij zijn broer over één van de rossen die er nog stonden. In principe zou dit diefstal zijn,.., maar hij zou het paard terug brengen nadat hij Valiant naar de Taveerne had gebracht....morgen,,,

Voor alle veiligheid nam hij de mantel mee die over een balk geslagen hing nabij de stalpoort. Hij sloeg de donker groene mantel om en zette de spitse capuchon op,...... Om als de Paarse Magister met de Herbergier over het paard door de stad te rijden was niet zo verstandig.. Nu maar hopen dat de groene mantel hem genoeg zo verhullen als stadsgenoten Valiant wèl zouden herkennen...
Een klein risico voor zijn éérste nobele daad?
Als eerste wilde hij weg van de grond van Raganorck Kasteel.... haar torens en gewelven wierpen een schaduw over de stad direct rond het kasteel die hem deden denken aan de schaduwen die de spinnen feeks wierp.

(( Medarion=> De Taverne, .:.:. De Gelagkamer .:.:. ))

_________________________________
Medarion Kraakwater