Raganorck

[Elegia Morfleur]

Echo heeft Coldrins hand stevig in de hare. Ze heeft hem meegevoerd van de drukte van de Taveerne naar de wonderbaarlijk warme namiddag die broeierig heet rond de Stadswallen hangt. De regen die eerder die dag gevallen is, verdampt zichtbaar in de laatste stralen koper licht die de zon over Raganorck werpt. Echo voert Coldrin voort, zijn handen in de hare, terwijl ze de trappen van de Stadswal beklimmen. Ver beneden zich ziet ze het kleine huisje waar ze ooit samen woonden, een ruïne nu, en daarachter de uitgestrekte Wouden die haar hebben grootgebracht. De Smidse... Coldrin zal nooit meer kunnen smeden. Zijn handen zijn gaaf, maar zijn zicht gebroken. Echo moet diep ademhalen om haar tranen te onderdrukken.

Ze lopen verder, tot een plaats waar drie bomen in een halve cirkel uit het steen van de Stadswallen omhoog zijn geschoten. Het zijn drie grillig gebogen stammen, met takken die alle kanten uitschieten en zwaar doorbuigen onder de vracht donkergroene bladeren die hun armen torsen. Onder de bomen, uit het zicht van de stad, maar in het licht en aangezicht van de zinkende zon en de Wilde Wouden, gaat Echo zitten en helpt Coldrin hetzelfde te doen. De stenen van de Stadswal zijn dampig en de zon baadt de twee geliefden in een zacht, warm licht. Onder alle andere omstandigheden zou het geheel misschien romantisch hebben aangedaan, maar het heeft iets treurigs, iets melodramatisch, in het bijzijn van Echo en Coldrin.

Echo kijkt een tijdje naar Coldrin, strijkt door zijn zilveren haar en kruipt dan dicht tegen hem aan. "Sla je armen om me heen," fluistert ze. "Asjeblieft." Dan is het stil. Echo bijt op haar lip en zoekt naar woorden. Uiteindelijk haalt ze diep adem en zegt: "Wat moeten we doen, Coldrin? Hoe gaat het verder met ons? Met de Smidse? Het Koninkrijk achter de Poort?"

[Coldrin]

Coldrin neemt Echo in zijn armen en hoort haar fluisterende woorden. Op de achtergrond fluiten enkele vogels hun lied en een zacht verkoelend briesje laat bladeren fluisteren.

'Hoe het verder moet? Het makkelijkste zou zijn om hier te blijven zitten en weg te kwijnen of wortel te schieten om dan net zoals die bomen hier in de buurt heen en weer te wiegen.'

Coldrin dacht na, diepe rimpels verschenen op zijn voorhoofd.
'Het koninkrijk achter de poort? De naam komt me bekend voor, maar de andere gedachten zijn een zwart gat. Wat is dit koninkrijk?'

Hij boog zich dichter naar Echo en rook de wilde bosgeur die in haar haren geweven zat.
'Weet je,' fluisterde hij in haar oor. 'Ze zeggen dat eenoog koning is in het land der blinden. Dan ben jij mijn godin, want jij hebt je beide ogen.'
Hij beroerde haar oor met een vluchtige zoen.
'En de smidse, daar zullen we niet veel meer aan kunnen doen. Het laatste wat ik me herinner is dat ze in puin lag, maar misschien kunnen we er een mooi huisje zetten. Klein en liefelijk in harmonie met de natuur.'

Hij streelde met zijn vingers haar haren, luisterend naar haar zachte ademhaling.

[Coldrin]

'Mijn liefste? Waarom ben je nu zo stil? Is er iets dat er op je hart ligt en dat je kwijt moet? Heb ik iets gezegd dat verkeerd was?'
Coldrin liet zijn hand over haar rug glijden, streelde haar en kustte haar.

[Elegia Morfleur]

(( exusez, ik was je niet vergeten ))

Echo schudde haar hoofd. "Ik dacht..." Het weerzien met Coldrin had zo'n overweldigende indruk op haar gemaakt, dat ze bijna de gebeurtenissen die tot zijn ongeluk geleid hadden, vergeten was. Maar nu, in het licht van de vallende zon, met Coldrins armen dicht om haar heen geslagen en haar hoofd op zijn schouder, gleden de beelden weer langzaam voor haar ogen. Het Koninkrijk...

"Het Koninkrijk achter de Poort," fluisterde Echo plotseling en schoot in een onverwachte beweging overeind. "Het Koninkrijk, Coldrin!" Ze draaide zich naar hem toe, pakte één van zijn handen in de hare en plaatste die op haar linkerborst, zodat hij haar gejaagde hartslag kon voelen. "Weet je nog het verhaal van de Boog dat je me ooit vertelde? Het Koninkrijk van de Boog? Ik ben er geweest, Coldrin, een strijder heeft me er gebracht, ver onder de grond, tussen de wortels van een oude boom. Het bestaat..." Die laatste woorden fluisterde ze. Haar stem trilde licht. "... Het land waar ze mijn taal spreken... Het bestaat werkelijk."

[Coldrin]

Hij voelde de opwinding die zich van haar meester maakte terwijl ze vertelde over het Koninkrijk achter de Poort. Haar hart bonkte onder zijn hand.

Even wist Coldrin niet wat hij zeggen moest. Haar land, haar Koninkrijk.
'Misschien moesten we maar eens terug naar dit land gaan, het land achter de poort. Jouw land, Echo. Jij bent daar de heerser. Wie was het die jou daarheen geleidt heeft? Ik herinner me zo weinig. Veel te weinig. Het lijkt wel alsof met mijn zicht ook mijn geheugen verdwenen is. Zou er nog steeds iets van de Stenen Koningin in me leven?'

Hij schudde zijn zilveren haren waarop de laatste zonnestralen vielen. 'Ik kan het niet geloven, ik wil het niet geloven. We moeten naar je land gaan. Ik wil alles doen zolang jij maar gelukkig bent.'
Tranen blonken in zijn ooghoeken.

[Samara Jalaya]

Echo veegde de tranen in Coldrins ooghoeken weg met de muis van haar hand, kuste hem op de neus, op de knokkels van zijn mooie handen. "Niet huilen, lieve Coldrin," fluisterde ze. "Hoor wat ik gevonden heb! Het is een wonderlijk land, het Koninkrijk achter de Poort, voor zover ik het gezien heb. Maar ik ben er noch heerser noch Koningin. Maar ik kom er vandaan, dat weet ik zeker. De mensen spreken er mijn taal. Maar toch ben ik niet zoals hen. Het zijn geen mensen, de mensen in het Koninkrijk achter de Poort, geen mensen zoals jij en ik. Het zingen van de bomen hangt er in de lucht en er is geen nacht, alleen in het diepste duister van de wouden."

Ze boog zich dichter naar hem toe, nestelde zich in zijn armen en streek met haar lippen door zijn zilveren haren. "Herinner je je die ene nacht in de Smidse? Toen we terecht kwamen in een droomwereld? Dat is het Koninkrijk achter de Poort, niet een Koninkrijk van de Levenden. Het is een wereld waar we allemaal ooit terecht zullen komen, maar niet nu."

Ze schudde zacht haar hoofd. "En toch," zei ze. "Toch begrijp ik niet waarom ik zo'n verbondenheid met dat Koninkrijk heb. Hoe ik er vandaan gekomen kan zijn. Waarom ik de Boog bezit die de toegangspoort kan openen. Waarom ik de taal spreek van de Slapenden, terwijl ik leef. Ik begrijp het niet."

~ Samara

[Elegia Morfleur]

(( oeps, verkeerde login ))

[Coldrin]

Er ging een rilling over Coldrins rug toen Echo over het koninkrijk sprak. Het kwam hem zo bekend voor, maar dan ook weer niet.

'Misschien bestaat er in de bibliotheek wel een boek over en vind je daar de antwoorden,' zei hij na een tijdje.

Er stak een koudere wind op.

[Samara Jalaya]

(( sorry dat dit weer even duurde, maar het kostte wat tijd om Echo's verhaal & achtergrond te verzinnen ))

"De bibliotheek? De bibliotheek van Raganorck?" Echo schudde verbaasd haar hoofd. Daar had ze nog niet aan gedacht, onbekend met de stad als ze was. De kennis van de stad lag opgeslagen in eeuwenoude documenten, vergeelde boeken en broze boekrollen, al wat Echo aan kennis bezat, had ze verworven door het fluisteren der bomen, het zingen van de wind, het huilen van de dieren in de nacht.

Ze boog beschaamd het hoofd. "Ik kan de taal niet lezen, Coldrin," zei ze zacht. "En jij kan lezen..." Ze liet de laatste woorden ongezegd en huiverde onwillekeurig. "Tenzij jij iemand kent die de boeken kent en die ons misschien kan helpen."

De zon was verdwenen en de nacht ten tonele verschenen; Echo kroop dichter tegen Coldrin aan en luisterde naar zijn hartslag, het regelmatig dalen en rijzen van zijn borst. Aan de duistere hemel viel een ster. Snel deed ze een wens.

~ Samara

[Coldrin]

((Het lijkt erop dat ik nu ook niet van de snelste ben om te reageren))

Coldrin dacht na, maar hij kon niet zo snel op iemand komen die het lezen machtig was.
Hij had de opleiding genoten, maar de man die hem alles geleerd had, was dood en begraven.
Hij zei dit dan ook tegen Echo. 'Ik weet niemand die zou kunnen lezen. Waarschijnlijk lopen er genoeg mensen rond in Raganorck, maar ik zou ze niet kennen. De waard van de taveerne zou één van die mensen kunnen zijn, hoe anders houdt hij zijn boekhouding bij. Een priester of een geleerde, een dokter misschien. Ik weet het niet.'

Hij legde zijn kin op haar hoofd en blies zachtjes door haar haren. De geur van het Woud huisde in haar. Een frisse, wilde geur die hem aan thuis deed denken.
Een gedachte die hij snel wegduwde, want het waren geen fijne herinneringen.
'Ik weet het echt niet mijn liefste.'

[Coldrin]

De nacht viel in stilte terwijl Coldrin en Echo naast elkaar zaten zonder een woord te zeggen.
'Ik denk dat het tijd wordt om een andere plek te zoeken,' zei hij na een tijdje.

[Samara Jalaya]

(aaaah, wat ben ik toch een SLAK! twee maanden!!)

~ Samara

[Samara Jalaya]

Echo voelde de huivering van de vallende nacht over haar huid trekken. Coldrin had gelijk, ze moesten ergens schuilen, maar waar? Ze bezat niets meer, niets behalve Coldrin en haar Boog.

Langzaam kwam Echo overeind en hielp Coldrin op te staan door een arm door de zijne te steken en de andere om zijn middel te slaan. Heel in de verte trok een vale streep licht de grens tussen hemel en land over de horizon en tekenden sterren figuren in de donkere lucht. Echo pauzeerde een moment om te kijken, schudde toen haar hoofd en wendde zich toch Coldrin: "Waar kunnen we heen gaan? Waar kunnen we schuilen? Denk je dat ze ons bij de Taveerne een kamer zullen geven?"

~ Samara

[Coldrin]

'Geven?' vroeg Coldrin. 'Ik weet het echt niet. Het zou van naastenliefde getuigen als ze ons een kamer gratis geven, maar waar isi die liefde nu nog te vinden? De wereld wordt gehuld in duisternis en hebzucht en razernij woeden door het land.'
Coldrin schrikt even van zijn eigen stem waarin hij een profetie meent te horen.
'We kunnen altijd gaan kijken of ze er één willen geven. Misschien vinden we daar dan iemand die kan lezen, misschien.'

=> naar de taveerne.

Begin daar nieuwe topic, zie de zoektocht naar het goede

Edited by: Coldrin at: 8/17/03 8:02 pm