Raganorck

[Mordicus]

Met een vlugge pas is Mordicus gewoon een kant opgelopen, de tip van de waardin opvolgend. Onderweg heeft hij zijn masker laten vallen en geniet van de koude nacht op zijn grijze huid. Hij merkt dat de straten steeds anders lijken dan hij had gedacht, ook als hij zich omdraait lijkt het wel of zijn ogen hem bedriegen. Ik wil zo snel mogelijk weten wat hier nu aan de hand is, denkt hij, terwijl hij stevig doorloopt.

Dan verschijnt hij op een binnenplaats van wat niet anders kan zijn als het kasteel zelve. Hij staat stil en kijkt even om zich heen, alles zoveel mogelijk in zich opnemend. Daarna loopt hij langzaam en op zijn hoede naar de ingang van het kasteel. Hij merkt dat hij zich langzaam steeds iets meer ongemakkelijker gaat voelen. Vlak voor de ingang staat hij stil weet die gevoelens te laten vervliegen en gaat op zoek naar iets van een deurknop of iets anders om zijn komst duidelijk kenbaar te maken.

[Samara Jalaya]

Terwijl Mordicus in de schaduwen van de nacht en het groteske, zwaar-gotische beeldhouwwerk van de poort van Raganorck kasteel wacht, klinken er vanachter de deur zachte voetstappen en even later zwaait het donkere steen als vanzelf naar binnen open. Voor Mordicus ontvouwt zich een grote, hoge hal met recht voor zich op vijf, zes meter van de grond een zuilengalerij die, om de paar stappen onderbroken door een pilaar overdekt met in steen gekerfde figuren, woekerende struiken en gapende muilen, van links naar rechts de wand doorsnijdt. Twee halfronde trappen met brede treden leiden van de galerij naar de onregelmatige stenen vloer waar Mordicus zich bevindt en langs deze weg bewegen zich twee flakkerende lichtjes naar beneden.

Pas als de lichtjes een paar meter van Mordicus zijn verwijderd, kan hij zien dat het twee bedienden zijn met kaarsen die de Vrouwe van Raganorck flankeren, die tussen hen in voortschrijdt. Vlak voor de bezoeker blijft ze staan, haar verschijning niet ten minste teniet gedaan door het lengteverschil van een kleine twintig centimeter tussen haar en de vreemdeling. Vrouwe Ophelia draagt een donkergroen gewaad, haar woeste, lange rode haar is versierd met kralen en bloemen en de grillige schaduwen van de kaarsen verharden de lijnen in haar gezicht en wakkeren het vlammen van haar ogen aan. Ze fronst lichtelijk naar de man, voelt iets dat haar niet ten minste bevalt.

"Je bent de zevende heer in korte tijd die naar mij op zoek is," zegt ze. Ogenschijnlijk is ze voor dit moment in een rustige, beheerste bui. "Dat kan niet veel goeds betekenen. Zeg op, waar kom je voor?"

[Mordicus]

OOC: is de vrouwe 20 cm langer of korter als mij?

Mordicus heeft ondertussen, met de nodige pijn, zijn immer goedwerkende masker op en kijkt rustig naar de vrouwe als ze dichterbij komt. Hij is niet zozeer onder de indruk van haar verschijning, maar meer van de kracht die ze uitstraalt. Het is ook die uitstraling die hem een onbehagelijk gevoel geeft. Er is iets met deze vrouwe waar hij geen duidelijk antwoord op heeft. Hetzelfde heeft hij met de bedienden en het kasteel zelve, misschien is zij wel...hij schudt die gedachte snel uit zijn hoofd en ziet nu ook het vuur in haar ogen. Een vuur die hij beantwoord met zijn ijskoude, kille blik.

"Orks vallen de smidse van Coldrin aan en er werd mij gevraagd u dat te melden vrouwe"
Hij glimlacht vriendelijk en buigt lichtjes.

[Samara Jalaya]

(( ooc: korter ))

Ophelia neemt de man nogmaals van top tot teen op, haar ogen samenknijpend alsof ze alleen door dat gebaar dwars door hem heen kan kijken. Bij het vallen van het woord "orken" schieten haar katachtige ogen wijd open. "Orken?" zegt ze en dan nogmaals: "Orken?" Ze schudt haar hoofd. "De dwazen! De idioten! De achtelijke van hun zinnen beroofden!" Ze gooit haar hoofd in haar nek, kijkt Mordicus dan strak aan: "Wie is deze Coldrin, man? Waar woont hij? Waar vallen die onooglijke gedrochten de stad aan? Wie heeft ze gestuurd? Hoeveel man telt hun leger? Zijn er aanwijzingen? Getuigen? Is de stadswacht op de hoogte?" Ze begint ongeduldiger te worden, de minieme, vriendelijke glimlach van Mordicus is te onopvallend en te onbetekenend om haar nu te kalmeren: "Spreek op! Zijn er al slachtsoffers gevallen? En wie ben jij eigenlijk?"

[Samara Jalaya]

(( is het meervoud van "ork" in het Nederlands orks of orken? Mijn woordenboek ondersteund geen fantasy-termen ))

[ckeetel]

(('k ben geen Neerlandikus, kan het ook niet onderbouwen met taalkundige regels, maar ik vind ork en in het Nederlands een stuk beter klinken dan ork s, orks zou meer een naam moeten zijn voor de taal die ze spreken))

[Mordicus]

Met een ijzige kalmte hoort Mordicus de vrouwe aan en wacht tot ze klaar is met spreken. Het lijkt erop alsof ze een poging doet hem te lezen, door hem heen te kijken. Dan zal ze van goede huize moeten komen om dat te kunnen.

Hij vindt Ophelia haast amusant en met een grotere glimlach luisterd hij naar haar vragen, tot de laatste. Zijn glimlach verdwijnt...

"Coldrin is schijnbaar een smid vrouwe"
En hij kijkt haar even fronsend aan.
"Waar de smidse is mij niet verteld en waar ze dus aanvallen ook niet, ik neem aan bij de stadswallen"

Hij kucht even en gaat verder met antwoorden.
"Wie ze heeft gestuurd is mij niet bekend, een jonge vrouwe met een bleke huid en grote donkere ogen kwam met het nieuws aanzetten in de taverne, ook is nog niets bekend van de grootte van hun leger en is de stadswacht al op de hoogte en waarschijnlijk al op de plek des onheils"

"Daarnaast is het nog onbekend of er al slachtoffers zijn gevallen"
Dreunt hij monotoon verder.
"Ik ben Mordicus vrouwe"
Hij buigt beleeft en glimlacht meer dan vriendelijk naar haar, wat overigens gepaard gaat met vreselijke pijnen, die hij niet laat zien verder.

[Samara Jalaya]

(( excuses voor de lange onderbreking. tentamens, examens, stress ))

Ophelia verheft een wenkbrauw en met een spottend trekje rond haar lippen antwoordt ze op volstrekt koele toon: "Ik begrijp dat Coldrin de smid in dit verhaal is, heer Mordicus. Aan mijn verstand mankeert niets, in tegenstelling tot het uwe. En waarom lacht u zo raar? Het lijkt of één of andere verrotte kies in uw gebit schreeuwt om tandheelkundige urgentie en uw hele oprechte glimlach daarmee bederft. Nee, werkelijk, uw verschijning staat me niet ten minste aan."

Ophelia keert zich van haar bezoeker en begint door het vertrek te ijsberen. "Ik wil verkenners achter de hele troep aan," besluit ze tenslotte, zich richtend tot Mordicus of ze hem persoonlijk beveelt haar orders uit te voeren. "En als dat stelletje ongeregeld een leider bezit, dan wens ik die te spreken. Per direct! Met zwijgend geschut, dat lijkt me vanzelfsprekend. Lang geleden hebben de orken ons in een contract vrede gegarandeert, dat ze mijn burgers aanvallen gaat alle grenzen te buiten!" Ze stampt met een gemuild voetje op de duister stenen vloer. "Ik wil de idioot onmiddellijk spreken! Onmiddellijk!"

[Mordicus]

((geeft nix :) ))

Mordicus twijfelde nog heel even, maar nu wist hij zeker dat hij deze vrouwe niet mocht. Hij kan haar directheid wel wat waarderen, maar meer omdat ze wel dwars door zijn camouflage heen lijkt te prikken. Hij voelt lichtjes iets van paniek, maar begraaft dat snel weer. Hij besluit om vanaf nu zo min mogelijk zich in te laten met deze dame, want anders zal hij haar misschien wel moeten doden. Wat op zich niet zo heel erg is trouwens, denkt hij en moet van binnen glimlachen, een naargeestige glimlach verschijnt in zijn gedachten. Hij heeft niet door dat daardoor zijn ogen even twinkelen.

"Ik zal het door u gezegde doorgeven vrouwe en misschien is het wijs de stadswachten wat versterking te verlenen met de troepen die onder uwen beveel staan"
Hij buigt lichtjes en knikt beleefd naar Ophelia, de glimlach zit er niet meer op. Waar hij gezien de pijn die het veroorzaak niet rouwig om kan zijn.

[Mordicus]

Na het laatste gesprokene knikt Mordicus weer lichtjes en kijkt de vrouwe even aan. Hij draait zich om als Ophelia dat ook doet en loopt snel het kasteel uit. In gedachten besluit hij hier later meer aandacht aan te besteden...

((vervolg stadswallen)