Raganorck

[Mordicus]

Mordicus stapt binnen en sluit de deur. Hij ziet de druppels van zijn grijze mantel vallen en op de grond spatten. Hij doet langzaam zijn kap af en kijkt de taverne in.

Lang blond haar, gebonden in een staart, komt onder die kap vandaan en een stel donkerblauwe ogen, horend bij een uitemate mooi gezicht, kijken onderzoekend rond. Mordicus besluit niet lang te aarzelen en gelijk naar de bar toe te stappen...

[Danae Rheanna]

Uitgelaten en met een frisse blos op haar wangen komt Danya kort daarop de Taverne binnendwarrelen. Ze heeft de hele middag in de Tuinen gezeten, ze is over de markten gedwaald en heeft met volle teugen van de levendigheid van de stad en het mooie weer genoten. Zelfs de regen heeft haar vrolijkheid niet aangetast, ookal druipen haar donkere krullen van het water.

Neuriënd hangt Danya haar doorweekte mantel in de keuken, strijkt haar haren uit haar gezicht, bindt een schort voor (stom, dát is ze dus vergeten, ze had zich nog zo voorgenomen vandaag een nieuw schort te kopen...) en kijkt om zich heen of ze Mathilde ergens ziet. Deze is echter in druk gesprek verwikkeld met een andere klant en Danya besluit haar wat werk uit handen te nemen door de wachtende klanten te bedienen. De eerste die haar aandacht trekt is een man met lang blond haar en heldere blauwe ogen. Danya stapt op hem toe. "Kan ik u ergens mee van dienst zijn, heer?" vraagt ze.

..... Danaë
___________________________________
Please continue to leave footprints, I'm anxious to see where they go...

[Mordicus]

"Ja dat kan"
Mordicus is stil gaan staan en kijkt de serveerster vriendelijk glimlachend aan, hoewel dit gepaard gaat met de nodige pijn (die hij dan weer grotendeels weet te onderdrukken).

"Allereerst zou ik graag dat mijn paard wordt verzorgd"
Hij wijst richting de deur en kijkt de jonevrouw voor hem nog steeds vriendelijk aan. Een niet geheel onaantrekkelijke jongedame merkt Mordicus terloops op bij zichzelf.

Hij staart haar heel even indringend aan terwijl ze antwoord geeft, maar laat die blik snel los. Hij heeft hier geen tijd voor, hij heeft hier nooit tijd voor gehad.

[Danae Rheanna]

Danya beantwoordt de vriendelijkheid van de man met een ongedwongen glimlach. Ze vindt de blikken van de mannen altijd zeer amusant, hoewel ze in haar naïeviteit meestal de simpele mannelijke begeerte voor amicaal vertrouwen misvat. Zelfs na de benauwende confrontatie met de geheimzinnige Graaf heeft Danya er nog steeds geen idee van wat haar verschijning voor uitwerking heeft op het mannelijk gemoed en dat de meeste heren in hun toenaderingspogingen op heel wat anders dan een romantisch boottochtje of een picknick langs de Rivier doelen.

Gelukkig weten de meeste gasten van de Taverne zich te gedragen en voor hen die de regels van behoorlijk gedrag in een jolige bui nog wel eens willen ontschieten, geniet Danya de volle bescherming van Valiant. Maar eigenlijk is de stad, en zeker deze buurten, geen plaats voor een jonge vrouw met zo weinig wereldwijsheid en is het bitter te beseffen dat Danya alleen door vallen zich uiteindelijk staande zal weten te houden. Je zou willen dat je iets kon doen om te voorkomen dat die ongereserveerde, heldere lach van haar ogen ooit gebroken zou worden door een confrontatie met de wereld buiten haar blikveld. De wereld heeft mensen nodig die onvoorwaarlijk het goede in alles blijven zien.

Danya neemt de man van top tot teen op en glimlacht. "Uw paard," zegt ze. "Ik zal het door de knecht naar de stallen laten brengen. U kunt op een goede verzorging rekenen. Kan ik verder iets voor u doen? Een warm glas wijn? Bier? Een maaltijd? De keuken serveert vandaag stamppot met stoofvlees en broodpudding. Zal ik uw mantel bij de haard hangen?" gaat ze op dezelfde levendige toon door. "U schijnt me van ver te komen en de regen heeft u doorweekt! Wilt u niet liever daar zitten? Bij het vuur?"

..... Danaë
___________________________________
Please continue to leave footprints, I'm anxious to see where they go...

[Mordicus]

Kalm bekijkt Mordicus Danya zoals hij al menig vrouw, mens heeft bekeken. Aan de buitenkant schijnbaar warm, maar van binnen koud, ijskoud. Althans tot dat ze glimlacht, een ongedwongen glimlach. Een glimlach die hem doet denken aan iemand lang geleden, waarvan hij was vergeten dat ze had bestaan en is gestorven, in zijn hart in ieder geval.

Hij kan aan haar ogen zien dat ze zeker niet dom is, maar eerder naief, niet wetend wat er precies op deze werelden rondloopt voor kwaads, waaronder hij zelve. Dit herkent hij zeer zeker, alleen wil hij het niet herkennen, de herinnering snijdt heel diep in zijn ziel, wat er nog van over is.

Het ene moment voelt hij de drang om haar te omhelsen en te beschermen tegen al het kwaad, haar mede te voeren op zijn paard de nacht in en haar het, ware, leven te laten zien zoals hij dat ook gekend heeft. Op dat moment kan Danya een warme gloed zien verschijnen in zijn blauwe ogen, wat hem nog knapper maakt dan hij al is.

Vlug daarna beseft hij wat er gebeurd is en snijdt hij abrupt die herinnering af en laat hem in de diepe koude gaten in zijn hart verdwijnen. Nee! Zoiets puurs en schoons als dit verdient geen leven! Haar onschuldig vuur moet langzaam en pijnlijk gedoofd worden opdat ze de wereld daar nooit meer mee kan verwarmen! Nu worden Mordicus zijn ogen heel even grijs en ijskoud, zo koud dat zelfs de ergste winter een lachtertje is vergeleken met de kilte die hij nu uitstraalt.

Ook dat heeft hij weer vlug onder controle en kijkt de serveerster met dezelfde, geveinsde, vriendelijke blik aan zoals hij daarvoor deed. Zover zij kan zien is het een vriendelijk, knappe jongeman die er vrij moe uitziet. Er is niets meer te zien van de koude blik, alleen nog vriendelijkheid.

Mordicus glimlacht vriendelijk, zichzelf ondertussen inwendig vervloekend dat hij zich zo heeft laten gegaan, en bedankt Danya voor de goede zorgen voor zijn paard.
"Als het kan wat gekoelde wijn, als jullie dat hebben, en wat van dat dat boordpudding zonder de stoofvlees"
Hij besluit ook om voorlopig deze jongedame zoveel mogelijk te vermijden voordat het hem duidelijk is wat zijn doel alhier is. Ze is een risico, maar verder niet gevaarlijk als ik het zo aanvoel.
"Nee dank u, ik ga wel bij een raam zitten en hang hem naast me te drogen..."
Hij glimlacht weer vriendelijk en kijkt ondertussen rustig om zich heen op zoek naar een plaats om te zitten en mogelijke onraad.

[Danae Rheanna]

Danya kijkt de man nog steeds glimlachend aan, haar hoofd een beetje schuin en haar handen in haar zij. De kleine veranderingen in zijn blik zijn haar niet ontgaan, maar ze verbindt er verder geen gevolgtrekkingen aan. Hij glimlacht vriendelijk en daarom glimlacht ze vriendelijk terug, geen kwaad of onraad bespeurend, geen achterdocht koesterend. Waarom zou ze?

Danya neemt de bestelling van de man op, knikt vriendelijk en verdwijnt dan in haar dartelende, dansende pas in de keuken waar ze, terwijl ze Mordicus' eten in orde maakt, honderduit tegen Mathilde over haar dag in de stad praat: over de boekwinkel die ze heeft bezocht, de vrolijke fluitspeler die met haar wilde dansen, haar gemijmer in de Tuinen. Ze zwijgt over het vergeten schort. Dat komt een volgende keer wel.

Met in haar ene hand een dienblad met borden en glazen en in haar andere een fles wijn, keert Danya terug naar Mordicus' tafel. Ze serveert hem zijn maaltijd, schenkt in een soepele, elegante beweging zijn glas vol en plaatst de fles voor hem op tafel. "Eet smakelijk," zegt ze, geeft hem een onschuldig knipoogje en verdwijnt dan tussen de tafels en gasten van de Taverne om haar werk voort te zetten.

[Mordicus]

De jonge vrouwe reageert verder niet op zijn veranderingen, wat hem niet geheel verbaasd. Ze is onderhand wel allerlei lui gewend en zolang ze betalen...

Niet geheel gerust zoekt hij een tafel bij een raam uit en loopt er naar toe. Hij trekt zijn lange cape uit hangt deze over de stoel naast hem en gaat zitten. Hij wil naar buiten kijken, maar ziet tot zijn teleurstelling dat de luiken zijn gesloten. Blijkbaar om de ,heerlijke, somberheid van het weer buiten buiten te laten. Hij kijkt rustig om zich heen en voelt een afkeer tegen de drukte om hem heen en de lawaai die er uit voor komt. Gelukkig is het maar voor een nacht dat hij het moet uithouden met hun om hem heen.

Hij ziet Danya terug keren en zijn eten neerzetten, dan weet ze op een elegante wijze, die hij in tijden niet meer had gezien, zijn glas te vullen met wijn. Hij glimlacht verlegen als ze hem eet smakelijk wenst en hem een knipoog geeft. Als ze zich omdraait om andere klanten te helpen kijkt hij haar even fronsend na. Wat zou die knipoog precies te betekenen hebben...zou ze iets doorhebben? Hij schudt zachtjes zijn hoofd en besluit zich te gaan concentreren op het eten. Het smaakt hem beter als dat hij had verwacht en vooral de wijn is een aangename belevenis. Het is niet zo fijn van smaak als hij weleer had geproefd, maar na vele maanden zich te moeten bedienen met koud water en andere vloeistoffen laat hij het zich goed smaken. Toch drinkt en eet hij zeer rustig en merkt dat hij stiekem geniet van het eten en drinken...

[Mordicus]

Nadat hij zijn maaltijd in alle rust had genuttigd wil Mordicus eigenlijk wel slapen, misschien dat het comfort van een echt bed hem wel weer eens zal bevallen. Hij wacht rustig af tot dat dienstertje langs komt en vraagt haar vriendelijk of er misschien nog een slaapplaats is voor hem.

[Danae Rheanna]

"Maar natuurlijk!" antwoordt Danya. "Als u de trap opgaat, kunt u een kamer kiezen." Ze kijkt op de klok. Haar dag zit er officieel op en ze verlangt naar een bad en een bed. "U kunt morgen afrekenen bij Mathilde," voegt ze nog toe. "Dat is geen probleem."

[Mordicus]

Mordicus glimlacht vriendelijk en vooral breed naar Danya en vergaat ondertussen van de pijn die de glimlach met zich meebrengt. Hij is ietwat verbaasd over het feit dat hij naar boven kan en een kamer kan uitzoeken, dat zal hier wel gewoon zijn zeker.

"Nou tot morgen misschien dan" Zegt hij voordat hij er erg in heeft, meteen vervloekt hij zich inwendig. Snel staat hij op, pakt zijn cape en loopt hij met een flinke pas naar de trap toe.

((richting de kamers))

[Danae Rheanna]

"Tot morgen," antwoordt Danya glimlachend. "Geniet van uw nachtrust, heer." En dan draait ze zich om, kust Mathilde goedenacht en zoekt haar eigen kamertje op, het vertrekje achter de keuken en de toog op de begane grond. De maan staat hoog aan de hemel en schijnt precies door haar raam naar binnen als Danya zich in het water van het bad en vervolgens tussen de lakens van haar bed laat glijden. Morgen zal de eerste zonnestraal haar wekken om ontbijt te verzorgen voor de gasten.

[Sliders]

Geamuseerd stapt Luwina de herberg binnen.
"Hoe heb je dit klaargespeeld, Jeroen ? Het lijkt wel of dit hier al jaren bestaat. Zo echt, zo gedetailleerd."
Ze gaat naar een vrij tafeltje, waar ze allemaal samen zouden kunnen zitten.


Jordan stapt met nogal veel lawaai binnen en was verbaasd dat mensen zo konden geleefd hebben,maar liet het niet merken.Hij richtte zich tot niemand specifiek maar kondigede nogal luid hun aankomst aan."Gegroet mensen,kunnen deze dorstige reizigers hier iets nuttigen?!"
Hij keek waar Luwina een tafeltje had veroverd en ging naar haar toe.Hij draaide zich om en keek naar de herbergier "Wilt u zo vriendelijk zijn om ons te helpen?"


Bussk kwam achteraan getrippelt en in plaats van pen en papier te gebruiken haalde hij stiekem een Padd uit en begon te tokkelen terwijl hij stilletjes zn tekst aan het opzeggen was.
"Ons avontuurlijk gezelschap het wat inkopen gedaan toen ze met zn allen een verzamelplaats betraden.De moedige Jordan sprak tot de aanwezige mensen en straalde zelfvertrouwen uit.Er hing een irriterende rook binnen dat afschuwelijk en ongezond moest zijn,gelukkig leefden mensen nu gezonder.Vreemd genoeg genoten sommigen van een apparaatje met een bolvormig kopje en een steeltje er aan waaraan ze iets inhaleren en rook uitblazen.Er werd ook ook veel schuimend bier verwerkt en veel gelachen.Er hing een losse sfeer in deze mistige zaal.Hadden ze nog nooit gehoord van ventilatie?"

Tria liep met de rest mee naar de herberg. Ze verwonderde zich er sterk over. ~Dus zoveel verschil zit er eigenlijk niet tussen kleine eetgelegenheden en de vroegere herbergen. Ok, op de techniek na natuurlijk.~ En ze gaf haar ogen eens goed de kost.
Tria gaf Bussk een por toen ze zag dat hij een PADD gebruikte. "Je zult toch het toch echt met pen en papier moeten doen. Kijk de mensen al naar je staren." Zei ze zachtjes tegen hem. Toen zei ze: "Zullen we ergens gaan zitten of vragen we alleen inlichtingen en gaan we dan het dorp verder bekijken?"


"Pen en papier??"Bussk zuchte heel diep en keek teleurgesteld naar Tria."Maar dat gaat zo traag,het zal me zoveel meer tijd nemen om jullie verhalen te noteren.Ik heb al jaren geen letter meer geschreven."
Toen keek hij rond zich en zag inderdaad enkele mensen staren naar hem.Hij liet de PADD verdwijnen en begon wat onhandig op hun tafeltje het papier uit te halen.Hij nam een vel papier en streek dese plat op tafel.Hij zette het inktpotje op tafel en probeeerde het kurkje er af te halen.Maar het zat nogal stevig vast.Met volle macht ontpopte hij het toch maar het kurkje vloog de lucht in met wat inkt er aan.Bussk zag niet waar het vloog maar besloot verder te doen.Hij dopte de pen goed in de inkt.Toen hij wou beginnen schrijven vormde er zich een plasje rond de veers tip en begon uit te lopen over zn blad.Wat nerveus verfrommelde hij het blad waardoor wat inkt op tafel liep.Deze keer dopte hij de pen voorzichtig in het potje en begon te schrijven.Bij zn tweede woord kon je een knak horen en Bussk zat daar te staren naar een gebroken veer,een beetje beteuterd.Hij keek naar Tria en zei:"Het moeten harde tijden geweest zijn voor de poeten van vroeger."


Jeroen kwam naast Nina staan en wees naar een tafeltje.
"Misschien kunnen we hier gaan zitten?"
Hij voegde de daad bij het woord.

[Sliders]

Axel was samen met Luwina en Ninna aan ee ntafeltje gaan zitten en keek nu geinteresseerd rond. Diot was inderdaad een fantastisch programma:alles leek echt en hij voelde zich alsof hij door de tijd was gereisd.
Bussk had blijkbaar meer moeite om zich aan te passen en Axel schudde meewarig zijn hoofd toen hij bussk op een PADD zach tikken.
"Bussk toch!! Leef je een beetje in man! Alles op de oude manier weet-je- wel?"
Hij keek lachend naar Nina en zei :
"Zo "magister" , zeg eens heb je plannen voor de rest van deze reis? Of ben je van plan dit dorp hier op stelten te zetten met je stralende aanwezigheid?"
Hij gaf haar een veelbetekenend knipoogje.

Nina gaf hem een stralende glimlach terug, het was een mooi compliment.
"Ik weet het niet, er zal hier wel ergens wat avontuur zijn,niet?"

"Je hebt inderdaad niet het aller makkelijkste gekozen. Maar ja daar ben je nu een beetje laat mee. Ik denk dat de mensen in deze tijd nogal bijgelovig zijn, vandaar dat ze zo letten op alles wat vreemd is"sprak Tria.

"Bijgelovig? In wat geloven deze mensen dan?
Hebben ze hier ook verschillende geloven en goden?Ik dacht dat mensen slechts in 1 geloofden?Vind je ook niet dat het hier wat slecht ruikt?Misschien kunnen we dat wat aanpassen?"Bussk trok zn neus wat op.

[Danae Rheanna]

"Kan ik iemand helpen?" Het was Mathilde, de waardin van de Taverne, met haar lange, zwartgrijze haar en haar immer lachende gezicht. Ze knikt vriendelijk naar de nieuwe gasten.

[Sliders]

"Ja graag" knikte Jordan "Graag een kruik wijn en een hoop glazen alsjeblieft" knikte hij terwijl hij haar wat geld toestopte.

Bussk was nog steeds aan het krabbelen tot hij er zenuwachtig van werd,de pen begon bot te worden van zn hard geduw.Toen hij nog eens wou doppen in de inkt stoote hij tegen de rand en het potje viel om.De inkt stroomde over tafel op de grond en begon een plas te maken die steeds groter werd.Bussk staarde de lopende vloeistof na en het enige geluidje die ontsnapte was een stille "Ooops".

Tria stond op en keek naar het inktpotje. "Niks aan te doen. We zullen straks wel een nieuwe kopen, goed? Ondertussen zullen we wel even de waard moeten waarschuwen voor dit plasje." Ze keek Bussk aan.

Bussk keek haar aan met grote,ietwat verschrikte ogen die vol twijfel stonden."Wat zeg je ik dat gaan zeggen?Oh nee dat durf ik niet er staan daar veel te veel ruige mensen.Als ik hen zo aan kijk zullen ze me vast en zeker eruit gooien.Ik kan het laten 'verdwijnen'."Hij begon rond te kijken of hij geen vod vond.Plots had hij beet,vlakbij was er een groot stok vad,hij raapte het op en begon te wrijven op de tafel,en maakte daarbij een nog grotere vlek.Toen hij stopte was bijna gans de tafel zwart.Hij keek beteuterd naar Tria."Ziet er niet zo slecht uit hee?In plaats van een bruine tafel is het nu een zwarte."


"Och, misschien is een ander kleurtje zo saai nog niet." En ze glimlachte. "Zo erg zal het vast niet zijn.
De waard kwam er aan en bracht het glas wijn voor Tria, onmiddelijk zag hij de tafel. Hij wist niet goed hoe hij hier op moest reageren. Er waren niet zoveel mensen die ooit in zijn herberg tafels zwart kregen...


Bussk probeerde een mooie glimlach te geven aan de barman en vertelde zo normaal mogelijk over het mooie weer en dat ze net een mooie wandeling hadden gedaan in de stad.Bussk nam vlug een gulp van zn drank en keek naar Tria voor hulp.Maar de barman ging al weg en Bussk zag hem zwarte voetstappen achterlaten terwijl hij naar de bar terugliep.

"Kom, laten we bij de anderen gaan zitten. Dan kan de waard deze tafel weghalen." Tria loopt naar de anderen, over haar schouder zegt ze: "Ik kan me niet voorstellen dat hij moeilijk gaat doen over een tafel, Bussk." En eenmaal bij de rest zegt ze: "Hebben jullie nog een plekje voor ons?"


Met veel ophef zwaaid Jordan zich in haar richting."Maar natuurlijk jonkvrouwe,het zou een eer zijn als u zich bij ons vervoegd.neem plaats en vertel ons wat er in uwen mooi hoofdje omgaat."
Met grootse bewegingen nam hij een stoel voor haar en ging erachter staan,wachtend tot hij het kon aanschuiven als ze ging zitten.


Tria lachte. "Zeer hoffelijk van u." zei ze en ze ging zitten. Jordan schoof haar stoel aan. "Ik vroeg mij af of dit gezelschap al enige bezigheden gevonden heeft voor vanmiddag."


"Misschien houden ze wel tournooien voor ridders,meestal is er wel iets te doen op marktpleinen.We kunnen eens gaan zien.Ik vind ook dat we andere namen moeten kiezen voor dit decor.Ik had gedacht aan Kabor,kort en krachtig."
Terwijl hij zn naam vernoemde glinsterden zn ogen,hij kon zich goed uitleven in deze omgeving.