Raganorck

[Elia Sarani]

Het was vroeg in de morgen. De zon zou bijna opkomen. Elia liep in har eentje over de stadswal heen, opzoek naar een goede plek om naar de zonsopgang te kijken. Ze liep langzaam en neuriede zachtjes in zichzelf. Het was heel stil in de stad en Elia genoot ervan. Het was leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en om voor ze te spelen of ze en verhaal te vertellen, maar af en toe had Elia even behoefte aan wat tijd alleen.

Toen ze een mooi plekje had gevonden ging Elia zitten. Ze glimlachte tevreden toen de zon langzaam in beeld kwam. De wind waaide zachtjes en het aangename briesje speelde met de kleine plukjes zwart haar die uit haar vlecht waren ontsnapt. Nu ze hier alleen zat had ze even tijd om na te denken.

Ze was nog geen jaar geleden van huis weg gegaan zonder een plan waar ze naar toe wilde. Tot nu toe had ze het prima gered, maar haar beurs begon steeds leger te raken. In de kleine herbergen die ze langs de weg tegen was gekomen kreeg ze vaak wat muntjes voor haar muziek of verhalen maar dat was al een tijd niet gebeurt. Elia zuchtte. Het wwrd tijd om een baan te zoeken.

Laat ik me daar nu nog maar even geen zorgen om maken. De zon stond ondertussen al weer wat hoger en de wolken aan de lucht werden erdoor gekleurd.
Ze zat daar, te kijken naar de zon, en ineens voelde ze zich heel tevreden. Ze was verder gekomen dan ze had gedacht, als meisje alleen op reis, en ze had het alles voor geen goud willen missen. Ze had al veel mesen blij kunnne maken of kunnen ontroeren met een verhaal of muziek van haar harp of fluit.

Met een glimlach op haar gezicht begon Elia voor zichzelf te zingen, iets was ze eigenlijk nooit voor publiek deed omdat ze het eng vond. Ze begon, zonder het door te hebben steeds iets harder te zingen terwijl ze genoot van de warme zonnestralen.

[Laura]

[Pan komt van Stadwal>op de stadwal naar Stadswal>zonsopgang]

Pan was eindelijk gekalmeerd, en genoot weer van zijn wandelingen aan de stadwal. Het was nu een tijdje geleden dat hij maarliefst drie mensen passeerde, terwijl hij zo graag over de stadwal liep voor rust en kalmte.
Met opgeheven hoofd keek hij naar de zonsopgang. Deze was zo onbeschrijfbaar mooi dat Pan helemaal gelukkig werd van binnen. Hij dacht terug aan vroeger, vroeger toen hij dingen zoals dit met zijn ouders en zijn zusje bekeek. De wandelingen die ze samen maakten, het plezier dat ze hadden...hoe gelukkig ze waren.

Hoewel hij eigenlijk van plan was naar huis te gaan, ging Pan zitten. Het weer was perfect om even rustig te lezen. Onder zijn arm haalde Pan een groen boek tevoorschijn. Het boek was bekleed met mosgroen leer en een etiket waar de naam Barthelomeus Janus Essinck opstond. Toen hij rustig aan het lezen was werd hij gestoord. Pan keek op. Een vrouwenstem?. Hij stond langzaam op, terwijl hij van binnen weer kolkte van de zenuwen. In de verte zag hij een gestalte van een vrouw. Zij had zwart haar en zat op de grond, kijkend naar de opkomende zon. Toen hij beter luisterde hoorde hij haar zingen. Pan genoot er van, wat raar was voor hem, en bleef stilletjes luisteren.