Raganorck

[Lucifer Lumorfus]

... dat staat er op het ruitje van de voordeur geschilderd, in een sierlijk, vrouwelijk handschrift. Witte letters met vele kronkels en siersels die eerder het onderkomen van een antiquair doen vermoeden dan die van Raganorcks meest bekende rechercheur. Toch is dit de plaats van waaruit die laatste opereert: Tigo Lumorfus, Snoodaarden-Expert Extraordinair, een dwerg die bij de doorsnee schurk tot zijn middel reikt en immer gekleed is in een lange donkere cape die als een loper achter hem aan over de vloer sleept. Tigo is gedrongen en zijn sluike haar is donker, even als het sikje dat als een slangentong van onderlip tot kin kruipt en zijn kleine ogen die iets weghebben van kralen.

Het slanke, torenvormige kantoortje, dat tevens dienst doet als woonhuis, bewoond Tigo samen met zijn zuster Arachne Lumorfus. In vergelijking met haar oudere broer is het meisje welgevormd van gestalte, hoewel, in vergelijking met Tigo, haar schoonheid eerder berust op het feit dat er niets vreselijk mis met haar is dan dat haar voorkomen adembenemend betoverend is. Hoewel Arachne pluizig, lang, donker haar heeft, is haar lichaam belast met de erfelijke benigheid die de ene zijde van de Lumorfus-familie kenmerkt en iedere zachte vrouwelijke vorm lijkt te verdringen. Fysiek is ze daarmee even aantrekkelijk als een tuinhark en zeker zo elegant. In haar ronde gezicht staan twee stuurse ogen en haar lippen zijn samengeperst alsof ze immer één of andere zeer lastige kwestie overdenkt, wat doorgaans niet het geval is.

Tigo en Arachne werken samen in het vak van misdaadbestrijding, hoewel het meestal Tigo is die het grote werk voor zijn rekening neemt en Arachne zich gedurende die tijd op de huishoudelijke achtergrond houdt en 's stads beroemdste misdaadbestrijder van erbarmelijke culinaire brouwsels voorziet. Hoe dit team al jaren zo succesvol opereert op het gebied van moord en snoodaarderij is een volstrekt raadsel, beroemd zijn ze in ieder geval.

(( wordt vervolgd, huiver boeven en gespuis, huiver! ))

[Lucifer Lumorfus]

Het is het begin van een stralend mooie dag als Tigo Lumorfus, diep weggezakt in een stoel die gemakkelijk drie van zijn omvang zou kunnen herbergen, met zijn handen over zijn buik gevouwen uit het raam van zijn kantoortje staart. Het kantoortje is gelegen op de bovenste etage van de toren, een strategische plek waar vandaan hij het grootste deel van het district van de Tien Torens kan overzien. Het kamertje heeft hoge twee ramen, één gericht op het noorden en één op het zuiden, al wat rest aan muren wordt overwoekerd door boekenplanken die doorzakken onder het gewicht van de opgestapelde dossiers, kaarten en boeken. Verder wordt het vertrek gesierd door alles wat een freelance misdaadbestrijder al wel niet nodig kan hebben, kledingsstukken, stoelen, gestapelde kisten, twee bureau's, een stoffige ligbank en een grote hoeveelheid aan ondefinieerbare zooi die niet onmiddellijk kan worden thuisgebracht. Tigo voelt zich thuis in deze chaos als een overwinnaar op een strijdveld vol ontzielde karkassen en ontlichaamde ledematen, ja, hij voelt zich koning te rijk in dit zeldzaam wanordelijke vertrek, zijn kantoor, van waaruit hij al menig valstrik beraamd heeft en menig snoodaard in het nekvel heeft gevat.

Tigo was juist verzonken in diep gepeins toen Arachne zonder kloppen het vertrek binnenging en zich op een stoel aan de andere kant van haar broers bureau liet neerzakken. Ze was gekleed in een vormloze rode jurk die getuigde van een gebrek aan goede smaak en sierlijke lichaamsvormen en er was een woeste nacht verstreken sinds ze voor het laatst een kam door haar pluizige haar had gehaald. Ze had haar lippen opeen geperst en strengelde haar vingers zo krampachtig in elkaar dat Tigo het ergste vermoedde.

"Wie is er dood?" informeerde hij.
"Een man," bracht Arache uit. "En een vrouw. Maar dat wist je al."
"Ik heb het gezien," verbeterde Tigo haar. "Die vrouw. Wel, niet precies gezien, maar ik vermoedde het. Hoe lag ze erbij?"
"Beetje uitelkaar," zei Arache. Ze haalde diep adem. "Dat wil zeggen: wat er normaal inzit lag eruit en..."
"Dank je, dank je, bespaar me de details," Tigo maakte een wuivend gebaar met zijn hand. "Ik heb net ontbeten. Was het een hoer?"
Arache knikte. "En er lagen twee goudstukken op haar ogen. Tenminste, volgens de getuigen hebben die er gelegen. Iemand heeft ze waarschijnlijk meegenomen. De mensen zijn erg arm in dat district."
"En de man?"
"Oud, ook neergestoken," zei Arachne. "Het zou hetzelfde mes kunnen zijn, de wond was exact even groot als die van de vrouw."
"Het was hetzelfde mes!" Tigo had zich uit zijn stoel geworsteld en begon voor het raam driftig te ijsberen. "En als het niet hetzelfde mes was, dan is het in ieder geval dezelfde hand geweest. Deze moorden zijn geen zuiver toeval, ik bespeur regelmaat, een ziekelijke regelmaat. Een obsessie. Ik heb hem gezien, Arachne, ik heb hem met mijn eigen ogen gezien! En we zullen hem vangen, villen en veroordelen, zoals gewoonlijk!"
"Vangen, villen en veroordelen," echoëde Arachne toonloos. Haar blik was nog immer peinzend, maar de lege uitdrukking in haar ogen verraadde dat ze de woorden van haar broer nauwelijks kon volgen. "Hoe?"
"Ik heb hem gezien," herhaalde Tigo. "En ik wist dat hij het was. Vreemd uiterlijk, lange mantel, hij wordt gevreesd in de buurt, genaamd, maar nooit gevangen. Zo bang, zo doodsbang zijn de mensen voor hem. Maar wij niet."
"Nee?" Arachne was daar niet zo zeker van.
"Nee!" zei Tigo resoluut. Hij keek Arachne een moment doordringend aan, opende toen een la van zijn bureau en haalde er een dichtgevouwen map uit die hij voor haar neerlegde. Om het moment van spanning te rekken sloeg Tigo langzaam de eerste bladzijde van het dossier open. De hele pagina werd ingenomen door het portret van een man, een man die Arachne nooit eerder had gezien en niet herkende, maar iets in zijn ogen deed haar haar lippen verder samenpersen tot ze akelig wit verkleurden. "Murdoc Harding," zei Tigo op dramatische toon.
"Murdoc Harding," zei Arachne.
"De moordenaar," zei Tigo. "En wij gaan hem vangen."
"Hoe?" vroeg Arachne, deze keer aarzelender, omdat ze terecht de veelzeggende toon van Tigo's stem niet vertrouwde. "Heb je iets bedacht?"
"Zeker," zei Tigo. "Jij gaat hem lokken en ik ga hem vangen."
Arachnes ogen schoten wijd open. "Ik?" Haar stem beefde. "Kun je hem niet gewoon vangen, ik bedoel, het lokken overslaan? Ik bedoel..."
"Hij mag niets vermoeden," zei Tigo. "En wat is er nou minder verdacht dan een onschuldig jong ding zoals jij?"
"Wist ik het maar."
"Afgesproken dus?" Tigo wachtte niet op een antwoord. "Ik wist dat ik op je kon vertrouwen. Luister, ik zal je alles uitleggen."
Arachne knikte verslagen en voelde zich vreselijk ellendig.

(( Arache => De Tien Torens => "Als de nacht valt (Murdocs kamer)" ))