Raganorck

[Uriel]

(Mirko vanuit de wilde wouden)

Twee ogen gluren tussen het struikgewas door en kijken uit over het grote open terrein dat de Wilde wouden scheidt van de hoge stadsmuur. Het begon langzaam donkerder te worden en de weinige gebouwtjes die tussen de wouden en de stadsmuur stonden wierpen lange schaduwen. De man wist niet wat hem hier naartoe gedreven had, maar hij wist dat hij goed zat. Een zucht van verlichting ontsnapte hem. De muren kwamen hem zo bekend, veelbelovend en vooral veilig voor. Maar dan nog was er dat grote open terrein en de schaduwen. Vlug keek hij achterom. Een steek ging door zijn rug en zijn arm toen hij vanuit een automatisme zijn halflange haar achter een oor stopte om te kunnen zien wat het geluid achter hem veroorzaakt had. Hij had pijn en zat onder de blauwe plekken en bloedige schrammen. De nacht in het woud doorbrengen was geen optie. Hij zou de stad in moeten. Zijn maag rommelde. Vlug keek hij weer uit voer het terrein. Hij zag geen gevaar en zo goed en zo kwaad als het ging liep hij op een drafje naar de dichtsbijzijnde bouwval.

De deur was weggebrand en de muren vertoonden de tekeken van een zware strijd. Om hem heen hing nog steeds de lucht van brand en lijken, maar het was een slag die al voorbij was. Hier en daar moest hij over een lichaam heen stappen. Het weinige licht dat binnendrong was genoeg om te zien dat het vroeger een smidse moest zijn geweest. De man kroop in een hoek en trok zijn gerafelde mantel om zich heen. Hij wachtte een paar seconden die wel uren leken te duren, maar hij hoorde niets anders dan het geritsel van wat ongedierte en het lied van een vogel ergens buiten. Daarna doorzocht hij snel het gebouwtje. Hij trok kasten open op zoek naar iets te eten. Hij vond wat oud brood en halfbeschimmelde kaas. Met een gevonden mes sneed hij de smerigste stukken ervan af en de rest schrokte hij naar binnen. Bij een van de lijken lag een wijnzak en hij pakte deze. Hij liet het vocht in zijn maag lopen en het verspreidde een aangename warmte in zijn ledematen. Hij voelde zich loom worden. "De stad kan wachten." Fluisterde hij tegen niemand in het bijzonder. Zijn eigen stem leek wat troost te bieden. Hij hoorde voor het eerst sinds vele uren weer eens een menselijke stem. Het was ... geruststellend en hij besloot ermee door te gaan. "Zo, hier zal het wat comfortabeler zijn." Hij scharrelde naar een hoek waar wat stro lag en ging op zijn hurken zitten. De pijn trok door zijn onderbenen en hij probeerde de pijn tegelijk met een ademteug tussen zijn tanden door te laten ontsnappen. Hij spreidde het stro wat en ging erop liggen. Door een gat in het dak staarde hij naar de sterren. Hij probeerde zich zoveel mogelijk te herinneren, maar iets blokkeerde zijn gedachtegang telkens als hij verder terug wou dan de geluiden van een veldslag en een schemerduistere gang.
Hij somde op wat hij wist, misschien dat er op die manier meer duidelijk zou worden. "Ik heb gestreden, dat is duidelijk te zien aan de wonden en af te leiden aan de geluiden die ik hoorde. Ik ben afgescheiden geraakt van de rest, maar ik weet niet wie tegen wie vocht. Onderdeel van de strijd waren een groep mysterieuze elfen die spraken in een oude taal. Ze spraken een oude taal. Ik ken veel talen. Zij je wel dat het werkt!" Hij glimlachte toen hij zich dit kleine feit herinnerde en hij liet het tot zich doordringen. Hij herhaalde het een paar keer: "Ik spreek veel talen, ook oude talen, maar niet die van de elfen." Voorlopig tevreden rolde hij zich in zijn mantel en viel in slaap....

[Uriel]

Vreemde dromen dringen zich op aan de troosteloze gestalte in de hoek van de vervallen smidse. Grote wezens, half mens en half spin buigen zich over hem heen. Ze porren met hun scharen en hun oogjes gloeien als kool. De man in zijn mantel gerold zweet van angst. Hij is verlamd. Het enige wat hij kan doen is toezien hoe de half elfen, nee halfspinnen.... SPINELFEN! De schok van herkenning komt plots en hard aan. Beelden van een enorme strijd dringen zich aan hem. Woest schudt hij met zijn hoofd heen en weer totdat hij valt. Valt in een diep zwart gat. Een gil ontsnapt er aan zijn longen en verschrikt schiet hij overeind. In het duister lijken schaduwen weg te vluchten met rood gloeiende oogjes. "SPINELFEN!!!" Elfe elfe elfe kaatsen de koude kille muren terug in het duister. Ondanks dat hij net geslapen heeft voelt de man zich uitgeput. Hij neemt nog een slok van de wijnzak naast hem en rolt zich rillend van het koude zweet weer in zijn mantel. Een zeurende pijn verspreidt zich over zijn lichaam vanuit zijn zij waar een wond opnieuw open gegaan is en de geur van zijn eigen bloed vermengt zich onaangenaam met die van nat en al sinds lang verkoold hout. Ergens plenst de regen door de vele gaten in het dak naar binnen en een koude tocht trekt door de bouwval. Wanhopig probeerd de man de slaap weer te vatten, maar tegelijkertijd durft hij zijn ogen niet dicht te doen. Bang voor de herinneringen die hem achtervolgen en bang voor de schaduwen die hier meer dan levensecht in de hoeken lijken te plakken. Hij voelt dat hij persoonlijk met de schaduwen verbonden is, maar hoe en wat is voor hem even duister als de zwarte regenwolken die deze nacht de lucht vullen...

[Uriel]

Uiteindelijk was de man toch weer in slaap gevallen, half overeind zittend tegen een muur die nog enigszins overeind stond. Zijn hoofd bonkte en zijn spieren waren pijnlijk verkrampt. Toen hij over z`n gezicht streek voelde hij de rauwe stoppels. Bewegen ging moeilijk. Hij keek om zich heen, op zoek naar iets om zich mee overeind te werken. Tussen het puin en de lijken vond hij een groot Orkenzwaard. Hij kon er net niet bij, alleen door zich op zijn pijnlijke zij te rollen kon hij zijn arm ver genoeg uitstrekken om het zwaard te grijpen. Het voelde onvertrouwd en te zwaar voor zijn handen. Een pijnlijke grimas trok over zijn gezicht. Hij was niet gewend met zwaarden om te gaan. Weer een puzzelstukje.... Moeizaam hees hij zich overeind. Hij stonk naar drank en bloed en zijn gehavende kleding was zo smerig dat geen van de vele kleuren nog te duiden viel. Hij keek naar zijn kleding. Puntlaarzen en veelkleurige lappen. Was hij een bard? Dat zou de zaken oneindig ingewikkeld maken. Niemand zou weten waar hij vandaan kwam. Barden waren zwervers en nergens thuis. Zo zou hij jaren kunnen rondzwerven zonder te weten wat zijn werkelijke naam was.
Hij nam een slok uit de wijnzak, de laatste, om de krop in zijn keel weg te spoelen. Het was zure wijn, maar betrouwbaarder dan het water dat tussen en onder de lijken in modderige poeltjes lag. De lege wijnzak gooide hij weg. Voorzichtig deed hij een paar stappen dichterbij, steunend op zijn staf. Waar hij ging leken de schaduwen een beetje te wijken en door de gaten in het dak brak langzaam enig roze morgenlicht door.
Hij ging naar de deur en keek om zich heen. Aan de ene kant waren er de reusachtige woudreuzen. Daar moest hij niet heen, daar kwam hij vandaan en daar was het niet veilig. De enige mogelijkheid was naar de stad. Die duistere stad die met haar majesteuze duistere torens dreigend afstak tegen het roze morgenlicht. Het voelde beangstigend en vertrouwd tegelijk. Hij herinnerde zich een belofte. Hij moest en zou er terugkeren, maar waarom en wanneer? Zuchtend haalde hij zijn schouders op en begon te lopen in de richting van dat grote grauwe monster van een stad aan de horizon...

Mirko naar de Stadswal; de poort.

Edited by: Uriel at: 3/30/03 2:51:25 pm